Λόγω της ώρας η άφιξη μας κούρασε όλους. Οι δε διατυπώσεις με τις αρχές, που ακολούθησαν, με κράτησαν ξύπνιο μέχρι στις 3 το πρωί. Η εκφόρτωση ξεκίνησε κι αυτή τα χαράματα χωρίς προβλήματα κι εγώ πήγα για ύπνο.
Το μινεράλι άρχισε να ξεφορτώνεται για λογαριασμό ενός μεγάλου εργοστασίου, παραγωγής και εξαγωγής σιδήρου διαφόρων τύπων, δίπλα στο οποίο είχε δέσει το βαπόρι. Το όνομά του «SIDERAR-MINERAL». Στα Ισπανικά το πρώτο συνθετικό του ονόματος προφέρεται ΣΙΔΕΡΑΡ. Ο συνειρμός εύλογος!
Ελλάδα μου μύρισε!
Το επόμενο βράδυ απόφασίσαμε με τον Αο Μηχανικό να κάνουμε μία ακόμα επίσκεψή σε κάποια ψησταριά του San Nicolas μετά από εκείνη στη Βραζιλία. O μαστρο-Χριστόδουλος είχε φροντίσει από νωρίς για τις σχετικές διευθύνσεις.
Το ταξί που ήρθε να μας πάρει ήταν ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ. Φτάνοντας στην πόλη και ψάχνοντας για τη διεύθυνση στις τσέπες μας ανακαλύψαμε ότι δεν την είχαμε πάρει μαζί μας. Αποφασίσαμε να εμπιστευτούμε τον ΠΕΙΡΑΤΗ ταξιτζή μη έχοντας άλλη επιλογή. Φτάσαμε στο εστιατόριο που μας υπέδειξε και έφυγε χωρίς να τον πληρώσουμε αφού θα ερχόταν να μας πάρει αργότερα για να επιστρέψουμε στο πλοίο.
Μπήκαμε στο μαγαζί και τότε ήρθαν στο μυαλό μου ωραίες αναμνήσεις. Κάτι μου θύμιζε αυτό το μέρος. Όταν κάτσαμε και στο τραπέζι τότε τα θυμήθηκα όλα. Πριν 15 χρόνια στο ίδιο εστιατόριο, στο ίδιο τραπέζι, μπροστά στο ίδιο παράθυρο, είχα περάσει ένα ωραίο βράδυ με τη γυναίκα μου που τότε ταξίδευε μαζί μου.
Να πω ότι δεν συγκινήθηκα; Θα ήταν ψέμα!
Τελικά το φαγητό για ακόμα μία φορά δεν ήταν καλό. Καμία σχέση με την προ 15ετίας ψησταριά. Και ο σερβιτόρος στο τέλος, ενώ το κατάστημα μας έστειλε το σωστό λογαριασμό, προσπάθησε να μας κλέψει. Έναν ποσό των 65 δολαρίων (255 πέσος) προσπάθησε να το στρογγυλέψει στα... 100 δολάρια. Φυσικά πήρε αυτά που έπρεπε και πήγε από εκεί που ήρθε. Ο κόσμος παντού ο ίδιος. Τίμιοι και κλέφτες ο ένας δίπλα στον άλλον, ανακατεμένοι. Δύσκολο να τους ξεχωρίσεις!
Τα 65 δολάρια που πληρώσαμε στο εστιατόριο, για το επίπεδο ζωής αυτής της χώρας ήταν πάρα πολλά, ενώ την ίδια ώρα που βρισκόμασταν εκεί μόνο 3 ζευγάρια έτρωγαν μαζί μας. Η ακρίβεια στο φόρτε της!
Στο γρήγορο πέρασμα από τη φρικτή αυτή πόλη οι εντυπώσεις μου κι αυτές το ίδιο φρικτές. Η πόλη μπορώ να πω ότι είναι πολύ καλά σχεδιασμένη, τετραγωνισμένη, με πολύ καλή ρυμοτομία, κεντρικές μεγάλες λεωφόρους αλλά από εκεί και πέρα μηδέν. Μια πόλη παρατημένη, σκοτεινή, μουντή, στο έλεος του θεού να ζήσει από μόνη της, με σπίτια φαντάσματα, παρατημένα σε κακό χάλι, δρόμους κακούς και ασυντήρητους, καλντερίμια.
Οι μεταφορές και οι συγκοινωνίες γίνονται με φέρετρα ηλικίας 20-30-40 ακόμα και 50 ετών. ΡΕΝΩ-9, και λοιπών αριθμών της μάρκας, 30ετίας, Σεβρολέτες και Μπιούικ της εποχής του... Τζέιμς Ντιν σέρνονται στους δρόμους και πολλά από αυτά χωρίς φώτα μέσα στη νύχτα. Απορώ πως δεν τρακάρουν! Στις διασταυρώσεις δεν σταματούν! Όποιος προλάβει περνάει! Μέχρι και FIAT 500ακι παλαιάς κοπής είδα, δηλαδή 50ετίας να αγκομαχάει μαζί με ένα Σιτροέν 2CV ίδιας ηλικίας περίπου. Που και που συναντάς κανένα GOLF δεκαετίας, ΠΕΖΩ 205 κλπ. Για ΤΖΙΠΟΥΡΕΣ, Mercedes, BMW και AUDI ούτε λόγος να γίνεται! Σύγχρονο αυτοκίνητο δεν είδα πουθενά!
Σκέφτομαι μήπως αυτή θα είναι η εικόνα της χώρας μας μετά από 10 χρόνια ΔΝΤ και ανατριχιάζω. Η δικιά μου πίστη είναι ότι κάπως έτσι θα είμαστε. Εν τούτοις η Αργεντινή είχε και έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα απέναντι σε μας. Μπορεί οι κάτοικοί της να είναι οι περισσότεροι σε άθλια κατάσταση αλλά σαν χώρα είναι πλούσια. Μπορεί να συνέλθει αν το θελήσει.
Εμείς;
Ρωτώντας τους Αργεντινούς πως είναι τώρα η κατάσταση, όλοι όσους ρώτησα έλεγαν ότι τα πράγματα τώρα τελευταία σιγά-σιγά πηγαίνουν προς το καλύτερο, ΜΟΝΟ που αυτά τα 10 τελευταία χρονια του ΔΝΤ έχουν δημιουργήσει χιλιάδες ΝΕΟΠΤΩΧΟΥΣ.
Όταν τους έλεγα ότι είμαι Έλληνας χαμογελούσαν και μου έλεγαν με νόημα. «Εσείς είστε ακόμα στην αρχή...». Περιγράφωντας έτσι με πολύ απλό τρόπο το τι μας περιμένει τα επόμενα χρόνια. Το κακό είναι ότι ακόμα δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Ακούω από τη Φωνή της Ελλάδος σκόρπιες ειδήσεις, όποτε ακούγεται κι αυτή, ότι κάποιοι ζητάνε εκλογές, κάποιοι άλλοι ετοιμάζουν καινούργια κόμματα, άλλοι δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι κυβερνούν και επειδή ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται κάποιοι συνεχίζουν τις ατέλειωτες μάσες τους.
Η χώρα των ΜΑΣΑ(Ε)Ι δεν βρίσκεται στην Αφρική αλλά στην νοτιοανατολική Ευρώπη!
Πάντα στην Αργεντινή υπήρχαν περιοχές αντίστοιχες με τις FAVELES της Βραζιλίας. VILLA MISERIA είναι το όνομά τους εδώ. Από μία τέτοια κοντά στο Buenos Aires κατάγεται και ο Μαραντόνα. Από τη VILLA MISERIA της πόλης VILLA FIORITO.
Παρένθεση:
Την ημέρα που έχασε η Αργεντινή από την Γερμανία 4-0 είχαμε κηδεία. Περιττό να αναφέφω ότι τα πάντα είχαν σταματήσει κι εδώ όπως στη Βραζιλία για να δούν την εθνική τους ομάδα.
Συνεχίζω:
Σκέφτομαι μήπως δούμε να εμφανίζονται ξανά FAVELES και VILLAS MISERIA και στην Ελλάδα. Εγώ πρόλαβα δύο τέτοιες, μικρής έκτασης βέβαια, στο Βόλο, πριν 40-45 χρόνια, παιδάκι 7-8 χρονών. Τις ονομάζαμε «ΠΑΡΑΓΚΕΣ» και «ΠΑΡΑΠΗΓΜΑΤΑ» χαρακτηρίζοντας, μέσω των κατασκευών στις περιοχές αυτές, τη φτώχια και την εξαθλίωση.
Πριν βγούμε από το εστιατόριο ζητήσαμε να πάρουν τηλέφωνο τον ΠΕΙΡΑΤΗ ταξιτζή. Αν και έγιναν πολλές προσπάθειες δεν κατορθώσαμε να τον βρούμε.
Πήραμε ένα άλλο ΚΑΝΟΝΙΚΟ ταξί αυτή τη φορά για να γυρίσουμε στο καράβι που όμως δεν είχε άδεια να μπεί στο λιμάνι. Το ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ όμως είχε!!!
ΔΙΑΦΘΟΡΑ, ΔΙΑΦΘΟΡΑ και πάλι ΔΙΑΦΘΟΡΑ!
Όταν ζητήσαμε από τον φύλακα να επιτρέψει στο ταξί να μας πάει μέχρι το πλοίο μας είπε με πολύ σοβαρό ύφος ότι δεν μπορεί να το κάνει γιατί το λιμάνι είναι γεμάτο κάμερες και θα την «πληρώσει» αυτός αν το επιτρέψει.
Στις 7 όμως το απόγευμα όταν το ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ μπήκε στο λιμάνι για να μας πάρει οι κάμερες φαίνεται ότι ή ήταν κλειστές ή τραβούσαν στραβά πλάνα και επιλεκτικά. Και μη χειρότερα! Τώρα που το σκέφτομαι είμαι σίγουρος ότι αν του μοστράριζα κανένα 10δόλαρο, του φύλακα, θα πηγαίναμε με το ταξί μέχρι τη σκάλα του πλοίου.
Πάλι Ελλάδα μου μύρισε!
Έτσι ο τίμιος ταξιτζής μας άφησε στην πύλη και αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε γύρω στα 2 χιλιόμετρα μέσα στο κρύο (εδώ κάτω τον Ιούλιο έχουν χειμώνα) και με ελαφρό σχετικά ντύσιμο, για να φτάσουμε στο πλοίο. Από την όλη υπόθεση ο χαμένος τελικά βγήκε ο ΠΕΙΡΑΤΗΣ ταξιτζής ο οποίος ουδέποτε πληρώθηκε. Ποιος ξέρει που θα είχε μπλέξει και μας παράτησε.
Η εκφόρτωση συνεχίζονταν κανονικά και την επόμενη μέρα το πρωί καθορίστηκε και η αναχώρηση για τις 6 Ιουλίου το απόγευμα.
Όλες αυτές τις μέρες τα δωράκια σε μορφή τσιγάρων και κρασιών συνεχίζονταν από τη μεριά μου στην προσπάθεια να αποφευχθούν διάφορα δυσάρεστα γεγονότα από διάφορους απίθανους που βλέπουν τα πλοία σαν τρόπο να αυξήσουν τα έσοδά τους πιέζοντας και απειλώντας, προβάλλοντας ασήμαντες, ανύπαρκτες αιτίες.
Επίσης κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν που είδα μετά από δεκαετίες ανθρώπους να χρησιμοποιούν πάνινο μαντύλι για το συνάχι. Φυσούσαν τη... μύξα στο μαντύλι τους το διπλώναν όμορφα-όμορφα και το ξανάβαζαν στην τσέπη τους λες και επρόκειτο για... πολύτιμο αντικείμενο.
Αυτό εν έτει 2010. ΦΤΩΧΙΑ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ!
Την τελευταία φορά που είδα τέτοιο μαντήλι ήταν σε μία παλιά ελληνική ταινία με τον Λογοθετίδη. Έχω πολλές τέτοιες ταινίες μαζί μου σε CD για να περνώ τα βαρετά βράδια μου στο πέλαγος.
Στις 6 του μηνός η εκφόρτωση τελείωσε και το καράβι έφυγε από τη SIDERAR-MINERAL. Δεν κατηφόρησε όμως στο ποτάμι. Αγκυροβόλησε 1 μίλι βόρεια του San Nicolas. Ο καθαρισμός των αμπαριών και η προετοιμασία του πλοίου για την επόμενη φόρτωση είχε ξεκινήσει.
Το επόμενο ταξίδι είχε γίνει γνωστό από μέρες.
Το πλοίο επρόκειτο να φορτώσει από το Rosario καλαμπόκι, σόγια και ζωοτροφές για τα λιμάνια Santa Marta και Barranquilla της Κολομβίας.
Η νέα ναυτική περιπέτεια ήταν έτοιμη να ξεκινήσει 30 μίλια βόρεια του San Nicolas.
Από το Rosario.
Την άλλη μέρα κιόλας!
...στον Παναμά
