Ο άνεργος γίγαντας!

Ο Σεπτέμβρης ήταν ήδη παρελθόν. Ο Οκτώβρης είχε μπει για τα καλά. Και είχε… 9!
«Στο ίδιο σημείο αγκυροβολίας. Ο καθαρισμός των κυτών σε εξέλιξη» έγραφε το ημερολόγιο του πλοίου κάθε πρωί. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Αν και είχαν περάσει 15 μέρες η εργασία καθαρισμού δεν έλεγε να σώσει. Το πλήρωμα καταστρώματος είχε εξουθενωθεί αλλά συνέχιζε.

Αγνάντευα τον ορίζοντα. Μέσα στο κάδρο και το πλοίο. Η ανυπαρξία ενδιαφέροντος στην «άκρη του κόσμου μας» ανάγκαζε το μάτι να εστιάσει πίσω. Σ΄ ένα ολοκαίνουργιο σκάφος που ήταν έτοιμο να τα βάλει με μυθικά θαλάσσια τέρατα, θεούς, αερικά και να τα νικήσει. Χωρίς υπερβολή!
Το έβλεπα να στέκει, αγκιστρωμένο στην άγκυρά του και μου έδινε την εντύπωση ότι με δυσκολία υπέμενε αυτή την αναμονή, ότι υπέφερε.

Ο γίγαντας, αξίας δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, έμοιαζε ν’ αναρωτιέται: «Γιατί μένω έτσι ανενεργός»;
Τα ημερήσια έξοδα, απλά της ύπαρξής του, δεκάδες χιλιάδες δολάρια. Σκεφτόμουν ότι η δράση, η κίνηση, η ανάσα, η καύση δίνουν ζωή κι αυτός ο γίγαντας για να είναι ζωντανός ή τουλάχιστον να μοιάζει έτσι, πρέπει να είναι σε κίνηση και δεν είναι.
Μαζί του σε λίγο ίσως παύσουν να νοιώθουν ζωντανοί κι αυτοί που ζουν πάνω του, μαζί του. Δεκαοκτώ άτομα, κι άλλες τόσες οικογένειες, ζουν από την δράση του. Περιμένουν να πάρει στροφές η προπέλα του για να ξανανιώσουν ζωντανοί. Για να γίνει αυτό χρειάζεται τροφή και η τροφή του είναι τα ταξίδια, οι ναύλοι, τα προς μεταφορά φορτία.

Είναι σίγουρο ότι η αγορά κάποια στιγμή θα ανακάμψει. Ο κόσμος θα χρειαστεί προϊόντα και τα βαπόρια θα τα μεταφέρουν. Τότε όλοι θα είναι πάλι ευχαριστημένοι.
Προς το παρόν ας είναι καλά η Κίνα η οποία χάρη στον απίστευτο οργασμό και ανάπτυξή της, διατηρεί από μόνη της την παγκόσμια αγορά, έστω και σε οριακό επίπεδο, να μην καταρρεύσει.

Το θέμα λοιπόν είναι τι πρόκειται να γίνει στον ενδιάμεσο χρόνο, όσο η κρίση θα διαρκεί. Τότε που γίνονται οι μεγάλες αλλαγές, τότε που το μυαλό γεννάει ιδέες, δημιουργικές αλλά και καταστροφικές. Πως θα διαμορφωθεί η πραγματικότητα στη ναυτιλία, τα πλοία; Τι αλλαγές-εκπλήξεις επιφυλάσσει το μέλλον για τους ναυτικούς; Αυτοί που τα ορίζουν σκεφτόμενοι το κέρδος, και καλά κάνουν, (αλήθεια, ποιος δεν το σκέφτεται;) θα προσπαθήσουν να μειώσουν τα έξοδά τους. Η εύκολη λύση, παντού και πάντα, οι μειώσεις θέσεων εργασίας, μειώσεις μισθών. Και στη ναυτιλία αν αυτό που δεν μπορεί να γίνει με τα «υπάρχοντα υλικά» επιτυγχάνεται με άλλο τρόπο. Επάνδρωση πλοίων με φθηνότερα πληρώματα άλλων εθνικοτήτων, κυρίως από την Ασία.

Αλλαγή σημαίας. Ανεργία!

Βρίσκομαι σε ηλικία που η «έξοδος» από το επάγγελμα είναι πολύ κοντά. Σε άλλες εποχές θα ήμουν αρνητικός στην επιλογή του ναυτικού επαγγέλματος από νέους ανθρώπους. Ένα «παρά φύση» επάγγελμα για τον άνθρωπο, αφού στη θάλασσα κυρίαρχα είναι τα… ψάρια εδώ και εκατομμύρια χρόνια.
Η κοινωνικότητα του ανθρώπου σε αντιπαράθεση με τη μοναξιά, φτάνουν και περισσεύουν από ΜΟΝΑ τους να δικαιολογήσουν τον όρο «παρά φύση».
Τι μπορεί να απαντήσει ένας ναυτικός στην ερώτηση του παιδιού του, «που ήσουν πατέρα όταν σε χρειαζόμουν δίπλα μου;»
Τι μπορεί να απαντήσει ένας ναυτικός στη γυναίκα του όταν του λέει, «φτάνει δεν μπορώ άλλο μόνη μου!»

Όμως ο ζόφος των τελευταίων χρόνων θα στρέψει πολλούς νέους αλλά και απελπισμένους μεγαλύτερους σε ηλικία στη θάλασσα.
Έχω παραδείγματα γνωστών μου, ακόμα και υψηλής μόρφωσης, πανεπιστημιακής, υψηλού κοινωνικού-ποιοτικού επιπέδου, που μου ζήτησαν να μεσολαβήσω να βρουν δουλειά σαν απλοί ναυτικοί.
Στην αρχή τα ΄χασα. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα, ακόμα μια φορά, το εν εξελίξει δράμα.

Εύχομαι τα πλοία να μείνουν κοντά στους Έλληνες και να βοηθήσουν κι αυτά στο δύσβατο δρόμο που πορεύονται χώρα και πολίτες, γιατί δεν είναι μακριά η ώρα που θα ψάχνουμε να βρούμε «αυγά και καλάθια». Κι αν κάποιος μου πει ότι η ώρα αυτή είναι ήδη «εδώ» θα του πω ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Η εικόνα της Αργεντινής που αντίκρισα την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί το 2010, σε σχέση με προηγούμενες, δεν ξεχνιέται! Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είδα τον «απόλυτο πάτο».
Η φτώχεια δεν έχει πάτο! Ή μάλλον έχει, αλλά είναι ορατός κάπου στην κεντρική Αφρική!

Το επίπεδο του Έλληνα και της Ελλάδας καλύτερα ας αφήσουμε να το συζητήσουμε σε 2-3-4 χρόνια από τώρα. Τότε που θα θυμόμαστε ακόμα και χρόνια σαν το 2012 και το 2013 σαν μια όμορφη ανάμνηση. Όπως κάνουμε σήμερα αναπολώντας το 2009.

Συνεχίζεται…

Chrisgio