Μια σύντομη έξοδος στο Itaguai

Στις 23 του μηνός αποφάσισα να γειωθώ. Μετά από επτά μήνες περίπου, από την 1η Μαρτίου που συνάντησα το καράβι στην Νέα Ορλεάνη (1) (2) (3), ακολουθώντας τις παραπάνω διατυπώσεις, πάτησα έδαφος! Το ταξί ήρθε στις 7 το βράδυ και με πήρε μαζί με τον Μάγειρα και τον Δόκιμο. Ένα ταξίδι άρχισε προς την έξοδο με μέγιστη ταχύτητα 40 χιλιομέτρων την ώρα και 3 πύλες με ισάριθμους ελέγχους. Λες κι επρόκειτο να περάσουμε τα σύνορα Ισραήλ – Λωρίδα της Γάζας.

Βγήκαμε σε Βραζιλιάνικο έδαφος. Αν και είχε ήδη νυχτώσει η αίσθηση της φτώχιας σε κυριεύει στη Βραζιλία και μάλιστα σε τέτοια μικρά μέρη σχεδόν στα περίχωρα του Rio de Janeiro.

Φαβέλα κι άγιος ο θεός.

Μια χώρα πλούσια, με υψηλό ρυθμό ανάπτυξης, όπου κι εδώ, ευδοκιμούν οι αριθμοί, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν.

Λες να έφτασε η «χάρη» της Μέρκελ μέχρι εδώ κάτω; Είμαι της γνώμης και της πίστης ότι ο κάθε λαός είναι υπεύθυνος για την εικόνα του, καλή ή κακή. Είναι παρηγοριά να έχεις άλλοθι αλλά όταν δεν είναι ατράνταχτο κάποια στιγμή καταρρίπτεται. Και απλώς αργείς να προσγειωθείς στην πραγματικότητα κάνοντάς την πτώση ακόμα πιο οδυνηρή, γιατί για πτώση τελικά πρόκειται και όχι για προσγείωση.

Το ποδόσφαιρο μία από τις ελάχιστες ελπίδες για διέξοδο από την ανέχεια, την εξαθλίωση που στις περισσότερες των περιπτώσεων παραμένει ελπίδα αφού Πελέ, Ριβάλντο και Κακά δεν βγαίνουν κάθε μέρα ακόμα και στη Βραζιλία.

Η άλλη διέξοδος, για τι γυναίκες, η πορνεία. Κατά τη γνώμη μου είναι αυτή που ευθύνεται για την εντύπωση που έχει επικρατήσει, μεταξύ κυρίως των ναυτικών αλλά και πολλών άλλων, ότι η Βραζιλία είναι χώρα μαγική.

Κατευθυνθήκαμε προς το μεγάλο MALL της περιοχής. Η πρώτη εντύπωση βλέποντάς το εξωτερικά θύμιζε Αμερική. Εσωτερικά βέβαια καμιά σχέση. Φτωχά πράγματα.

Οι άλλοι δύο που ήταν μαζί μου έκαναν τα ψώνια τους ενώ εγώ τους περίμενα. Σοκολάτες, καραμέλες, πατατάκια και ότι άλλο τέλος πάντων είχε λείψει του καθενός κατά τη διάρκεια της απομόνωσης του ταξιδιού. Εγώ τέτοιες επιθυμίες και στερητικά σύνδρομα δεν έχω αλλά κρίνω τις αντιδράσεις τους, όσον αφορά τα ψώνια, φυσιολογικές. Τη διαφορά στη ζωή την κάνουν οι λεπτομέρειες, αυτά που σου λείπουν και στο βαπόρι μας λείπουν πολλά!

Καλέσαμε το ίδιο ταξί που μας έφερε.

Επόμενη στάση μια Βραζιλιάνικη ψησταριά. Να αλλάξουμε γεύσεις, πέρα από αυτές του βαποριού, που όσο καλές κι αν είναι δεν παύουν να σου δίνουν την αίσθηση του μπαγιάτικου. Τι φρέσκο μπορεί να υπάρχει σε ένα πλοίο που μόλις ολοκλήρωσε 40 ημερών ταξίδι;

Είπαμε στον ταξιτζή να μας πάει στη καλύτερη CHURRASCARIA – έτσι λέγεται η ψησταριά στη Βραζιλία – της περιοχής και ξεκίνησε. Φτάνοντας και βλέποντας την κι αυτή εξωτερικά η πρώτη εντύπωση δεν έδειχνε ότι ήταν κάτι το ιδιαίτερο, μπαίνοντας μέσα η εικόνα χειροτέρεψε. Από μακριά τα κόκκινα τραπεζομάντηλα πήγαν να μας φτιάξουν τη διάθεσή αλλά από κοντά οι λαδιές και οι βρωμιές που κουβαλούσανε, ποιος ξέρει από πόσες μέρες άπλυτα, μας «ξενέρωσαν» τελείως. Περπατώντας για να φτάσουμε στο τραπέζι το πάτωμα μου έδινε την αίσθηση ότι γλιστρούσε. Προφανώς από το λίπος! Σκεφτόμουν πως θα ήταν να πηγαίναμε σε κατωτέρας ποιότητας εστιατόριο!

Καθίσαμε. Δεν είχαμε άλλη καλύτερη επιλογή. Ευτυχώς το άσπρα χάρτινα τραπεζομάντηλα που μας έστρωσαν, κατά κάποιο τρόπο, «έσωσαν την παρτίδα». Κάναμε ότι ξεχάσαμε τι υπήρχε από κάτω κι έτσι άρχισαν να έρχονται οι σούβλες με διάφορα ψητά κρέατα, που κόβονται κατά το Βραζιλιάνικο τρόπο και παράδοση μπροστά σου κατ’ ευθείαν στο πιάτο. Φάγαμε το σκασμό και ήπιαμε 2 μπουκάλια κόκκινο Χιλιάνικο κρασί. Τουλάχιστον το φαΐ δεν ήταν κακό.

******

Πάντως όλα αυτά τα χρόνια που ταξιδεύω οι δύο καλύτερες ΤΣΟΥΡΑΣΚΑΡΙΕΣ που έχω επισκεφτεί ήταν και οι δύο εκτός Βραζιλίας και κατά... σύμπτωση και οι δύο στην Αμερική. Στη Βαλτιμόρη και στην Ουάσινγκτον.

Η φωτογραφία δεν είναι δική μου, την κατέβασα από το διαδίκτυο και είναι από την πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών στην οποία βρέθηκα πριν δύο χρόνια όπως και στη Βαλτιμόρη. Ενά πραγματικά εξαιρετικό εστιατόριο. Καμιά σχέση με αυτά της Βραζιλίας. Το όνομά της "Fogo de Chao", ενώ ιδιοκτήτης και προσωπικό είναι βραζιλιάνοι. Όποιος βρεθεί σε κείνα τα μέρη ας τα επισκεφτεί θα το ευχαριστηθεί.

******

Έφτιαξε το κέφι μας και πιάσαμε την κουβέντα για αρκετή ώρα, που όπως πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι περί ανέμων και υδάτων. Θυμηθήκαμε τους δικούς μας στην Ελλάδα, θυμηθήκαμε το χάλι της Ελλάδας μας, κάναμε προβλέψεις ποιο θα είναι το επόμενο ταξίδι κλπ.

 

Ότι πρέπει δηλαδή για την απαραίτητη « ψυχική αποσυμπίεση». Ξεδώσαμε, ηρεμήσαμε, χαμογελάσαμε! Γύρω στις 11 το βράδυ το ίδιο ταξί μας έφερε πίσω στο καράβι και στην πραγματικότητα.

Έπεσα για ύπνο.
Η επόμενη μέρα θα ήταν η μέρα της αναχώρησης!

Συνεχίζεται...

Chrisgio