... ο ήλιος ετοιμάζεται να κρεμάσει το στέμμα του. Ο ορίζοντας πορτοκαλής, πιο ψηλά ο ουρανός κίτρινος, θαλασσής, μπλε, γκρίζος! Το μαύρο έρχεται! Ίσως και το φεγγάρι!
Προχωράς πάνω στην σχεδόν κρύα άμμο, την κλωτσάς, την αναδεύεις, σέρνεις τις πατούσες σου. Θες να γυρίσεις πίσω και αφήνεις ίχνη, φοβάσαι μη χαθείς.
Η βουή των κυμάτων που σκάνε δυναμώνει. Από την ταβέρνα ακούγονταν μελωδικά. Όσο βαδίζεις προς την… άκρη της γης ο ήχος γίνεται πιο τραχύς αλλά διακρίνεις νότες περισσότερες, καθαρές.
Τα όργανα πληθαίνουν. Η αύρα που σπάει την κορφή των κυμάτων και τ’ αφρίζει. Οι φωνές των αρπαχτικών του θαλασσινού ουρανού, των γλάρων, που απειλούν τα ψάρια που ξόκειλαν, που παλεύουν ν’ αποφύγουν το θάνατο. Τα βότσαλα που ανακατεύονται στο νερό, καθώς η δίνη των κυμάτων φέρνει τα πάνω κάτω.
Το ρεμπέτικο από τα ηχεία της ταβέρνας σαν να μην έπαιζε ποτέ!
Έχεις απομονωθεί!...
Συνεχίζεται...
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου