Εγκληματικότητα και Πολίτευμα στον Τρίτο Κόσμο! Απόψεις, θέσεις και αντιθέσεις...

Η συζήτηση περί των αθλητικών είχε κλείσει. Η νοερή πολύχρωμη βόλτα στον κόσμο του ΝΒΑ μέσα από λέξεις και αναμνήσεις έδωσε πάλι τη θέση της στο σιωπηλό πελαγίσιο σκοτάδι…

Στα ελάχιστα άσπρα μουστάκια της πλώρης που άνοιγε το δρόμο και στον πλωριό εφίστιο φανό που σάρωνε τα όρια του ορίζοντα και σε συνδυασμό με την σχεδόν «ορατή» τροπική υγρασία δημιουργούσε ταινία διαθλώμενου φωτός. Εικόνες που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά!

Συνειδητοποίησα πόσο δυνατά άκουγα το θόρυβο του RADAR και τον αέρα του κλιματισμού που έβγαινε από τα φυσούνια. Αφουγκράστηκα τον ήχο της GYRO, σαν αυτό του εκκρεμούς ρολογιού που μετράει τα δευτερόλεπτα. Κάτι σαν ΤΑΚ-ΤΑΚ(;), ΚΡΑΚ-ΚΡΑΚ(;) ασυγχρόνιστο, που εξαρτάται από τον καιρό, τη ισχύ του ρεύματος και την κατάσταση της θάλασσας, την ώρα που αυτόματος πιλότος προσπαθούσε να την τιθασεύσει σε όσο το δυνατόν ελάχιστες δεξιές κι αριστερές παρεκτροπές από την πορεία προς τον Σορόκο. Ο «αιώνιος» υπόκωφος θόρυβος της μηχανής, εν πλω, ακομπανιάριζε σε τόνο μινόρε!

Οι δυο συρταρωτές πόρτες δεξιά κι αριστερά που έβγαζαν στα «φτερά» της βαρδιόλας χώριζαν την καθολική απομόνωση από τη θαλασσινή φύση. Πριν από λίγο στο δεξί φτερό ένοιωθα καθολική απομόνωση από την ανάποδη. Μια πόρτα κι ένα τζάμι, άλλαζαν τα δεδομένα, χώριζαν δυο κόσμους κι ένιωθες διαφορετικά, ανάλογα με το που βρισκόσουν. Μέσα ή έξω!

Ο Jerom στην γωνιά του προσπαθούσε μάταια να ανακαλύψει ίχνη ανθρώπινης ζωής στο τέλος των ματιών του. Ένα φως! Ο Ronaldo μπροστά στην καθαρή από στόχους οθόνη του RADAR ήξερε ότι η βάρδια του κατά 99% δεν θα είχε εξωτερικές εκπλήξεις!

Άφησα την καρέκλα μου κι άρχισα να περπατάω μια απόσταση 8-10 μέτρων μπροστά από τα RADARs και την τιμονιέρα. Πέρα-δώθε, πέρα-δώθε, μια, δυο, τρεις… ένα λεπτό, δύο, τρία, πέντε… Πόσο να το τραβήξεις! Ξανακάθισα στην καρέκλα.

-Με την ανεργία πως τα πάτε στα μέρη σας; Ρώτησα τον Ronaldo.

Ήξερα την απάντηση αλλά ήθελα να μιλήσω ν’ αλλάξω διάθεση, χώρια που από μέρα σε μέρα, από χρόνο σε χρόνο οι συνθήκες αλλάζουν προς το καλύτερο ή το χειρότερο και όλο και κάτι καινούριο θα μάθαινα. Η μοναξιά σακατεύει!...

-Πολλή ανεργία, φτώχεια και δυστυχία, εγκληματικότητα...

-Εγκληματικότητα ε;

-Όχι σε όλη τη χώρα. Κυρίως στην πρωτεύουσα Μανίλα στη Luzon το βόρειο μεγάλο νησί όπου ζουν πολλά εκατομμύρια και στο Mindanao, το επίσης μεγάλο νησί του νότου, όπου οι ισλαμιστές τρομοκράτες κάνουν το πρόβλημα εντονότερο.

-Ναι το ξέρω. Το πέρασμα ανάμεσα στο νοτιοδυτικό άκρο του Mindanao και το νησί Basilan που είναι ορμητήριο μουσουλμάνων πειρατών είναι πολύ επικίνδυνο. Ευτυχώς δεν το έφερε η μοίρα να περάσω πολλές φορές από αυτό το σημείο.

-Έτσι ακριβώς Στο Basilan ζουν μουσουλμάνοι επικίνδυνοι πειρατές, δολοφόνοι! Ωστόσο στο Davao, τη μεγαλύτερη πόλη του Mindanao, η εγκληματικότητα είναι μέχρι σήμερα μηδενική κι έχει ανακηρυχθεί σαν μια από πιο ασφαλείς περιοχές της Νοτιοανατολικής Ασίας

-Πως γίνεται αυτό; Παράξενο ακούγεται!

-Ο δήμαρχος της πόλης Rodrigo Duterte και σημερινός πρόεδρος της χώρας είχε εφαρμόσει ακραία μέτρα καταστολής που έφταναν ως το θάνατο. Μπορείς να πεις και… βασικά στον θάνατο. Μετά από χιλιάδες συλλήψεις, βαρύτατες ποινές, «εξαφανίσεις» και εκτελέσεις, οι παράνομοι όσοι απέμειναν εξαφανίστηκαν από τη πόλη. Η πόλη πήρε αξία, αναπτύχτηκε…

-(ο φόβος φυλάει τα έρμα, σκέφτηκα)

-Δεν ξέρω τι θα γίνει από δω και πέρα, τώρα που ο λαοφιλής σκληρός δήμαρχος μετακόμισε στη Μανίλα. Ήδη μαθαίνω ότι το Davao αν και συνεχίζει να είναι ασφαλές υπάρχουν ενδείξεις ότι ρέπει ξανά προς την… «κανονικότητα». Η εξορισμένη παραβατικότητα επανέρχεται δειλά-δειλά στη βάση της. Εύχομαι ο πρόεδρος να μην ξεχάσει το Davao.

-Πως τα πάει τώρα σαν πρόεδρος;

-Ακολουθεί ακριβώς την ίδια τακτική του Davao σε όλη τη χώρα. Υποσχέθηκε την επαναφορά της θανατικής ποινής και σε τηλεοπτική εκπομπή ανακοίνωσε ότι θα ανταμείψει προσωπικά όποιον πυροβολεί και σκοτώνει έμπορους ναρκωτικών.

-Ναι αλλά όλο αυτό όπως το περιγράφεις δεν είναι δημοκρατία και ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να χαθεί η ασθενική ισορροπία και ο ένας να σκοτώνει τον άλλον!...

-Δεν μας ενδιαφέρει αν είναι δημοκρατία ή κάτι άλλο. Οι προτεραιότητές μας είναι άλλες πιο σοβαρές από τη δημοκρατία! Έχουμε παιδιά, οικογένειες, φίλους και δεν θέλουμε να βρίσκουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα πεθαμένα στο πεζοδρόμιο από ναρκωτικά, βιασμένα, σφαγμένα...

-Εσύ sir θα ήθελες αυτό να συμβεί στην οικογένειά σου, στους γύρω σου;

Χρησιμοποιούσε πληθυντικό σαν να μιλούσε εκ μέρους του συνόλου των συμπολιτών του, και ήταν φυσικό αφού ο Duterte είχε κερδίσει στις προεδρικές εκλογές με μεγάλο ποσοστό και η υποστήριξη της πολιτικής του προφανής αφού ήταν γνωστή από την πολυετή θητεία ως δημάρχου στο Davao.

Ο Jerom τον διέκοψε. Άφησε τη γωνιά του, πλησίασε και πήρε άδεια από τον Ronaldo να πάει για ΣΚΑΝΤΖΑ ΒΑΡΔΙΑ. Άνοιξε την πόρτα του chartroom κι εξαφανίστηκε προς τα χαμηλότερα. Πήγαινε να ξυπνήσει τους επόμενους δύο, ανθυποπλοίαρχο και ναύτη, να ετοιμαστούν για την 12-4!
Ο ωροδείκτης είχε αφήσει το 11 και μετρούσε αντίστροφα να φέρει το 12. Οι υπόλοιποι 17 στο πλοίο έβλεπαν όνειρα. Ήμασταν οι μόνοι ξύπνοι!...

-Ασφαλώς και όχι, απάντησα! Εγώ λέω ότι τέτοια μέτρα θα μπορούσε κάποιος να τα δεχθεί, συναισθηματικά σε ακραίες περιπτώσεις, αλλά δεν είναι τρόπος αντιμετώπισης. Τέτοια μέτρα φέρνουν σκληρότερα μέτρα και μετά ακόμα σκληρότερα και χωρίς να γίνει αντιληπτό ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι σε κυβερνάει δικτάτορας.

-Δεν ξέρω τι γίνεται στην Ελλάδα sir, αλλά στις Φιλιππίνες με οποιονδήποτε άλλο τρόπο πιο δημοκρατικό όλοι αυτοί οι εγκληματίες δεν μένουν πολύ καιρό φυλακή. Βρίσκουν τρόπους να συνεχίζουν να αλωνίζουν και να αυξάνονται. Εσείς έχετε βρει τρόπο να τους αντιμετωπίζετε; Αν υπάρχει τέτοιος τρόπος να τον πεις και σε μένα να τον μεταφέρω στον Duterte, είπε και χαμογέλασε. Άλλωστε ο πρόεδρος εκλέχθηκε, δεν ανέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα.

*****

Ακούγοντάς τον μου ήρθε στο νου ο Παπαγιαννόπουλος και ο Τσούκας από τη ταινία «Η Βίλα των Οργίων» και τα περί πιατέλας και κοινωνίας.
Αν ήταν μέρα θα με περνούσαν για σαλεμένο. Μέσα στο σκοτάδι όμως το μειδίαμα δεν φάνηκε!

*****

-Το καταλαβαίνω, αλλά υπάρχουν φορές που οι δικτατορίες εξελίσσονται υπόγεια μέσα στη δημοκρατία και όχι απ’ ευθείας με πραξικόπημα!

-Δεν με νοιάζει τι είδους πολίτευμα θα έχει η πατρίδα μου αν περνάω καλά, δεν πεινάω, δεν φοβάμαι… Ο πρόεδρος δεν πρόκειται ποτέ να δώσει διαταγή να με βασανίσουν, να με σκοτώσουν και ξέρω το γιατί! Ας είναι ότι θέλει, ας είναι και δικτάτορας!

Άντε τώρα εγώ να βρω πειστικό λόγο που θα μπορούσε να τον επηρεάσει. Άλλη νοοτροπία, άλλη ζωή, αλλά και πολλά σημεία στα οποία είχε δίκιο. Το θέμα δεν ήταν η ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ισότητα και άλλες κατακτήσεις, αλλά, η πείνα, η επιβίωση, η ασφάλεια! Άλλος κόσμος, 3ος κόσμος!

*****

Θυμήθηκα και αντιγράφω αυτολεξεί ένα τμήμα από αυτά που έγραφα πριν χρόνια σ' ένα ταξίδι μου στο Port Kamsar της Γουινέας: 
«...Ο Security Officer του λιμανιού, ένας ξυπόλυτος φουκαράς όπως και οι υπόλοιποι που γνώριζα από προηγούμενο ταξίδι, όταν του έδωσα τσιγάρα μου τα έδωσε πίσω και μου είπε: 
- Μήπως γίνεται να μου δώσεις ένα λίτρο γάλα; Του έδωσα δύο λίτρα...»
Ποια ελευθερία; ποια ανθρώπινα δικαιώματα; ποια ισότητα;...

 ***** 

Και ασταμάτητος συνέχισε …

-Οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η Καθολική Εκκλησία προσπάθησαν να τον πιέσουν και όχι μόνο δεν τα κατάφεραν αλλά τους κατηγόρησε για διαφθορά και σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. Όλοι γνωρίζαμε ότι οι κατηγορίες που ξεστόμισε ήταν βάσιμες αλλά δεν τολμούσαμε να τους κατηγορήσουμε. Αυτός το τόλμησε και έκλεισε το στόμα των κατ’ ευφημισμόν ηθικών και τίμιων!

-(ο κόσμος το ‘χει τούμπανο… σκέφτηκα)

-Στο Mindanao επέβαλε στρατιωτικό νόμο λόγω τρομοκρατίας και χτυπάει τους μουσουλμάνους που συνδέονται με το Ισλαμικό Κράτος (ISIS). Τι να κάνει, να τους αφήσει να καταλάβουν το νησί; Γιατί αυτό θέλουν, να κάνουν το νησί ανεξάρτητο ισλαμικό κράτος κόντρα στο γεγονός ότι ο πληθυσμός του σε συντριπτικό ποσοστό, πάνω από 90%, είναι καθολικοί.

-(το Ισλάμ παντού αποδεικνύει ότι δεν είναι θρησκεία αλλά ένας αιμοσταγής τρόπος διακυβέρνησης και δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’ αυτό, σκέφτηκα χωρίς να τον διακόψω)

-Τα μέτρα του προέδρου έχουν στείλει τους τρομοκράτες μαχητές του ISIS στα βουνά του νησιού και ο πόλεμος, γιατί περί πολέμου πρόκειται, με τα κυβερνητικά στρατεύματα συνεχίζεται εκεί. Είναι κι αυτό κάτι! Ότι και να μου πεις sir εμείς είμαστε μαζί του. Όλα αυτά που κάνει εμείς τα θεωρούμε πολύ καλά.

Αφήσαμε τον Duterte να κυβερνάει τις Φιλιππίνες με τον τρόπο του και συνεχίσαμε σε πιο προσωπικό επίπεδο αλλά στο ίδιο θέμα!

-Στην πόλη σου το ILOILO τι γίνεται με το έγκλημα και την τρομοκρατία;

-Η τρομοκρατία είναι ανύπαρκτη. Το έγκλημα και που δεν υπάρχει; Έτσι και στο ILOILO απλά δεν έχει σχέση με τη Μανίλα. Μια κανονική ήρεμη πόλη με στιγμές ανωμαλίας! Γενικά στο Visayas η ζωή είναι πιο ήρεμη.

Γύρισα προς τον Jerom που εν τω μεταξύ αθόρυβα είχε επιστρέψει και άκουγε τι λέγαμε.
-Στο Cataduanes πως είναι η κατάσταση Jerom;

-Δεν υπάρχουν τέτοια στο μικρό και ήσυχο νησί μου sir.

-Και το ομορφότερο του κόσμου, ε;

-Ναι sir, το ομορφότερο!

Το σκοτάδι έκρυψε το χαμόγελό του!...

Συνεχίζεται

Chrisgio