Από το αγκυροβόλιο της Sepetiba στο Itaguai

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Από το αγκυροβόλιο της Sepetiba στο Itaguai

Στο δρόμο για το Itaguai.

Το πρωί της 20ης Σεπτεμβρίου κατά τις 8 ο πιλότος επιβιβάστηκε και το μίνι ταξίδι προς το Itaguai άρχισε.

Η διαδρομή η ίδια όπως εκείνη πριν 5 μήνες, μόνο που αυτή τη φορά είχαμε συντροφιά τη βροχή και την ομίχλη.

Ίδιες εικόνες, άλλα χρώματα!

Η Guaiba.

H Guaiba συνέχιζε το χωρίς τελειωμό έργο της, να φορτώνει με μινεράλι τα Capesize, τον ένα γίγαντα πίσω από τον άλλο, σαν κουβαδάκια που παίζουν τα μωρά στην άμμο.
Πίσω της η μικρή πόλη Magaratiba ούτε που... κουνήθηκε απ’ τη θέση της.

Προσπεράσαμε την προβλήτα που είχαμε δέσει την προηγούμενη φορά.

Αριστερά δύο νησάκια.

Το ένα νησάκι...

... και το άλλο νησάκι...

Στη μάχη μεγεθών νικητής η φύση, αλλά ο ατσάλινος γίγαντας το παλεύει.

Στο βάθος αριστερά η προβλήτα που είχαμε δέσει πριν 5 μήνες.

Κατευθυνθήκαμε προς μια άλλη καινούργια και ιδιωτική προβλήτα που ανήκει στον Γερμανικό κολοσσό Thyssen Krupp που δεν την είχε καν ο χάρτης.
Ζήτησα από τον πράκτορα και μου έφερε έναν Βραζιλιάνικο χάρτη αφού το Αγγλικό Ναυαρχείο δεν είχε προλάβει να εκδώσει νέο της περιοχής. Μια τεράστια γερμανική περιοχή σε Βραζιλιάνικο έδαφος.

TKCSA Terminal. Στο βάθος η ακτή της Βραζιλίας. Στο αριστερό άκρο του Terminal φαίνεται η κατασκευή που χρησιμοποιείται για τις φορτωεκφορτώσεις αλλά και ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στον κόσμο.

Απομονωμένοι ως συνήθως από τον υπόλοιπο κόσμο, δέσαμε στο TKCSA Terminal που απέχει 5 χιλιόμετρα από την πλησιέστερη στεριά. Αυτή τη φορά η εκφόρτωση πιο ήρεμη αφού το Γερμανικό καθεστώς δεν επιτρέπει τη δημιουργία προβλημάτων άνευ σοβαρού λόγου.

Η έξοδος στην πόλη δύσκολη. Διατυπώσεις πολλές, που δεν ακολουθούσαν τους νόμους της Βραζιλίας αλλά του, κράτους εν κράτει, Γερμανικού κολοσσού.

Για να βγει κάποιος από το πλοίο έπρεπε να υποβληθεί γραπτή αίτηση η οποία αφού εγκριθεί να έρθει ταξί με ειδική άδεια. Άλλο Βραζιλία άλλο Γερμανία.