Το ημερολόγιο γράφει 3 Απριλίου.
Πορεία 149 μοίρες. Αρχίζουμε να συγκλίνουμε προς τις ακτές της Βραζιλίας.
Στις 9:45 ακριβώς το πρωί το GPS έδειχνε:
Γεωγραφικό πλάτος «ΜΗΔΕΝ».
Το πλοίο περνούσε τον Ισημερινό.
Αλλάζαμε ημισφαίριο.
Χωρίς να θέλω να δώσω κάποιο διαφορετικό, «ατμοσφαιρικό» ύφος στην αφήγησή μου, κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αισθάνεσαι ότι πατάς στα «άκρα»!
Που βρίσκομαι; Βόρειο Ημισφαίριο; Νότιο; Σε κανένα από τα δύο; Και στα δύο; Για μια στιγμή ήμουν πάνω σε μια γραμμή που την λένε Ισημερινό! Για μια μοναδική στιγμή, ίσως το ένα πόδι να πατούσε στο βόρειο και το άλλο στο νότιο ημισφαίριο.
Η αίσθηση αυτή είναι ακόμα πιο έντονη στον Ειρηνικό όταν διασχίζεις τον μεσημβρινό των 180 μοιρών, που περνάς από το ανατολικό στο δυτικό ημισφαίριο ή το αντίθετο. Που αλλάζεις μέρα, ημερομηνία, εκτός από τις ώρες, μπροστά ή πίσω.
Τότε που για παράδειγμα, την 3η Απριλίου μπορεί να τη ζήσεις για 48 ώρες βάζοντας μέρα πίσω, ή από την 3η Απριλίου το βράδυ να ξημερώσει 5 Απριλίου χάνοντας μια μέρα, βάζοντας μια μέρα μπροστά.
Τότε που η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, η Ιαπωνία, βρίσκεται στη δύση και το Σαν Φρανσίσκο στην ανατολή!
Αν αυτές οι στιγμές δεν είναι τα «άκρα» τι άλλο μπορεί να είναι;
Πριν από πολλά-πολλά χρόνια όταν τα πλοία περνούσαν τον Ισημερινό οι παλαιοί ναυτικοί «μπουγέλωναν» τους νέους. Εθεωρείτο ότι τότε γινόσουν πραγματικός ναυτικός. Και με τη… «βούλα»! Το πέρασμα το Ισημερινού ήταν κάτι σαν παράσημο!
«Το βάπτισμα του πυρός δια του θαλασσίου ύδατος».
Δεν το έζησα αυτό. Ίσως να ήμουν τυχερός που δεν μ’ έκαναν μούσκεμα οι παλαιότεροι.
Θυμάμαι όμως το Λοστρώμο, έναν 60άρη, μια παλιά καραβάνα, το 1976 που πρωτομπήκα σε βαπόρι, που προσπαθούσε να κοροϊδέψει τους πρωτόμπαρκους λέγοντας:
«Το βράδυ που θα περάσουμε κοιτάχτε ρε να είστε ξύπνοι για να δείτε τα φωτάκια που είναι ζωσμένη η Γη στον Ισημερινό».
Η χοντροκομμένη «κρυάδα» έπιανε τότε ανάμεσα στους νέους, αλλά και αναλφάβητους ναυτικούς, και υπήρχαν κάποιοι που ξενυχτούσαν για να τα δουν! Τι να δουν τρομάρα τους!
Φυσικά δεν την «έφαγα», αν και με κοιτούσε επίμονα όταν το ‘λεγε, πάντα με μια δόση φθόνου που είχε, όχι προσωπική, αλλά γενικά απέναντι στους δοκίμους που σε λίγο θα ήταν αξιωματικοί, προσπερνώντας τον ιεραρχικά. Χρόνια ολόκληρα έβλεπε νέους ανθρώπους να τον ξεπερνούν, δεν το άντεχε και το έλεγε! Δεν μπορούσε να το χωνέψει. Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι οι γνώσεις του δεν του επέτρεπαν το… «ψηλότερα».
Μία τέτοια αφέλεια, από μέρους του δόκιμου, να πιστέψει το «παραμύθι» με τα φώτα του Ισημερινού, ήταν αρκετή για να γίνει η ζωή του μαρτύριο από εκείνη τη στιγμή, αφού το «λαϊκό δικαστήριο» με πρόεδρο τον Λοστρώμο και αυστηρούς δικαστές, ναύτες, τζόβενα, λαδάδες, καθαριστάδες, καμαρωτάκια κλπ είχε αποφανθεί.
Αμόρφωτος! Ανάξιος ο δόκιμος! Άχρηστος! Ανίκανος να γίνει αξιωματικός!
Καπετάνιος; Χα, χα, χα, χα!!!
Έβγαζαν τ’ απωθημένα τους!
Μια άλλη εποχή 36 χρόνια πίσω!
Το ταξίδι προς το Itaguai συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
