Port of Manatee - Florida

Οι αρχές ανέβηκαν για τις διατυπώσεις.

Τo face control άρχισε λες και ήμασταν εγκληματίες.

Αυτό συνέβαινε πάντα στην Αμερική αλλά για άλλο λόγο. Τότε πριν 30 χρόνια - και βάλε - όταν το «Αμερικανικό Όνειρο» ήταν ακόμα όνειρο για πολλούς, ο έλεγχος είχε νόημα γιατί έτσι γίνονταν προσπάθεια να αποτραπεί η αθρόα είσοδος λαθρομεταναστών στη χώρα. Δεν ξέρω αν το πέτυχαν αλλά οι ισπανόφωνοι που συναντάς όπου και να βρεθείς είναι πάρα πολλοί.
Σαν τους Αλβανούς στην Ελλάδα.

Εκατοντάδες, για να μη πω χιλιάδες, Έλληνες εκείνη τη μακρινή εποχή μπαρκάρανε μόνο και μόνο για να την «κοπανήσουν» μόλις το καράβι θα έπιανε Αμερική. Κανονίζανε ακόμα και λευκούς γάμους με ξεπεσμένες Αμερικάνες για να το πετύχουν.

Όσοι παλιοί ναυτικοί με διαβάζουν τώρα θα χαμογελούν.

Το φαινόμενο αυτό ακόμα και σήμερα συνεχίζει να υφίσταται αλλά για άλλους λαούς. Πριν από μερικά χρόνια, σε άλλο πλοίο της εταιρείας, με τα καράβια της οποίας τότε ταξίδευα, και που το πλήρωμα αποτελείτο από Πακιστανούς εκτός του Καπετάνιου και του Αου Μηχανικού που ήταν Έλληνες, ενώ βρίσκονταν σε λιμάνι της Αμερικής ένα πρωί οι δύο Έλληνες βρέθηκαν μόνοι στο πλοίο. Οι υπόλοιποι είχαν εξαφανιστεί προς άγνωστη κατεύθυνση, αφήνοντας προσωπικά είδη και μεγάλα χρηματικά ποσά στο λογαριασμό της εταιρείας τα οποία ποτέ δεν πήραν. Γι' αυτούς
ο στόχος ήταν η παραμονή τους στην Αμερική!

Όμως σήμερα ο βασικός λόγος του ελέγχου θεωρώ πως είναι η τρομοκρατία. Μετά τη τραγωδία των δίδυμων πύργων οι Αμερικάνοι ζουν υπό καθεστώς ΤΡΟΜΟΥ.
Δεν μπορούν ακόμα να το χωνέψουν ότι η πρώτη επίθεση εναντίον τους έγινε εν καιρώ ειρήνης από «ξυπόλυτους και πεινασμένους» όταν σε 2 παγκοσμίους πολέμους παρέμειναν αλώβητοι αν εξαιρέσουμε το Περλ Χάρμπορ.
Δεν μπορούν ακόμα να το χωνέψουν και να το καταλάβουν ότι οι πεινασμένοι και οι δυστυχισμένοι αυτού του πλανήτη, αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αυτοί που δεν έχουν παρόν και μέλλον, αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο να κερδίσουν, είναι ΑΗΤΤΗΤΟΙ!!!
Δεν αντιμετωπίζονται!!!

Είναι φανερό ότι φοβούνται και τη σκιά τους. Η διαπίστωση δεν είναι σημερινή, απλώς τυχαίνει και την περιγράφω τώρα.

Έχουν επινοήσει απίθανες διατυπώσεις και τρόπους προφύλαξης.
Πρώτος και καλύτερος ο κώδικας ISPS τον οποίο έχουν «επιβάλει», όπως και τόσα άλλα χαζά, με το ζόρι σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά δεν τον πιστεύουν πλέον ούτε οι ίδιοι. Όπου και να πας όπου κι αν βρεθείς γύρω από τα λιμάνια τους, έχουν ορθώσει χιλιόμετρα συρματοπλέγματα.
 

Αστείες, γελοίες καταστάσεις.

Στα αεροδρόμιά ξεβρακώνουν στην κυριολεξία ανθρώπους κατά την είσοδό τους στη χώρα τους. Έχω ιδίαν πείρα περί αυτού. Το έχω υποστεί το ξεβράκωμα.

Όσοι δεν έχουν Αμερικανική Visa η έξοδος από το πλοίο απαγορεύεται. Σε περίπτωση παραβίασης του νόμου το πρόστιμο είναι 3.000 δολάρια.
Αν κάποιος από το πλήρωμα χωρίς Visa χρειαστεί για παράδειγμα να επισκεφθεί το γιατρό αυτό πρέπει να γίνει με ένοπλη συνοδεία.
Τελικά μόνο 7 από μας πήραμε Shore-Pass. Οι υπόλοιποι για όσο διάστημα θα βρισκόμαστε στην Αμερική..., «ΕΠΙ... ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ».

Δεν ήξερα και το έμαθα τώρα ότι η Visa είναι απαραίτητη και για τους Έλληνες ναυτικούς άσχετα με το τι συμβαίνει με τους υπόλοιπους Έλληνες ταξιδιώτες. Αλήθεια τι έγινε καταργήθηκε;

Κάποια στιγμή οι διατυπώσεις τελείωσαν, οι «ελεγκτές εγκληματιών» αποβιβάστηκαν κατά τις 7 το πρωί και γρήγορα-γρήγορα την «έκανα» για το κρεβάτι μου.

Όμως δεν ήταν γραφτό μου να κοιμηθώ. Στις 8 η Αμερικανική Ακτοφυλακή το γνωστό,
φοβερό και τρομερό U.S.C.G. (United States Coast Guard) επιβιβάστηκε για επιθεώρηση.

Τελείωσαν το απόγευμα. Μας ξετίναξαν αλλά ο έλεγχος πήγε καλά!

Μία από τις επόμενες μέρες πήραμε την απόφαση ότι έπρεπε να... «ΑΠΟΛΑΜΑΡΙΝΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ»! (που τη βρήκα πάλι αυτή τη λέξη!). Να... «προσγειωθούμε»!

Έξοδος για καλό φαγητό. Η επιλογή όμως του εστιατορίου ήταν τραγική. Θελήσαμε να εμπιστευτούμε τον ταξιτζή και την πατήσαμε. Ένα άθλιο, βρώμικο μαγαζί που εκτός των άλλων αντί για χαρτοπετσέτες στα τραπέζια κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας χαρτί σε ρολό. Δίπλα μας δύο τύποι «καρνάβαλοι» από αυτούς που προσπαθούν να ζωντανέψουν τον ΕΛΒΙΣ. Ασημό-μαύρα πουκάμισα, φαβορίτες, μπότες κλπ. Ήμουν έτοιμος να τους φωτογραφήσω αλλά φοβήθηκα μην τυχόν έχουμε
παρεξηγήσεις και το παράτησα.

Το φαγητό δεν ήταν τελείως για πέταμα αλλά ούτε καλό. Δεν βγαίνεις έξω για να φας ότι τρως στο βαπόρι. Υπό αυτή την έννοια θα το χαρακτηρίσω «ΧΑΛΙΑ».

Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε, αφού πληρώσαμε, ζητήσαμε ταξί το οποίο αποφασίσαμε να το περιμένουμε έξω μιας και είχαμε και «θεριακλήδες» στη παρέα μας και η απαγόρευση του τσιγάρου στην Αμερική, αν μη τι άλλο, τηρείται. Ο νόμος εφαρμόζεται.

Βγαίνοντας έξω περιμένοντας το ταξί κάναμε μια μικρή εξερεύνηση του γύρω χώρου και ανακαλύψαμε μία ταμπέλα που έγραφε «DO NOT FEED THE ALLIGATORS» (μην ταΐζετε τους
αλιγάτορες).

Τότε κατάλαβα γιατί το μαγαζί ήταν βρώμικο και το φαΐ χάλια!!!
 

Δεν ήταν για ανθρώπους!!!

Η εκφόρτωση τελείωσε στις 25 του Σεπτέμβρη και αναχωρήσαμε για το Chesapeake της Virginia.

Ο πιλότος μας άφησε εκεί ακριβώς που μας συνάντησε όταν ερχόμασταν και το βραδάκι κατά τις 7 η ώρα κάναμε FULL AWAY (πρόσω ολοταχώς).

Συνεχίζεται...

Chrisgio