 |
| V.H.F. |
 |
| Τηλέφωνα |
Το πρωί με ξύπνησε το τηλέφωνο. Όταν το ακούω να χτυπάει ταράζομαι. Συνήθως τον πλοίαρχο τον τηλεφωνούν όταν υπάρχει πρόβλημα μικρό ή μεγάλο.
-Ναι...
-Καλημέρα καπετάνιε.
-Τι είναι πάλι. Καλημέρα…
-Μας φωνάζουν απ’ έξω. Ήταν ο ανθυποπλοίαρχος απ’ τη γέφυρα.
-Τι θέλουν;
-Ν’ αλλάξουμε αγκυροβόλιο. Δεν είμαστε καλά εδώ!
Σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα.
«Δεν είμαστε στα καλά μας» είπα μέσα μου.
-Καλά, έρχομαι πάνω.
Ανέβηκα στη γέφυρα έπιασα το ακουστικό του VHF και ήρθα σε επαφή με το Port Control.
-Ζητάτε να φύγω από το σημείο αγκυροβολίας που βρίσκομαι;
-Ναι, βρίσκεστε στα όρια του αγκυροβολίου και πολλές φορές είστε εκτός.
Εννοούσε ότι πλοίο με το «ανέμισμά» του γύρω από την άγκυρα, μέρος του έβγαινε από τα όριά του αγκυροβολίου και θεωρητικά είχε δίκιο. Αλλά θεωρητικά μόνο.
-Και που να πάω; Το αγκυροβόλιο είναι γεμάτο!
-Δεν ξέρω που θα πάτε, αλλά από το συγκεκριμένο σημείο πρέπει να φύγετε. Δεν είστε καλά εκεί.
Όταν τα Port Controls λένε κάτι είναι νόμος, πρέπει να υπακούσεις λέει δε λέει ανοησίες, και ο τρόπος που το έλεγε δεν έδινε χώρο για περαιτέρω συζήτηση. Έπρεπε να φύγω!...
Άφησα το ακουστικό σταύρωσα τα χέρια τα ακούμπησα στο περβάζι της γέφυρας και το κεφάλι στο τζάμι. Έμεινα έτσι για 2-3 λεπτά.
«Που να πάω;» σκέφτηκα.
-Πάρε στη μηχανή και πες τους να ετοιμαστούνε.
Ο ανθυποπλοίαρχος με κοίταξε σαν να επαναλάμβανε αυτό που σκεφτόμουν.
«Να πάμε που;»
Ήξερε ωστόσο ότι δεν υπήρχε λόγος να το συζητήσει.
Πήρε στο μηχανοστάσιο και τους το είπε. Δεν πέρασε ένα λεπτό και το τηλέφωνο της γέφυρας χτύπησε.
Το σήκωσε αμέσως γύρισε προς το μέρος μου και με τεντωμένο το χέρι μου το έδωσε δημιουργώντας στα χείλη του την άηχη πρόταση.
-(Ο Αος Μηχανικός είναι)
-Έλα καλημέρα τι έγινε πάλι;
-Μας είπαν να φύγουμε.
-Γιατί;…
Άντε πάλι απ’ την αρχή να εξηγήσεις…
Κλείσαμε το τηλέφωνο και βγήκα στο φτερό να δω τι θα μπορούσα να κάνω. Πήχτρα τα βαπόρια. Γέλασα!
-Που να πάω ρε γαμώτο;
Μπήκα πάλι στη γέφυρα και βγήκα στο άλλο φτερό ελπίζοντας στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν από το ένα φτερό στο άλλο να γινόταν κάποιο θαύμα. Μπα! Τίποτα! Ακούνητα!
Είναι κι αυτή η αδιάκοπη χρονική αλυσίδα 1.981 ετών από τα τελευταία θαύματα που είχε δει ανθρώπου μάτι που δεν μου έδινε πολλά περιθώρια να πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν.
Η μηχανή ετοιμάζονταν ο τιμονιέρης στη γέφυρα, υποπλοίαρχος και λοστρόμος στην πλώρη κι εγώ να μην ξέρω κατά που να κάνω.
«Δεν γίνεται να φύγω από δω για να αγκυροβολήσω κάπου αλλού, που να πάω;… δεν γίνεται, δεν υπάρχει χώρος, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ…»
Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε και συγχρόνως στο VHF άκουσα το όνομα του πλοίου.
Ήταν από το μηχανοστάσιο. Οι μηχανικοί μας ενημέρωναν για την ετοιμότητα της μηχανής.
«ΟΚ» απάντησα.
Έπιασα το VHF ανταποκρινόμενος στο νέο κάλεσμα του Port Control για να πάρω μια πανέμορφη νέα διαταγή.
«ΘΑ MEINETE ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ, ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ»
Από την μια ξαφνικά πέρασα πίσω στην ηρεμία, από την άλλη λίγο έλειψε να τους βρίσω αλλά κρατήθηκα.
Είχαν καταλάβει τι πήγαιναν να κάνουν και επανήλθαν για να αποκαταστήσουν την ανοησία τους.
Πήρα τηλέφωνο στη μηχανή. Το σήκωσε ο Αος Μηχανικός.
-Πέρας ετοιμότητας, του είπα.
-Γιατί;
-Άντε πάλι! τα ίδια θα λέμε; Δεν χαίρεσαι που δεν θα φύγουμε από δω;
-Ναι!
-Ε τότε άσε τα υπόλοιπα. Θα τα πούμε άλλη ώρα!
-Άντε καλά! Τέλος ε;
-Είπαμε, ΤΕΛΟΣ!...
Τις δύο επόμενες μέρες η ζωή στο καράβι κύλισε ήρεμα και γρήγορα. Όταν ζεις απροβλημάτιστα τα πάντα κινούνται σε άλλες ταχύτητες. Νομίζεις ότι το τικ-τακ επιταχύνει το ρυθμό του.
Πλήρης άπνοια, θάλασσα γυαλί, θερμοκρασίες από 32C έως 38C να μεταβάλλονται ανάλογα με τις βροχές και τον ήλιο που εναλλάσσονταν, αποπνικτική λόγω υγρασίας ατμόσφαιρα. Ήταν η εποχή των βροχών την οποία αντιλαμβανόσουν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
Στις 13 Νοεμβρίου 2014 το μεσημέρι σηκώσαμε άγκυρα. Ο πιλότος μας περίμενε στο προκαθορισμένο σημείο (pilot station) κι ένα ταξιδάκι 14 μιλίων ξεκίνησε προς το λιμάνι του Pasir Gudang.
Συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου