Είσοδος στην Baia de Guanabara

Το απόγευμα της 16ης Οκτωβρίου μπήκαμε στην Baia de Guanabara.

To Pico de Corcovado με το Χριστό

Το αγκυροβόλιο το Rio de Janeiro, νότια φαίνονται οι βραχονησίδες Rasa και Redonda βορείως των οποίων ήμασταν αγκυροβολημένοι

Για μια ακόμη φορά ο φτωχός καπετάνιος έβαλε το κεφάλι του στον τορβά. Ενώ ο πλοηγικός σταθμός είναι νότια του Santa Cruz ο πιλότος δεν εμφανίστηκε στο συγκεκριμένο σημείο. Με την ψυχή στο στόμα αναγκάστηκα να μπω στον κόλπο του Ρίο μόνος μου. Κάποια στιγμή εδέησε να μου κάνει την τιμή να επιβιβαστεί αφού τα δύσκολα είχαν περάσει.

Το αγκυροβόλιο του Rio de Janeiro

Oι βραχονησίδες Rasa και Redonda

Ήμουν έτοιμος να τον πνίξω αλλά… «ύπαγε οπίσω μου σατανά», είπα μέσα μου!

Χαμογελώντας σατανικά και με μίσος της στιγμής που με κρέμασε επαγγελματικά, τον ρώτησα ειρωνικά γιατί έκανε το κόπο και ήρθε. Το δύσκολο στενό μεταξύ Pao de Acucar και Santa Cruz το πέρασα μόνος μου, τι ήρθες να κάνεις; το φουντάρισμα (την αγκυροβολία); Χαμογέλασε αμήχανα βλέποντας την εκτός εαυτού κατάστασή μου χωρίς να πει λέξη. Δεν έδωσα συνέχεια, αλλά δεν είχαμε τελειώσει τα δυο μας. Θα τον ξανασυναντούσα στην αναχώρηση.

Η είσοδος της Baia de Guanabara. Αριστερα το Pao de Acucar, δεξιά το Santa Cruz, βορεια και αριστερά η βραχονησίδα Laje

Η είσοδος της Baia de Guanabara. Αριστερα το Pao de Acucar, δεξιά το Santa Cruz, βόρεια αριστερά η βραχονησίδα Laje

Ξεκινώντας από το αγκυροβόλιο αφήσαμε πίσω και αριστερά μας την Copacabana και το Botafogo που είναι ορατό και από τη μεριά της Guanabara. Εκείνο που φαίνεται από παντού, όπου και να βρεθείς στην περιοχή, είναι το Pico de Corcovado με το Χριστό το οποίο συνήθως είναι χαμένο στα σύννεφα. Στη μπούκα δεξιά αφήσαμε το Santa Cruz και αριστερά το Pao de Acucar τον άλλο γνωστό βράχο του Ρίο που συνδέεται με τελεφερίκ. Στην κορυφή του υπάρχει εστιατόριο – καφετέρια. Όποιος πάει στο Ρίο είναι από τα μέρη που θα επισκεφτεί.

Copacabana, Botafogo, Flamengo, Pico de Corcovado

Μπαίνοντας στον κόλπο αυτό που κάνει τη ζωή δύσκολη σε έναν καπετάνιο, όταν λείπει ο πιλότος, δηλαδή ο άνθρωπος που γνωρίζει να νερά του τόπου, είναι η βραχονησίδα Laje και κατόπιν η τσαμαδούρα που πρέπει να μείνει αριστερά και αμέσως γρήγορη αλλαγή πορείας αριστερά που πρέπει να γίνει στην ώρα του μη βρεθείς στα απέναντι ρηχά κι όλα αυτά σε ένα πλάτος του μισού μιλίου που για τέτοιων διαστάσεων πλοία είναι ρίσκο να μπαίνεις χωρίς πιλότο που έτσι κι αλλιώς είναι υποχρεωτικός.

Αλλά η υποχρέωση στην Βραζιλία έχει την ίδια αξία που έχει και στην Ελλάδα.

Η όλη διαδρομή είναι εκπληκτική ένα πανέμορφο μέρος, φυσικό κάλλος.

Πριν από πολλά χρόνια σ’ ένα ελληνικό περιοδικό που είχε πέσει στα χέρια μου με αφιέρωμα για το Ρίο, έλεγε:

«Και την 8η μέρα ο θεός έπλασε το Ρίο!»

Συμφωνώ, αλλά μόνο για τη φυσική ομορφιά του που δεν ξέρω πόσο θα αντέξει ακόμα στο βιασμό που ασκείται από τους ίδιους τους βραζιλιάνους. Τα σκουπίδια κάνουν βόλτες σε πόλη και θάλασσα.

Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι στο Ρίο με βαπόρι. Και τις δύο φορές για πετρέλαιο. Από κοντά την είδα, τη διέσχισα «αέρα- περαστικός» σχεδόν όλη με δύο μικρές στάσεις στο γραφείο του πράκτορα και το Ελληνικό Προξενείο για να επικυρώσω την υπηρεσία μου μιας και τότε δούλευα σε πλοίο με ξένη σημαία. Είχα ξεμπαρκάρει από την Guaiba και πήγα οδικώς στο Ρίο στο αεροδρόμιο.

Είναι πολύ παράξενο να περνάς με αυτοκίνητο από αερογέφυρα σε αερογέφυρα να βλέπεις γύρω σου ουρανοξύστες και αν δεν είσαι υποψιασμένος να κοιτάξεις δίπλα και κάτω από τεράστιους αυτοκινητόδρομους δεν θα δεις ποτέ τις φαβέλες που «δένουν αρμονικά» με τα παλάτια.

Μου προξενούν απέχθεια λοιπόν όλα αυτά τα μέρη. Όλη η Λατινική Αμερική κάπως έτσι είναι στημένη. Ίσως στη Βραζιλία να είναι πιο έντονες οι αντιθέσεις αφού δίπλα στην ολοκληρωτική φτώχεια υπάρχει και πλούτος και μάλιστα πολύς.

Η μόνη χώρα που ξεχωρίζει εδώ κάτω ίσως να είναι η Χιλή όσον αφορά την ισορροπία ζωής και πνεύματος.

Σε φωτογραφίες με τοπία βραζιλιάνικα οι πολιτείες και τα χωριά που ενδεχομένως θα φαίνονται στις πλαγιές βουνών και λόφων δεν είναι η Μακρυνίτσα, η Πορταριά του Πηλίου, τα Ζαγοροχώρια, το Μετσοβο ή το Άγιο Όρος αλλά φαβέλες του κερατά.

Μετά τη μπούκα άνοιξε το μπροστά μας νέο τοπίο. Αριστερά φάνηκε ξανά το Botagogo κι αμέσως μετά το Flamengo με την άλλη διάσημη ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα.

Μαζί με την Copacabana τα τρία νότια προάστια του Ρίο που αρχίζει αμέσως μετά.

Στο βάθος η γέφυρα που ενώνει το Rio de Janeiro από αριστερά, με το Niteroi από δεξιά μάλλον η επέκταση της τεράστιας πόλης πέρα από τη γέφυρα στην ανατολή.

Βόρεια η γέφυρα που ενώνει το Rio de Janeiro με το Niteroi

Βόρεια η γέφυρα που ενώνει το Rio de Janeiro με το Niteroi

Φουντάραμε μισό μίλι πριν τη γέφυρα και ο πιλότος αποβιβάστηκε. Στο σημείο ανεφοδιασμού. Δεν υπάρχει πιο πέρα για το καράβι, η γέφυρα είναι πολύ χαμηλή για τα «κυβικά» μας.

Νύχτωνε σιγά-σιγά και ο ουρανός εκείνο το σούρουπο είχε κέφια και με τον ήδη κάτω απ’ τον ορίζοντα βασιλιά ήλιο έκαναν παιχνίδια.

Ζωγράφιζαν πάνω από την πόλη!

Συνεχίζεται…

Chrisgio