Από το Rosario στη Recalada

Στις 7 Ιουλίου το απόγευμα με τα αμπάρια καθαρά έτοιμα για φόρτωση το πλοίο ξεκίνησε το νέο του ταξίδι. Σήκωσε την άγκυρά του από το αγκυροβόλιο του San Nicolas και ανηφόρισε για το Rosario όπου έφτασε μετά από 4 ώρες περίπου, στις 8 το βράδυ.

Δέσαμε και η φόρτωση ξεκίνησε. Φορτώσαμε γρήγορα 7.500 τόνους ζωοτροφή (SoyaBeans Meal) και κατά τις 3 το πρωί (πρωί να το πει ο θεός!) φύγαμε για την επόμενη προβλήτα όπου θα φορτώναμε το υπόλοιπο φορτίο. 34.000 τόνους καλαμπόκι (Maize) και Σόγια (Soya Beans).

Είχε ξημερώσει για τα καλά η 8η Ιουλίου όταν φτάσαμε στο νέο σημείο φόρτωσης η οποία ξεκίνησε αμέσως και η αναχώρηση ορίστηκε για την επομένη 9 του μηνός Ιουλίου το απόγευμα.

Ένα διαβολεμένο 3ήμερο με ελάχιστο ύπνο και πολύ πίεση είχε περάσει και ήξερα ότι είχε πολύ «ψωμί» ακόμα μέχρι να ησυχάσω και να ξεκουραστώ εγώ αλλά και όλο το πλήρωμα.

Η ώρα αναχώρησης έφτασε. Στις 7 το απόγευμα της 9ης Ιουλίου το πλοίο φορτωμένο στο όριο για το βάθος του ποταμού, στα 10,43 μέτρα βύθισμα, ξεκίνησε την κάθοδό του προς τη Recalada.

Το μεγάλο ζόρι πέρασε, ξεμπλέξαμε από την κόλαση, είπα μέσα μου. Κοντεύουμε! Οι πιλότοι στη θέση τους και το καράβι κατηφόρισε βοηθούμενο κι από τορεύμα.

Και κάτι που έχει σχέση με την ιστορία της Αργεντινής.

Η 9η Ιουλίου 1810 είναι η μέρα ανεξαρτησίας της από τους Άγγλους. Τις επετειακές εορταστικές εκδηλώσεις αυτής της μέρας τις είδα από την τηλεόραση κατεβαίνοντας τον Rio Parana που κράτησαν μέχρι αργά το βράδυ.

Από όλη αυτή την ιστορία έχει μείνει ένα αγκάθι ακόμα εδώ στο νότο. Τα νησιά Μαλβίνες, αυτά που εμείς οι Ευρωπαίοι τα γνωρίσαμε σαν νησιά Φώκλαντς και για τα οποία η Μεγάλη Βρετανία της Θάτσερ πριν μερικά χρόνια έδειξε τα δόντια της στην Αργεντινή και κατάφερε να τα κρατήσει, ποιος ξέρει για πόσο καιρό ακόμα!

Κι ενώ όλα πήγαιναν καλά ένας ύπουλος εχθρός της ναυσιπλοΐας έκανε την εμφάνισή του μετά τα μεσάνυχτα. Πυκνή ομίχλη και μάλιστα μέσα σε ποτάμι είναι ο χειρότερος συνδυασμός.

Είναι όμως; Ναι είναι!

Αλλά όταν στο πλοίο έχεις πεπειραμένους πιλότους που ξέρουν αυτό το ποτάμι  καλύτερα από το σπίτι τους και όργανα όπως τα GPS και τα RADAR τα πράγματα γίνονται πιο απλά χωρίς βέβαια να παύουν να είναι επικίνδυνα και να θεωρούνται εύκολά. Η κατάσταση αυτή κράτησε για πάνω από 5 ώρες μέχρι που ξημέρωσε και μαζί με το σκοτάδι άρχισε να υποχωρεί και η ομίχλη μέχρι που καθάρισε τελείως. Η ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα άρχισε να μας δείχνει τις ομορφιές της φύσης στο ποτάμι.

Ότι είχα να πω για τούτα εδώ τα μέρη τα είπα ανεβαίνοντας τον Rio Parana. Η αντίστροφη πορεία δεν είναι δυνατόν να δώσει κάτι παραπάνω. Άλλωστε δεν αντιγράφω από βιβλίο. Αυτά που βλέπω και αισθάνομαι εξιστορώ που σε καμία περίπτωση δεν δίνουν την εικόνα μιας πόλης, ενός λιμανιού και πολύ περρισσότερο μιας χώρας. Εμπειρίες ζωής είναι και εικόνες που καταγράφονται στην μνήμη μου και στην μνήμη της φωτογραφικής μηχανης μου.

Βγαίνοντας στον Rio de la Plata η τηλεόραση έπιανε κανάλια και από τις δύο χώρες Αργεντινή και Ουρουγουάη. Καθώς ήταν Σάββατο 10 Ιουλίου προτίμησα να δώ τον μικρό τελικό του Μουντιάλ μεταξύ Γερμανίας και Ουρουγουάης από το κανάλι της Ουρουγουάης που το μετέδιδε.

Τελικά αυτό το μέσο, η τηλεόραση, έχει ψυχή κι ας το κατηγορούμε. Δεν θα ήταν το ίδιο αν παρακολουθούσα αυτό το παιχνίδι από το αντίστοιχο Αργεντίνικο κανάλι. Ο τρόπος αναμετάδοσης

περιγραφής του αγώνα αν και δεν καταλάβαινα «γρι», οι απ' ευθείας συνδέσεις με τις πλατείες του Μοντεβίδεο, οι πανηγυρισμοί στα γκολ της εθνικής τους, η απογοήτευση στα γκολ των Γερμανών και τελικά η ήττα έφτιαξαν ένα μοναδικό ξεχωριστό κλίμα ακόμα και για ένα ξένο. Για 90 λεπτά είχα γίνει Ουρουγουανός φίλαθλος.

Και η ειρωνεία της τύχης.

Κατάφερα να δώ σε Βραζιλία και Αργεντινή σχεδόν όλο τον πρώτο γύρο του Μουντιάλ και όλα τα νοκ-αουτ παιχνίδια! Όλα; Ε όχι κι όλα Τον τελικό δεν τον είδα!!! Την Κυριακή το απόγευμα ήμουν μακριά, στο πέλαγος.

Το ταξίδι συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό μέχρι τη Recalada στην οποία φτάσαμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Οι 2 τελευταιοι πιλοτοι μας αποχαιρέτισαν και στις 2 και μισή το πρωί της 11ης Ιουλίου κάναμε πρόσω ολοταχώς.

Προορισμός μας η Santa Marta της Κολομβίας.

Τι; Santa Matra είπα; Ναι δεν είναι ψέμα όμως κάτι έχω ξεχάσει. Το πετρέλαιο που έχει το πλοίο δεν φτάνει για ένα μεγάλο ταξίδι 17 περίπου ημερών. Γι' αυτό θα υπάρξει παράκαμψη.

Πρόσω ολοταχώς λοιπόν αλλά προορισμός μας το Rio de Janeiro της Βραζιλίας για ανεφοδιασμό.

Εκτιμώμενος χρόνος άφιξης το μεσημέρι της 14ης Ιουλίου.

Η Santa Marτa έχει υπομονη, θα περιμένει!

Rio de la Plata,

Rio Parana, ξανά

Rio de la Plata,

Rio de Janeiro

Τα... Rios με κυνηγάνε!

Συνεχίζεται...

Chrisgio