Δεμένοι στο λιμάνι του Lumut

Ο λιλιπούτειος μόλος

Αργά το απόγευμα της 24ης Νοεμβρίου 2014 το βαπόρι κατάφερε να δέσει στον εξαιρετικά κοντό ντόκο, με πρύμνη, ακομμοδέσιο και Νο7 αμπάρι εκτός του και πλώρη να εγγίζει τη ζούγκλα. Σε προβλήτα κατασκευασμένη για σκάφη το πολύ 150 μέτρων προσπάθησαν και βόλεψαν πλοίο 230 μέτρων. 

*****

Τώρα καταλαβαίνω γιατί μας «έτρεχαν» με την αναχώρησή μας από την Αργεντινή με τις ποσότητες και τη σειρά εκφόρτωσης των λιμανιών. Κάθε μέρα και καινούργια πλάνα, καινούργια προβλήματα και ξανά μανά από την αρχή.

Τι κι αν είχα «ονειρευτεί» ένα μήνα ρουτίνας εν πλω, χωρίς πολλές σκοτούρες, μακριά από λιμάνια, φορτωεκφορτώσεις, ατζέντηδες, λιμενεργάτες, τελωνεία, επιθεωρητές...

*****

Λέγαμε λοιπόν ότι φτάσαμε στο Lumut αλλά το Lumut άφαντο. Το είχα καταλάβει από την ώρα που πλησιάζαμε στο σημείο πρόσδεσης. Ήμασταν στο πουθενά; Η ζούγκλα, το σιλό, ο μόλος, το πλοίο, το νερό…

Στο βάθος μια γέφυρα ξεπρόβαλε από το πράσινο όπου σκουρόχρωμες κουκκίδες κινούμενες με ταχύτητα πάνω της και προς τις δύο κατευθύνσεις ανέδυαν οργασμό και αποκάλυπταν ότι το Lumut ήταν σιμά, κάπου πίσω(;) κάτω(;) από την πυκνή τροπική βλάστηση. 

Η γέφυρα στο βάθος

-Είναι μακριά η πόλη; Ρώτησα τον πράκτορα.

-Όχι. Απάντησε.

-Δηλαδή;

-Μισή ώρα περίπου με το ταξί.

-Μισή ώρα με το ταξί δεν είναι κοντά και θα κοστίζει κάμποσα δολάρια.

-Αρκετά, αλλά αν βγείτε τέσσερις και γυρίσετε μαζί το κόστος είναι μικρό κατ’ άτομο.

-Κατάλαβα! Όπως και το ότι οι περισσότεροι δεν θα βγούνε! Το καράβι πότε θα φύγει;

-Τέλος του μηνός περίπου. Όλα εξαρτώνται από τις βροχές.

-Καθόλου άσχημα, κοντά μια βδομάδα!

-Ναι. Πού θα πας μετά; Port Klang;

-Ναι, το καράβι θα πάει Port Klang, εγώ Ελλάδα. Αρκετά, έκλεισα εφτά μήνες και κοντεύω να φάω και τον όγδοο.

-Πολλοί! Είπε χαμογελώντας.

-Αρκετοί! Απάντησα.

-Πότε έρχεται ο καινούργιος πλοίαρχος; Έχετε βάλει άλλον ατζέντη γι’ αυτή τη δουλειά, Εμείς δεν είμαστε ενημερωμένοι για κάτι τέτοιο.

-Ναι, έβαλαν άλλον για τα crew changes. Μεθαύριο το πρωί θα είναι εδώ.

-Πάντως να ξέρεις έξω στην πόλη είναι ωραία.

-Το ξέρω, ήμουν εδώ πριν ένα χρόνο, έξω στο Lekir Bulk Terminal.

-Αλήθεια;

-Αν και δείχνει απομονωμένο μέσα στη θάλασσα είναι πιο κοντά στην πόλη.

-Ναι είναι πολύ πιο κοντά.

Lekir Bulk Terminal

-Ελπίζω να μην έχουμε προβλήματα με το καράβι έτσι που είναι δεμένο και στο σημείο που βρισκόμαστε, μέσα στη ζούγκλα.

-Μείνε ήσυχος, το μόνο πρόβλημα εδώ είναι η βροχή, λόγω της ευαισθησίας του φορτίου που πρέπει να έχετε το νου σας.

-Θα τον έχουμε. Γνωστά θέματα αυτά.

-Απ’ το δάσος μπορεί να δείτε να βγαίνουν μαϊμούδες, τίποτε άλλο. Βγαίνουν και πάνε κατ’ ευθείαν στους κάδους απορριμμάτων. Τρώνε τα πάντα, ότι βρουν, δεν αφήνουν τίποτα. Αλλά είναι ακίνδυνες, μόλις τις πλησιάζουν άνθρωποι εξαφανίζονται!

-Ε, αφού είναι ακίνδυνες… Ας τρώνε τα σκουπίδια, μειώνουν και τον όγκο τους!...

-Χαχα! Καλό βράδυ κάπταιν. Θα τα λέμε κάθε μέρα.

-ΟΚ! Καλό βράδυ.

Η εκφόρτωση είχε ήδη ξεκινήσει με ήρεμους ρυθμούς και μάλλον θα πήγαινε έτσι ως το τέλος. Καιρός πάλι να χαλαρώσουμε.

Το πλήρωμα, από καπετάνιο μέχρι καμαρωτάκι, είχαμε εφοδιαστεί τηλε-internet-ικές κάρτες. Παιδιά, γυναίκα, γονείς, φίλοι,... γκόμενες, ανάλογα το οικογενειακό στάτους του καθενός, περιμένουν να ακούσουν τη φωνή μας, να τους ακούσουμε, να τους δούμε και να μας δουν.

Μια όμορφη χαλαρή βραδιά, σ’ ένα βολικό λιμάνι, ήταν από νωρίς σε εξέλιξη.

Συνεχίζεται…

Chrisgio