Περί πειρατείας ο λόγος

Μερικές σκέψεις για την πειρατεία, τις περίφημες «Επτά κεφαλές της βλασφημίας» κατά την «Αποκάλυψη», με την ευκαιρία της 89ης Συνόδου της Επιτροπής Ασφαλείας του ΙΜΟ (11-20/5).

Η έξαρση της δραστηριότητας των πειρατών από τους πρώτους μήνες του χρόνου στον Κόλπο του Άντεν και όχι μόνο, έχει εντείνει την ανησυχία αλλά και την σύγχυση στους κύκλους του παγκόσμιου εμπορίου και της διεθνούς ναυτιλίας, τα θεμέλια δηλαδή, της τρικλίζουσας οικονομίας του Πλανήτη.

Και βεβαίως όχι χωρίς λόγο.

Οι πειρατικές επιδρομές παρουσιάζουν νέα δυναμική και ανεξέλεγκτη επιθετικότητα, με χρήση ακόμη και βαρέων όπλων όπως συνέβη στην περίπτωση του δεξαμενόπλοιου του οίκου Χανδρή που δέχθηκε βολές από ρουκέτες, ενώ ανιχνεύθηκαν και δείγματα κάθετης οργάνωσης στα μετόπισθεν του φαινομένου.

Το άτυπο χρηματιστήριο για την αξιοποίηση των λύτρων, όπως και η χρησιμοποίηση ως Mother-Ship του δεξαμενόπλοιου του Ν. Λαιμού, για εξορμήσεις από τις ακτές της Σομαλίας, δικαιολογούν το συμπέρασμα ότι η πειρατεία παγιώνεται στο χρόνο, αποκτά νέα διάσταση και διαφορετική οργανωτική δομή. Και εδώ αρχίζουν τα ερωτηματικά:

-Το φαινόμενο είναι πρωτογενές;

-Είναι συνέπεια κοινωνικών και άλλων ενδεχομένως διεργασιών με αυτόχθονο μόνο, χαρακτήρα;

-Ή, μήπως είναι χειραγωγούμενο από αόρατα, μέχρι στιγμής, πολιτικά, οικονομικά ή, άλλου είδους συμφέροντα;

Οι απαντήσεις που δίνονται δημοσίως άλλοτε ασαφείς και άλλοτε απλοϊκές, δεν πείθουν.

Αν όμως δει κανείς το πρόβλημα και από τη σκοπιά της ιστορίας, θα διαπιστώσει ότι δεν είναι ούτε περιστασιακό ούτε τυχαίο.

Αίφνης, η πειρατεία ως εγγενές φαινόμενο του ανθρώπινου βίου από τα βάθη των αιώνων, εξασφάλιζε στην αρχαία Ελλάδα ισχυρό κοινωνικό status, όταν για παράδειγμα ο Αυτόλυκος, ο παππούς από μητέρα του Οδυσσέα, ήταν δεινός πειρατής στο Αιγαίο και κατά μία εκδοχή, πρόδρομος της μεταγενέστερης Αθηναϊκής θαλάσσιας ηγεμονίας.

Στον Μεσαίωνα, οι πειρατές της βόρειας Αφρικής, της Μπαρμπαριάς, ήταν αυτοί που συγκρότησαν την κατά θάλασσα πολεμική δύναμη της άναυτης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η περίπτωση του Χαϊρεδίν Μπαρμπαρόσα είναι χαρακτηριστική.

Αλλά και οι πειρατικές επιδρομές των Βίκιγκς με το ισχυρό ναυτικό ένστικτο που τους οδήγησε και πέραν του Ατλαντικού, ήταν αυτές που απείλησαν την Γερμανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου, κατακτώντας την βόρεια Γαλλία, την Βρετανία και την Ιρλανδία.

Αργότερα, η ενδημική πειρατεία της Καραϊβικής θα τραφεί από τον χρυσό των Iσπανών κατακτητών της Νότιας Αμερικής, για να ενισχύσει στη συνέχεια, την Βρετανική θαλασσοκρατορία υπό την ευμενή σιωπή της Ελισαβετιανής αυτοκρατορικής κουλτούρας.

Τι σχέση όμως μπορεί να έχουν όλα αυτά με τα όσα συμβαίνουν στον Κόλπο του Άντεν, στον ευρύτερο Ινδικό και στα στενά του Μπάμπ Ελ Μπαντέμ (της Πύλης των Δακρύων) στην Αραβική Θάλασσα, τον 21ο αιώνα;

Ίσως καμία. Άλλες εποχές, άλλα ήθη, άλλες συγκρουσιακές δυνατότητες. Όμως ο πυρήνας του προβλήματος παραμένει ο ίδιος.

Γιατί η «Θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρη» από τη φύση της προσφέρει ακαταδίωκτο, αλλά και έδαφος για μεγάλης κλίμακας, πολιτικούς, στρατιωτικούς και οικονομικούς τυχοδιωκτισμούς.

Επομένως, γνωρίζοντας το χθες μπορούμε να διαγνώσουμε σε βάθος, το είδος και την υφή του σημερινού φαινομένου. Και να δράσουμε επί τέλους, ως παγκόσμια κοινότητα που συνειδητοποιεί τον κίνδυνο, ανάλογα και αποτελεσματικά.

Άλλωστε, καλό είναι σε τέτοιες περιπτώσεις να θυμόμαστε τη σοφή ρήση που λέει ότι όποιος αγνοεί το παρελθόν, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το παρόν και πολύ περισσότερο να διακρίνει καθαρά το μέλλον.

Γιατί η πειρατεία έχει παρελθόν, είναι παρόν και δεν πρέπει να έχει μέλλον την εποχή μάλιστα, των δορυφορικών συστημάτων που ανά πάσα στιγμή, μπορούν να κάνουν πράξη εκείνο το αρχαίο, «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον».

Από το TheSeaNation