Ο νυχοκόπτης, η σοκολάτα, τα λουκέτα...

Η παραλία του Βόλου

Πριν δύο μέρες βρέθηκα στην αγορά της πόλης μου παρέα με τη γυναίκα μου για δουλειές. Τράπεζες, γιατρούς για εξετάσεις και φάρμακα, διάφορες μικροαγορές μέρος της προετοιμασίας μου πριν το επόμενο μπάρκο κλπ.

Τα ανοιχτά καταστήματα, προς το παρόν, είναι πολύ περισσότερα από τα λουκέτα. Όπως πάει όμως το πράγμα το παιχνίδι τείνει να εξελιχθεί σε «ντέρμπι» για να μη πω ότι πάμε για «ολική ανατροπή σκηνικού» και νίκη του «φιλοξενούμενου».

Κάθε φορά που κάνω αυτή τη βόλτα όλο και περισσότερες επιχειρήσεις βρίσκω κλειστές. Κάθε φορά το τοπίο διαφορετικό. Μερικές φορές δεν πιστεύω ότι είναι δυνατόν μαγαζιά με εμπορική δράση 20 και 30 ετών με μόνιμη – κάποτε φαίνεται – πελατεία να έχουν πάψει πλέον να υπάρχουν.

Στην «ετοιμοθάνατη» αγορά αφεντικά και υπάλληλοι - όπου αυτοί υπάρχουν ακόμη - κάαααθονται! Οι μεν πρώτοι στο γραφείο ή στην πόρτα κοιτάζοντας το απέναντι μαγαζί με... ζήλια(;), με... παράπονο(;) όταν μπαίνει κανένας ξέμπαρκος πελάτης, οι δε δεύτεροι σκουπίζουν πατώματα, καθαρίζουν τζάμια ή ανακατώνουν το μαγαζί τους για να το τακτοποιήσουν ξανά. Σε δουλειά να βρίσκονται δηλαδή.
Αλλά όπως και νάχει οι μέρες που ο κόσμος έτρεχε ν΄αγοράσει τα δώρα - πριν τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά - πέρασαν. Θέλω δε θέλω σκέφτομαι την αγορά μετά τις 20 Ιανουαρίου και τι πρόκειται να δείτε! Και χρησιμοποιώ δεύτερο πληθυντικό γιατί εγώ θα έχω φύγει!

Μπήκα σ΄ένα ψιλικατζίδικο. Η κυρία του μαγαζιού πετάχτηκε πάνω, τσακίστηκε να με εξυπηρετήσει. Ποιος ξέρει πόση ώρα είχε να δει άνθρωπο να μπαίνει. Ήθελα έναν νυχοκόπτη. Μου έβγαλε τρεις σε τιμές των 1, 2 και 3,5 ευρώ. Πήρα αυτόν των 3,5 ευρώ. Βγαίνοντας σκέφτηκα πόσους νυχοκόπτες πρέπει να πουλήσει αυτή η γυναίκα για να επιβιώσει επιχείρησή της.

Παρακάτω μπήκαμε σε μια καφετέρια. Το απαραίτητο(;) διάλειμμα όταν κάποιος βγαίνει για ψώνια. Το μαγαζί ήδη σχεδόν γεμάτο, πρωί-πρωί. Θα μπορούσες τους περάσεις για άνεργους αλλά όχι, δεν ήταν. Πολλές παλιές γνωστές φάτσες για τις οποίες πάντα είχα την περιέργεια να μάθω πως τη βγάζουν τόσα χρόνια χωρίς να δουλεύουν! Έχω φτάσει να πιστεύω ότι είμαι «ηλίθιος» που δεν μπορώ να βρω τον τρόπο να ζω κι εγώ έτσι!

Καθίσαμε και παραγγείλαμε δύο σοκολάτες ζεστές. Σε συνδυασμό με τον κρύο καιρό έξω, τη ζεστή ατμόσφαιρα μέσα και την κουβεντούλα περάσαμε μία ευχάριστη ώρα.

Όταν ήταν να φύγουμε έβγαλα λεφτά από την τσέπη μου και κοίταξα την απόδειξη. Έγραφε 7 ευρώ.

Χωρίς να θέλω το μυαλό μου γύρισε πίσω στο νυχοκόπτη των 3,5 ευρώ.

Έχεις 3,5 ευρώ στην τσέπη; Μπορείς ν΄αγοράσεις ένα νυχοκόπτη ή να πεις μια σοκολάτα, μια κουταλιά κακάο δηλαδή!

Πολύ θα ήθελα να γνωρίζω το «ακριβές κέρδος» του ψιλικατζίδικου και το αντίστοιχο της καφετέριας γιατί στο περίπου το αντιλαμβάνομαι.

Η παραλία του Βόλου

Στην παραλία οι καφετέριες, οι πιτσαρίες, τα εστιατόρια έχουν βάλει στις πόρτες κράχτες. Χαμογελάνε ηλίθια και σου λένε «περάστε στο εστιατόριο να φάτε έχουμε απ΄όλα». Αυτό στις 9 η ώρα το πρωί. Έχει πέσει τέτοια απελπισία και αναδουλειά που «χτυπάνε» όλες τις ώρες. Σου λέει όλο και κάποιος «φευγάτος» θα ξεγελαστεί και θα μπει να φάει καμιά μακαρονάδα με κιμά, πρωί-πρωί.

Αυτό είναι καινούργιο «φρούτο» για το Βόλο. Τα έβλεπα μέχρι πριν κάμποσα χρόνια - όταν περνούσα από κει, το αποφεύγω τώρα για ευνόητους λόγους - στα γύρω μαγαζιά της Ομόνοιας, αλλά και στο Τουρκολίμανο, στη Βάρη.

Όταν όμως ανοίξεις το μενού βλέπεις ότι οι τιμές εξακολουθούν να είναι στα ύψη. Υπάρχουν όμως οι δόλιες και κουτοπόνηρες προσφορές που ο κόσμος, δυστυχώς, ακόμα τις «μασάει». Στις δύο πίτσες μια δώρο, λένε, ή ο διπλός καφές στην τιμή του απλού. Εγώ φίλε θέλω μία σε καλή τιμή κι όχι 2 πίτσες ακριβές και μία δώρο. Εγώ φίλε έχω νεύρα δεν χρειάζομαι διπλό καφέ για να τεντωθούν περισσότερο.

Το μονό που θέλω είναι να απολαύσω, όσο καθίσω στο μαγαζί σου συντροφιά με τον, σε λογική τιμή, καφέ που θα μου σερβίρεις, την πανέμορφη και ήσυχη παραλία του Βόλου, τον ήλιο, τις βάρκες που κουνιούνται και να πάω σπίτι μου, ελαφρώς έστω, ανανεωμένος να συνεχίσω τον δικό μου Γολγοθά. Να λύσω το δικό μου οικονομικό πρόβλημα για να ζήσω.

Η απάντηση πολλών εξ αυτών είναι τα υψηλά ενοίκια που πληρώνουν. Δεν είναι δυνατόν η εκμετάλλευση του ιδιοκτήτη να μετακυλίεται στις τιμές. Παζάρεψέ το ρε φίλε αφού δεν βγαίνεις. Κι αν δεν βγαίνεις κλείστο, κάνε κάτι άλλο. Η φούσκα έτσι δημιουργήθηκε.

Φαύλος κύκλος.

Κι επειδή κανένας δεν κάνει πίσω, θα μας βάλει όλους στη θέση μας η ίδια η σκληρή πραγματικότητα.

Στην Ελλάδα η κρίση έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει.

Όσο δεν θα καταλαβαίνουμε αυτά τα απλά πράγματα και θα συνεχίζουμε, μέσα στο γενικό γκρίζο τοπίο, να τρώμε τις σάρκες μας προσπαθώντας να πιάσει ο ένας τον άλλον κορόιδο, δεν μας σώζει τίποτα!

Chrisgio