Η κατεστραμένη προβλήτα

Στη Necochea στην Αργεντινή ήρθα για πρώτη φορά το 1976 με το πρώτο μου καράβι, πρωτόμπαρκος ναύτης (μούτσος). Αν πω ότι θυμάμαι την κατεστραμμένη προβλήτα της φωτογραφίας από εκείνα τα χρόνια θα ήμουν ψεύτης. Ωστόσο την θυμάμαι σίγουρα από τα τέλη της δεκαετίας του '80.

Χθες στην άφιξη μετά την πλαγιοδέτηση άνοιξα μια σύντομη συνομιλία γι’ αυτήν με τον πιλότο.

-Πρόσεξα την μεγάλη προσοχή που έδειξες κι ένα σχετικό άγχος την ώρα που το πλοίο βρίσκονταν δίπλα στην κατεστραμμένη προβλήτα. Εγώ την θυμάμαι τουλάχιστον από την δεκαετία του 80.

Κούνησε το κεφάλι του, με κοίταξε ξανακούνησε το κεφάλι του και αναστέναξε. Θα μπορούσε να είχε λήξει σ’ αυτό το σημείο η συζήτηση πριν καν αρχίσει. Ο «φίλος» μου ήταν σαφέστατος χωρίς να βγάλει άχνα!

-Αααχ, σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκεται ίσως και πάνω από 50 χρόνια, είπε.

-Άρα όταν ήρθα εδώ πρώτη φορά το 1976 ήταν σε αυτή την κατάσταση; ρώτησα.

-Ε, όχι και ίδια, τώρα είναι χειρότερα.

-Και δεν κάνετε τίποτα γι’ αυτό; Είναι επικίνδυνη, για τα βαπόρια, για τους καπεταναίους, τους πιλότους, το ίδιο το λιμάνι. Μπορεί να γίνουν ανυπολόγιστες ζημιές σε καράβια, να καταστραφούν καριέρες πλοιάρχων και πλοηγών!

-Τι να κάνουμε. Την έχουμε συνηθίσει αν και, όπως είπες κι εσύ, είναι πολύ επικίνδυνη, μου είπε με ένα οργισμένο χαμόγελο! Όμως εδώ είναι Αργεντινή. Σε όλη τη χώρα υπάρχουν παρόμοια παραδείγματα σε στεριά και θάλασσα. Αν υπήρχε τρόπος να ισορροπήσουν τα προβλήματα και στον αέρα, θα βλέπαμε κι εκεί τρελά σενάρια. Δεν είναι μεμονωμένο τοπικό φαινόμενο. Φταίει η νοοτροπία μας, φταίει η φτώχεια μας, φταίνε οι πολιτικοί μας, φταίμε όλοι μας; Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει αλλά τίποτα δεν πάει καλά σ’ αυτή τη χώρα. Μόνο από τη Necochea εξάγονται ετησίως πάνω από 60.000.000 τόνοι σιτηρά (το νούμερο μυθικό) κι όμως ούτε τους δρόμους μας δεν έχουμε καταφέρει να τους ασφαλτοστρώσουμε όλους. Τι να λέμε τώρα! Η προβλήτα έχει γίνει η μασκότ Νο2 του λιμανιού, μετά βέβαια τα Sea Lions που είναι το Νο1, είπε γελώντας. Η προβλήτα θα παραμείνει ως έχει ώσπου να την εξαϋλώσει ο χρόνος!...

-… (άφωνος)

-Λοιπόν κάπταιν πάω σπίτι. Καλή παραμονή και μπορεί να τα πούμε στην αναχώρηση!

-Να πας στο καλό! Σ΄ευχαριστώ! Έκανες καλή δουλειά!

-Κι εγώ σ΄ευχαριστώ. Γεια!

Μια άρρωστη νοοτροπία. Ένας λαός που έχει ηττηθεί εδώ και 10ετίες! Ζουν με προβλήματά που αποτελούν πια μέρος της καθημερινής ζωής τους και προστίθενται καθημερινά κι άλλα τα οποία σιγά-σιγά αφομοιώνονται κι αυτα, γίνονται έξις δεύτερη φύση τους, κι έτσι πορεύονται.

Πόσο απέχουμε από αυτή την νοοτροπία; Είναι αναγκαίο να καταλήξω πάλι σε παραλληλισμούς με την δική μας χώρα ή οι συνειρμοί είναι αυθόρμητοι και αυτονόητοι;

Όλα αυτά συνέβαιναν στην Αργεντινή εν έτει 2014. Δύο χρόνια νωρίτερα ένας κοινός καταληψίας και πολιτικός απατεώνας έκανε πρόβες πρωθυπουργού ταξιδεύοντας με την ελεεινή κουστωδία του (Δραγασάκη, Χουντή, Ήσυχο και λοιπούς ανόητους), στο κράτος «πρότυπο», στην «ανεπτυγμένη» χώρα της Λατινικής Αμερικής, να την «θαυμάσει» και να «μελετήσει» την «πρόοδό» της.

Σε ποιους τομείς; Στην πορνεία; Στη διαφθορά; Στη φτώχεια; Ή την αρχιτεκτονική των λεγόμενων villas mizerias δηλαδή τις πόλεις τρώγλες που αποκαλούν στη Βραζιλία φαβέλες για αποκόμιση τεχνογνωσίας ως προς την κατασκευή τους; Τι κουβαλούσε στο κενό κρανίο του;

Τι κουβαλάει ακόμα και σήμερα στη θολωμένη του σκέψη και καλεί στην Ελλάδα την υπόδικο πρώην πρόεδρο την Αργεντινής, εξακολουθεί με περισσό πάθος και θράσος να υποστηρίζει τον Μαδούρο και αποτίει φόρο τιμής σε δικτάτορες τύπου Κάστρο;

Κι επειδή η βλακεία είναι αήττητη κι ο καρνάβαλος που παριστάνει τον πρωθυπουργό ανήκει σ’ αυτή την συνομοταξία δίποδων κτηνών, ας προετοιμαστούμε τουλάχιστον ψυχικά και ηθικά για την «ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ». Το πρότυπό της κοντοζυγώνει να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα με την ίδια «επιτυχία»! Ξεχάστε τα μνημόνια. Αυτά θα τα θυμόμαστε κάποτε με νοσταλγία! Λαίλαπα επί θύραις!...

Συνεχίζεται…

Chrisgio