Μπήκα στη καμπίνα μου, στο σαλόνι-γραφείο μου. Φάτσα το γραφείο και η περιστροφική πολυθρόνα με τα ροδάκια της. Το να είναι περιστροφική είναι μια χρήσιμη πρόσθετη λειτουργία. Τα ροδάκια όμως τι προσφέρουν πέρα από το να προσπαθείς να ισορροπείς όση ώρα κάθεσαι, ειδικά στο ποντοπόρο καράβι; Ο εξωφρενικά τεράστιος όγκος του είτε διατοιχίζεται, είτε προνευστάζει, ποτέ δεν είναι ίσιο. Πάντα σε συνεχείς εγκάρσιες ή διαμήκεις κλίσεις, από σχεδόν ανεπαίσθητες στη μπουνάτσα έως τρομακτικά βίαιες στα storms και στους κυκλώνες.
Ποτέ δεν κατάλαβα τη χρησιμότητά τους εκτός από την «εκγύμναση» των ραχιαίων, στην προσπάθεια να κρατηθείς εκεί που πρέπει και μετά από μερικά χρόνια να γίνεται μέρος των αιτιών που όλα μαζί καταλήγουν σε χρόνιο πρόβλημα μέσης. Καθώς κοίταζα την πολυθρόνα πήρα μια μικρή πρακτική απόφαση: «Αύριο πρωί-πρωί τα ροδάκια θα πάψουν να με ταλαιπωρούν, θα τα παροπλίσω».
Πάνω και γύρω από το γραφείο μια σειρά ηλεκτρονικών συσκευών και γραφικής ύλης. Εσωτερικό τηλέφωνο, δύο δορυφορικά, υπολογιστής, εκτυπωτής, scanner, μολύβια, χάρακας, Α4, εκκρεμή έγγραφα για ανάγνωση, έγγραφα προς αποστολή, εφαρμογή οδηγιών κλπ. Εργαλεία της καθημερινής δουλειάς του κάθε σύγχρονου πλοιάρχου.
Στον πλωριό μπουλμέ μπροστά από γραφείο το μεγάλο παραλληλόγραμμο φινιστρίνι με θέα το κατάστρωμα του πλοίου και τον αχανή ωκεανό, ανάλογα που θέλεις να εστιάσεις.
Να δεις την πραγματικότητα ή να ονειρευτείς!...
Μια εικόνα που στις πρώτες μέρες της θαλασσινής ζωής εξιτάρει, ανοίγει το στόμα και μένει κρεμασμένο το σαγόνι για μερικά δευτερόλεπτα. Αντιλαμβάνεσαι γρήγορα ότι χάσκεις χωρίς λόγο το κλείνεις και μαζί μ’ αυτό χάνεται και η μαγεία. Η εικόνα αυτή σε σημαδεύει για τις επόμενες δεκαετίες χωρίς να αλλάζει στο ελάχιστο. Έχει τύχει να την θωρώ συνεχώς και απαράλλαχτη για πάνω από μήνα. Σαν άρρωστος, κλεισμένος στο δωμάτιό σου να… αγναντεύεις την απέναντι πολυκατοικία.
Πάντα σε κίνηση το μπρούτζινο κλινόμετρο, το θερμόμετρο, κρεμασμένα χαρτιά απαραίτητα για να θυμίζουν θέματα που πρέπει να ασχοληθείς…
Παραδίπλα δεξιά ένα πολύ-έπιπλο, κάτι σαν βιβλιοθήκη, που χωρούσε την τηλεόραση των 32 ιντσών, το dvd-player, ένα πολύ καλό παγκοσμίου λήψεως sony ραδιόφωνο, άχρηστο πια αφού η ΕΡΑ-5 ή αλλιώς «η φωνή της Ελλάδος» έχει παραδώσει πνεύμα μαζί με τους σταθμούς βραχέων κυμάτων. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι στην εποχή του διαδικτύου η ΕΡΑ-5 εξακολουθεί να εκπέμπει! Ο μόνος λόγος που ακόμα θα δικαιολογούσε την ύπαρξή της είναι οι έλληνες ναυτικοί, μόνο που γι΄αυτούς το θέμα θεωρείται λήξαν. Λείπουν οι σταθμοί.
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι παραμένουν οι Έλληνες μετανάστες. Στην εποχή του διαδικτύου; Αστεία πράματα! Αλλά στην Ελλάδα ζούμε και σαν… Έλληνες μοιάζει απολύτως φυσιολογικό να μην καταλαβαίνουμε ότι κάποια πράγματα έχουν τελειώσει, είναι άχρηστα, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.
Τέλος στη γωνία το ψυγείο με μερικά φρούτα, αναψυκτικά, γάλα, λίγο κίτρινο τυρί, βούτυρο, μια φέτα χαλβά και μερικά εμφιαλωμένα νερά ενώ από πάνω του ένα ντουλάπι με ποτήρια, χαρτοπετσέτες μαχαιροπήρουνα, μέλι, δημητριακά. Τις περισσότερες φορές, όχι πάντα, όταν παραλαμβάνω πλοίο το βρίσκω γεμάτο με αναψυκτικά και ουίσκυ. Μάλλον αποτελώ εξαίρεση…
Στον αριστερό μπουλμέ (τοίχος) το άλλο παραλληλόγραμμο φινιστρίνι. Την υπόλοιπη επιφάνεια στόλιζε το μεγάλο ημερολόγιο με φωτογραφίες γυμνών κοριτσιών, δώρο κάποιου shipchandler, τροφοδότης στα ελληνικά, σιψάλτης στα φραγκολεβαντινικα-ελληνοβαρβαρικά.
Στη ένωση με τον πρυμνιό μπουλμέ το έπιπλο με το φωτιστικό και δίπλα ο τριθέσιος καναπές που μαζί με δύο πολυθρόνες κι ένα τραπεζάκι στη μέση, που φιλοξενεί πια το προσωπικό μου PC, αποτελούσαν το σαλόνι που γέμιζαν κατά κάποιο τρόπο τον υπόλοιπο κρύο και άχαρο χώρο του δωματίου. Πίσω-πάνω από τον καναπέ το ρολόι έδειχνε την ώρα ζώνης που ταξιδεύαμε.
*****
Όταν έφτασα στο καράβι στις 19 Σεπτεμβρίου 2017 καθίσαμε με τον πλοίαρχο σ΄αυτό το σαλόνι. Αυτός κάθισε στη μοναδική πολυθρόνα που ήταν σκεπασμένη με ένα άσπρο σεντόνι. Δεν έδωσα σημασία κι έκατσα στον καναπέ. Την επόμενη μέρα με τον πλοίαρχο να λείπει για κάποια λεπτά, μόνος, αφού παρατήρησα για λίγο το χώρο που θα ζούσα του επόμενους μήνες, κάθισα στην πολυθρόνα με το άσπρο σεντόνι.
Μετά από λίγο ο πλοίαρχος επέστρεψε και μου ζήτησε να σηκωθώ και να κάτσω σε άλλο σημείο γιατί αυτή ήταν η «δικιά του πολυθρόνα». Δεν έδωσα μεγάλη σημασία στο γεγονός αλλά λίγες μέρες αργότερα στο πέλαγος στο δρόμο για την Αυστραλία κατάλαβα τον λόγο της «παραξενιάς» του χωρίς να τον δικαιολογώ.
Αυτό το πράγμα που ήθελε να λέγεται γραφείο-σαλόνι πλοιάρχου δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα σύνολο ελεεινών βρώμικων επίπλων. Ανάθεμα κι αν είχε καθαριστεί έστω και μια φορά στα αρκετά χρόνια ηλικίας του πλοίου, πέρα της δεκαετίας. Σ΄αυτό το σαλόνι είχαν καθίσει αρκετές εκατοντάδες, για να μη πω χιλιάδες, κώλοι που άλλοι τον βρώμισαν κι άλλοι βρωμίστηκαν κάνοντας το λάθος να κάτσουν πάνω σ΄αυτά τα «έπιπλα».
Τις επόμενες πολλές μέρες το καμαρωτάκι, με αρκετό κόπο, κατόρθωσε να τα φέρει σε μια ανεκτή κατάσταση καθαριότητας αν εξαιρεθούν κάποιες βαθιές μουντζούρες μηχανέλαιων και γράσων προφανώς από τις φόρμες κυρίως Μηχανικών και Υποπλοιάρχων που επισκέπτονταν τους προηγούμενους πλοιάρχους με στολές εργασίας αλλά και τους διάφορους ντόπιους στο κάθε λιμάνι, από ατζέντηδες, τελωνειακούς και αστυνομικούς μέχρι τεχνικούς, στοιβαδόρους, σκουπιδιάρηδες και πουτάνες!
Το κακό είναι ότι κανείς δεν προσπαθούσε σε κάθε αναχώρηση από το λιμάνι να γίνεται ο κατάλληλος καθαρισμός.
Μοναξιά, ψυχική πίεση, έλλειψη οικογενειακής θαλπωρής, αγάπης, έρωτα, το άγγιγμα τη σάρκας του αντίθετου φύλου και η «αυτοϊκανοποίηση»! Είναι όλα όσα χαρακτηρίζουν αυτό το άγριο και παρά φύση επάγγελμα και δημιουργούν αδιαφορία για ποιότητα ζωής, έστω και ελάχιστης.
Ένα ντους στα γρήγορα, ρούχα ασιδέρωτα όπως βγαίνουν από το πλυντήριο (ευτυχώς υπάρχει κι αυτό) ξύρισμα κάθε που το καράβι φτάνει σε λιμάνι, ένα σεντόνι σε μια βρώμικη πολυθρόνα και τα υπόλοιπα στάχτη και μπούρμπερη.
Να περνάει ο καιρός, η θητεία και η ζωή με μια μικρή ανάπαυλα φυσιολογικής ζωής μερικών μηνών να συνεχιστεί η ζωώδης επιβίωση σε κάποιο άλλο πλωτό κάτεργο. Τα μοναδικά παράσημα η επιτυχής διαχείριση και συντήρηση του πλοίου που δεν αφορούν την ποιότητα ζωής αλλά την ετοιμότητά του στις φορτοεκφορτώσεις και τις μεταφορές.
Το ξεμπάρκο απαιτεί μερικές μέρες έως αρκετές εβδομάδες για την επαναφορά στην φυσιολογική ζωή που μπορεί εν τέλει να μην επιτευχθεί και με κατάλοιπα από το προηγούμενο καράβι να συνεχίζεις στο επόμενο. Όλη αυτή η κατάσταση δουλεύει σωρευτικά και μερικές δεκαετίες αργότερα καταλήγεις θαλάσσιο ζώο λίγο πριν την ανάπτυξη βράγχιων δίπλα στα πλεμόνια, αφού τα λέπια είναι εκεί σχεδόν από την αρχή.
******
Λίγο δίπλα από τον καναπέ η πόρτα εισόδου που πριν λίγο πέρασα κατεβαίνοντας από τη γέφυρα. Μια πλήρης περιστροφή 360 μοιρών (εδώ πράγματι ήταν τόσο…), ελάχιστων δευτερολέπτων περί τον άξονά μου, η καθημερινότητά μου.
Η γρήγορη ματιά πέρα από το φινιστρίνι συγκρούστηκε με το σκοτάδι του ωκεανού. Τράβηξα στην άκρη την κουρτίνα της πόρτας, έκλεισα τη πόρτα και μπήκα στην κρεβατοκάμαρα.
Μια ακόμα μέρα είχε κάνει τον κύκλο της και είναι μεγάλη υπόθεση στη θάλασσα να μη έχει συμβεί τίποτα. Να μπορείς να πέφτεις για ύπνο, έστω και μόνος, αλλά τουλάχιστον ήρεμος ελπίζοντας να ξημερώσεις πάλι μέσα στο ήρεμο τίποτα. Ότι καλύτερο!...
Συνεχίζεται...
Chrisgio
...στον Παναμά
