Ο πιλότος τελικά ήταν… πιλότοι. Δύο τον αριθμόν. Ο ένας, ο νεώτερος, ανέλαβε την πλοήγηση υπό το βλέμμα του έμπειρου μεγάλου. Μάλλον επρόκειτο περί πιλότου και δοκίμου. Δεν ασχολήθηκα καθόλου μαζί τους εκτός από τα τυπικά και μια αναμνηστική φωτογραφία που τα τελευταία χρόνια μου έχει γίνει μόνιμη συνήθεια.
Αφήσαμε πίσω το στενό της Σιγκαπούρης και μπήκαμε σ’ ένα – πως να το πω – στενότερο… στενό! Στην πολύ στενή λωρίδα θάλασσας που χωρίζει την Μαλαισία από την Σιγκαπούρη σαν ένα άξιο σεβασμού πλατύ-πλωτό ποτάμι. Αριστερά η Σιγκαπούρη δεξιά η Μαλαισία να απλώσεις το χέρι σου να ακουμπήσεις βράχια, άμμο, δέντρα τους. Το νερό κοινό, δεν μπορείς να το ξεχωρίσεις σε από δω κι από κει!
«Δεν υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα» που έλεγε κι ένα… καλόπαιδο πριν λίγο καιρό!
Μπορείς ωστόσο να φανταστείς το βαπόρι να πατινάρει στην ραχοκοκαλιά των συνόρων έτσι όπως πλέαμε καταμεσής στο δίαυλο μόλις μισού μιλίου πλάτους. Η κυκλοφοριακή τάξη ταίριαζε απόλυτα με την μέτρια έως ελάχιστη κίνηση. Καμιά σχέση με την νότια πλευρά της Σιγκαπούρης. Σ’ αυτή τη περιοχή δεν υπάρχουν περαστικοί, δεν γίνονται πετρελεύσεις, παραλαβή τροφίμων και εφοδίων. Μόνο πλοία που προσεγγίζουν για φορτοεκφορτώσεις.
Δέσαμε, στο Pasir Gudang δύο ώρες αργότερα, στις 13 Νοεμβρίου 2014, αφού πρώτα εκτελέστηκε στροφή για να είμαστε έτοιμοι στην αναχώρηση.
Όσο αγχώδης ήταν η άφιξη στο αγκυροβόλιο, τόσο ήρεμα τα πράγματα από την ώρα που αγκυροβολήσαμε και μετά. Μια ήρεμη πλαγιοδέτηση. Ένα ασφαλές λιμάνι μακριά από αυτό που αποκαλούμε κανονική θάλασσα. Ούτε παλίρροιες , ούτε ρεστίες, ούτε…. ούτε…. Έμοιαζε με τον Rio Parana μόνο που έλειπε η ροή προς τις εκβολές και τα θολά γλυκά νερά του.
Η Σιγκαπούρη τόσο κοντά οπτικά αλλά και τόσο μακριά για να βρεθείς εκεί στ’ αλήθεια με ευκολία!
Αυτή την ελευθερία, της Ευρώπης με τα ανύπαρκτα σύνορα μεταξύ των χωρών της, αυτό το αγαθό που εδώ και χρόνια θεωρούμε πια φυσικό φαινόμενο ή τα αντίστοιχα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά, δεν την βρίσκεις εδώ κάτω!
*****
Θυμάμαι τα λόγια του Τσίπρα πριν γίνει πρωθυπουργός αναφερόμενος στη συνθήκη του Schengen, «… μας απειλούν ότι θα φύγουμε από το Σέγκεν, μικρό το κακό λοιπόν λέω γω…»
κι αναρωτιέμαι πόση βλακεία κουβαλούσε και εξακολουθεί να κουβαλάει αυτό το υποκείμενο και όσοι τον ψήφισαν!...
Και να ‘ταν μόνο αυτό, καλά θα ήταν…
*****
Για παράδειγμα αν κάποιος ήθελε να ξεμπαρκάρει από το Pasir Gudang θα έπρεπε να ταξιδέψει 300 χλμ σε ευθεία γραμμή με τροχοφόρο ή αεροπλάνο στην Κουάλα Λουμπούρ και κατόπιν να πάρει το αεροπλάνο της επιστροφής ή για να πάει, έτσι από… πείσμα, στη Σιγκαπούρη.
Η λογική σκέψη να περάσει με λιγότερα έξοδα, ακόμα και… κολυμπώντας στη Σιγκαπούρη και στο αεροδρόμιό της του οποίου οι προσγειώσεις-απογειώσεις ήταν ορατές κι απ’ το βαπόρι δεν υφίστατο!
Ίσως αυτό να ισχύει μόνο για τους ναυτικούς και όχι για όλους τους υπόλοιπους τουρίστες, επιχειρηματίες και εργάτες, αλλά αυτή ήταν η πληροφόρησή μου φτάνοντας στο Pasir Gudang.
Συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου