Στην χωρίς ναύλο αναμονή

Πράγματι η επόμενη μέρα η 24η Σεπτεμβρίου ήταν η μέρα της αναχώρησης.

Η μηχανή σε ετοιμότητα (S.B.E.) στις 12 το μεσημέρι.

Ο πιλότος επιβιβάστηκε στις 13:25.

Τα ρυμουλκά έδεσαν πάνω μας στις 13:40.

Στις 14:05 είχαμε λύσει κάβους, τα ρυμουλκά είχαν τελειώσει τη δουλειά τους και το πλοίο απομακρυνόταν από την προβλήτα του Γερμανού γίγαντα.

Ο Βραζιλιάνος πιλότος στο δεξί φτερό της γέφυρας μαζί μου, καθώς ο TKCSA Terminal έμενε πίσω μας, χωρίς να τον ρωτήσω μου είπε:

«Πάνε και οι Γερμανοί!»

«Τι εννοείς;» τον ρώτησα.

«Πουλήθηκε όλη η περιοχή πριν λίγες μέρες. Οι Γερμανοί – η Thyssen Krupp - πούλησαν τα πάντα στους Κινέζους.»

Δεν είμαι σίγουρος αν μου ανέφερε σαν αγοραστή την COSCO ή κάποιον άλλον κινέζικο κολοσσό αλλά λίγη σημασία έχει. Πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια όλοι μας θα δουλεύουμε για τους Κινέζους. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.

Μπορεί να μην το προλάβει η γενιά μου αλλά μου φαίνεται ότι προς τα κει πάει το πράγμα.

Στην αναμονή πλένοντας τ' αμπάρια

Άλλη μια φορά η ταινία, οι εικόνες από την ανάποδη. Από το Itaguai προς τον πλοηγικό σταθμό, προς το αγκυροβόλιο της Sepetiba.

Στις αρχές του περασμένου Αυγούστου ο κίνδυνος από τους τυφώνες Damrey και Saola στην Κινέζικη Θάλασσα δεν με είχαν αφήσει να ασχοληθώ με το επόμενο ταξίδι –προορισμό. Το ανέφερα μέρες αργότερα στον Ειρηνικό Ωκεανό νότια της Okinawa. Ήταν το Hay Point της Αυστραλίας.

Σήμερα φεύγοντας από το Itaguai η κατάσταση είναι χειρότερη αλλά όχι λόγω τυφώνων. Η παγκόσμια κρίση έχει χτυπήσει εδώ και καιρό και την ναυτιλία. Ένα έιδος τυφώνα κι αυτό.

Στις 12 Ιουλίου βγαίνοντας από το στενό της Σιγκαπούρης περιέγραφα την μεγάλη ράδα, την πλωτή πόλη των αναύλωτων πλοίων βόρεια του Horsburgh.

Δύο μήνες αργότερα έμελλε να «μολυνθεί» από την ίδια «νόσο» και το δικό μου πλοίο.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ!

Οι εντολές ήταν ξεκάθαρες «προχωρήστε ανοιχτά των Βραζιλιάνικων ακτών, φουντάρετε (αγκυροβολήστε) και καθαρίστε τ’ αμπάρια. Προς το παρόν δεν υπάρχει ναύλος. Η αγορά είναι γκρεμισμένη».

Την νύχτα συντροφιά με τις αναμνήσεις

Στις 15:44 ο πιλότος αποβιβάστηκε και προχωρήσαμε μόνοι μας προς το σημείο της απομόνωσης, της «εξορίας». Ήταν 17:36 όταν φουντάραμε στο σημείο αναμονής, ποιος ξέρει για πόσο, 14 μίλια μακριά από την κοντινότερη στεριά της Βραζιλίας.

Έχω περιγράψει πολλές φορές αυτό που έβλεπα και ένοιωθα σαν «τίποτα» ή «στο πουθενά».

Με τη φράση «απόλυτο τίποτα» είχα περιγράψει πριν 3 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, τα λιμάνια Mejilliones και Caleta Patillos (1) (2) (3) (4) (5) στη Χιλή.

Υπάρχουν και χειρότερα; Ναι, πάντα υπάρχουν τα χειρότερα!

Νύχτωσε και μείναμε μόνοι μέσα στο σκοτάδι, χωρίς πορεία και κατεύθυνση, χωρίς προορισμό, χωρίς στόχο, χωρίς αναχώρηση, χωρίς άφιξη.

Υπάρχουν πολύ χειρότερα!

Συνεχίζεται...

Chrisgio