Από την Ponta do Ubu στο San Nicolas

Στις 27 Ιουνίου φύγαμε από την Ponta do Ubu. Πορεία νότια και λίγο αργότερα νοτιοδυτική. Προορισμός το San Nicolas της Αργεντινής.

Πρώτος στόχος, να «πιάσουμε» τη Recalada!
Τώρα κάποιος θα με ρωτήσει: «Tι είναι η Recalada;».

Πρόκειται για ένα μικρό αλλά ξακουστό πλοίο και ένας από τους πιο διάσημους πλοηγικούς σταθμούς, στον κόσμο της θάλασσας και των ναυτικών, που είναι φουνταρισμένο, δηλαδή αγκυροβολημένο, εδώ και δεκαετίες στις εκβολές του Rio de la Plata λίγα μίλια νότια του Montevideo της Ουρουγουάης.

Ανήκει στην Αργεντινή και μέχρι πριν 2 χρόνια εκτελούσε και χρέη ξενοδοχείου για τους πλοηγούς (πιλότους) που πηγαινοέφερναν και εξακολουθούν να πηγαινοφέρνουν τα πλοία από τα βάθη του Rio Parana για να τα αφήσουν στη Recalada να αρχίσουν τα ταξίδια τους στον κόσμο κι εκείνοι να περιμένουν το επόμενο πλοίο για να το πιλοτάρουν ακόμα και μέχρι τη Santa Fe, 330 μίλια περίπου (600 χιλιόμετρα) μέχρι εκεί που ανάλογα το βύθισμα του κάθε πλοίου ο Rio Parana είναι πλωτός.

Σήμερα πλέον είναι επανδρωμένο με Αργενινούς στρατιωτικούς οι οποίοι ελέγχουν την περιοχή ενώ εξακολουθεί να είναι το σημείο παραλαβής πλοηγών. Δεν επιτρέπεται από αυτό το σημείο και μετά

οποιοδήποτε πλοίο να συνεχίσει χωρίς πιλότους, οι οποίοι περιμένουν πλέον το επόμενο πλοίο τους σε ξενοδοχείο του Montevideo.

Το ταξίδι για τη Recalada ήταν σύντομο, 4 μέρες όλες κι όλες.

Φτάσαμε την 1η του Ιουλίου αργά το βράδυ και λόγω της ώρας δεν στάθηκε εφικτό να φωτογραφήσω τη Recalada. Δύο πλοηγοί μας περίμεναν και επιβιβάστηκαν για να μας οδηγήσουν μέχρι τη Zona Comun, δηλαδή στην περιοχή του Rio de la Plata ανοιχτά του Buenos Aires, όπου αγκυροβολήσαμε την άλλη μέρα, στις 2 Ιουλίου στις 9 το πρωί, μετά από ταξίδι 11 ωρών περίπου. Οι δύο πιλότοι αποβιβάστηκαν και το πλοίο έμεινε στο αγκυροβόλιο μέχρι στις 7 το βράδυ οπότε δύο νέοι πιλότοι ανέβηκαν για να συνεχιστεί το ταξίδι μετά την έγκριση που πήρε το πλοίο από την Αργεντίνικη ακτοφυλακή.

Λίγες ώρες αργότερα το βαπόρι πέρασε από τον Rio de la Plata στον Rio Parana.

Το ποτάμι στένεψε, οι όχθες του ήρθαν κοντά μας, και έγιναν ορατές και οι δύο. Το πλάτος του φτάνει ακόμα και τα 4 μίλια, αν συμπεριλάβουμε και τα νησιά που υπάρχουν ανάμεσα στις όχθες του. Στα καθαρά σημεία όμως, όπου ταξιδεύουν τα πλοία, το πλάτος από τη μια οχθη στην άλλη φτάνει και τα 2

μίλια, αλλά όσο ανεβαίνει κανείς προς τις πηγές στενεύει αρκετά φτάνοντας σε κάποια σημεία και τα 300-400 μέτρα πλάτος.

Στον Rio de la Plata δεν μπορείς να δείς και τις δύο όχθες του συγχρόνως. Η καμπυλότητα της γής το εμποδίζει. Τον περνάς για ανοιχτή θάλασσα και μόνο από το καφέ του χρώμα συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε ποτάμι. Τα μεγέθη τερατώδη! Προφανώς δεν ύπάρχουν ζητήματα σύγκρισης με Πηνειό, Αλφειό, Νέστο κλπ. Ακόμα και η αναφορά που κάνω, και μόνο, αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.

Ο Rio Parana μοιάζει πιο φυσιολογικός και ανθρώπινος για τα δικά μας δεδομένα. Τεράστιος βέβαια κι αυτός αλλά τουλάχιστον καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σε ποτάμι.

Η Αργεντινή στηρίζει μεγάλο μέρος της ύπαρξής της, της οικονομίας της, σ' αυτόν τον ποτάμιο δρόμο. Τα πλοία ανεβοκατεβαίνουν στα δύο ποτάμια μεταφέροντας σ' όλο το κόσμο κυρίως σιτηρά. Η χώρα αυτή είναι ένας από τους 3 μεγαλύτερους σιτοβολώνες του πλανήτη. Οι αλλοι 2 είναι οι ΗΠΑ και η

Αυστραλία. Τώρα πως τα καταφέρνει μια πλούσια χώρα σαν την Αργεντινή, που εκτός από σιτηρά εξάγει μεταξύ των άλλων ακόμα και πετρέλαιο που διαθέτει στα νότια εδάφη της, στην Παταγωνία, να ποδηγετείται από το ΔΝΤ εδώ και 10 χρόνια αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Και μάλλον όλοι γνωρίζουμε τις αιτίες.

Οι πολιτικοί είναι παντού ίδιοι καθώς και οι άνθρωποι που τους ψηφίζουν.

Ανεβαίνοντας το ποτάμι μετά το Buenos Aires συναντήσαμε τα γνωστά σε μας τους ναυτικούς μέρη. Πόλεις και χωριά που με τη σειρά είναι: Campana, Zarate, San Pedro, Ramallo, San Nicolas. To ποτάμι όμως δεν τελειώνει στο San Nicolas και οι πόλεις που ακολουθούν είναι: Villa Constitucion, Rosario,

San Lorenzo, San Martin, Bella Vista, Diamante, Parana, Santa Fe. Μετά τη Santa Fe παύει να είναι πλωτό για τα μεγάλα πλοία. Το βάθος του μειώνεται δραματικά και μόνο μικρά πλοιάρια και μανούνες συνεχίζουν προς τις πηγές του μεταφέροντας φορτία προς τα πλωτά σημεία του.

Στις 3 προς 4 του μηνός τα μεσάνυχτα το πλοίο έδεσε στο San Nicolas. Ένα ποτάμιο ταξίδι 2 ημερών και 3 ωρών είχε τελειώσει σε ασφάλεια. Μία ακόμη, σύντομη αυτή τη φορά, ναυτική περιπέτεια συνολικά 6 ημερών ολοκληρώθηκε!

Συνεχίζεται...

Chrisgio