Vancouver, η τελευταία έξοδος, 1η Ιουνίου 2014

Ο περίπατος στο Vancouver, μετά από έναν καφέ στο όρθιο κάπου εκεί στο κέντρο, απέκτησε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Είχαμε εφοδιαστεί με διευθύνσεις μερικών καλών σημείων της πόλης όπου οι σιελογόνοι αδένες αντιδρούν βάναυσα. Αρχίσαμε να ψάχνουμε το εστιατόριο όπου θα βγάζαμε τα γευστικά απωθημένα μας.

Το πιο κοντινό, 3 «μπλοκς» παρακάτω, ήταν το KEG. Προχωρήσαμε προς τα κει. Φτάσαμε, μπήκαμε και διαλέξαμε τραπέζι στα μέτρα μας. Η συνέχεια γνωστή. Μπύρες, σαλάτες, ορεκτικά, καταπληκτικές μπριζόλες, γλυκά. Γεύσεις που δεν συναντάς στο πλοίο.

Στο τέλος βρεθήκαμε στον καναπέ ο ένας δίπλα στον άλλον, με λυτές ζώνες, κοιτάζοντας το φακό τη κάμεράς μου που χειρίζονταν η συμπαθής γκαρσόνα.

Ο αρκετά υψηλός λογαριασμός των 250 δολαρίων δεν χάλασε την διάθεσή μας. O Καναδάς είναι ακριβή χώρα, ωστόσο ο ναυτικός αντιμετωπίζει τέτοια θέματα με διαφορετική λογική. Εν όψει ενός ταξιδιού 2 μηνών, ένας τέτοιος λογαριασμός, καθίσταται πρακτικά ασήμαντος, ενώ την ίδια στιγμή σκέφτεται: «Πότε θα έχω ξανά τέτοια ευκαιρία; Ίσως περάσουν πολλοί μήνες μέχρι την επόμενη»

Ήταν το βράδυ της 1ης Ιουνίου 2014, λίγο πριν γυρίσουμε στο καράβι! Ήμασταν χαλαροί κι ευτυχισμένοι, αλλά γιατί; Επειδή φάγαμε και ήπιαμε σαν άνθρωποι;

*****

Προβληματισμός για τους νέους που προσανατολίζονται να ακολουθήσουν το επάγγελμα του ναυτικού.

Ένα επάγγελμα σκληρό και απάνθρωπο, για σώμα και πνεύμα. Σε βάθος χρόνου αυτός που ξεμπερδεύει μαζί του κινδυνεύει να έχει μεταλλαχθεί σε ανθρώπινο ράκος, αρκετές φορές μη ισορροπημένο που συνήθως δεν το καταλαβαίνει! Άνθρωπος που του έλλειψε χρόνια ολόκληρα, με μικρά διαλλείματα, η φυσιολογική ζωή, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με κίνδυνο να πεθάνει σαν το σκυλί στ’ αμπέλι εν πλω, η οικογένεια (αν δημιούργησε), τα παιδιά (αν αξιώθηκε να αποκτήσει), η αγάπη, οι φίλοι που σιγά-σιγά χάνονται με όλους τρόπους, οι αισθήσεις, ο έρωτας.

Αχ αυτός ο έρωτας! Σε σας το λέω πιτσιρικάδες. Οι ναυτικοί στον έρωτα παραμένουν σε όλη τους τη ζωή… έφηβοι. Σαραντάρηδες, πενηντάρηδες, ακόμα και εξηντάρηδες, σε μόνιμη ερωτική στέρηση. Κατάντια!

Και το αμείλικτο ερώτημα. Αξίζει όλο αυτό το «παράλογο» για κάποια χρήματα, ομολογώ αρκετά παραπάνω από αυτά της ισορροπημένης διαβίωσης της στεριάς, χάνοντας όλα εκείνα που αποτελούν την ομορφιά, τη νοστιμιά της ζωής;

Ίσως κάποιος πει, «ναι αξίζει γιατί θα ταξιδέψω, θα γνωρίσω τον κόσμο!»

Καλά είναι να γνωρίζεις μικρέ φίλε ότι ο ναυτικός δεν είναι τουρίστας αλλά ένας πολύ σκληρά εργαζόμενος. Ακόμα κι αν γνωρίσεις τον κόσμο, εν συντομία και με κλεφτές ματιές ένα ελάχιστο τμήμα του, να είσαι σίγουρος ότι όλα είναι στο μυαλό. Μετά από 5-10 λιμάνια η ρουτίνα θα επικρατήσει και στα ταξίδια σου.

Ο ουρανός και η θάλασσα, ότι θα απομείνει να θυμάσαι. Σαν μια ενοχλητική, αχνή, ανεξίτηλη φωτογραφική διαφάνεια στην όρασή σου, στην ψυχή σου.

Εσύ θα αποφασίσεις!

*****

Για την επιστροφή προτιμήσαμε την υβριδική λύση του Toyota Prius. Νύχτα πια, το ταξί με την οικολογική ευαισθησία και τον ασιάτη οδηγό, δίδυμο «σήμα κατατεθέν» στους δρόμους του Vancouver,  πέρασε πάνω από την μεγάλη γέφυρα που τις προηγούμενες μέρες την διαβαίναμε από κάτω. Διασχίσαμε το βόρειο Vancouver και στην πύλη του λιμανιού κατεβήκαμε.

Βαριά τα βήματα οδηγούσαν «σπίτι». Η στιγμή της αναχώρησης κοντοζύγωνε.

Ήταν καιρός να ανασυγκροτήσω το μυαλό μου, να προετοιμαστώ για ακόμα ένα μεγάλο ταξίδι.

Ο αόρατος διακόπτης με τις δύο επιλογές στον κρόταφό μου έπρεπε σύντομα να στρέψει από το «at port» στο «at sea».

Η φόρτωση θα ξεκινούσε την άλλη μέρα το πρωί με προοπτική να τελειώσει χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις!

Συνεχίζεται…

Chrisgio