Νύχτα και η φόρτωση έτρεχε...

Είχε πάει 11 το βράδυ, της 7ης Οκτωβρίου 2017, και στο γραφείο του πλοίου ο υποπλοίαρχος κι εγώ, με τον ανθυποπλοίαρχο να μπαινοβγαίνει. Κουβέρτα (κατάστρωμα), γραφείο, κουβέρτα, κοκ.

Η δουλειά του να παρακολουθεί τη φόρτωση εκ του σύνεγγυς, να ελέγχει για τυχόν ζημιές, να παρακολουθεί και να ρυθμίζει την σωστή ένταση των κάβων (σχοινιών) ώστε να κρατούν το πλοίο ασφαλώς δεμένο, να πρωτοστατεί στο πρακτικό μέρος του ξεσαβουρώματος, μέτρημα των τανκιών (δεξαμενών έρματος) και να μας ενημερώνει. Όλα αυτά μαζί με τους ναύτες βάρδιας.

Που και που εμφανίζονταν και ο μηχανικός βάρδιας του μηχανοστασίου που είχε το νου του στις αντλίες έρματος (Ballast Pumps).

- Πως πάνε τα πράγματα έξω Ronaldo;

- Όλα καλά sir.

Υποπλοίαρχος και ανθυποπλοίαρχος, Φιλιππίνοι, και οι δύο άξιοι επαγγελματίες. Έχω την εντύπωση ότι επαναλαμβάνομαι! Έμεινε για λίγο πήρε ένα 7up απ΄το ψυγείο, είπαν κάτι ακαταλαβίστικα στα Tagalog με τον υποπλοίαρχο και ξαναβγήκε στην κουβέρτα.

Το ξεσαβούρωμα έκαιγε και τσουρούφλιζε. Σε κάποια άλλη πιο αργή περίπτωση φόρτωσης το άγχος θα ήταν.. αλλού να βασανίζει… άλλους, αλλά εδώ ήταν Αυστραλία!

- Λοιπόν Robert με χρειάζεσαι; Είπα στον υποπλοίαρχο.

- Όχι sir! Πήγαινε να κοιμηθείς, αν σε χρειαστώ θα σε φωνάξω.

- Έχε το νου σου στο ξεσαβούρωμα, δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους.

- Το ξέρω sir, προχωράμε καλά, θα προλάβουμε!

- Πάω να ξαπλώσω στον καναπέ και ότι χρειαστείς χτύπα τηλέφωνο.

- ΟΚ sir είπε χαμογελώντας.

Ανηφόρησα τις σκάλες μέχρι το «D Deck», στη γέφυρα. Ήθελα να δω από ψηλά όλο το καράβι πριν πάω για ύπνο.

Όλα φαίνονταν μια χαρά, σαν την ψευδαίσθηση του τραγουδιού του Κώστα Χατζή «απ’ τ’ αεροπλάνο» και τον στίχο «να δεις τη γη απ’ τη σελήνη, ένα φεγγάρι είναι κι εκείνη».

Όχι δεν μπορείς να ησυχάσεις. Από την άλλη ήταν αναγκαία λίγη ξεκούραση αφού η επόμενη μέρα θα ξεπερνούσε σε διάρκεια και τα αυριανά μεσάνυχτα κάπου ανοιχτά του Great Barrier Reef.

Κατέβηκα νωχελικά στο «C Deck» άνοιξα τη πόρτα του γραφείου μου, κλείδωσα πίσω μου κι έτσι όπως ήμουνα πήρα αγκαλιά μια κουβέρτα και έγειρα στον καναπέ.

Δεν υπήρχε χρόνος για περισσότερα! Τα… μποτέ μπορούσαν να περιμένουν καμιά 30ρια ώρες. Η αυριανή μέρα θα ήταν αν μη τι άλλο δύσκολη, κουραστική, ατέλειωτη!

Συνεχίζεται…

Chrisgio