Maldives Beach that looks like starry night sky

Στη γέφυρα με το σκοτάδι...

Το επεισόδιο του… «μην αρχίζεις τη μουρμούρα» τέλειωσε με θετική αλλαγή της διάθεσής μου. Πάτησα το off και ξεβολεύτηκα απ’ τη πολυθρόνα.

Αχ αυτές οι παλιές ελληνικές κωμωδίες και οι τηλεοπτικές σειρές στο μοναχικό ναυτικό μου δρόμο. Με κάνουν να γελώ, να ξεχνάω, να ονειρεύομαι, να συγκινούμαι, να νοσταλγώ, ταυτίζοντας τη ζωή μου μ’ αυτές! Το γέλιο κάνει πάντα καλό, ενώ η μοναξιά πλάθει τον τέλειο κόσμο έτσι όπως τον ονειρεύεσαι αλλά ποτέ δεν συναντάς. Καλό ακούγεται αυτό όσο είσαι στο καράβι, κακό όταν ξεμπαρκάρεις. Αν δεν το καταλάβεις τρως τα μούτρα σου στις μετωπικές συγκρούσεις που παραμονεύουν.

Τράβηξα την κουρτίνα και κοίταξα το πέλαγος. Τι να δω;… Σκοτάδι που το απάλυνε το ελάχιστο φως των αστεριών που τρεμόφεγγαν λες κι ένας οικουμενικός άνεμος, εκεί έξω στο διάστημα, έκανε ότι μπορούσε να τα σβήσει, να μας τα στερήσει. Χρόνια τώρα δεν τα καταφέρνει αλλά δεν το βάζει κάτω και κείνα συνεχίζουν να τρεμοσβύνουν.

Η Σελήνη, η μόνη που μπορεί και τα τιθασεύει, όχι να τα σβήσει, με το άπλετο φέγγος της, δεν είχε βγει εκείνο το βράδυ, δεν ήταν οι μέρες της.

Ανέβηκα στη γέφυρα και ανοίγοντας τη πόρτα του chartroom κάποιες ομιλίες που άκουσα στην Tagalog κόπηκαν μαχαίρι. Είχαν καταλάβει ποιος είχε ανοίξει τη πόρτα.

-Good evening, είπα δυνατά.

-Good evening, ακούστηκε ένα χαμηλόφωνο «ντουέτο» σε τέλειο συντονισμό.

Έριξα μια ματιά στους χάρτες, γενικό και plotting και κοίταξα την ταχύτητα στο GPS. Το βαπόρι άδειο κι ελαφρύ ταξίδευε με 16,5 κόμβους (knots) πέρα από το αναμενόμενο και το επιδιωκόμενο. Όλα πήγαιναν… πρύμα!

Άνοιξα την δεξιά κουρτίνα που χωρίζει το chartroom από τη γέφυρα και με σκέπασε το σκοτάδι. Το διερρήγνυαν εν μέρει ο φωτισμός της οθόνης του radar, η τιμονιέρα, το compass repeater, οι διάφοροι διακόπτες της κονσόλας και ότι ακτίνες φωτός δραπέτευαν από τις κουρτίνες που αγκάλιαζαν το chartroom.

Έτσι χωρίς να βλέπω επανέλαβα τον χαιρετισμό μου κι έλαβα την ίδια απάντηση.

-Good evening.

-Good evening sir, απάντησε ο ανθυποπλοίαρχος Ronaldo όρθιος μπροστά στο radar.

-Good evening sir, απάντησε και ο ναύτης Jerom κάπου από την αριστερή πλευρά της γέφυρας.

Σιγά-σιγά τα μάτια μου άρχισαν να διακρίνουν σκιές και λίγο αργότερα η όρασή μου είχε προσαρμοστεί στο σκοτάδι.

Τα μεγάλα παραλληλόγραμμα παράθυρα της γέφυρας σχηματίστηκαν και πέρα απ’ αυτά το σχήμα του πλοίου, η κουβέρτα, τα αμπάρια του, το πλωριό άλμπουρο, η διαχεόμενη δέσμη φωτός του πλωριού εφίστιου φανού και εξωτερικά τα εξασθενημένα μουστάκια!

Χμμ! Μουστάκια λέμε τον άσπρο αφρό που αφήνει η πλώρη σχίζοντας το νερό δεξιά κι αριστερά! Όσο πιο κακός είναι ο καιρός τόσο πιο έντονα γίνονται. Εκείνο το βράδυ ίσα που διακρίνονταν!

Είχαμε μπει ήδη στην διακεκαυμένη ζώνη και επίκειτο η αλλαγή ημισφαιρίου από το βόρειο στο νότιο τις επόμενες μέρες.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Papakōlea Green Sand Beach - Hawaii

Ειρηνικές μαγικές μπουνάτσες!... video No2

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Green Sand In Kourou - French Guiana

Ειρηνικές μαγικές μπουνάτσες... κείμενο & video No1

Ο καιρός όλο και βελτιώνονταν. Κάθε μέρα και καλύτερος… Το 5άρι έγινε 4άρι, ο κυματισμός το ίδιο και είχε απομείνει ένα ελάχιστο ωκεανίσιο SWELLάκι που δεν σβήνει ποτέ.

Δεν είναι Αιγαίο ο Ωκεανός, από Αλεξανδρούπολη μέχρι Κρήτη και από Μαγνησία μέχρι Σμύρνη. Ο Ειρηνικός ξεδιπλώνεται από Ιαπωνία μέχρι Χιλή και από Αλάσκα μέχρι Αυστραλία.

Σ’ αυτό το οριοθετημένο χάος μπορεί να συμβαίνουν ταυτόχρονα σε διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές από τέρατα και σημεία, έως απολύτως τίποτα. Χειμώνας βόρεια, καλοκαίρι νότια, κρύο–ζέστη, storms–μπουνάτσες και το αντίθετο.

Κάποιος – για άλλους λόγους, ο ανόητος – είχε πει ότι «σύνορα στη θάλασσα δεν υπάρχουν».

Έτσι και η καταιγίδα. Φτιάχνει παλιόκαιρους και κύματα  αφήνοντας ίχνη που μπορεί να φτάσουν στην άλλη άκρη υπό μορφή φουσκοθαλασσιάς (swell) και συ ν’ αναρωτιέσαι. Από που;….

Είχαμε αφήσει πίσω μας Κίνα, Κορέα, Ταϊβάν, Ιαπωνία, Ρίου-Κίου και ταξιδεύαμε έχοντας δεξιά στο πλάι – τρόπος του λέγειν «στο πλάι», στην ουσία μίλια μακριά – τις Φιλιππίνες και τα νησιά Παλάου κι αριστερά τις Μαριάνες και το Γκουάμ.

27 Σεπτεμβρίου 2017 και τα μποφόρ συνέχιζαν να κατεβάζουν στροφές. 3άρι,… 2άρι,… Μηδέν ο άνεμος... Νηνεμία!...

Στον καθρέφτη της θάλασσας ο ουρανός έκπληκτος ανακάλυπτε την ομορφιά του. Αριστουργηματικές ανατολές, ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα.

Τα σύννεφα παιχνίδιζαν με τον αγουροξυπνημένο ήλιο ή τον πολεμούσαν με στραφταλιζέ βόμβες, ως τη δύση του. Εκείνος εξουθενωμένος, με όση δύναμη που απέμενε, άφηνε υπόσχεση. «Θα ξανάρθω!»

Η αφέγγαρη νύχτα αναλάμβανε τα ηνία δίνοντας οδηγίες στ’ άστρα να μας συνοδεύουν.

Κάπου μακριά, που αντιλαμβανόμασταν μόνο από τα δελτία καιρού, κάποιοι μικροί σατανάδες – tropical depressions – δεν είχαν τη δύναμη να μας φοβίσουν αφού πριν καλά–καλά μεταμορφωθούν σε κάτι απεχθές, διαλύονταν.

Γύρω μας ένας εν εξελίξει υπέροχος ζωγραφικός πίνακας σε μόνιμη αργή κίνηση που θύμιζε ταχύτητα λεπτοδείκτη αναλογικού ρολογιού. Σύνθεση ομόχρονης ροής φαινομένων της φύσης.
Η γυάλινη θάλασσα έκανε ορατό ακόμα και τον τεμπέλη άνεμο Την έβλεπες και καταλάβαινες ότι αυτός δεν ήταν εκεί, φυσούσε σ’ άλλους τόπους, μακρινούς.
Στα κεφάλια μας ο ουρανός καθάριος. Τα σύννεφα, λες και μαγνητισμένα απ’ τον ορίζοντα, σχεδόν τον ακουμπούσαν. Εκεί στο βάθος, προσπαθούσαν να σφραγίσουν κάθε διάβαση και σαν γιγάντιος φράχτης να μας φυλακίσουν στη μέση του Ωκεανού. Το καθένα και μια βροχή από κάτω του, σαν κουρτίνα που ήθελε να κρύψει κάτι πίσω της, δημιουργούσαν απίστευτες εικόνες.

Θύμιζαν τα μανιτάρια της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Ακόμα κι αν ήταν δημιούργημα φαντασίας ένα ελάχιστο ρίγος διαπερνά την ραχοκοκκαλιά. Πόσο όμορφη μπορεί να είναι μια καταστροφή όταν δεν είναι αληθινή!...

Όλα τόσο, όμορφα, τόσο γαλήνια που δεν μπορούσαν να γίνουν χειρότερα κι αυτό ήταν που με απασχολούσε. Ο καιρός! Πότε θα αποφάσιζε να πάρει πίσω ότι τόσο απλόχερα μας πρόσφερε; Γιατί τα πάντα σε τούτο δω το κόσμο είναι δανεικά! Αργά ή γρήγορα θα τα ζητούσε πίσω. Ζούσαμε μια αντίστροφη μέτρηση, μόνο που δεν γνωρίζαμε το χρονικό υπόλοιπο. Μια μέρα, μια βδομάδα, μήνας, μήνες; Το γραμμάτιο είχε ημερομηνία λήξεως και πληρωμής. Ας ελπίσουμε πως τη δύσκολη εκείνη ώρα δεν θα είμαστε «ακάλυπτοι» και δεν θα διαμαρτυρηθεί…

«Είσαι πολύ μίζερος!» είπα μέσα μου. «Ζήσε το σήμερα κι όταν έρθει το κακό, που θα' ρθει, το αντιμετωπίζεις, ξέρεις, σου έχει ξανατύχει» συνέχισα.

«Ρε... σα να ‘χει δίκιο ο… μέσας μου!» σκέφτηκα, αλλάζοντας τη σειρά προτεραιότητας στην απαισιοδοξία.

Κοίταξα έξω απ’ το φινιστρίνι. Ο Ωκεανός είχε φορέσει το μαύρο κοστούμι του, την ώρα που τ’ αστέρια βουτούσαν στη «λίμνη» του.

«Τη βραδιά πάλι κι αυτή η αποψινή!... Η γέφυρα θα ήταν στα καλύτερά της. Αργότερα!» σκέφτηκα.
Έβαλα στη τηλεόραση ένα επεισόδιο από το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» και βυθίστηκα στην πολυθρόνα.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

The Moeraki Boulders (Dragon Eggs) In Koekohe Beach - New Zealand