Οι μαϊμούδες...

Ξύπνησα την επόμενη μέρα κατά τις 8 ξεκούραστος, ευδιάθετος. Ήπια τον καφέ μου, πέρασα από το ship's office να μάθω πως πάει η εκφόρτωση από πρώτο χέρι, ήπια ακόμα ένα καφέ και αποφάσισα να κατέβω στο μόλο να δω ιδίοις όμμασι την όχι πλήρως φυσιολογική αλλά εντέλει ασφαλή θέση του πλοίου.

*****

Πριν φτάσουμε είχαμε αλλάξει τη θέση της σαβούρας στις δεξαμενές, στα τάνκια όπως τις λέμε στην ελληνοβαρβαρική ναυτική γλώσσα. Ο λόγος; Να σηκωθεί η πλώρη και να κάτσει η πρύμνη, έτσι ώστε το πλοίο να μειώσει το βύθισμά του όσο το δυνατόν περισσότερο στην πλώρη και να γίνει εφικτή η προσέγγιση όσο το δυνατόν πιο κοντά στα ρηχά. Μειώσαμε λοιπόν το έρμα στα πλωριά τάνκια και το αυξήσαμε στα πρυμνιά.

*****

Κατέβηκα τη σκάλα και άρχισα να περπατώ προς την πλώρη και τη ζούγκλα. Το πλοίο με υπερβολική μεν διαγωγή (trim), ασφαλές δε, έστεκε ακίνητο, υπομονετικό, αναμένοντας την εκφόρτωσή του για να επανέλθει σε φυσιολογικό trim πριν την αναχώρησή του για το άλλο μεγάλο λιμάνι της Μαλαισίας, το Port Klang.

Προχώρησα πέρα από την πλώρη του πλοίου προς το τέλος της προβλήτας μέχρι εκεί που άρχιζε το δάσος, πριν την πύλη του λιμανιού. Ξαφνικά η εικόνα που είχα πλάσει στο μυαλό μου ακούγοντας χθες τον ατζέντη, τα περί μαϊμούδων, εμφανίστηκε μπροστά μου. Ακριβώς όπως την είχα φανταστεί!

Στους παρακείμενους κάδους σκουπιδιών καμιά 10ριά από δαύτες, άλλες ανακάτευαν τα σκουπίδια και με επιδεξιότητα έτρωγαν ότι έβρισκαν και άλλες από μακριά παρακολουθούσαν. Προφανώς οι δυνατότερες της παρέας έκαναν κουμάντο, επέβαλλαν το νόμο που τις συνέφερε.

Λογικά πράματα, ανθρώπινα!...

Και που δεν ισχύει ο νόμος του ισχυρού; 

Έκατσα σε ασφαλή απόσταση κυρίως ακολουθώντας τα λόγια του πράκτορα για να μην τις τρομάξω. Τις παρακολουθούσα και τις φωτογράφιζα.

«Όλοι της γης οι κολασμένοι»...

Μερικά λεπτά αργότερα οι νταήδες της παρέας χορτασμένοι κατέβηκαν από τους κάδους και την θέση τους πήραν «όλοι της γης οι κολασμένοι», να γλύψουν κι αυτοί κανένα κόκκαλο, ότι είχε απομείνει.
Ότι είχαν αφήσει οι… ιμπεριαλιστές!
Πω, πω! Ότι να ’ναι λέω!...

Συνεχίζεται…

Chrisgio