Μπήκε ο Ιούνιος, 1η ο μήνας, του 2014. Το ρολόι έδειχνε 4 το απόγευμα κι έτοιμοι για μια νέα έξοδο.
Περπατώντας το κομμάτι του λιμανιού μέχρι την πύλη, παρατήρησα τις εγκαταστάσεις και σκέφτηκα ότι η εικόνα του θα μπορούσε συγκριθει με κεντρικό τμήμα πόλης μιας «άλλης» χώρας.
Η καθαριότητα, η τάξη και τα πολύ χαμηλά όρια ταχύτητας να τηρούνται από 2-3 αυτοκίνητα που συναντήσαμε με θρησκευτική ευλάβια, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι συγκρίνοντας ανάλογα πράγματα σε διαφορετικές χώρες μπορείς να αντιλειφθείς αμέσως το ποιοτικό επίπεδό τους. Την ίδια διαφορά θα συνεχίσεις να διακρίνεις όταν βρεθείς, σε δημόσια υπηρεσία, σε εμπορικό κέντρο, οδηγώντας σε έναν αυτοκινητόδρομό τους.
Κατευθυνθήκαμε προς την αποβάθρα του ferry. Εισιτήρια μόνο από αυτόματα μηχανήματα που δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τον τρόπο χειρισμού τους. Δύο νεαρές κοπέλες πρόθυμα μας βοήθησαν.
Θα μπορούσαμε να κάνουμε το πέρασμα αυτό και με ταξί κάνοντας κύκλο περνώντας τη γέφυρα που ενώνει το βορρά με το νότο. Η διαφορά στα ναύλα μας έκανε να προτιμήσουμε το πλωτό μέσο. Κι αυτή η επιλογή έκρυβε εκπλήξεις και αφορμή για σκέψη και προβληματισμό.
Προχωρώντας και φτάνοντας στο σημείο αναμονής άρχισα να χαμογελώ.
Αν μ’ έβλεπε κανείς εκείνη την ώρα θα έλεγε: «Αυτός τα ‘χει χαμένα!»
Δεν θα είχε άδικο, αλλά μη γνωρίζοντας σε τι κατάσταση βρίσκονται ανάλογες εγκαταστάσεις σε άλλες χώρες θα με δικαιολογούσε. Ο χώρος έμοιαζε περισσότερο με το «Ελευθέριος Βενιζέλος» σε μικρογραφία παρά με αποβάθρα λιμανιού! Καμία βιασύνη, κανένα στρίμωγμα, ίχνος κραυγών, πρόσωπα ήρεμα, χαρούμενα!
Με την ίδια ηρεμία και τάξη το σκάφος αναχώρησε για το σούπερ μίνι ταξίδι του. Με την αναχώρηση από τα monitors παρακολουθήσαμε σύντομες οδηγίες ασφαλείας, σε περίπτωση κινδύνου. Κάτι ανάλογο που παρακολουθούμε σαν επιβάτες αεροπλάνου πριν την απογείωση.
Σκέφτηκα την εικόνα των ferries σε ανάλογα ελληνικά πορθμεία!
Το χαμόγελο έγινε γέλιο!
Η κρίση μου στιγμιαία, τοπική και σε μεγάλο βαθμό ίσως και λανθασμένη! Το ξαναλέω όμως, εντύπωση της στιγμής, αυτό παρατηρώ αυτό εκφράζω, αυτό περιγράφω!
Μια απορία κι ένα ερώτημα έρχεται στο μυαλό μου.
Τι είναι αυτό που κάνει όλους αυτούς να συμπεριφέρονται και να ζουν με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν που οι όμοιοί τους σε Σαγγάη, Καλκούτα, Καράτσι, Μανίλα ζουν μέσα στη βρώμα και τη φτώχεια, στο χάλι το μαύρο;
Η αυθόρμητη απάντηση;
Οι όροι του «παιχνιδιού»! Οι νόμοι, η εφαρμογή τους, το γενικό πλαίσιο! Ρύθμισαν τη ζωή τους, σχεδίασαν το πλάνο στο χαρτί, το ενέκριναν, το αποδέχτηκαν, το έκαναν πράξη!
Συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου