Κύματα παραλίας Νο4...

… οι πατούσες υγραίνουν, φταίει η βρεμένη άμμος. Σταματάς, έχεις φτάσει στην άκρη της γης, στο όριό της. Εκεί απ’ όπου η θάλασσα απλώνεται απέραντη, κυρίαρχη, βασίλισσα αλλά κι ένας άλλος κόσμος ταυτόχρονα. Η τελευταία ικμάδα των κυμάτων με ερωτισμό αγκαλιάζουν την ασάλευτη γη που δείχνει παραδομένη στην ηδονή. Έχουν φτάσει στην κορύφωση.

Η μάνα μαζεύει τα άτακτα παιδιά της, αρκετά έπαιξαν. Γρατζουνάνε άμμο και βότσαλα, παίρνουν μερικά μαζί τους αφήνοντας τα πολλά να στραγγίζουν και τρέχουν να δυναμώσουν το επόμενο κύμα. Το νερό υποχωρώντας σιωπηλό, ακούει τον ήχο τους καθώς κατρακυλάνε προς τη ρίζα το επόμενου κύματος αρκετά μέτρα μακριά σου. Η θάλασσα ανασυντάσσεται, το κύμα δυναμώνει κι επιτίθεται ξανά και ξανά.

Είτε μικρά είτε μεγάλα πάνε κι έρχονται. Γεννιούνται, δυναμώνουν, υγραίνουν, μουσκεύουν απ’ όπου περάσουν, αγκαλιάζουν, χαϊδεύουν, κατατρώγουν, καταστρέφουν, πεθαίνουν. Ένα αέναο πήγαινε έλα. Το καθένα τους ένας ελάχιστος κύκλος ζωής!

Την ώρα που άλλο ένα κύμα ετοιμάζει την επίθεσή του ξεθαρρεύεις. Περπατάς στη βρεμένη άμμο. Αφήνεις τα τέλεια ίχνη σου πάνω της! Για λίγο! Σε δευτερόλεπτα θα εξαφανιστούν.

Γυρίζεις στα στεγνά. Κάθεσαι στην άμμο σταυροπόδι σε απόσταση ασφαλείας. Το κύμα σκάει στα όριά του!

Εστιάζεις στον ορίζοντα, τα χρώματα αλλάζουν, ο ήλιος απόμεινε μισός. Μπορείς και τον βλέπεις με γυμνό μάτι. Τον χαίρεσαι αλλά και τον υποτιμάς. Δεν τον προσκυνάς όπως όταν είναι ψηλά, τον κοιτάς κατάματα, του αυθαδιάζεις. Δεν ξέρεις αν του αρέσει, ούτε αν νοιώθει αδύναμος.

Δεξιά σου ένα ξύλινος μώλος για ψαροκάικα. Τα βουβά κύματα του swell εκεί στην άκρη του στο βάθος έχουν βαλθεί να τον εξαφανίσουν. Δεν θα τα καταφέρουν. Βρίσκεται χρόνια εκεί, έχουν δει τα μάτια του…

Παίρνεις βαθιές ανάσες. Οξυγόνο και ιώδιο φτάνουν μέχρι το πιο απομακρυσμένο κύτταρό σου.

Αλλάζεις την εστίαση των ματιών σου. Αρχίζεις να τα μετράς! Ένα, δύο, τρία… δέκα… είκοσι! Ούτε… σαράντα δεν έχεις υπομονή να μετρήσεις. Σαν να βιάζεσαι!

Όχι δεν βιάζεσαι, πλήττεις.

Τα όμορφα πράγματα κρατάνε ελάχιστα. Η χαρά, η ευχαρίστηση, η ευφορία, η ηδονή είναι στιγμές. Όπως και το… πολύ μαζί σκοτώνει! Όλα είναι στο μυαλό. Δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις εδώ. Όνειρο ήταν και πάει!

Στρέφεις το βλέμμα σου προς το ταβερνάκι. Τι όμορφη που φαίνεται από δω, η πεζή πραγματικότητα! Σαν… όνειρο!

Ξεμπλέκεις τα πόδια σου. Γέρνεις προς τα πίσω ακουμπάς την πλάτη σου στην άμμο και με φόρα σηκώνεσαι όρθιος. Βάζεις στόχο τα τσιμεντένια σκαλοπάτια. Κοιτάς τα ξυπόλητα πόδια σου να συναντάνε τα χνάρια που άφησες όταν κατηφόριζες.

Σού ΄ρχεται στο νου το τραγούδι του Δερβενιώτη, το σιγοτραγουδάς. «Πάρε τα χνάρια να με βρεις και σώσε με αφού μπορείς».

Καθαρίζεις τα πόδια σου από την άμμο. Πιάνεις τα καθαρά παπούτσια σου, ανεβαίνεις τα σκαλιά σκύβεις και τα φοράς.

Από τα ηχεία ένας θόρυβος. Δεν τον αντέχεις!

- Τι είναι αυτό που ακούγεται; ρωτάς το γκαρσόνι.

- Δεν ξέρεις τον Παντελίδη; ρωτάει με απορία ο νεαρός.

- Τον ξέρω, απαντάς.

«Που να μην τον ήξερα!» μονολογείς.

Ότι και να ζήσεις σ’ αυτή τη ζωή ότι και να νοιώσεις αυτό που μένει είναι το τελευταίο. Το παρόν! Όνειρα και πράσινα άλογα. Ξενέρωσες!

- Το λογαριασμό σε παρακαλώ πολύ.

- Αμέσως κύριε.

Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, γυρίζεις το κλειδί και η μηχανή ζωντανεύει. Βάζεις ταχύτητα και ξεκινάς. Πατάς το ΟΝ στο ραδιόφωνο κι αμέσως το γυρνάς στο CD που συνεχίζει από κει που το έκλεισες.

Pink Floyd και Wish You Were Here.

Δεν ζεις άλλο ένα όνειρο, αλλά είσαι καλά…

Τέλος

Chrisgio

Κύματα παραλίας Νο3...

... ο ήλιος ετοιμάζεται να κρεμάσει το στέμμα του. Ο ορίζοντας πορτοκαλής, πιο ψηλά ο ουρανός κίτρινος, θαλασσής, μπλε, γκρίζος! Το μαύρο έρχεται! Ίσως και το φεγγάρι!

Προχωράς πάνω στην σχεδόν κρύα άμμο, την κλωτσάς, την αναδεύεις, σέρνεις τις πατούσες σου. Θες να γυρίσεις πίσω και αφήνεις ίχνη, φοβάσαι μη χαθείς.

Η βουή των κυμάτων που σκάνε δυναμώνει. Από την ταβέρνα ακούγονταν μελωδικά. Όσο βαδίζεις προς την… άκρη της γης ο ήχος γίνεται πιο τραχύς αλλά διακρίνεις νότες περισσότερες, καθαρές.

Τα όργανα πληθαίνουν. Η αύρα που σπάει την κορφή των κυμάτων και τ’ αφρίζει. Οι φωνές των αρπαχτικών του θαλασσινού ουρανού, των γλάρων, που απειλούν τα ψάρια που ξόκειλαν, που παλεύουν ν’ αποφύγουν το θάνατο. Τα βότσαλα που ανακατεύονται στο νερό, καθώς η δίνη των κυμάτων φέρνει τα πάνω κάτω.

Το ρεμπέτικο από τα ηχεία της ταβέρνας σαν να μην έπαιζε ποτέ!

Έχεις απομονωθεί!...

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Κύματα παραλίας Νο2...

...κάτι σε τραβάει να συνεχίσεις το όνειρο, δεν σου φτάνει από μακριά δεν το χορταίνεις, θέλεις να το πιάσεις χωρίς να σκέφτεσαι ότι το πολύ κοντά πολλές φορές απογοητεύει.

Σηκώνεσαι! Αφήνεις τους άλλους πίσω σου, με το ροζέ κρασί στα ποτήρια τους στα τελευταία του, σαν να μην υπάρχουν, δεν τους ακούς. Θέλεις να το ζήσεις κι ας είναι όνειρο.

Περπατάς στο χοντροσιασμένο γκρο-μπετόν της ταβέρνας και φτάνοντας στην άκρη του μετράς τα σκαλοπάτια.
Ένα, δύο, τρία… το τέταρτο χαμένο στην άμμο.

Σταματάς, αναρωτιέσαι!
«Να βγάλω τα παπούτσια μου;»
«Να τα βγάλεις!» ακούς μια φωνή. Δε μίλησε κανένας! Κάτι μέσα σου…

Υπακούς, τα βγάζεις, τα σηκώνεις και τ’ αφήνεις πίσω σου πάνω στο τσιμέντο, να τα προστατέψεις... 
 

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Κύματα παραλίας Νο1...

Όμορφα, συναρπαστικά, αστραφτερά, δροσοβόλα, σε άπειρα εκπληκτικά σχήματα της στιγμής, στο τέλος του ταξιδιού ενός swell, ρετάλια παλιόκαιρου από το παρελθόν.

Στο ταβερνάκι λίγα μέτρα απ’ την άμμο, εκεί που μετά τον παφλασμό ξεθυμαίνει ο αφρός τους, απολαμβάνοντας φρέσκο ψάρι με κρασί και η αρμύρα μεθάει πιο σβέλτα την όραση απ’ τη όσφρηση και τη γεύση, ζεις το όνειρο… 

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Με το ferry προς την πόλη του Vancouver (Video)

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Η δεύτερη έξοδος. Στο ferry για το downtown - Φωτογραφίες

Πλοία σε αδράνεια

Ψιλοκουβέντα

Μέρος του λιμανιού

Όρια ταχύτητας. Όποιος τολμάει τα παραβιάζει. Κακό του κεφαλιού του.

Στην αποβάθρα του ferry

Στην αποβάθρα του ferry

Στην αποβάθρα του ferry

 

Οι ράμπες

Το ferry φτάνει

 

 

 

Επιβίβαση  στο ferry

Επιβίβαση  στο ferry

Επιβίβαση  στο ferry

Επιβίβαση  στο ferry. Τα πόδια βουλιάζουν στη μοκέτα.

Ταξιδεύοντας προς το downtown

Ταξιδεύοντας προς το downtown

To Vancouver όλο και ζυγώνει

To Vancouver όλο και ζυγώνει

Λίγο πριν την άφιξη στο Vancouver

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Η δεύτερη έξοδος. Στο ferry για το downtown

Μπήκε ο Ιούνιος, 1η ο μήνας, του 2014. Το ρολόι έδειχνε 4 το απόγευμα κι έτοιμοι για μια νέα έξοδο.

Περπατώντας το κομμάτι του λιμανιού μέχρι την πύλη, παρατήρησα τις εγκαταστάσεις και σκέφτηκα ότι η εικόνα του θα μπορούσε συγκριθει με κεντρικό τμήμα πόλης μιας «άλλης» χώρας.
Η καθαριότητα, η τάξη και τα πολύ χαμηλά όρια ταχύτητας να τηρούνται από 2-3 αυτοκίνητα που συναντήσαμε με θρησκευτική ευλάβια, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι συγκρίνοντας ανάλογα πράγματα σε διαφορετικές χώρες μπορείς να αντιλειφθείς αμέσως το ποιοτικό επίπεδό τους. Την ίδια διαφορά θα συνεχίσεις να διακρίνεις όταν βρεθείς, σε δημόσια υπηρεσία, σε εμπορικό κέντρο, οδηγώντας σε έναν αυτοκινητόδρομό τους.

 Ταξί και πορεία προς το κέντρο του βόρειου Vancouver. Υπήρχε απροθυμία εκ νέου από τους υπόλοιπους να περάσουμε απέναντι στο downtown της πόλης. Αυτή τη φορά όμως έγινε το δικό μου.

Κατευθυνθήκαμε προς την αποβάθρα του ferry. Εισιτήρια μόνο από αυτόματα μηχανήματα που δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τον τρόπο χειρισμού τους. Δύο νεαρές κοπέλες πρόθυμα μας βοήθησαν.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε το πέρασμα αυτό και με ταξί κάνοντας κύκλο περνώντας τη γέφυρα που ενώνει το βορρά με το νότο. Η διαφορά στα ναύλα μας έκανε να προτιμήσουμε το πλωτό μέσο. Κι αυτή η επιλογή έκρυβε εκπλήξεις και αφορμή για σκέψη και προβληματισμό.

Προχωρώντας και φτάνοντας στο σημείο αναμονής άρχισα να χαμογελώ.

Αν μ’ έβλεπε κανείς εκείνη την ώρα θα έλεγε: «Αυτός τα ‘χει χαμένα!»

Δεν θα είχε άδικο, αλλά μη γνωρίζοντας σε τι κατάσταση βρίσκονται ανάλογες εγκαταστάσεις σε άλλες χώρες θα με δικαιολογούσε. Ο χώρος έμοιαζε περισσότερο με το «Ελευθέριος Βενιζέλος» σε μικρογραφία παρά με αποβάθρα λιμανιού! Καμία βιασύνη, κανένα στρίμωγμα, ίχνος κραυγών, πρόσωπα ήρεμα, χαρούμενα!

Το ferry έφτασε, η αυτόματη σύνδεση με τη αποβάθρα-εσοχή έγινε με… εκνευριστική ηρεμία, ακρίβεια και ασφάλεια! Έπεσαν οι ράμπες, άνοιξαν οι αυτόματες πόρτες και με ηρεμία επιβιβαστήκαμε στον ολοκάθαρο καλυμμένο με μοκέτα χώρο επιβατών, που θύμιζε αεροπλάνο. Τσιγάρο; Αστείες κουβέντες!

Με την ίδια ηρεμία και τάξη το σκάφος αναχώρησε για το σούπερ μίνι ταξίδι του. Με την αναχώρηση από τα monitors παρακολουθήσαμε σύντομες οδηγίες ασφαλείας, σε περίπτωση κινδύνου. Κάτι ανάλογο που παρακολουθούμε σαν επιβάτες αεροπλάνου πριν την απογείωση.

Σκέφτηκα την εικόνα των ferries σε ανάλογα ελληνικά πορθμεία!

Το χαμόγελο έγινε γέλιο!

Μέσα στο ferry για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες συνειδητοποίησα τι σημαίνει Καναδός. Στην ουσία πρόκειται για έναν λαό μωσαϊκό. Όλες η φυλές του κόσμου είναι μαζεμένες εδώ. Εκτός από τους λευκούς με ευρωπαϊκές ρίζες, οι ασιάτες, Ινδοί, Πακιστανοί, Φιλιππινέζοι, Κινέζοι κλπ τείνουν να γίνουν πλειοψηφία, αν δεν έχουν γίνει ήδη!

Η κρίση μου στιγμιαία, τοπική και σε μεγάλο βαθμό ίσως και λανθασμένη! Το ξαναλέω όμως, εντύπωση της στιγμής, αυτό παρατηρώ αυτό εκφράζω, αυτό περιγράφω!

Μια απορία κι ένα ερώτημα έρχεται στο μυαλό μου.

Τι είναι αυτό που κάνει όλους αυτούς να συμπεριφέρονται και να ζουν με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν που οι όμοιοί τους σε Σαγγάη, Καλκούτα, Καράτσι, Μανίλα ζουν μέσα στη βρώμα και τη φτώχεια, στο χάλι το μαύρο;

Η αυθόρμητη απάντηση;

Οι όροι του «παιχνιδιού»! Οι νόμοι, η εφαρμογή τους, το γενικό πλαίσιο! Ρύθμισαν τη ζωή τους, σχεδίασαν το πλάνο στο χαρτί, το ενέκριναν, το αποδέχτηκαν, το έκαναν πράξη!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Σκέψεις περιμένοντας το φορτίο

Οι Καναδοί μιλώντας για γρήγορη φόρτωση κατά την άφιξή μας, κατά μία έννοια έκαναν πλάκα, χωρίς ασφαλώς να το επιθυμούν.

Η παγκόσμια κρίση σπρώχνει τα βαπόρια, που ψάχνουν απεγνωσμένα για ναύλους, προς τους μεγάλους σιτοβολώνες του πλανήτη. Την Αργεντινή, την Αυστραλία, την Αμερική, τον Καναδά!

Τα φορτία όλων των ειδών, των σιτηρών κυρίως, φθάνουν στο Vancouver με τραίνα από μακρινούς τόπους της τεράστιας χώρας. Την ίδια ώρα στο λιμάνι και στα γύρω αγκυροβόλια, συνωστίζονται πλωτά θηρία που περιμένουν να «χορτάσουν» τα αμπάρια τους, πριν σαλπάρουν για το μεγάλο τους ταξίδι. Σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βρώμη, κανόλα, σόγια...

Τα τραίνα προσπαθούν, χωρίς αποτέλεσμα, να αντιπαλέψουν τον υπερβολικό αριθμό πλοίων που εν τέλει κυριαρχούν σ’ αυτή τη μάχη.

Η ανισότητα «τραίνα – πλοία» μάταια προσπαθεί να γίνει εξίσωση!

Αυτή η συγκυρία , εμάς τα πληρώματα, ουδόλως μας ενοχλεί. Κάθε τι που παρατείνει το χρόνο μας στον φυσιολογικό κόσμο των ανθρώπων είναι ευπρόσδεκτη. Όπως και να το δεις η παρέα με τα ζωντανά του υγρού βασιλείου είναι παρά φύση.

Την ίδια ώρα το internet τρέχει σφαίρα και η επικοινωνία με την Ελλάδα πολύ εύκολη. Με το ευλογημένο Skype είμαι στο σπίτι μου όποτε θέλω. Το κλικ στο call μοιάζει με το κλειδί της κυρίας εισόδου. Μπαίνω και αισθάνομαι τους δικούς μου στο διπλανό δωμάτιο.

Τα scratch phone cards σε κάνουν να χαμογελάς με ευχαρίστηση.

«Μα είναι δυνατόν;» Μονολογείς. «Κι όμως είναι!»

Ακολουθείς τις οδηγίες. Πληκτρολογείς κωδικό χώρας, αριθμό, PIN και πριν ανοίξει η γραμμή ακούς την τηλεφωνήτρια να σου λέει πάνω-κάτω τα εξής: «Έχετε τόσες μέρες, τόσες ώρες, τόσα λεπτά και δευτερόλεπτα».

Ναι έτσι ακριβώς! Μέρες και ώρες! Κι όλα αυτά με 5-10 δολάρια.

Αυτά συμβαίνουν σε Καναδά και ΗΠΑ με τις τηλεπικοινωνίες. Ιδιωτικοποιημένα τα πάντα. Η ελεύθερη αγορά χαίρει άκρας υγείας! Λειτουργεί υπέρ του λαού!

Τι άλλο να ζητήσω από τη ζωή μου; Τι άλλο;

Που καταντάει ο άνθρωπος όταν στερείται! Να νοιώθει ευτυχισμένος με τα αυτονόητα! Γιατί το internet και το skype, το φτηνό τηλέφωνο, στον «δικό» σας κόσμο των στεριανών, έτσι θεωρούνται, αυτονόητα! Όχι όμως στον κόσμο των ναυτικών.

Ωστόσο μήπως αυτό αποτελεί και μάθημα προς όλο το αχάριστο ανθρώπινο γένος (στεριανούς και ναυτικούς); Το ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο; Το ότι υπάρχουν τόποι όπου η πείνα δεν είναι το χείριστο, όταν αλλού διψούν; Όλοι μας βέβαια κοιτάμε μπροστά, απαιτούμε η ζωή μας να βελτιώνεται, και καλά κάνουμε, αλλά και μια ματιά πέρα από το range της φυσικής όρασής μας, προς την πραγματική δυστυχία, του Νίγηρα, της Αϊτής, του Μπαγκλαντές, δεν βλάφτει!

Όταν ξεκινούσα να γράφω σ’ αυτό το blog, πριν ακόμα καταλήξω γιατί ακριβώς το έκανα, είχα ανεβάσει ένα κείμενο που δένει με τα παραπάνω. Πατήστε εδώ.

Τέτοιες σκέψεις επαναφέρουν τη ψυχική μου ισορροπία στα ζύγια της! Και για κάποιο χρονικό διάστημα ταξιδεύοντας μεσοπέλαγα, πριν η λαμαρίνα ξαναχτυπήσει κατακέφαλα, νοιώθω καλά! Μετά! … Aχ αυτό το μετά! Επιστρέφω στη αρμύρα, στην ορατή υγρασία, στο swell, στο τίποτα!

Δεν ζητάω πολλά από τη ζωή μου! Τα όνειρά μου δεν είναι μια Ferrari, ούτε μια βίλλα εκατομμυρίων στην άκρη της θάλασσας! Ελπίζω να την ολοκληρώσω αφήνοντας πίσω τα παιδιά μου υγιή, σωστούς ανθρώπους, ευτυχισμένους, ισορροπημένους!

Σηκώθηκα κι έριξα το βλέμμα μου έξω από το φινιστρίνι. Το Vancouver ήταν ακόμα εκεί, έλαμπε μεσα στη νύχτα! Συνήλθα!

«Έχω καιρό να μελαγχολήσω ξανά», είπα μέσα μου.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια;... Νο 3 (τελευταίο)

- Αν όμως είσαι πρωθυπουργός και προσπαθείς να χτίσεις το μέλλον της χώρας σου στην άμμο τότε εκτός από ανόητος είσαι και επικίνδυνος!...

Σαν ελεύθερος άνθρωπος έχεις κάθε δικαίωμα να αυτοκτονήσεις, να αυτοκαταστραφείς, εσύ και οι όμοιοί σου!...

Δεν έχεις όμως σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να... αυτοκτονήσεις έναν ολόκληρο λαό, να καταστρέψεις μια χώρα,  στο όνομα των ανόητων ιδεοληψιών σου!...

Τέλος

Chrisgio