Κουβέντες και σκέψεις, στον περιφεριακό της Λισσαβώνας λίγο πριν το αεροδρόμιο

Λίγο πιο κάτω ο ταξιτζής έδειξε με το δάχτυλό του στα δεξιά του δρόμου ένα γήπεδο, στα κόκκινα, που έτσι με την πρώτη που το είδα έμοιαζε με το Καραϊσκάκη!

Δεν πρόλαβε να πει τίποτα.

Του απάντησα ρωτώντας τον: «Το Da Luz;»

«Ναι, το Da Luz της Benfica!» μου απάντησε.

Μερικά λεπτά αργότερα χαμογελώντας με κοίταξε και μου έκανε νεύμα να κοιτάξω αριστερά αυτή τη φορά σαν να με ρωτούσε, «αυτό ποιο είναι;»

Είχε αντιληφθεί το ποδόσφαιρο μου άρεσε και γνώριζα πέντε πράγματα.

Ένα άλλο γήπεδο, ντυμένο με πράσινα ρούχα αυτή τη φορά, είχε φανεί. Εύκολο να μαντέψω!

«Το γήπεδο της Sporting» είπα.

«Σωστά και το όνομά του είναι Jose Alvalade» μου είπε. Δεν ήξερα το όνομά του αλλά ήταν της Sporting.

«Άχρηστες κατασκευές» μου είπε. «Εκατομμύρια ευρώ για να γίνει εδώ το EURO 2004. Μια λάθος πολιτική απόφαση αφού η σπατάλη χρημάτων για την τέλεση των αγώνων στην Πορτογαλία θα μας κυνηγάει για χρόνια. Τι τις θέλαμε εμείς τέτοιες διοργανώσεις;»

«ΞΕΡΩ – ΞΕΡΩ» είπα μέσα μου και θυμήθηκα τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

*******

Φαίνεται εκείνα τα… «δοξασμένα» χρόνια της γενικής και επίπλαστης ευφορίας και αφθονίας η παράκρουση ήταν… Μεσογειακή. Δεν ήταν όμως μόνο παράκρουση αλλά και... «αναιμία», οικονομική!

Τα ποντίκια νόμιζαν ότι είχαν φτάσει σε μέγεθος τον… γάτο και πωλούσαν μαγκιά, βρυχιόταν! Ο γάτος τα έδωσε από ένα μπάτσο και τα προσγείωσε στο 2008.

Από τότε το «κούτσα-κούτσα» – και πολύ μας είναι – μας ακολουθεί μέχρι σήμερα.

Όταν άκουγα για τις προσπάθειες που γίνονταν για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 αλλά και τους πανηγυρισμούς για την ανάληψή τους δεν μπορούσα να κατανοήσω το γιατί.

Θα αναβαθμιστεί η χώρα έλεγαν, για ανάπτυξη μιλούσαν...
Την Αθήνα εννοούσαν!

Ελλάδα ήταν μόνο η Αθήνα!

Όσα χρήματα δεν πήγαν στην Ελβετία έπεσαν στο λεκανοπέδιο και εμείς στις κερκίδες του ΟΑΚΑ μαλώναμε, οι μαλάκες, για τον Κεντέρη και τη Θάνου. Τα απορρίμματα του ντόπινγκ!

Η ανάπτυξη δεν είχε αναβληθεί, είχε χαθεί στο μακρινό μέλλον. Κοντά δέκα χρόνια μετά, η αναζήτησή της μοιάζει με εφιάλτη. Ποιος ξέρει, κάποια μέρα… 

Σήμερα δεν έχω καμιά απορία, όλα έχουν τακτοποιηθεί στο μυαλό μου.

Συμφωνούσα τότε με την Αριστερά για την αντίθετη, σοφή και ρεαλιστική άποψή της για το θέμα.

Τι δεν θα έδινα να την άκουγα, να συνεχίζει και σήμερα με τον ίδιο ρεαλισμό.

Πολλά ζητάω;

Τα γεγονότα που τρέχουν δείχνουν ότι ζητάω ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ!

Τα ίδια φαίνεται να έπαθαν και οι Πορτογάλοι, σε μικρότερη κλίμακα, με το EURO 2004. Είναι και γι’ αυτούς πολύ αργά.

Με τις υγειές μας!

Τουλάχιστον να πάει και κανένας φυλακή ρε παιδιά!

Πάλι πολλά ζητάω!

*******

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο αρκετά νωρίτερα απ’ όσο χρειαζόταν και σε τέτοιες περιπτώσεις που ανυπομονείς να φτάσεις εκεί που λαχταράς ο χρόνος κολλάει!

Συνεχίζεται…

Chrisgio