Διασχίζοντας Cascais και Estoril

Ο έλεγχος διαβατηρίων ολοκληρώθηκε. Ένας άντρας μας περίμενε έξω από το γραφείο της ακτοφυλακής και μας ζήτησε να τον ακολουθήσουμε. Στρίβοντας στη γωνία είδαμε το αυτοκίνητό του. Ταξιτζής ήταν ο άνθρωπος με αποστολή να μας οδηγήσει στο αεροδρόμιο.

ΕΥΓΕΝΗΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ, ΚΑΘΑΡΟΣ αυτός αλλά και το αυτοκίνητό του, με γνώση της Αγγλικής γλώσσας και με διάθεση ξενάγησης κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ΚΥΡΙΟΣ!

Όπως λέμε Έλληνας Ταρίφας; Καμιά σχέση!

Φορτώσαμε τις βαλίτσες και ξεκινήσαμε.

«Πόση ώρα είναι από δω το αεροδρόμιο;» ρωτήσαμε.

«Μια ώρα περίπου!» μας απάντησε.

Το Cascais είναι μια πανέμορφη περιοχή στην οποία ανήκει και το διάσημο θέρετρο Estoril όπου βρίσκεται και η ομώνυμη πίστα Formula 1.

Δεν προσφέρεται για συγκρίσεις αφού ο προορισμός του είναι να δέχεται τουρίστες από το Βορρά. Έτσι το ποιοτικό επίπεδο της υπόλοιπης χώρας μάλλον θα διαφέρει προς το χειρότερο.

Συγκρίνοντάς την όμως με αντίστοιχες Ελληνικές περιοχές μάλλον χάνουμε από τους Πορτογάλους. Όχι σε ομορφιά αλλά σε όλα τα υπόλοιπα.

Παλιά όμορφα κτίρια, πράσινο, καθαριότητα, ενώ ο Ωκεανός δίνει την αίσθηση της ελευθερίας. Όσοι ζουν σε παραθαλάσσιες περιοχές καταλαβαίνουν.

Σεβασμός και προβολή του όψιμου πολιτισμού τους σε σχέση με τον δικό μας! Αυτόν έχουν αυτόν υποστηρίζουν και καλά κάνουν!

Εμείς αντιθέτως, σε μια χώρα μνημείο απ’ άκρη σ’ άκρη, κλείνουμε την Ακρόπολη κατακαλόκαιρο! 

Η κίνηση στους δρόμους αρκετή αλλά ο ΚΟΚ και κυρίως ο σεβασμός προς τους πεζούς θυμίζουν Βόρειο Ευρώπη. Και μόνο η θέα πεζού το οδόστρωμα είναι ικανή να σταματήσει επί τόπου ότι «φοράει» ρόδες.

Το πορτοκαλί εδώ έχει τη σωστή του έννοια και εφαρμογή! Μείωση ταχύτητας και ακινητοποίηση! Στην Ελλάδα αποτελεί λόγο επιτάχυνσης!

Συνήλθα γρήγορα και χαμογέλασα. Στην Πορτογαλία ήμασταν ακόμα, η Ελλάδα ήταν πολύ μακριά. 

Στο βάθος μια μολυβιά πάνω στον θαλασσινό ορίζοντα. Ήταν το πλοίο. Ένα ασήμαντο μαύρο σημάδι στον καμβά ενός ζωντανού τοπίου.

Πόσο ασήμαντος είμαι!

Κάπου-κάπου είναι χρήσιμο να θυμόμαστε την ασημαντότητά μας. Η περιχαράκωση στον μικρόκοσμό μας δημιουργεί στρεβλώσεις, φαντασιώσεις, γινόμαστε πρίγκιπες, αυτοκράτορες, παντογνώστες. Παλαβώνουμε! Κάπου εκεί εμφανίζεται η πραγματικότητα συγκρουόμαστε μαζί της και ηττόμαστε κατά κράτος!

Να και το Casino του Estoril αριστερά μας! Έχω την εντύπωση ότι εκείνη τη στιγμή βρισκόμασταν στο πιο ωραίο σημείο της όλης διαδρομής.

Αφήσαμε πίσω το Cascais και το Estoril και μπήκαμε στον περιφερειακό της Λισσαβώνας. Παλιά όμορφη πόλη η πρωτεύουσα της Πορτογαλίας. Έχω έρθει μερικές φορές εδώ.

*******

Η πρώτη φορά ήταν το 1976. Εδώ πήρα το χρίσμα του ναυτικού. Από δω ξεκίνησε η ναυτική ζωή μου. Το πρώτο ταξίδι προς το Lake Charles της Louisiana των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα φορτώναμε σιτάρι για το λιμάνι Matadi του Ζαΐρ…

Αναμνήσεις και ιστορίες τόσο μακρινές! Ίσως θέματα για να γράφω στο μέλλον, όταν η ζωή μου φουντάρει σε αγκυροβόλιο παροπλισμού.

*******

Αυτή τη φορά δεν ήταν γραφτό ούτε καν να τη διασχίσουμε. Μεγάλη υπόθεση οι περιφερειακοί δρόμοι στις μεγαλουπόλεις αλλά κάτι τέτοιες στιγμές που δεν βιάζεσαι, και το μάτι αναζητάει εικόνες, τους αναθεματίζεις. Καλύτερα να μην υπήρχαν! Έτσι με μεγάλη ταχύτητα συνεχίσαμε για το αεροδρόμιο.

Κάπου εκεί στα προάστιά της η Λισσαβώνα θύμιζε την έξοδο της Αθήνας προς Λαμία. Επιστρέφαμε σε εικόνες Βόρειο-Μεσογειακές, και για να μη τσουβαλίαζω τα πάντα, Ελληνικές. Εδώ οι δύο χώρες άρχισαν να γίνονται συγκρίσιμες, να βρίσκεις σοβαρά επιχειρήματα και να παλεύεις για το ποιος είναι σε καλύτερη μοίρα.

Προσωπική μου γνώμη!

Ακόμα και η Πορτογαλία βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από μας.

Τα οικονομικά της προβλήματα γνωστά, τεράστια, όμως τουλάχιστον το κράτος της δείχνει να λειτουργεί!...

Κάπου αλλού, ανατολικά στον Ευρωπαϊκό Νότο, μια ολόκληρη χώρα έχει πάει, εδώ και κάμποσα χρόνια, για ύπνο!

Συνεχίζεται…

Chrisgio 

ΥΓ: Υπάρχει έλλειψη φωτογραφιών στις τελευταίες αναρτήσεις. Ξέχασα την φωτογραφική μηχανή στο καράβι! Οι λίγες που αναρτώ είναι από τη Google!