Σκέψεις περιμένοντας το φορτίο

Οι Καναδοί μιλώντας για γρήγορη φόρτωση κατά την άφιξή μας, κατά μία έννοια έκαναν πλάκα, χωρίς ασφαλώς να το επιθυμούν.

Η παγκόσμια κρίση σπρώχνει τα βαπόρια, που ψάχνουν απεγνωσμένα για ναύλους, προς τους μεγάλους σιτοβολώνες του πλανήτη. Την Αργεντινή, την Αυστραλία, την Αμερική, τον Καναδά!

Τα φορτία όλων των ειδών, των σιτηρών κυρίως, φθάνουν στο Vancouver με τραίνα από μακρινούς τόπους της τεράστιας χώρας. Την ίδια ώρα στο λιμάνι και στα γύρω αγκυροβόλια, συνωστίζονται πλωτά θηρία που περιμένουν να «χορτάσουν» τα αμπάρια τους, πριν σαλπάρουν για το μεγάλο τους ταξίδι. Σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βρώμη, κανόλα, σόγια...

Τα τραίνα προσπαθούν, χωρίς αποτέλεσμα, να αντιπαλέψουν τον υπερβολικό αριθμό πλοίων που εν τέλει κυριαρχούν σ’ αυτή τη μάχη.

Η ανισότητα «τραίνα – πλοία» μάταια προσπαθεί να γίνει εξίσωση!

Αυτή η συγκυρία , εμάς τα πληρώματα, ουδόλως μας ενοχλεί. Κάθε τι που παρατείνει το χρόνο μας στον φυσιολογικό κόσμο των ανθρώπων είναι ευπρόσδεκτη. Όπως και να το δεις η παρέα με τα ζωντανά του υγρού βασιλείου είναι παρά φύση.

Την ίδια ώρα το internet τρέχει σφαίρα και η επικοινωνία με την Ελλάδα πολύ εύκολη. Με το ευλογημένο Skype είμαι στο σπίτι μου όποτε θέλω. Το κλικ στο call μοιάζει με το κλειδί της κυρίας εισόδου. Μπαίνω και αισθάνομαι τους δικούς μου στο διπλανό δωμάτιο.

Τα scratch phone cards σε κάνουν να χαμογελάς με ευχαρίστηση.

«Μα είναι δυνατόν;» Μονολογείς. «Κι όμως είναι!»

Ακολουθείς τις οδηγίες. Πληκτρολογείς κωδικό χώρας, αριθμό, PIN και πριν ανοίξει η γραμμή ακούς την τηλεφωνήτρια να σου λέει πάνω-κάτω τα εξής: «Έχετε τόσες μέρες, τόσες ώρες, τόσα λεπτά και δευτερόλεπτα».

Ναι έτσι ακριβώς! Μέρες και ώρες! Κι όλα αυτά με 5-10 δολάρια.

Αυτά συμβαίνουν σε Καναδά και ΗΠΑ με τις τηλεπικοινωνίες. Ιδιωτικοποιημένα τα πάντα. Η ελεύθερη αγορά χαίρει άκρας υγείας! Λειτουργεί υπέρ του λαού!

Τι άλλο να ζητήσω από τη ζωή μου; Τι άλλο;

Που καταντάει ο άνθρωπος όταν στερείται! Να νοιώθει ευτυχισμένος με τα αυτονόητα! Γιατί το internet και το skype, το φτηνό τηλέφωνο, στον «δικό» σας κόσμο των στεριανών, έτσι θεωρούνται, αυτονόητα! Όχι όμως στον κόσμο των ναυτικών.

Ωστόσο μήπως αυτό αποτελεί και μάθημα προς όλο το αχάριστο ανθρώπινο γένος (στεριανούς και ναυτικούς); Το ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο; Το ότι υπάρχουν τόποι όπου η πείνα δεν είναι το χείριστο, όταν αλλού διψούν; Όλοι μας βέβαια κοιτάμε μπροστά, απαιτούμε η ζωή μας να βελτιώνεται, και καλά κάνουμε, αλλά και μια ματιά πέρα από το range της φυσικής όρασής μας, προς την πραγματική δυστυχία, του Νίγηρα, της Αϊτής, του Μπαγκλαντές, δεν βλάφτει!

Όταν ξεκινούσα να γράφω σ’ αυτό το blog, πριν ακόμα καταλήξω γιατί ακριβώς το έκανα, είχα ανεβάσει ένα κείμενο που δένει με τα παραπάνω. Πατήστε εδώ.

Τέτοιες σκέψεις επαναφέρουν τη ψυχική μου ισορροπία στα ζύγια της! Και για κάποιο χρονικό διάστημα ταξιδεύοντας μεσοπέλαγα, πριν η λαμαρίνα ξαναχτυπήσει κατακέφαλα, νοιώθω καλά! Μετά! … Aχ αυτό το μετά! Επιστρέφω στη αρμύρα, στην ορατή υγρασία, στο swell, στο τίποτα!

Δεν ζητάω πολλά από τη ζωή μου! Τα όνειρά μου δεν είναι μια Ferrari, ούτε μια βίλλα εκατομμυρίων στην άκρη της θάλασσας! Ελπίζω να την ολοκληρώσω αφήνοντας πίσω τα παιδιά μου υγιή, σωστούς ανθρώπους, ευτυχισμένους, ισορροπημένους!

Σηκώθηκα κι έριξα το βλέμμα μου έξω από το φινιστρίνι. Το Vancouver ήταν ακόμα εκεί, έλαμπε μεσα στη νύχτα! Συνήλθα!

«Έχω καιρό να μελαγχολήσω ξανά», είπα μέσα μου.

Συνεχίζεται…

Chrisgio