Τρεις ημερομηνίες...

Κοντά 19 χρόνια πριν, στις 14 Ιουλίου 1992, ο 22χρονος Θάνος Αξαρλιάν βγαίνοντας από το κατάστημα της μητέρας του συναντάει το θάνατο από ρουκέτα της 17Ν, η οποία είχε εκτοξευθεί κατά του αυτοκινήτου του τότε υπουργού Οικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασά.

Με το πέρασμα του χρόνου, ο Θάνος Αξαρλιάν καταγράφηκε στην συνείδηση του κόσμου απλά ως «παράπλευρη απώλεια» της «επαναστατικής» δράσεως της ελληνικής τρομοκρατίας!

Ένα θύμα για το οποίο καμιά φωτιά δεν άναψε, τίποτε δεν κάηκε, κανένας δεν χτυπήθηκε, καμιά μολότοφ δεν έπεσε, δεν έσπασε ούτε μία τζαμαρία, δεν έκλεισε το κέντρο της Αθήνας. Η οργή τότε δεν περίσσεψε ούτε και αργότερα. Ποτέ μέχρι σήμερα. Κανείς δεν εκδικήθηκε γι΄αυτόν.

Ο Θάνος Αξαρλιάν δεν ήταν μόνο θύμα της τρομοκρατίας αλλά και της κοινωνικής αμνησίας που επιμελώς καλλιεργείται από το κράτος και το επικοινωνιακό κατεστημένο της χώρας μας.

*******

Έχουν περάσει 8 μήνες από την ημέρα που θρηνήσαμε τον άδικο χαμό τριών ανθρώπων. Ήταν 5 Μαΐου 2010 που για ακόμα μία φορά μία μαχητική αλλά ειρηνική μαζική διαδήλωση εργαζομένων, αλώθηκε από ομάδες αναρχικών που με βόμβες μολότοφ πυρπόλησαν το κτίριο της Marfin και έκαψαν ζωντανές τρεις ψυχές.

Ο πολιτικός κόσμος καταδίκασε το έγκλημα και το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών συγκλήθηκε εκτάκτως, έτσι... για πλάκα! Ο αποτροπιασμός από τους πάντες δεδομένος. Οι εικόνες της φρίκης έκαναν το γύρο του κόσμου.

Γνωστά κοπρόσκυλα άρρωστων πολιτικών «πιστεύω» τόλμησαν να ψελλίσουν πάνω από τα άθαφτα κορμιά: «καλά να πάθουν, τι δουλεία είχαν να δουλεύουν μέρα απεργίας»;

Λίγα μόνο λουλούδια από απλούς πολίτες που κατατέθηκαν έξω από τη τράπεζα τις επόμενες μέρες ήταν αρκετά πριν την αρχειοθέτηση του... «ασήμαντου» συμβάντος στο χώρο της απάθειας, της αμνησίας, της λήθης. Το αλτσχάιμερ πλέον έχει γίνει μάστιγα σ΄αυτή τη χώρα. Δεν προσβάλλει μόνο ορισμένους υπέργηρους αλλά σχεδόν όλους μας.

*******

Ενδιάμεσα, στις 6 Δεκεμβρίου 2008, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Νικολάου, ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τα πυρά ενός ειδικού φρουρού. Ο μαθητής βρίσκεται με την παρέα του κάπου στα Εξάρχεια, όταν ο ειδικός φρουρός σηκώνει το όπλο του και πυροβολεί. Η σφαίρα χτυπά τον 15χρονο, ο οποίος σωριάζεται νεκρός μπροστά στα μάτια των φίλων του. Την επόμενη μέρα 7 Δεκεμβρίου 2008 η δολοφονία του Αλέξανδρου πυροδοτεί έντονες αναταραχές. Η Αθήνα καίγεται. Σημειώνονται δεκάδες εμπρηστικές επιθέσεις σε διάφορα σημεία της πόλης, οδομαχίες έξω από πανεπιστημιακά ιδρύματα, σπάζονται τζαμαρίες, βιτρίνες καταστημάτων, καταστρέφονται περιουσίες ενώ έγινε προσπάθεια από τους γνωστούς γυμνοσάλιαγκες συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης «το πλιάτσικο» να ονομαστεί «εξέγερση».

*******

Οι κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις να τρέχουν σαν «ριπές από σφαίρες», ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου αλλά και που εξακολουθεί να σηκώνεται λόγω Μνημόνιου, ΔΝΤ και διαδηλώσεων δεν μ΄άφηναν να γράψω και να εκφράσω αυτό που τριγύριζε στο μυαλό μου από την δεύτερη επέτειο του θανάτου το Αλέξη Γρηγορόπουλου και μετά.

Έγιναν λοιπόν προετοιμασίες για την επέτειο. Το κέντρο έκλεισε 24 ώρες για να αποφευχθούν τα χειρότερα τα οποία τελικά επαναλήφθηκαν, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε. Η μητέρα του Γρηγορόπουλου λύνοντας τη σιωπή της μετά από 2 χρόνια αποφασίζει και δίνει συνέντευξη για το θάνατο του γιού της.

Όλα καλά, ας πούμε, μέχρι εδώ, αλλά!...

Ποιος ήταν ο Αλέξανδρος πριν τη δολοφονία του;

Ακούστηκε ξανά στη φετινή πορεία εκείνο το «Αλέξη ζεις εσύ μας οδηγείς»! Ποιους «εμπνέει» και «οδηγεί» σήμερα;

Τι το ξεχωριστό έκανε στη σύντομη ζωή του για να τον θυμόμαστε εκτός από το ότι ένας μαλάκας τον σκότωσε χωρίς αιτία;

Τι είναι αυτό που τον διαφοροποιεί από τον Θάνο Αξαρλιάν και τους τρεις νεκρούς (συγνώμη που δεν θυμάμαι το όνοματά σας) της Marfin;

Γιατί αυτός ο εμετικός διαχωρισμός; Η απώλεια μνήμης;

Γιατί κανένας δεν έκανε ποτέ λαμπόγυαλο την Αθήνα στη μνήμη τους;

Γιατί δεν φώναξαν τους γονείς των παιδιών αυτών για μερικά ακόμα δακρύβρεχτα talk show;

Απλώς δεν θα πουλούσαν, ε;

Η υποκρισία περισσεύει!

Αυτά που γράφω σήμερα ίσως να δείχνουν άκαιρα, ετεροχρονισμένα. Όμως ένοιωσα την ανάγκη να θυμίσω τις τρεις αυτές περιπτώσεις δολοφονιών (υπάρχουν κι άλλες, πολλές) πριν βάλω, κατά τη γνώμη μου, κάποια πράγματα στη θέση τους.

Να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ήταν περίπου όμοιες περιπτώσεις δολοφονίας που διαφοροποιούνται μόνο ως προς το ποιος τις διέπραξε. Εκεί έγκειται η διαφορά. Στην ιδεολογικο-πολιτική «ποιότητα» των δολοφόνων. Αναλόγως που ανήκουν οι δολοφόνοι χαρακτηρίζονται και χωρίζονται, για παράδειγμα, σε κατηγορίες του τύπου, στυγεροί, αδίστακτοι, υπηρέτες του σκοτεινού παρακράτους ή από την άλλη σε αγωνιστές, επαναστάτες, προοδευτικοί...

Σήμερα ο οποιοσδήποτε μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ήρωας, αγωνιστής, επαναστάτης.

Αρκεί μόνο όταν αποφασίσει να πεθάνει να επιλέξει προσεκτικά το δολοφόνο του.

Chrisgio