Το σχόλιο που έγινε ανάρτηση!

Πριν μερικές μέρες στην ανάρτηση «Το διαμέρισμα του πλοιάρχου» βρήκα ένα σχόλιο που σε «συγκίνησε»!

Ντρέπομαι να γράψω τη λέξη «έκλαψα»!

Μια κόρη ναυτικού έγραφε «αλήθειες»!

Μου άρεσε τόσο πολύ κι έτσι το σχόλιο έγινε ανάρτηση!

*******

Καπετάν Χρήστο,

Σου εύχομαι καλές θάλασσες και καλή επάνοδο στους ανθρώπους σου.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι σαν το δικό σου, με τον πατέρα μου να λείπει συνέχεια.

Καπετάνιος σε όλες τις θάλασσες του κόσμου και όσα γράφεις, μου είναι ιδιαίτερα σημαντικά. Μεγάλωσα με την μάνα μου να ζει κυριολεκτικά πάνω από το τηλέφωνο. Να περιμένει τα γράμματα. Και αυτά ερχόντουσαν. Ένα σήμερα, δύο αύριο, λίγο ησυχία και μετά πάλι και πάλι. Ατέλειωτες σελίδες με αγάπη που κράτησαν τη σχέση τους ζηλευτή.

Δυο λόγια από την ματιά της κόρης.

Λείπει πράγματι τραγικά πολύ ο πατέρας. Λείπει πολύ ακόμα και όταν έχει γυρίσει. Το βλέπεις στην ματιά του ότι σκέφτεται ήδη το επόμενο μπάρκο, νιώθει περαστικός. Και εσύ, η κόρη, του κάνεις τα χατίρια, δεν διαφωνείς, είσαι ευγενική όπως είσαι στους επισκέπτες. Θα φύγει σύντομα, τι να του πω; Αν δεν βάλουν όλοι δουλειά - όλοι, η μάνα, ο πατέρας, τα παιδιά - το χάσμα μπορεί να γίνει τεράστιο. Και όταν λέω δουλειά εννοώ κουβέντα. Ξανά και ξανά.

Θέλω να σου πω και κάτι ακόμα.

Πέρα από το ότι το κάθε παιδί σίγουρα βιώνει την ίδια κατάσταση διαφορετικά (εμείς είμαστε τρία αδέρφια και έχουμε διαφορετικές ματιές, άρα η εμπειρία μου μπορεί να μην έχει καμιά σχέση με τα δικά σου παιδιά) θέλω να τονίσω κάτι.

Αξίζει τον κόπο ο κόπος σου.

Και κάποια στιγμή τα παιδιά καταλαβαίνουν τον αγώνα σου. Τον εκτιμάνε. Τον θαυμάζουν και είσαι σίγουρα ο ήρωας της οικογένειας σου! Εσύ και αυτή η γυναίκα που περίμενε.

Αυτό που κάνεις είναι πολύ περισσότερο από μια δουλειά.

Οι θυσίες, οι ευθύνες, η ατέλειωτη μοναξιά, όλα βρίσκουν τη θέση τους στην συνείδηση και στην καρδιά των γύρω σου.

Είναι πανάκριβο αυτό που δίνεις τώρα αλλά να ξέρεις ότι θα το πάρεις πίσω ακόμα και από επόμενες γενιές. Από ατέλειωτες ιστορίες μέσα στην οικογένεια. Ατέλειωτες. Στου πατέρα μου τα μάτια είδα πάντως την ικανοποίηση ότι τα κατάφερε.

Σου εύχομαι πολύ χαρά από την τωρινή γενναιοδωρία σου.

Συγνώμη για τον... άπταιστο ενικό, σε νιώθω της οικογένειας.

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση.

Φιλικά, Μαρία.

*******

Σ’ ευχαριστώ Μαρία.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ! Νέες ναυτικές περιπέτεις αρχίζουν!

Σε ενεστώτα χρόνο πια!

Μετά από 4μιση μήνες ξεκούρασης και ξενοιασιάς, σήμερα Μεγάλη Παρασκευή όλα είναι έτοιμα.

Τα μόνα που δεν είναι έτοιμα είναι η καρδιά η ψυχή!

Όσο χαρά δίνει η επιστροφή τόσο πόνο και πίκρα δίνει ο αποχωρισμός!

Ξημέρωμα Μεγάλου Σαββάτου, θα χαιρετίσω ξανά παιδιά και σύζυγο!

Το μεσημέρι από το αεροδρόμιο της Αθήνας θα πετάξω για Άμπου Ντάμπι κι από κει για Πεκίνο.

Κάπου εκεί στη Βόρεια Κίνα, στο λιμάνι Tianjin, θα συναντήσω το νέο καράβι που θα με κρατήσει πάνω του για τους επόμενους 7-8 μήνες.Από εκεί θα αρχίσουν οι νέες ναυτικές περιπέτειες.

Ανάσταση θα κάνω μάλλον στην πτήση Άμπου Ντάμπι - Πεκίνο.

Εύχομαι σε όλους Χρόνια Πολλά και Καλό Πάσχα.

Να έχετε πάντα δίπλα σας ανθρώπους που αγαπάτε, και σας αγαπάνε. Να μη νοιώσετε ποτέ ΜΟΝΑΞΙΑ!

Εύχομαι ακόμα να σας έχω κοντά μου όλους αυτούς τους μήνες.

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Άλλη μία επιστροφή...

Το αεροδρόμιο της Λισσαβώνας τίποτα το ιδιαίτερο. Αρκετός κόσμος έτρεχε να προλάβει την πτήση του.

Δύο ώρες αργότερα ήμασταν κι εμείς στον αέρα προς το ενδιάμεσο αεροδρόμιο της Μαδρίτης. Δεν κράτησε παραπάνω από μία ώρα και προσγειωθήκαμε στην Ισπανική πρωτεύουσα κατά τι 10 το βράδυ.

Εκεί έπρεπε να περιμένουμε 4 ώρες την επόμενη πτήση για την Αθήνα. Δεν είχα ξαναπεράσει από αεροδρόμιο της Μαδρίτης αλλά 10 η ώρα το βράδυ όλα τα καταστήματα ήταν κλειστά και τα σκουπίδια είχαν βγάλει «δόντια» έτοιμα να μας δαγκώσουν. Μια εικόνα που έδειχνε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τι να πάει καλά στη σημερινή Ισπανία της κρίσης με τα τόσα οικονομικά προβλήματα, την εξωφρενικά μεγάλη ανεργία!

Περπατώντας ανάμεσα στα κατεβασμένα ρολά, που υπέθεσα ότι θα ανέβαιναν ξανά νωρίς το πρωί, είδα μπροστά μου ένα μπουλούκι ταξιδιώτες. Έλληνες ταξιδιώτες ποιος ξέρει από πού έρχονταν κι αυτοί. Είχαν ανακαλύψει ανοιχτό μαγαζί κατά το «είδα φως και μπήκα».

Αγόρασα τηγανιτές πατάτες για να έχω κάτι να μασουλάω, να περάσει η ώρα, και βούλιαξα σε μια πολυθρόνα περιμένοντας υπομονετικά να πάει η ώρα 2 για να πετάξουμε προ της Αθήνα.

Όταν ταξιδεύετε και βρίσκετε στην τελευταία στην πτήση που οδηγεί κατευθείαν σε Ελληνικό αεροδρόμιο, δεν έχετε εξοικείωση με τα αεροδρόμια ή χαθείτε σε κάποιο από αυτά, δύο τρόποι υπάρχουν να βρείτε άκρη. Ή να απευθυνθείτε στις «πληροφορίες» του αεροδρομίου ή να ανοίξετε τ’ αυτιά σας για ν’ ακούσετε που γίνεται η περισσότερη βαβούρα. Τότε τις περισσότερες φορές θα έχετε φτάσει στο σωστό σημείο. Πηγαίνοντας πιο κοντά θα διαπιστώσετε ότι η βαβούρα που ακούσατε ήταν Ελληνικά!...

Το ταξίδι προς την Αθήνα ήταν διάρκειας 4 ωρών περίπου. Εκεί γύρω στις 6 το πρωί της 22ης Δεκεμβρίου 2012 είχα πατήσει Ελλάδα μετά από 10 μήνες.

Το ταξί που περίμενα να με πάρει στις 8 το πρωί έφτασε στις 11. Έτσι τον ύπνο πάνω στην καρέκλα ενός καφέ δεν τον γλύτωσα.

Όταν έφτασε, από μέσα βγήκε η κόρη μου. Έρχονταν κι αυτή για τις γιορτές των Χριστουγέννων από τη Σύρο όπου σπουδάζει. Την πήρα αγκαλιά και την έσφιξα μέχρι που μου είπε: «Μπαμπά, πονάω!»

Τρεις ώρες αργότερα είχαμε γίνει μια αγκαλιά τρεις. Είχε προστεθεί και η γυναίκα μου στο πεζοδρόμιο έχω από το σπίτι μας στο Βόλο.

Απέμενε να έρθει κι γιός μου από τη Λάρισα όπου κι αυτός σπουδάζει και να ξανασμίξουμε, να ξαναγίνουμε πραγματική οικογένεια έστω και για λίγες μέρες.

Είχα επιστρέψει!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Κουβέντες και σκέψεις, στον περιφεριακό της Λισσαβώνας λίγο πριν το αεροδρόμιο

Λίγο πιο κάτω ο ταξιτζής έδειξε με το δάχτυλό του στα δεξιά του δρόμου ένα γήπεδο, στα κόκκινα, που έτσι με την πρώτη που το είδα έμοιαζε με το Καραϊσκάκη!

Δεν πρόλαβε να πει τίποτα.

Του απάντησα ρωτώντας τον: «Το Da Luz;»

«Ναι, το Da Luz της Benfica!» μου απάντησε.

Μερικά λεπτά αργότερα χαμογελώντας με κοίταξε και μου έκανε νεύμα να κοιτάξω αριστερά αυτή τη φορά σαν να με ρωτούσε, «αυτό ποιο είναι;»

Είχε αντιληφθεί το ποδόσφαιρο μου άρεσε και γνώριζα πέντε πράγματα.

Ένα άλλο γήπεδο, ντυμένο με πράσινα ρούχα αυτή τη φορά, είχε φανεί. Εύκολο να μαντέψω!

«Το γήπεδο της Sporting» είπα.

«Σωστά και το όνομά του είναι Jose Alvalade» μου είπε. Δεν ήξερα το όνομά του αλλά ήταν της Sporting.

«Άχρηστες κατασκευές» μου είπε. «Εκατομμύρια ευρώ για να γίνει εδώ το EURO 2004. Μια λάθος πολιτική απόφαση αφού η σπατάλη χρημάτων για την τέλεση των αγώνων στην Πορτογαλία θα μας κυνηγάει για χρόνια. Τι τις θέλαμε εμείς τέτοιες διοργανώσεις;»

«ΞΕΡΩ – ΞΕΡΩ» είπα μέσα μου και θυμήθηκα τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

*******

Φαίνεται εκείνα τα… «δοξασμένα» χρόνια της γενικής και επίπλαστης ευφορίας και αφθονίας η παράκρουση ήταν… Μεσογειακή. Δεν ήταν όμως μόνο παράκρουση αλλά και... «αναιμία», οικονομική!

Τα ποντίκια νόμιζαν ότι είχαν φτάσει σε μέγεθος τον… γάτο και πωλούσαν μαγκιά, βρυχιόταν! Ο γάτος τα έδωσε από ένα μπάτσο και τα προσγείωσε στο 2008.

Από τότε το «κούτσα-κούτσα» – και πολύ μας είναι – μας ακολουθεί μέχρι σήμερα.

Όταν άκουγα για τις προσπάθειες που γίνονταν για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 αλλά και τους πανηγυρισμούς για την ανάληψή τους δεν μπορούσα να κατανοήσω το γιατί.

Θα αναβαθμιστεί η χώρα έλεγαν, για ανάπτυξη μιλούσαν...
Την Αθήνα εννοούσαν!

Ελλάδα ήταν μόνο η Αθήνα!

Όσα χρήματα δεν πήγαν στην Ελβετία έπεσαν στο λεκανοπέδιο και εμείς στις κερκίδες του ΟΑΚΑ μαλώναμε, οι μαλάκες, για τον Κεντέρη και τη Θάνου. Τα απορρίμματα του ντόπινγκ!

Η ανάπτυξη δεν είχε αναβληθεί, είχε χαθεί στο μακρινό μέλλον. Κοντά δέκα χρόνια μετά, η αναζήτησή της μοιάζει με εφιάλτη. Ποιος ξέρει, κάποια μέρα… 

Σήμερα δεν έχω καμιά απορία, όλα έχουν τακτοποιηθεί στο μυαλό μου.

Συμφωνούσα τότε με την Αριστερά για την αντίθετη, σοφή και ρεαλιστική άποψή της για το θέμα.

Τι δεν θα έδινα να την άκουγα, να συνεχίζει και σήμερα με τον ίδιο ρεαλισμό.

Πολλά ζητάω;

Τα γεγονότα που τρέχουν δείχνουν ότι ζητάω ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ!

Τα ίδια φαίνεται να έπαθαν και οι Πορτογάλοι, σε μικρότερη κλίμακα, με το EURO 2004. Είναι και γι’ αυτούς πολύ αργά.

Με τις υγειές μας!

Τουλάχιστον να πάει και κανένας φυλακή ρε παιδιά!

Πάλι πολλά ζητάω!

*******

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο αρκετά νωρίτερα απ’ όσο χρειαζόταν και σε τέτοιες περιπτώσεις που ανυπομονείς να φτάσεις εκεί που λαχταράς ο χρόνος κολλάει!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Διασχίζοντας Cascais και Estoril

Ο έλεγχος διαβατηρίων ολοκληρώθηκε. Ένας άντρας μας περίμενε έξω από το γραφείο της ακτοφυλακής και μας ζήτησε να τον ακολουθήσουμε. Στρίβοντας στη γωνία είδαμε το αυτοκίνητό του. Ταξιτζής ήταν ο άνθρωπος με αποστολή να μας οδηγήσει στο αεροδρόμιο.

ΕΥΓΕΝΗΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ, ΚΑΘΑΡΟΣ αυτός αλλά και το αυτοκίνητό του, με γνώση της Αγγλικής γλώσσας και με διάθεση ξενάγησης κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ΚΥΡΙΟΣ!

Όπως λέμε Έλληνας Ταρίφας; Καμιά σχέση!

Φορτώσαμε τις βαλίτσες και ξεκινήσαμε.

«Πόση ώρα είναι από δω το αεροδρόμιο;» ρωτήσαμε.

«Μια ώρα περίπου!» μας απάντησε.

Το Cascais είναι μια πανέμορφη περιοχή στην οποία ανήκει και το διάσημο θέρετρο Estoril όπου βρίσκεται και η ομώνυμη πίστα Formula 1.

Δεν προσφέρεται για συγκρίσεις αφού ο προορισμός του είναι να δέχεται τουρίστες από το Βορρά. Έτσι το ποιοτικό επίπεδο της υπόλοιπης χώρας μάλλον θα διαφέρει προς το χειρότερο.

Συγκρίνοντάς την όμως με αντίστοιχες Ελληνικές περιοχές μάλλον χάνουμε από τους Πορτογάλους. Όχι σε ομορφιά αλλά σε όλα τα υπόλοιπα.

Παλιά όμορφα κτίρια, πράσινο, καθαριότητα, ενώ ο Ωκεανός δίνει την αίσθηση της ελευθερίας. Όσοι ζουν σε παραθαλάσσιες περιοχές καταλαβαίνουν.

Σεβασμός και προβολή του όψιμου πολιτισμού τους σε σχέση με τον δικό μας! Αυτόν έχουν αυτόν υποστηρίζουν και καλά κάνουν!

Εμείς αντιθέτως, σε μια χώρα μνημείο απ’ άκρη σ’ άκρη, κλείνουμε την Ακρόπολη κατακαλόκαιρο! 

Η κίνηση στους δρόμους αρκετή αλλά ο ΚΟΚ και κυρίως ο σεβασμός προς τους πεζούς θυμίζουν Βόρειο Ευρώπη. Και μόνο η θέα πεζού το οδόστρωμα είναι ικανή να σταματήσει επί τόπου ότι «φοράει» ρόδες.

Το πορτοκαλί εδώ έχει τη σωστή του έννοια και εφαρμογή! Μείωση ταχύτητας και ακινητοποίηση! Στην Ελλάδα αποτελεί λόγο επιτάχυνσης!

Συνήλθα γρήγορα και χαμογέλασα. Στην Πορτογαλία ήμασταν ακόμα, η Ελλάδα ήταν πολύ μακριά. 

Στο βάθος μια μολυβιά πάνω στον θαλασσινό ορίζοντα. Ήταν το πλοίο. Ένα ασήμαντο μαύρο σημάδι στον καμβά ενός ζωντανού τοπίου.

Πόσο ασήμαντος είμαι!

Κάπου-κάπου είναι χρήσιμο να θυμόμαστε την ασημαντότητά μας. Η περιχαράκωση στον μικρόκοσμό μας δημιουργεί στρεβλώσεις, φαντασιώσεις, γινόμαστε πρίγκιπες, αυτοκράτορες, παντογνώστες. Παλαβώνουμε! Κάπου εκεί εμφανίζεται η πραγματικότητα συγκρουόμαστε μαζί της και ηττόμαστε κατά κράτος!

Να και το Casino του Estoril αριστερά μας! Έχω την εντύπωση ότι εκείνη τη στιγμή βρισκόμασταν στο πιο ωραίο σημείο της όλης διαδρομής.

Αφήσαμε πίσω το Cascais και το Estoril και μπήκαμε στον περιφερειακό της Λισσαβώνας. Παλιά όμορφη πόλη η πρωτεύουσα της Πορτογαλίας. Έχω έρθει μερικές φορές εδώ.

*******

Η πρώτη φορά ήταν το 1976. Εδώ πήρα το χρίσμα του ναυτικού. Από δω ξεκίνησε η ναυτική ζωή μου. Το πρώτο ταξίδι προς το Lake Charles της Louisiana των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα φορτώναμε σιτάρι για το λιμάνι Matadi του Ζαΐρ…

Αναμνήσεις και ιστορίες τόσο μακρινές! Ίσως θέματα για να γράφω στο μέλλον, όταν η ζωή μου φουντάρει σε αγκυροβόλιο παροπλισμού.

*******

Αυτή τη φορά δεν ήταν γραφτό ούτε καν να τη διασχίσουμε. Μεγάλη υπόθεση οι περιφερειακοί δρόμοι στις μεγαλουπόλεις αλλά κάτι τέτοιες στιγμές που δεν βιάζεσαι, και το μάτι αναζητάει εικόνες, τους αναθεματίζεις. Καλύτερα να μην υπήρχαν! Έτσι με μεγάλη ταχύτητα συνεχίσαμε για το αεροδρόμιο.

Κάπου εκεί στα προάστιά της η Λισσαβώνα θύμιζε την έξοδο της Αθήνας προς Λαμία. Επιστρέφαμε σε εικόνες Βόρειο-Μεσογειακές, και για να μη τσουβαλίαζω τα πάντα, Ελληνικές. Εδώ οι δύο χώρες άρχισαν να γίνονται συγκρίσιμες, να βρίσκεις σοβαρά επιχειρήματα και να παλεύεις για το ποιος είναι σε καλύτερη μοίρα.

Προσωπική μου γνώμη!

Ακόμα και η Πορτογαλία βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από μας.

Τα οικονομικά της προβλήματα γνωστά, τεράστια, όμως τουλάχιστον το κράτος της δείχνει να λειτουργεί!...

Κάπου αλλού, ανατολικά στον Ευρωπαϊκό Νότο, μια ολόκληρη χώρα έχει πάει, εδώ και κάμποσα χρόνια, για ύπνο!

Συνεχίζεται…

Chrisgio 

ΥΓ: Υπάρχει έλλειψη φωτογραφιών στις τελευταίες αναρτήσεις. Ξέχασα την φωτογραφική μηχανή στο καράβι! Οι λίγες που αναρτώ είναι από τη Google!

Κέντρο πισίνας

Βλέποντας την ταμπέλα σε κατάστημα στο κέντρο της πόλης σκέφτηκα πόσο γελοία και εκτός πραγματικότητας φαίνεται σήμερα σε σχέση με το large παρελθόν αυτής της χώρας!

Σε μια επαρχιακή Ελληνική πόλη υπήρχαν άνθρωποι και ίσως να υπάρχουν ακόμα που έβγαζαν και βγάζουν το ψωμί τους, κατασκευάζοντας και συντηρώντας πισίνες!...

Δεν υπονοώ κάτι κακό ή ύποπτο για την συγκεκριμένη αλλά και κάθε παρόμοια επιχείρηση που ΤΙΜΙΑ έκανε τη δουλειά της.

Τίποτα όμως σ’ αυτό τον κόσμο δεν είναι τυχαίο!

Chrisgio