Oμίχλη στη ράδα του Rio de Janeiro, 13-10-2012

Η ομίχλη επιτίθεται

Η ομίχλη χτύπησε

Τα φώτα αναμμένα. Ακόμα και τη μέρα και στο αγκυροβόλιο υπό ομίχλη ο κίνδυνος σύγκρουσης μεγάλος

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Στη ράδα του Rio de Janeiro με θέα την Copacabana και το Χριστό!

Ναι, χθες ο μήνας είχε… 9!

Έπρεπε να προβληματιστώ, να γκρινιάξω, να εκφράσω τους φόβους μου για κινηθεί κάτι; Όχι δεν σε πιστεύω στο μεταφυσικό. Απλή σύμπτωση.

Είχαμε κλείσει 16 μέρες στο συγκεκριμένο σημείο. Λογικό ήταν ότι κάποια στιγμή θα ξεκολλούσαμε.

Το χθες έγινε σήμερα, 10 Οκτωβρίου, κι εκεί γύρω στις τρεισήμισι το απόγευμα η προπέλα άρχισε να γυρίζει. Οι οδηγίες ήταν να πλεύσουμε προς το κοντινό Rio de Janeiro.

Ο λόγος η πετρέλευση. Να εφοδιαστεί το πλοίο με 1.250 τόνους fuel oil. Προετοιμασία για το επόμενο ταξίδι για το οποίο ακόμα δεν γνωρίζαμε τίποτα.

Η Κόπα Καμπάνα και ο Χριστός τη μέρα

Τεσσερισήμισι ώρες αργότερα γύρω στις 9 το βράδυ είχαμε φουντάρει στο αγκυροβόλιο του Ρίο. Σε επικοινωνία με τους πιλότους αλλά και με τον πράκτορα, η απάντηση που λάβαμε στην ερώτηση που υποβάλλαμε για το πρόγραμμα του πλοίου ήταν «no schedule for you».

Ωχ! Πάλι τα ίδια; Το ωραίο είναι ότι μας είχαν ζητήσει να φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Προσαρμοστήκαμε αμέσως στην νέα, και πάλι στην άνευ προγράμματος και πληροφοριών, κατάσταση. Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε;

Βέβαια υπήρχαν μερικές πολύ μεγάλες διαφορές από το προηγούμενο αγκυροβόλιο. Εδώ οι συνδέσεις internet, διάρκειας τριών μηνών που είχαμε εφοδιαστεί στο Itaguai, έστω και δύσκολα άρχισαν να δουλεύουν. Εκνευριστικά αργά αλλά είχαμε επικοινωνία. Το Skype λειτουργούσε στο μίνιμουμ, αλλά τόσο όσο χρειαζόταν να τα λέμε με τα σπίτια μας. Ήμασταν αρκετά κοντά, όχι απλώς σε στεριά, αλλά σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου.

Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν όλα στο πλοίο είχαν τακτοποιηθεί και μια νέα απομόνωση, με «θέα» αυτή τη φορά αλλά και ανεκτή επικοινωνία, ξεκίνησε.

Σε απόσταση τριών μιλίων έλαμπαν τα φώτα της Copacabana και τη ξακουστής παραλίας Praia de Copacabana.

Η Κόπα Καμπάνα και ο Χριστός τη νύχτα

Πίσω και δεξιά η συνοικία Botafogo του Ρίο, για όσους αναρωτιούνται από που πήρε το όνομά της η ομώνυμη γνωστή ποδοσφαιρική ομάδα.

Τέλος, στο βάθος το Pico de Corcovado, ο βράχος, το έτερο σήμα κατατεθέν του Rio de Janeiro με το παγκοσμίως γνωστό τεράστιο άγαλμα του Χριστού φωταγωγημένο.

Με την υπομονή και την ελπίδα για όπλα μας ότι γρήγορα θα έχουμε νέα που θα δρομολογήσουν της ζωής το «παρακάτω» έκλεισε η πρώτη μέρα στη ράδα του Ρίο.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Το ευρώ και η δραχμή!

Chrisgio

Ο άνεργος γίγαντας!

Ο Σεπτέμβρης ήταν ήδη παρελθόν. Ο Οκτώβρης είχε μπει για τα καλά. Και είχε… 9!
«Στο ίδιο σημείο αγκυροβολίας. Ο καθαρισμός των κυτών σε εξέλιξη» έγραφε το ημερολόγιο του πλοίου κάθε πρωί. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Αν και είχαν περάσει 15 μέρες η εργασία καθαρισμού δεν έλεγε να σώσει. Το πλήρωμα καταστρώματος είχε εξουθενωθεί αλλά συνέχιζε.

Αγνάντευα τον ορίζοντα. Μέσα στο κάδρο και το πλοίο. Η ανυπαρξία ενδιαφέροντος στην «άκρη του κόσμου μας» ανάγκαζε το μάτι να εστιάσει πίσω. Σ΄ ένα ολοκαίνουργιο σκάφος που ήταν έτοιμο να τα βάλει με μυθικά θαλάσσια τέρατα, θεούς, αερικά και να τα νικήσει. Χωρίς υπερβολή!
Το έβλεπα να στέκει, αγκιστρωμένο στην άγκυρά του και μου έδινε την εντύπωση ότι με δυσκολία υπέμενε αυτή την αναμονή, ότι υπέφερε.

Ο γίγαντας, αξίας δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, έμοιαζε ν’ αναρωτιέται: «Γιατί μένω έτσι ανενεργός»;
Τα ημερήσια έξοδα, απλά της ύπαρξής του, δεκάδες χιλιάδες δολάρια. Σκεφτόμουν ότι η δράση, η κίνηση, η ανάσα, η καύση δίνουν ζωή κι αυτός ο γίγαντας για να είναι ζωντανός ή τουλάχιστον να μοιάζει έτσι, πρέπει να είναι σε κίνηση και δεν είναι.
Μαζί του σε λίγο ίσως παύσουν να νοιώθουν ζωντανοί κι αυτοί που ζουν πάνω του, μαζί του. Δεκαοκτώ άτομα, κι άλλες τόσες οικογένειες, ζουν από την δράση του. Περιμένουν να πάρει στροφές η προπέλα του για να ξανανιώσουν ζωντανοί. Για να γίνει αυτό χρειάζεται τροφή και η τροφή του είναι τα ταξίδια, οι ναύλοι, τα προς μεταφορά φορτία.

Είναι σίγουρο ότι η αγορά κάποια στιγμή θα ανακάμψει. Ο κόσμος θα χρειαστεί προϊόντα και τα βαπόρια θα τα μεταφέρουν. Τότε όλοι θα είναι πάλι ευχαριστημένοι.
Προς το παρόν ας είναι καλά η Κίνα η οποία χάρη στον απίστευτο οργασμό και ανάπτυξή της, διατηρεί από μόνη της την παγκόσμια αγορά, έστω και σε οριακό επίπεδο, να μην καταρρεύσει.

Το θέμα λοιπόν είναι τι πρόκειται να γίνει στον ενδιάμεσο χρόνο, όσο η κρίση θα διαρκεί. Τότε που γίνονται οι μεγάλες αλλαγές, τότε που το μυαλό γεννάει ιδέες, δημιουργικές αλλά και καταστροφικές. Πως θα διαμορφωθεί η πραγματικότητα στη ναυτιλία, τα πλοία; Τι αλλαγές-εκπλήξεις επιφυλάσσει το μέλλον για τους ναυτικούς; Αυτοί που τα ορίζουν σκεφτόμενοι το κέρδος, και καλά κάνουν, (αλήθεια, ποιος δεν το σκέφτεται;) θα προσπαθήσουν να μειώσουν τα έξοδά τους. Η εύκολη λύση, παντού και πάντα, οι μειώσεις θέσεων εργασίας, μειώσεις μισθών. Και στη ναυτιλία αν αυτό που δεν μπορεί να γίνει με τα «υπάρχοντα υλικά» επιτυγχάνεται με άλλο τρόπο. Επάνδρωση πλοίων με φθηνότερα πληρώματα άλλων εθνικοτήτων, κυρίως από την Ασία.

Αλλαγή σημαίας. Ανεργία!

Βρίσκομαι σε ηλικία που η «έξοδος» από το επάγγελμα είναι πολύ κοντά. Σε άλλες εποχές θα ήμουν αρνητικός στην επιλογή του ναυτικού επαγγέλματος από νέους ανθρώπους. Ένα «παρά φύση» επάγγελμα για τον άνθρωπο, αφού στη θάλασσα κυρίαρχα είναι τα… ψάρια εδώ και εκατομμύρια χρόνια.
Η κοινωνικότητα του ανθρώπου σε αντιπαράθεση με τη μοναξιά, φτάνουν και περισσεύουν από ΜΟΝΑ τους να δικαιολογήσουν τον όρο «παρά φύση».
Τι μπορεί να απαντήσει ένας ναυτικός στην ερώτηση του παιδιού του, «που ήσουν πατέρα όταν σε χρειαζόμουν δίπλα μου;»
Τι μπορεί να απαντήσει ένας ναυτικός στη γυναίκα του όταν του λέει, «φτάνει δεν μπορώ άλλο μόνη μου!»

Όμως ο ζόφος των τελευταίων χρόνων θα στρέψει πολλούς νέους αλλά και απελπισμένους μεγαλύτερους σε ηλικία στη θάλασσα.
Έχω παραδείγματα γνωστών μου, ακόμα και υψηλής μόρφωσης, πανεπιστημιακής, υψηλού κοινωνικού-ποιοτικού επιπέδου, που μου ζήτησαν να μεσολαβήσω να βρουν δουλειά σαν απλοί ναυτικοί.
Στην αρχή τα ΄χασα. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα, ακόμα μια φορά, το εν εξελίξει δράμα.

Εύχομαι τα πλοία να μείνουν κοντά στους Έλληνες και να βοηθήσουν κι αυτά στο δύσβατο δρόμο που πορεύονται χώρα και πολίτες, γιατί δεν είναι μακριά η ώρα που θα ψάχνουμε να βρούμε «αυγά και καλάθια». Κι αν κάποιος μου πει ότι η ώρα αυτή είναι ήδη «εδώ» θα του πω ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Η εικόνα της Αργεντινής που αντίκρισα την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί το 2010, σε σχέση με προηγούμενες, δεν ξεχνιέται! Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είδα τον «απόλυτο πάτο».
Η φτώχεια δεν έχει πάτο! Ή μάλλον έχει, αλλά είναι ορατός κάπου στην κεντρική Αφρική!

Το επίπεδο του Έλληνα και της Ελλάδας καλύτερα ας αφήσουμε να το συζητήσουμε σε 2-3-4 χρόνια από τώρα. Τότε που θα θυμόμαστε ακόμα και χρόνια σαν το 2012 και το 2013 σαν μια όμορφη ανάμνηση. Όπως κάνουμε σήμερα αναπολώντας το 2009.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Ο ALEXIS sto USA

Η μετάλλαξη του ALEXIS συνεχίζεται στο Νιου Γιορκ, στο Αμέρικα!

Περιμένω αγωνιωδώς τη συνέχεια του σίριαλ «Τσίπρας ο… Μεγαλοπρεπής», που εντός συνόρων προβάλλεται με υπότιτλους που δεν αποδίδουν τους αυθεντικούς διαλόγους, να δω πως θα αντιδράσουν τα… «ΚΟΜΠΟΝΕΝΤΣ».

Πώς το λένε αυτό στα Γκρικ;

Αχ! Ναι καλέ, ναι,… "SYNISTOSES".

Chrisgio

Ο καθαρισμός των κυτών

Από την επόμενη μέρα το πρωί, 25η Σεπτεμβρίου, ο καθαρισμός των κυτών (αμπαριών) ξεκίνησε. Δύσκολη δουλειά να ετοιμάσεις το πλοίο για φορτίο που δεν γνωρίζεις ποιο θα είναι.

Σιτηρά ή μινεράλι;

Έτσι ήμασταν αναγκασμένοι να τα καθαρίσουμε πολύ καλά σκεφτόμενοι τα σιτηρά. Τα ίχνη του κάρβουνου, του προηγούμενου φορτίου, θα έπρεπε να τα εξαφανίσουμε όπως και τη σκουριά, αν και αυτή ακόμα δεν έχει κάνει έντονη την εμφάνισή της στο μόλις 1 έτους καινούργιο πλοίο.

Τούτο εδώ το αγκυροβόλιο, όπως κι όλα της νότιας Βραζιλίας, εκτεθειμένο στον χειμώνα του νοτίου ημισφαιρίου που σιγά-σιγά υποχωρούσε, έκανε τη δουλειά του καθαρισμού ακόμα πιο δύσκολη.

Το κάρβουνο είχε αφήσει τα σημάδια του παντού και έπρεπε να καθαρίσουν τα πάντα. Με το ύψος των άδειων αμπαριών να φτάνει τα 20 μέτρα και η μαυρίλα σχεδόν παντού, υπάρχουν σημεία που δεν φτάνονται για να καθαριστούν όση προσπάθεια κι αν καταβάλεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι μια συνηθισμένη εικόνα σχεδόν μετά από κάθε εκφόρτωση.

Υπό την γενική εποπτεία και συντονισμό του υποπλοιάρχου, άλλη μια υπεράνθρωπη προσπάθεια από το ναύκληρο (λοστρώμο), τους 3 ναύτες, τον 1 ναυτόπαιδα (τζόβενο) και την βοήθεια του δόκιμου, ξεκίνησε.

Εκτιμώμενος χρόνος ολοκλήρωσης της εργασίας 15 μέρες αν όλα πάνε καλά.

Σκούπες, βούρτσες, ξύστρες, πτυσσόμενες σκάλες και κοντάρια, σχοινιά (μπαρούμες στη ναυτική διάλεκτο), ζώνες ασφαλείας, κράνη, γάντια εργασίας, μάσκες για τη σκόνη, αδιάβροχα (νιτσεράδες στη ναυτική διάλεκτο), μάνικες για το πλύσιμο, θαλασσινό νερό. Αυτό το τελευταίο μαζί με τη υγρασία κόβουν χρόνια από τις ζωές ναυτικών και πλοίων.

Η αλμύρα ρημάζει ότι βρει μπροστά της.

Λαμαρίνες, Σάρκες, Ζωές!

Και γι’ εκείνους που νομίζουν ότι τα λίγα παραπάνω λεφτά που κερδίζουν στα βαπόρια οι ναυτικοί τα μαζεύουν σαν αγριολουλούδια κάθε πρωί κάνοντας βόλτα στη κουβέρτα (κατάστρωμα), υπάρχει μια μεγάλη έκπληξη.

Κερδίζονται με αίμα, πολλές φορές με εκτός ορίων κούραση, με κίνδυνο, χωρίς ιατρική περίθαλψη (φαρμακευτική υπάρχει) και μοναξιά αφόρητη.

Μερικές μέρες αργότερα οι φωτογραφίες τα λένε όλα!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Στην χωρίς ναύλο αναμονή

Πράγματι η επόμενη μέρα η 24η Σεπτεμβρίου ήταν η μέρα της αναχώρησης.

Η μηχανή σε ετοιμότητα (S.B.E.) στις 12 το μεσημέρι.

Ο πιλότος επιβιβάστηκε στις 13:25.

Τα ρυμουλκά έδεσαν πάνω μας στις 13:40.

Στις 14:05 είχαμε λύσει κάβους, τα ρυμουλκά είχαν τελειώσει τη δουλειά τους και το πλοίο απομακρυνόταν από την προβλήτα του Γερμανού γίγαντα.

Ο Βραζιλιάνος πιλότος στο δεξί φτερό της γέφυρας μαζί μου, καθώς ο TKCSA Terminal έμενε πίσω μας, χωρίς να τον ρωτήσω μου είπε:

«Πάνε και οι Γερμανοί!»

«Τι εννοείς;» τον ρώτησα.

«Πουλήθηκε όλη η περιοχή πριν λίγες μέρες. Οι Γερμανοί – η Thyssen Krupp - πούλησαν τα πάντα στους Κινέζους.»

Δεν είμαι σίγουρος αν μου ανέφερε σαν αγοραστή την COSCO ή κάποιον άλλον κινέζικο κολοσσό αλλά λίγη σημασία έχει. Πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια όλοι μας θα δουλεύουμε για τους Κινέζους. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.

Μπορεί να μην το προλάβει η γενιά μου αλλά μου φαίνεται ότι προς τα κει πάει το πράγμα.

Στην αναμονή πλένοντας τ' αμπάρια

Άλλη μια φορά η ταινία, οι εικόνες από την ανάποδη. Από το Itaguai προς τον πλοηγικό σταθμό, προς το αγκυροβόλιο της Sepetiba.

Στις αρχές του περασμένου Αυγούστου ο κίνδυνος από τους τυφώνες Damrey και Saola στην Κινέζικη Θάλασσα δεν με είχαν αφήσει να ασχοληθώ με το επόμενο ταξίδι –προορισμό. Το ανέφερα μέρες αργότερα στον Ειρηνικό Ωκεανό νότια της Okinawa. Ήταν το Hay Point της Αυστραλίας.

Σήμερα φεύγοντας από το Itaguai η κατάσταση είναι χειρότερη αλλά όχι λόγω τυφώνων. Η παγκόσμια κρίση έχει χτυπήσει εδώ και καιρό και την ναυτιλία. Ένα έιδος τυφώνα κι αυτό.

Στις 12 Ιουλίου βγαίνοντας από το στενό της Σιγκαπούρης περιέγραφα την μεγάλη ράδα, την πλωτή πόλη των αναύλωτων πλοίων βόρεια του Horsburgh.

Δύο μήνες αργότερα έμελλε να «μολυνθεί» από την ίδια «νόσο» και το δικό μου πλοίο.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ!

Οι εντολές ήταν ξεκάθαρες «προχωρήστε ανοιχτά των Βραζιλιάνικων ακτών, φουντάρετε (αγκυροβολήστε) και καθαρίστε τ’ αμπάρια. Προς το παρόν δεν υπάρχει ναύλος. Η αγορά είναι γκρεμισμένη».

Την νύχτα συντροφιά με τις αναμνήσεις

Στις 15:44 ο πιλότος αποβιβάστηκε και προχωρήσαμε μόνοι μας προς το σημείο της απομόνωσης, της «εξορίας». Ήταν 17:36 όταν φουντάραμε στο σημείο αναμονής, ποιος ξέρει για πόσο, 14 μίλια μακριά από την κοντινότερη στεριά της Βραζιλίας.

Έχω περιγράψει πολλές φορές αυτό που έβλεπα και ένοιωθα σαν «τίποτα» ή «στο πουθενά».

Με τη φράση «απόλυτο τίποτα» είχα περιγράψει πριν 3 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, τα λιμάνια Mejilliones και Caleta Patillos (1) (2) (3) (4) (5) στη Χιλή.

Υπάρχουν και χειρότερα; Ναι, πάντα υπάρχουν τα χειρότερα!

Νύχτωσε και μείναμε μόνοι μέσα στο σκοτάδι, χωρίς πορεία και κατεύθυνση, χωρίς προορισμό, χωρίς στόχο, χωρίς αναχώρηση, χωρίς άφιξη.

Υπάρχουν πολύ χειρότερα!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Μια σύντομη έξοδος στο Itaguai

Στις 23 του μηνός αποφάσισα να γειωθώ. Μετά από επτά μήνες περίπου, από την 1η Μαρτίου που συνάντησα το καράβι στην Νέα Ορλεάνη (1) (2) (3), ακολουθώντας τις παραπάνω διατυπώσεις, πάτησα έδαφος! Το ταξί ήρθε στις 7 το βράδυ και με πήρε μαζί με τον Μάγειρα και τον Δόκιμο. Ένα ταξίδι άρχισε προς την έξοδο με μέγιστη ταχύτητα 40 χιλιομέτρων την ώρα και 3 πύλες με ισάριθμους ελέγχους. Λες κι επρόκειτο να περάσουμε τα σύνορα Ισραήλ – Λωρίδα της Γάζας.

Βγήκαμε σε Βραζιλιάνικο έδαφος. Αν και είχε ήδη νυχτώσει η αίσθηση της φτώχιας σε κυριεύει στη Βραζιλία και μάλιστα σε τέτοια μικρά μέρη σχεδόν στα περίχωρα του Rio de Janeiro.

Φαβέλα κι άγιος ο θεός.

Μια χώρα πλούσια, με υψηλό ρυθμό ανάπτυξης, όπου κι εδώ, ευδοκιμούν οι αριθμοί, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν.

Λες να έφτασε η «χάρη» της Μέρκελ μέχρι εδώ κάτω; Είμαι της γνώμης και της πίστης ότι ο κάθε λαός είναι υπεύθυνος για την εικόνα του, καλή ή κακή. Είναι παρηγοριά να έχεις άλλοθι αλλά όταν δεν είναι ατράνταχτο κάποια στιγμή καταρρίπτεται. Και απλώς αργείς να προσγειωθείς στην πραγματικότητα κάνοντάς την πτώση ακόμα πιο οδυνηρή, γιατί για πτώση τελικά πρόκειται και όχι για προσγείωση.

Το ποδόσφαιρο μία από τις ελάχιστες ελπίδες για διέξοδο από την ανέχεια, την εξαθλίωση που στις περισσότερες των περιπτώσεων παραμένει ελπίδα αφού Πελέ, Ριβάλντο και Κακά δεν βγαίνουν κάθε μέρα ακόμα και στη Βραζιλία.

Η άλλη διέξοδος, για τι γυναίκες, η πορνεία. Κατά τη γνώμη μου είναι αυτή που ευθύνεται για την εντύπωση που έχει επικρατήσει, μεταξύ κυρίως των ναυτικών αλλά και πολλών άλλων, ότι η Βραζιλία είναι χώρα μαγική.

Κατευθυνθήκαμε προς το μεγάλο MALL της περιοχής. Η πρώτη εντύπωση βλέποντάς το εξωτερικά θύμιζε Αμερική. Εσωτερικά βέβαια καμιά σχέση. Φτωχά πράγματα.

Οι άλλοι δύο που ήταν μαζί μου έκαναν τα ψώνια τους ενώ εγώ τους περίμενα. Σοκολάτες, καραμέλες, πατατάκια και ότι άλλο τέλος πάντων είχε λείψει του καθενός κατά τη διάρκεια της απομόνωσης του ταξιδιού. Εγώ τέτοιες επιθυμίες και στερητικά σύνδρομα δεν έχω αλλά κρίνω τις αντιδράσεις τους, όσον αφορά τα ψώνια, φυσιολογικές. Τη διαφορά στη ζωή την κάνουν οι λεπτομέρειες, αυτά που σου λείπουν και στο βαπόρι μας λείπουν πολλά!

Καλέσαμε το ίδιο ταξί που μας έφερε.

Επόμενη στάση μια Βραζιλιάνικη ψησταριά. Να αλλάξουμε γεύσεις, πέρα από αυτές του βαποριού, που όσο καλές κι αν είναι δεν παύουν να σου δίνουν την αίσθηση του μπαγιάτικου. Τι φρέσκο μπορεί να υπάρχει σε ένα πλοίο που μόλις ολοκλήρωσε 40 ημερών ταξίδι;

Είπαμε στον ταξιτζή να μας πάει στη καλύτερη CHURRASCARIA – έτσι λέγεται η ψησταριά στη Βραζιλία – της περιοχής και ξεκίνησε. Φτάνοντας και βλέποντας την κι αυτή εξωτερικά η πρώτη εντύπωση δεν έδειχνε ότι ήταν κάτι το ιδιαίτερο, μπαίνοντας μέσα η εικόνα χειροτέρεψε. Από μακριά τα κόκκινα τραπεζομάντηλα πήγαν να μας φτιάξουν τη διάθεσή αλλά από κοντά οι λαδιές και οι βρωμιές που κουβαλούσανε, ποιος ξέρει από πόσες μέρες άπλυτα, μας «ξενέρωσαν» τελείως. Περπατώντας για να φτάσουμε στο τραπέζι το πάτωμα μου έδινε την αίσθηση ότι γλιστρούσε. Προφανώς από το λίπος! Σκεφτόμουν πως θα ήταν να πηγαίναμε σε κατωτέρας ποιότητας εστιατόριο!

Καθίσαμε. Δεν είχαμε άλλη καλύτερη επιλογή. Ευτυχώς το άσπρα χάρτινα τραπεζομάντηλα που μας έστρωσαν, κατά κάποιο τρόπο, «έσωσαν την παρτίδα». Κάναμε ότι ξεχάσαμε τι υπήρχε από κάτω κι έτσι άρχισαν να έρχονται οι σούβλες με διάφορα ψητά κρέατα, που κόβονται κατά το Βραζιλιάνικο τρόπο και παράδοση μπροστά σου κατ’ ευθείαν στο πιάτο. Φάγαμε το σκασμό και ήπιαμε 2 μπουκάλια κόκκινο Χιλιάνικο κρασί. Τουλάχιστον το φαΐ δεν ήταν κακό.

******

Πάντως όλα αυτά τα χρόνια που ταξιδεύω οι δύο καλύτερες ΤΣΟΥΡΑΣΚΑΡΙΕΣ που έχω επισκεφτεί ήταν και οι δύο εκτός Βραζιλίας και κατά... σύμπτωση και οι δύο στην Αμερική. Στη Βαλτιμόρη και στην Ουάσινγκτον.

Η φωτογραφία δεν είναι δική μου, την κατέβασα από το διαδίκτυο και είναι από την πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών στην οποία βρέθηκα πριν δύο χρόνια όπως και στη Βαλτιμόρη. Ενά πραγματικά εξαιρετικό εστιατόριο. Καμιά σχέση με αυτά της Βραζιλίας. Το όνομά της "Fogo de Chao", ενώ ιδιοκτήτης και προσωπικό είναι βραζιλιάνοι. Όποιος βρεθεί σε κείνα τα μέρη ας τα επισκεφτεί θα το ευχαριστηθεί.

******

Έφτιαξε το κέφι μας και πιάσαμε την κουβέντα για αρκετή ώρα, που όπως πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι περί ανέμων και υδάτων. Θυμηθήκαμε τους δικούς μας στην Ελλάδα, θυμηθήκαμε το χάλι της Ελλάδας μας, κάναμε προβλέψεις ποιο θα είναι το επόμενο ταξίδι κλπ.

 

Ότι πρέπει δηλαδή για την απαραίτητη « ψυχική αποσυμπίεση». Ξεδώσαμε, ηρεμήσαμε, χαμογελάσαμε! Γύρω στις 11 το βράδυ το ίδιο ταξί μας έφερε πίσω στο καράβι και στην πραγματικότητα.

Έπεσα για ύπνο.
Η επόμενη μέρα θα ήταν η μέρα της αναχώρησης!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Ο ποδηλάτης και το ποδήλατο

Μια πολύ κρύα μέρα κι ένας λαμπρός ήλιος με δόντια.

Ένας άντρας άψογος εμφανισιακά, γύρω στα 45. Μαύρο δερμάτινο μπουφάν, μαύρα δερμάτινα γάντια, γκρι παντελόνι, μαύρα παπούτσια, γυαλιά ηλίου. Ένας κομψός κύριος. Μια κομψότητα που κατά μεγάλο ποσοστό προέρχονταν από τα ακριβά επώνυμα ρούχα και αξεσουάρ.

Ένα ποδήλατο μεταλλικού πρασινοκίτρινου χρώματος με ακριβά, κι αυτό, αξεσουάρ. Καμιά 25 γρανάζια-ταχύτητες, κοντέρ, υπερυψωμένη σέλα, χαμηλωμένο μαύρο τιμόνι. Δύο δερμάτινες τσάντες κρεμασμένες δεξιά κι αριστερά στην πίσω ρόδα. Ολοκάθαρο! Άστραφτε! Έμοιαζε αχρησιμοποίητο.

Βρισκόμουν μέσα στο αυτοκίνητο στο πάρκινγκ μπροστά από την Α’ ΔΟΥ Βόλου.

Ο άντρας μπροστά μου και δεξιά ακούμπησε το ποδήλατό του με προσοχή πάνω στην πινακίδα που πληροφορούσε ότι ο χώρος είναι ελεγχόμενης στάθμευσης. Ξεκλείδωσε την τεράστια, προστατευμένη με πλαστικό, καδένα-κλειδαριά, κι αφού την ξετύλιξε από τη βάση της σέλας, ασφάλισε το ποδήλατό του περνώντας την από το σκελετό του και το μεταλλικό κοντάρι της ταμπέλας.

Άνοιξε την αριστερή δερμάτινη τσάντα του ποδηλάτου κι έβγαλε από μέσα δύο μακρόστενα μεταλλικά παραλληλόγραμμα. Ήταν πινακίδες κυκλοφορίας. Τις έβαλε κάτω από τη μασχάλη και κατευθύνθηκε προς την είσοδο της εφορίας.

Δεν τον ακολούθησα αν και ο δρόμος μας ήταν κοινός. Συνέχισα να κάθομαι στη θέση του οδηγού του αυτοκινήτου μου παρακολουθώντας τον να απομακρύνεται. Χαμογέλασα. Να και μία κατάθεση πινακίδων σε «ζωντανή» μετάδοση» σκέφτηκα.

Ο ποδηλάτης είναι σίγουρο ότι δεν ήταν άστεγος, δεν πεινούσε δεν κρύωνε. Είχε αρχίσει όμως να τελειώνει το «λίπος» που του επέτρεπε να το παιζει LARGE και οι περικοπές είχαν φαίνεται κριθεί αναγκαίες πριν τον πάρει ολοκληρωτικά από κάτω. Βρίσκονταν στο στάδιο του «περασμένα μεγαλεία» αλλά χωρίς να έχει φτάσει στο «διηγώντας τα να κλαίς». Λάμβανε τα μέτρα του. Μόνο που δεν ξέρω αν τα λάμβανε εγκαίρως.

Η εμφάνισή του το έδειχνε καθαρά ότι ζούσε μια άνετη ζωή μέχρι τώρα. Σε λίγο καιρό τα καθημερινά ακριβά του ρούχα θα τα φοράει μόνο την Κυριακή και θα τα προσέχει σαν τα μάτια του.

Το ποδήλατο, αποτελούσε το εργαλείο της απογευματινής του βόλτας ή άθλησής του όταν γυρνούσε, με την Mercedes του, από την δουλειά που βρισκόταν 1.000 μέτρα μακριά από το σπίτι, αλλά την έπαιρνε μαζί του για να την παρκάρει στο ακριβό παραλιακό πάρκινγκ και να περπατήσει 400 μέτρα για να φτάσει στο γραφείο του.

Ίσως να ήταν και παροπλισμένο για μεγάλο διάστημα σε κάποια αποθήκη ή μπαλκόνι αφού ήταν εκτός κλίματος και κοινωνικής θέσης, εκείνα τα «ωραία χρόνια», να χρησιμοποιεί ποδήλατο για να πηγαίνει στη δουλειά του.

Ήταν τότε που κάθε απόγευμα έπαιρνε το δεύτερο αυτοκίνητό του για να πάει στο επίσης κοντινό γυμναστήριο, των 60 ευρώ μηνιαίως, να γυμναστεί στον διάδρομο, στο χωρίς ρόδες ποδήλατο και γυρνώντας σπίτι του να ανέβει στο διαμέρισμα του στο 1ο όροφο με το ασανσέρ. 

Σήμερα το ταπεινό ποδήλατο πήρε τη θέση της... Μερσέντας Κομπρέσορ και η απογευματινή γυμναστική έγινε πρωινή και μεσημεριανή. Την ώρα που πηγαίνει και γυρνάει από τη δουλειά του, που ευτυχώς υπάρχει κι αυτή προς το παρόν, έστω και με μειωμένες αποδοχές.

Σήμερα οι δερμάτινες τσάντες του ποδηλάτου παίζουν το ρόλο του πορτ-μπαγκάζ που φτάνουν και περισσεύουν για να χωρέσουν μέσα τους ολόκληρο αυτοκίνητο, στο δρόμο λίγο πριν την επώδυνη αποκαθήλωση.

Ήταν 8 Ιανουαρίου 2013.

Ήταν η τελευταία μέρα πληρωμής τελών κυκλοφορίας και κατάθεσης πινακίδων.

Chrisgio

Από το αγκυροβόλιο της Sepetiba στο Itaguai

Στο δρόμο για το Itaguai.

Το πρωί της 20ης Σεπτεμβρίου κατά τις 8 ο πιλότος επιβιβάστηκε και το μίνι ταξίδι προς το Itaguai άρχισε.

Η διαδρομή η ίδια όπως εκείνη πριν 5 μήνες, μόνο που αυτή τη φορά είχαμε συντροφιά τη βροχή και την ομίχλη.

Ίδιες εικόνες, άλλα χρώματα!

Η Guaiba.

H Guaiba συνέχιζε το χωρίς τελειωμό έργο της, να φορτώνει με μινεράλι τα Capesize, τον ένα γίγαντα πίσω από τον άλλο, σαν κουβαδάκια που παίζουν τα μωρά στην άμμο.
Πίσω της η μικρή πόλη Magaratiba ούτε που... κουνήθηκε απ’ τη θέση της.

Προσπεράσαμε την προβλήτα που είχαμε δέσει την προηγούμενη φορά.

Αριστερά δύο νησάκια.

Το ένα νησάκι...

... και το άλλο νησάκι...

Στη μάχη μεγεθών νικητής η φύση, αλλά ο ατσάλινος γίγαντας το παλεύει.

Στο βάθος αριστερά η προβλήτα που είχαμε δέσει πριν 5 μήνες.

Κατευθυνθήκαμε προς μια άλλη καινούργια και ιδιωτική προβλήτα που ανήκει στον Γερμανικό κολοσσό Thyssen Krupp που δεν την είχε καν ο χάρτης.
Ζήτησα από τον πράκτορα και μου έφερε έναν Βραζιλιάνικο χάρτη αφού το Αγγλικό Ναυαρχείο δεν είχε προλάβει να εκδώσει νέο της περιοχής. Μια τεράστια γερμανική περιοχή σε Βραζιλιάνικο έδαφος.

TKCSA Terminal. Στο βάθος η ακτή της Βραζιλίας. Στο αριστερό άκρο του Terminal φαίνεται η κατασκευή που χρησιμοποιείται για τις φορτωεκφορτώσεις αλλά και ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στον κόσμο.

Απομονωμένοι ως συνήθως από τον υπόλοιπο κόσμο, δέσαμε στο TKCSA Terminal που απέχει 5 χιλιόμετρα από την πλησιέστερη στεριά. Αυτή τη φορά η εκφόρτωση πιο ήρεμη αφού το Γερμανικό καθεστώς δεν επιτρέπει τη δημιουργία προβλημάτων άνευ σοβαρού λόγου.

Η έξοδος στην πόλη δύσκολη. Διατυπώσεις πολλές, που δεν ακολουθούσαν τους νόμους της Βραζιλίας αλλά του, κράτους εν κράτει, Γερμανικού κολοσσού.

Για να βγει κάποιος από το πλοίο έπρεπε να υποβληθεί γραπτή αίτηση η οποία αφού εγκριθεί να έρθει ταξί με ειδική άδεια. Άλλο Βραζιλία άλλο Γερμανία.

Ο πιλότος...

... και το καπέλο του...

Εκ των έσω...

Εκ των έσω...

Συγκρίσεις

Συγκρίσεις

Το ρυμουλκό ετοιμάζεται να μας αρπάξει

Έναρξη πλαγιοδέτησης

Εργασίες πλαγιοδέτησης

Συνεχίζεται...

Chrisgiο