...κάτι σε τραβάει να συνεχίσεις το όνειρο, δεν σου φτάνει από μακριά δεν το χορταίνεις, θέλεις να το πιάσεις χωρίς να σκέφτεσαι ότι το πολύ κοντά πολλές φορές απογοητεύει.
Σηκώνεσαι! Αφήνεις τους άλλους πίσω σου, με το ροζέ κρασί στα ποτήρια τους στα τελευταία του, σαν να μην υπάρχουν, δεν τους ακούς. Θέλεις να το ζήσεις κι ας είναι όνειρο.
Περπατάς στο χοντροσιασμένο γκρο-μπετόν της ταβέρνας και φτάνοντας στην άκρη του μετράς τα σκαλοπάτια.
Ένα, δύο, τρία… το τέταρτο χαμένο στην άμμο.
Σταματάς, αναρωτιέσαι!
«Να βγάλω τα παπούτσια μου;»
«Να τα βγάλεις!» ακούς μια φωνή. Δε μίλησε κανένας! Κάτι μέσα σου…
Υπακούς, τα βγάζεις, τα σηκώνεις και τ’ αφήνεις πίσω σου πάνω στο τσιμέντο, να τα προστατέψεις...
Συνεχίζεται...
Chrisgio
Σηκώνεσαι! Αφήνεις τους άλλους πίσω σου, με το ροζέ κρασί στα ποτήρια τους στα τελευταία του, σαν να μην υπάρχουν, δεν τους ακούς. Θέλεις να το ζήσεις κι ας είναι όνειρο.
Περπατάς στο χοντροσιασμένο γκρο-μπετόν της ταβέρνας και φτάνοντας στην άκρη του μετράς τα σκαλοπάτια.
Ένα, δύο, τρία… το τέταρτο χαμένο στην άμμο.
Σταματάς, αναρωτιέσαι!
«Να βγάλω τα παπούτσια μου;»
«Να τα βγάλεις!» ακούς μια φωνή. Δε μίλησε κανένας! Κάτι μέσα σου…
Υπακούς, τα βγάζεις, τα σηκώνεις και τ’ αφήνεις πίσω σου πάνω στο τσιμέντο, να τα προστατέψεις...
Συνεχίζεται...
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου