Τα 3 καράβια πέρασαν συγκλίνοντας γρήγορα προς την κανονική τους πορεία εντός του δυτικής κατεύθυνσης traffic lane μετά την περιπέτεια με τους δύο Ινδούς που «χέρι-χέρι» τραβούσαν κατά το Horsburgh και την Νότια Κινέζικη Θάλασσα.
Είχαμε ξεπεράσει το σημείο στροφής και όσο γίνονταν πιο γρήγορα στρίψαμε ανεβάζοντας ταχύτητα, η οποία είχε μηδενιστεί λόγω του συμβάντος, και κόψαμε κάθετα το δυτικό ρεύμα. Με προσοχή συνεχίσαμε προς το αγκυροβόλιο και το μοναδικό σημείο που έβλεπα μπροστά μου και μας περίμενε ευτυχώς άδειο. Ένα στίγμα στα ανατολικά όρια του αγκυροβολίου. Σλάλομ ανάμεσα σε γίγαντες, νάνους, ψαράδικά και ρυμουλκά... Ευτυχώς, σχεδόν στο σύνολό τους, αγκυροβολημένα που έκανε τη ζωή μας λιγότερο δύσκολη.
Φουντάραμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στις 01:00, της 11ης Νοεμβρίου 2014.
Ήρεμος και αλώβητος ηθικά και επαγγελματικά, αφού όλα είχαν τελειώσει όπως έπρεπε, αφέθηκα στην καρέκλα χαλαρωμένος. Θα μπορούσα να μείνω εκεί, να μην ξανασηκωθώ, να γείρω και να κλείσω τα μάτια μου μέχρι το πρωί...
Σηκώθηκα, βγήκα στο φτερό και αγνάντεψα γύρω μου. Από τη μια μεριά ένας στόλος ψαράδικων το ένα πίσω από το άλλο αγκυροβολημένα σαν φωτεινές χάντρες κομπολογιού μπαταρίας και από την άλλη μεγάλα πλοία της κατηγορίας μας.
Όλα σε απόσταση από 0,40 του μιλίου στην καλύτερη περίπτωση έως 0,30 του μιλίου στην χειρότερη. Αποστάσεις που υπό άλλες συνθήκες ή με κακό καιρό θεωρούνται μη ασφαλείς. Όμως η σχεδόν μόνιμη καλοκαιρία της περιοχής και το σύντομο της παραμονής μας στο συγκεκριμένο σημείο σε συνδυασμό με την συνεχή παρακολούθηση της θέσης του πλοίου και της κατάστασης του καιρού, τις θεώρησα «αποδεκτές». Δεν υπήρχε και άλλη επιλογή! Κατειλημμένα τα πάντα μέχρι σπιθαμής!
Καθώς το καράβι μέσα στη νύχτα άλλαζε θέση γύρω από την άγκυρά του, χάνοντας τον προσανατολισμό μου προσπαθούσα ματαίως να εντοπίσω από πού πέρασα κι έφτασα στο σημείο αγκυροβολίας. Δεν έβλεπα είσοδο αλλά κάπου εκεί γύρω ήταν! Το... σλάλομ είχε παίξει κι αυτό το ρόλο, με είχε ζαλίσει!...
Όταν τελειώνεις μια δύσκολη προσπάθεια που έχεις κάνει απορείς κι αναρωτιέσαι.
«Πως έφτασα ως εδώ;»
Όχι δεν το παίζω σπουδαίος ούτε αυτοπαρασημοφορούμαι. Τη δουλειά μου κάνω. Το καράβι θα έφτανε ως εδώ είτε με εμένα είτε με κάποιον άλλον καπετάνιο.
Καπετάνιος!...
Ένα γρανάζι της μονάδας που λέγεται καράβι.
Το πιο σημαντικό αλλά… γρανάζι.
Σημαντικός αλλά κι αυτός αναλώσιμος!...
Ωστόσο είμαι σίγουρος ότι όλοι οι γύρω μας που έφτασαν εδώ και αγκυροβόλησαν, κατά πάσα πιθανότητα κάποιο χρόνο πριν από μένα, σκέφτονται παρόμοια και κρατούν για τον εαυτό τους, την ψυχολογική πίεση και τις συνέπειές της στην υγεία τους.
Εγώ απλώς κοινοποιώ τη σκέψη μου ΤΩΡΑ, ΕΔΩ στο ΧΑΡΤΙ μακριά από την «καυτή» στιγμή. Γιατί είναι βασικό ο αρχηγός οποιουδήποτε επιπέδου να παραμένει ψύχραιμος, να μεταδίδει, ηρεμία, σιγουριά και όχι πανικό. Ο καθένας μας το προσπαθεί κι αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του το πετυχαίνει ή όχι.
Αγνάντεψα ξανά τα πέριξ. Μοιάζαμε με πλοίο παγιδευμένο σε ναυμαχία εποχής, με εχθρικές διαθέσεις πλοία γύρω μας, έτοιμα να βάλουν φωτιά στα κανόνια τους, να μας αφανίσουν!
Ευτυχώς δεν ήταν παρά μια εικόνα που η κουρασμένη φαντασία μου είχε πλάσει!
24 έντονες και άγρυπνες ώρες ταξιδιού στα Malacca και Singapore Straits είχαν γίνει ιστορία με ευχάριστο τέλος!
39 μέρες ταξίδι από τη Necochea στο Pasir Gudang πέρασαν. Εκ των υστέρων σκέφτεσαι, «αλήθεια πότε;»
Μια ακόμα ναυτική περιπέτεια είχε φτάσει στο τέλος της.
Οι βάρδιες στη θέση τους!...
Το κρεβάτι με περίμενε!
Ήταν η ώρα μου!...
Συνεχίζεται…
Chrisgio
Είχαμε ξεπεράσει το σημείο στροφής και όσο γίνονταν πιο γρήγορα στρίψαμε ανεβάζοντας ταχύτητα, η οποία είχε μηδενιστεί λόγω του συμβάντος, και κόψαμε κάθετα το δυτικό ρεύμα. Με προσοχή συνεχίσαμε προς το αγκυροβόλιο και το μοναδικό σημείο που έβλεπα μπροστά μου και μας περίμενε ευτυχώς άδειο. Ένα στίγμα στα ανατολικά όρια του αγκυροβολίου. Σλάλομ ανάμεσα σε γίγαντες, νάνους, ψαράδικά και ρυμουλκά... Ευτυχώς, σχεδόν στο σύνολό τους, αγκυροβολημένα που έκανε τη ζωή μας λιγότερο δύσκολη.
Φουντάραμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στις 01:00, της 11ης Νοεμβρίου 2014.Ήρεμος και αλώβητος ηθικά και επαγγελματικά, αφού όλα είχαν τελειώσει όπως έπρεπε, αφέθηκα στην καρέκλα χαλαρωμένος. Θα μπορούσα να μείνω εκεί, να μην ξανασηκωθώ, να γείρω και να κλείσω τα μάτια μου μέχρι το πρωί...
Σηκώθηκα, βγήκα στο φτερό και αγνάντεψα γύρω μου. Από τη μια μεριά ένας στόλος ψαράδικων το ένα πίσω από το άλλο αγκυροβολημένα σαν φωτεινές χάντρες κομπολογιού μπαταρίας και από την άλλη μεγάλα πλοία της κατηγορίας μας.
Όλα σε απόσταση από 0,40 του μιλίου στην καλύτερη περίπτωση έως 0,30 του μιλίου στην χειρότερη. Αποστάσεις που υπό άλλες συνθήκες ή με κακό καιρό θεωρούνται μη ασφαλείς. Όμως η σχεδόν μόνιμη καλοκαιρία της περιοχής και το σύντομο της παραμονής μας στο συγκεκριμένο σημείο σε συνδυασμό με την συνεχή παρακολούθηση της θέσης του πλοίου και της κατάστασης του καιρού, τις θεώρησα «αποδεκτές». Δεν υπήρχε και άλλη επιλογή! Κατειλημμένα τα πάντα μέχρι σπιθαμής!
Καθώς το καράβι μέσα στη νύχτα άλλαζε θέση γύρω από την άγκυρά του, χάνοντας τον προσανατολισμό μου προσπαθούσα ματαίως να εντοπίσω από πού πέρασα κι έφτασα στο σημείο αγκυροβολίας. Δεν έβλεπα είσοδο αλλά κάπου εκεί γύρω ήταν! Το... σλάλομ είχε παίξει κι αυτό το ρόλο, με είχε ζαλίσει!...
Όταν τελειώνεις μια δύσκολη προσπάθεια που έχεις κάνει απορείς κι αναρωτιέσαι.
«Πως έφτασα ως εδώ;»
Όχι δεν το παίζω σπουδαίος ούτε αυτοπαρασημοφορούμαι. Τη δουλειά μου κάνω. Το καράβι θα έφτανε ως εδώ είτε με εμένα είτε με κάποιον άλλον καπετάνιο.
Καπετάνιος!...Ένα γρανάζι της μονάδας που λέγεται καράβι.
Το πιο σημαντικό αλλά… γρανάζι.
Σημαντικός αλλά κι αυτός αναλώσιμος!...
Ωστόσο είμαι σίγουρος ότι όλοι οι γύρω μας που έφτασαν εδώ και αγκυροβόλησαν, κατά πάσα πιθανότητα κάποιο χρόνο πριν από μένα, σκέφτονται παρόμοια και κρατούν για τον εαυτό τους, την ψυχολογική πίεση και τις συνέπειές της στην υγεία τους.
Εγώ απλώς κοινοποιώ τη σκέψη μου ΤΩΡΑ, ΕΔΩ στο ΧΑΡΤΙ μακριά από την «καυτή» στιγμή. Γιατί είναι βασικό ο αρχηγός οποιουδήποτε επιπέδου να παραμένει ψύχραιμος, να μεταδίδει, ηρεμία, σιγουριά και όχι πανικό. Ο καθένας μας το προσπαθεί κι αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του το πετυχαίνει ή όχι.
Αγνάντεψα ξανά τα πέριξ. Μοιάζαμε με πλοίο παγιδευμένο σε ναυμαχία εποχής, με εχθρικές διαθέσεις πλοία γύρω μας, έτοιμα να βάλουν φωτιά στα κανόνια τους, να μας αφανίσουν!
Ευτυχώς δεν ήταν παρά μια εικόνα που η κουρασμένη φαντασία μου είχε πλάσει!
24 έντονες και άγρυπνες ώρες ταξιδιού στα Malacca και Singapore Straits είχαν γίνει ιστορία με ευχάριστο τέλος!
39 μέρες ταξίδι από τη Necochea στο Pasir Gudang πέρασαν. Εκ των υστέρων σκέφτεσαι, «αλήθεια πότε;»
Μια ακόμα ναυτική περιπέτεια είχε φτάσει στο τέλος της.
Οι βάρδιες στη θέση τους!...
Το κρεβάτι με περίμενε!
Ήταν η ώρα μου!...
Συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
1 σχόλιο :
Καλημέρα Καπετάνιε!Καλά ταξίδια.
Δημοσίευση σχολίου