Άλλη μία επιστροφή...

Το αεροδρόμιο της Λισσαβώνας τίποτα το ιδιαίτερο. Αρκετός κόσμος έτρεχε να προλάβει την πτήση του.

Δύο ώρες αργότερα ήμασταν κι εμείς στον αέρα προς το ενδιάμεσο αεροδρόμιο της Μαδρίτης. Δεν κράτησε παραπάνω από μία ώρα και προσγειωθήκαμε στην Ισπανική πρωτεύουσα κατά τι 10 το βράδυ.

Εκεί έπρεπε να περιμένουμε 4 ώρες την επόμενη πτήση για την Αθήνα. Δεν είχα ξαναπεράσει από αεροδρόμιο της Μαδρίτης αλλά 10 η ώρα το βράδυ όλα τα καταστήματα ήταν κλειστά και τα σκουπίδια είχαν βγάλει «δόντια» έτοιμα να μας δαγκώσουν. Μια εικόνα που έδειχνε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τι να πάει καλά στη σημερινή Ισπανία της κρίσης με τα τόσα οικονομικά προβλήματα, την εξωφρενικά μεγάλη ανεργία!

Περπατώντας ανάμεσα στα κατεβασμένα ρολά, που υπέθεσα ότι θα ανέβαιναν ξανά νωρίς το πρωί, είδα μπροστά μου ένα μπουλούκι ταξιδιώτες. Έλληνες ταξιδιώτες ποιος ξέρει από πού έρχονταν κι αυτοί. Είχαν ανακαλύψει ανοιχτό μαγαζί κατά το «είδα φως και μπήκα».

Αγόρασα τηγανιτές πατάτες για να έχω κάτι να μασουλάω, να περάσει η ώρα, και βούλιαξα σε μια πολυθρόνα περιμένοντας υπομονετικά να πάει η ώρα 2 για να πετάξουμε προ της Αθήνα.

Όταν ταξιδεύετε και βρίσκετε στην τελευταία στην πτήση που οδηγεί κατευθείαν σε Ελληνικό αεροδρόμιο, δεν έχετε εξοικείωση με τα αεροδρόμια ή χαθείτε σε κάποιο από αυτά, δύο τρόποι υπάρχουν να βρείτε άκρη. Ή να απευθυνθείτε στις «πληροφορίες» του αεροδρομίου ή να ανοίξετε τ’ αυτιά σας για ν’ ακούσετε που γίνεται η περισσότερη βαβούρα. Τότε τις περισσότερες φορές θα έχετε φτάσει στο σωστό σημείο. Πηγαίνοντας πιο κοντά θα διαπιστώσετε ότι η βαβούρα που ακούσατε ήταν Ελληνικά!...

Το ταξίδι προς την Αθήνα ήταν διάρκειας 4 ωρών περίπου. Εκεί γύρω στις 6 το πρωί της 22ης Δεκεμβρίου 2012 είχα πατήσει Ελλάδα μετά από 10 μήνες.

Το ταξί που περίμενα να με πάρει στις 8 το πρωί έφτασε στις 11. Έτσι τον ύπνο πάνω στην καρέκλα ενός καφέ δεν τον γλύτωσα.

Όταν έφτασε, από μέσα βγήκε η κόρη μου. Έρχονταν κι αυτή για τις γιορτές των Χριστουγέννων από τη Σύρο όπου σπουδάζει. Την πήρα αγκαλιά και την έσφιξα μέχρι που μου είπε: «Μπαμπά, πονάω!»

Τρεις ώρες αργότερα είχαμε γίνει μια αγκαλιά τρεις. Είχε προστεθεί και η γυναίκα μου στο πεζοδρόμιο έχω από το σπίτι μας στο Βόλο.

Απέμενε να έρθει κι γιός μου από τη Λάρισα όπου κι αυτός σπουδάζει και να ξανασμίξουμε, να ξαναγίνουμε πραγματική οικογένεια έστω και για λίγες μέρες.

Είχα επιστρέψει!

Συνεχίζεται…

Chrisgio