-Όπως όλων της γενιάς μου. Σχολείο, ναυτική ακαδημία, προσπάθεια να βρω δουλειά, πρώτο μπάρκο καμαρωτάκι, μετά ναύτης, δόκιμος… Έχουν περάσει ήδη 10 χρόνια από τότε. Παντρεύτηκα! Οικογένεια και παιδιά έχουν μια άνετη ζωή και είναι ολοφάνερο ότι έχω αλλάξει επίπεδο σε σχέση με αυτό των γονιών μου. Όπως σου έχω πει αγόρασα σπίτι…
-Ναι, μου το είπες.
-Με λίγα λόγια εδώ μερικές δεκαετίες τα βαπόρια είναι το καλύτερο επάγγελμα στα μέρη μας. Μια επιτυχής εθνική εναλλακτική πρόταση επαγγελματικού προσανατολισμού, που έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδες από τη φτώχεια. Αρκεί να βρεις ένα οποιοδήποτε ποντοπόρο καράβι και να μπαρκάρεις σε οποιαδήποτε θέση για να λυθούν όλα τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζεις. Οι περισσότεροι από μας είμαστε εν δυνάμει αξιωματικοί, καπεταναίοι και μηχανικοί, σπουδαγμένοι. Όπως εγώ που έχω ανέβει μερικά σκαλιά, όπως και ο Jerom που μόλις ξεκινάει. Όμως είναι τόσο μεγάλη πια η προσφορά ναυτικών που έχει γίνει μπούμερανγκ. Οι πράκτορες διαλέγουν και σε πολλές περιπτώσεις χρειάζονται «λάδωμα». Οποιαδήποτε απαίτηση και επιμονή να υπηρετήσεις σύμφωνα με το πτυχίο σου καθιστά μεγάλη την πιθανότητα να μην ξαναδείς βαπόρι. Από την άλλη ακόμα και ο μισθός του τζόβενου ή του καθαριστή, της τάξεως των 300-400 δολαρίων, εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή ζωή στα μέρη μου.
-Νομίζω ότι επαναλαμβανόμαστε, αλλά δεν πειράζει συνέχισε.
-Ναι, μπορεί! Έτσι όπου μας πουν πηγαίνουμε, δεν έχουμε δικαίωμα επιλογής, ούτε εργασίας, ούτε πλοίου. Οι περισσότεροι ταξιδεύουμε τουλάχιστον ένα βαθμό κάτω από αυτόν που δικαιούμαστε. Για παράδειγμα τούτο δω το καράβι είναι γεμάτο από Senior Officer διπλώματα. Όμως ο Καπετάνιος είναι Έλληνας, εσύ, όπως και ο Αος Μηχανικός. Από κει και κάτω συνωστίζονται σε κατώτερες θέσεις αντίστοιχοι Φιλιππίνοι. Οι περισσότεροι δεν θα φτάσουμε ποτέ στο αξίωμα του Πλοιάρχου ή του 1ου Μηχανικού αλλά δεν μας απασχολεί. Έτσι κι αλλιώς όλοι μας παίζουμε με τα χιλιάρικα. Ούτε σκέψη για παζάρι με τα ψίχουλα της στεριάς. Δεν πειράζει, ότι βρεθεί, υποπλοίαρχος, ανθ/χος, ακόμα και λοστρόμος, ναύτης κανένα πρόβλημα. Ωστόσο το μεγάλο μας ατού, αυτό των χαμηλών αποδοχών σε όλες τις ειδικότητες, δεν υφίσταται πια. Χρόνο με τον χρόνο, όπως είπα, ακριβύναμε αλλά και αυξηθήκαμε.
-Και ότι κάτι ανεβαίνει, κάτι άλλο κατεβαίνει. Νόμος!...
-Ακριβώς sir.
-Σήμερα η διαφορά μισθού Έλληνα και Φιλιππίνου πλοιάρχου δεν είναι πάνω από 2, άντε το πολύ, 3 χιλιάρικα πράγμα που σας κάνει όχι και τόσο ελκυστικούς όπως παλιά.
-Ναι. Εδώ και κάμποσο καιρό οι πλοιοκτήτες έχουν στραφεί προς άλλες εθνικότητες πολύ πιο συμφέρουσες οικονομικά από μας.
-Έτσι είναι, όπως τα λες. Κάποτε η χαμηλού κόστους «Φιλιππινέζικη καταιγίδα πληρωμάτων» εξαφάνισε τους Έλληνες ναυτικούς, κυρίως τα κατώτερα πληρώματα. Ήρθε η σειρά σας να πληρώσετε το τίμημα. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι η υψηλού επιπέδου κατάρτισή σας σας, η ποιότητα, αλλιώς η ποσότητα παραμονεύει. Κινέζοι, Ινδοί, Ινδονησιάνοι, Πακιστανοί… αλλά κι εκείνοι των πρώην κομμουνιστικών «δημοκρατιών» Ευρώπης/Σοβιετικής Ένωσης από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία, τη Μολδαβία και την Ουκρανία ως το Βλαδιβοστόκ και τη Σαχαλίνη καταπίνουν ότι βρεθεί στο διάβα τους.
-Εσείς που ζείτε μακριά από τη Μανίλα πως βρίσκετε δουλειά;
-Υπάρχουν πλέον γραφεία ευρέσεως εργασίας/πληρωμάτων και στα άλλα νησιά αλλά εκεί που γίνεται το μεγάλο παζάρι είναι στο Luneta Park στη Μανίλα.
-Luneta Park;
-Ναι sir, είναι το παλιό όνομα. Σήμερα ονομάζεται Rizal Park!
 |
| Rizal Park - Google Photo |
-Ο Rizal είναι ο εθνικός ήρωας των Φιλιππίνων, απάντησε με τα μάτια του να γουρλώνουν τονίζοντας την υπερηφάνειά του.
Η συζήτηση άρχισε για άλλη μια φορά να αλλάζει θέμα αλλά ήθελα να μάθω ποιος ήταν αυτός ο Rizal.
-Για λέγε τι ξέρεις για αυτό το κύριο αλλά με λίγα λόγια.
Άρχισε να μου διηγείται την ιστορία του μεγάλου ήρωα και μερικά λεπτά αργότερα είχε ολοκληρώσει... Ιστορία ενός ντόπιου αγωνιστή κατά των Ισπανών κατακτητών στο δρόμο για την ανεξαρτησία των Φιλιππίνων.
Αλήθεια, πόσοι τέτοιοι ήρωες με ανάλογες ιστορίες υπάρχουν πάνω στη γη!... Αν δεν είναι κάτι δικό σου δεν έχει ενδιαφέρον. Τον άφησα να πει αυτά που ήθελε, το φχαριστήθηκε και πήγαμε παρακάτω. (η ιστορία του Jose Rizal στα αγγλικά εδώ)
-Κι εσείς όλοι λοιπόν μαζεύεστε στο Rizal Park για να βρείτε δουλειά.
-Εγώ όχι πια, έχω βρει το δρόμο μου, αλλά υπάρχουν χιλιάδες που περνούν από το πάρκο κάθε μέρα. Ενημερώνονται από μεγάλες πινακίδες ανακοινώσεων, για τις θέσεις εργασίας στα πλοία όλου του κόσμου που αναρτούν οι ναυτικοί πράκτορες και αρχίζει το παζάρι. Που, πότε, πόσα, συζητούν τι έχει διαβάσει ο καθένας και θα ενδιέφερε κάποιον άλλον, άλλοι τρέχουν να προλάβουν τον πράκτορα μην «πουλήσει» τη θέση σε κάποιον άλλον και η ζωή συνεχίζεται συνήθως σε κάποιο καράβι με μια 10μηνη, πάνω-κάτω, θητεία να βαραίνει ώμους και ψυχή! Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν. Τα χιλιάρικα δίνουν κουράγιο, οδηγούν!...
Κοίταξα το ρολόι, 23:50 η ώρα. Η νύχτα και ο καιρός στα καλύτερά τους. Δεν νύσταζα, όμως έπρεπε να φύγω. Πλησίαζε μεσάνυχτα, ώρα αλλαγής βάρδιας. Σε μερικά λεπτά οι σκιές των επόμενων, ανθυποπλοιάρχου και ναύτη, θα αχνοέγραφαν στο φως των αστεριών. Όταν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος προτιμώ η αλλαγή να γίνεται χωρίς την παρουσία μου. Αισθάνονται πιο άνετα μεταξύ τους, μιλούν την ακατάληπτη γλώσσα τους, λένε και το κατιτίς παραπάνω και το νέο δίδυμο αναλαμβάνει να πάει το καράβι ως τις 4, λίγο πριν ή λίγο μετά το ξημέρωμα, ανάλογα την ώρα ζώνης, που θα αναλάβει ο υποπλοίαρχος.
-Πιστεύεις sir ότι…
-Αρκετά γι’ απόψε Ronaldo, να σας αφήσω να τα πείτε με τους επόμενους και δεν χανόμαστε. Είπαμε πολλά, μάθαμε περισσότερα κι αύριο μέρα είναι, όλη δικιά μας. Καληνύχτα και προσοχή!
-Καληνύχτα sir, απάντησαν και οι δύο.
Τράβηξα την κουρτίνα του chartroom και με μισόκλειστα τα μάτια, άμυνα στην απότομη αλλαγή από το σκοτάδι στο φως, άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα τη σκάλα!
Συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
