Άφιξη στο Rio de Janeiro, αναχώρηση για Santa Marta

Στο Rio de Janeiro φτάσαμε στις 14 του μηνός Ιουλίου λίγο πριν το μεσημέρι.

Ένα σύντομο ταξίδι 3 ημερών από τη Recalada τελείωσε. Πριν προλάβουμε να δώσουμε πρόσω ολοταχώς κάναμε φίνις.

Ο καιρός, ψιλόβροχο και με ομίχλη στα γύρω ορεινά.

Η τεράστια Κόπα Καμπάνα απλώνονταν αριστερά από την είσοδο του κόλπου του Rio.

Ο βραζιλιάνος πλοηγός μας περίμενε και επιβιβάστηκε στην ώρα του. Η διαδικασία εισόδου στο λιμάνι είχε ξεκινήσει.

Μπαίνοντας στον κόλπο, το Rio de Janeiro έκανε την εμφάνισή του μέσα στην ομίχλη. Η τοποθεσία που έχει χτιστεί αυτή η πόλη είναι πανέμορφη. Ο κόλπος, το τροπικό πράσινο στα γύρω βουνά, τα πέτρινα κωνικά νησάκια, οι κωνικοί

βραχώδεις λόφοι με πρώτο και καλύτερο το Corcovado, δηλαδή ο βράχος του Χριστού, που δεν ήταν γραφτό να τον δω λόγω της ομίχλης, συνθέτουν μια πανέμορφη εικόνα.

Πριν από χρόνια κάποιο ελληνικό περιοδικό είχε αφιέρωμα για το Rio με τον πρωτότυπο αλλά και επιτυχημένο τίτλο:

«ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΓΔΟΗ ΜΕΡΑ Ο ΘΕΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟ RIO»

Όμως από κοντά αν βρεθείς μέσα στην πόλη, κι εγώ έχω βρεθεί στο παρελθόν, οι εντυπώσεις σου αλλάζουν κατά πολύ προς το χειρότερο. Βρωμιά, πορνεία, εγκληματικότητα συνθέτουν την αρνητική εικόνα της πόλης, από την οποία δεν λείπει αυτό που λέμε «χρώμα». Σκέτο το «χρώμα» όμως δεν φτάνει.

Ο πιλότος ήταν σαφής. Το Rio είναι επικίνδυνο αν δεν ξέρεις να το περπατήσεις, που θα πας, που θα βρεθείς, ακόμα και μέρα μεσημέρι.

Το φυσικό κάλλος δεν συμβαδίζει με αυτό που δημιούργησε ο άνθρωπος. Άλλη μία απόδειξη ότι οι

άνθρωποι συνήθως δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν χωρίς ταυτόχρονα να μην καταστρέψουν.

Παρένθεση.

Αν κάποιος μου έκανε ταξιδιωτικές προτάσεις για μία εβδομάδα στο Buenos Aires ή στο Rio de Janeiro ή στις Σεϋχέλλες ή στη Χαβάη ή στις Μπαχάμες ή στη Χαβάη ή στο Μπαλί ή στην Κέρκυρα και μου ζητούσε να διαλέξω μία από αυτές τις προτάσεις με το χέρι στην καρδιά θα διάλεγα το νησί των Φαιάκων.

Τώρα όποιος θέλει το πιστεύει. Η Ελλάδα είναι πανέμορφη αλλά δεν το ξέρουμε οι περισσότεροι από μας.

Κλείνει η παρένθεση.

Αν και δεν ήταν δύσκολο να εντοπίσω το άγαλμα του Χριστού στον χάρτη, ο πιλότος μου είπε περίπου τη θέση του. «Όπως βλέπεις το Rio με το αεροδρόμιο εσωτερικών πτήσεων μπρόστα του, λίγο αριστερά στο βάθος πίσω από το Μποταφόγκο και το Φλαμένγκο βρίσκεται το Corcovado» μου είπε. «Αυτά είναι ονόματα ποδοσφαιρικών ομάδων του αντιγύρισα». «Ναι, μου λέει, έτσι είναι μόνο που οι ομάδες έχουν πάρει τα ονόματά τους από τις συνοικίες αυτές του Rio». Δεν το ήξερα!

Μπροστά μας μια εντυπωσιακή τεράστια γέφυρα. «Πόσο μήκος έχει» τον ρώτησα. «14 χιλιόμετρα» μου είπε. Δεν την περάσαμε όμως. Το αγκυροβόλιο ήταν πριν απ' αυτήν. Αγκυροβολήσαμε, ο πράκτορας ανέβηκε στο πλοίο ενώ ο πλοηγός αποβιβάστηκε.

Η πετρέλευση θα καθυστερούσε. Θα άρχιζε την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί. Αυτές τις ώρες, και χωρίς να μπορείς να βγεις έξω, τις χρησιμοποιείς για να ξεκουραστείς.

Για μας το Rio de Janeiro αυτό ήταν όλο κι όλο. Ότι βλέπετε στις φωτογραφίες αυτό είδα κι εγώ. Αυτά σε απάντηση των ανθρώπων που αγνοούν την πραγματική ζωή των ναυτικών και τους θεωρούν τυχερούς επειδή μπορούν και ταξιδεύουν.

Τραγουδούσε κάποτε ο Κώστας Χατζής:

Τα νιάτα του έφαγε ο Στρατής

στα ναυπηγεία ολημερίς

φτιάχνει τα πιο γερά σκαριά

να πάνε οι άλλοι μακριά

να ταξιδέψουνε στη γή

οι τυχεροι, οι τυχεροι...

Κι ο καϋμένος ο Στρατής έτσι νόμιζε, ότι οι ναυτικοί είναι τυχεροί άνθρωποι!

Περιορίστηκα ξανά στην παρακολούθηση του προγράμματος της βραζιλιάνικης τηλεόρασης που τώρα χωρίς το μουντιάλ βάζει την μία σαπουνόπερα μετά απ' την άλλη και κατά τις 10 το βράδυ έπεσα για ύπνο.

Τελικά την άλλη μέρα το βραδάκι, 15 Ιουλίου, ο εφοδιασμός του πλοίου τελείωσε. Πήραμε 750 τόνους πετρέλαιο και αναχωρήσαμε για τη Santa Marta της Κολομβίας χωρίς άλλο ενδιάμεσο σταθμό.

Αναμένεται να φτάσουμε στις 28 του ίδιου μήνα.

Καλό ταξίδι νάχουμε!

Συνεχίζεται...

Chrisgio