Από την Zona Comun στο San Lorenzo

Ο ένας από τους δύο πιλότους που ανέβηκαν στη Zona Comun επί το έργον

Μετά από 8 ώρες ταξίδι στον Rio de la Plata, στις 2 το μεσημέρι στη Zona Comun, ανοιχτά της πόλης La Plata ανατολικά του Buenos Aires, δύο νέοι πιλότοι αντικατέστησαν τους προηγούμενους και το πλοίο έστριψε βόρεια προς την δυτική πλευρά της Ουρουγουάης στα σύνορά της με την Αργεντινή.

Βρήκαμε τη συμβολή του Rio de la Plata με τον Rio Uruguay και συνεχίσαμε το ταξίδι κοντά στην Ουρουγουανή όχθη.

Σαν να ’ταν χθες περνούσα από τα ίδια μέρη κι όμως, είχε περάσει ήδη ένας χρόνος! Τρεχούμενο νερό κι αυτός σαν τα ποτάμια, τα Rios που μου γράφει και ο φίλος μου ο Λεό. Το πότε γερνάς δεν το παίρνεις είδηση!

Rosario

Στις 8 το βράδυ μετά την πόλεις Colonia και Carmelo πιάσαμε την πόλη/λιμάνι Nueva Palmyra! Εκεί αφήσαμε πίσω τον Rio Uruguay και στρίβοντας αριστερά μπήκαμε για τα καλά στην Αργεντινή στον Rio Parana, σε μια περιοχή παντελώς έρημη.

Αρκετά παραπάνω αρχίσαμε να συναντάμε τις πόλεις/χωριά Ibicui, San Pedro, Ramallo, San Nicolas, Villa Constitucion, Rosario. Στο San Lorenzo φτάσαμε και αγκυροβολήσαμε το μεσημέρι της 22ας Σεπτεμβρίου 2014.

Πράκτορες, αρχές, επιθεωρητές αμπαριών όλοι μαζί συνέθεταν ατμόσφαιρα τριτοκοσμικής πτωχευμένης χώρας. Να τους βλέπεις απέναντί σου και να θέλεις να τρελαθείς, για να μην καταλαβαίνεις τι λένε, τι ζητούν…

Μια εικόνα που η Αργεντινή την έχει κερδίσει με το… σπαθί της. Άξια της μιζέριας της, της διαφθοράς της… Διατυπώσεις άφιξης, έλεγχοι και… λαδώματα. Αν δεν δώσεις δωράκια, αν δεν μοιράσεις δολάρια το καράβι δεν φορτώνει. Όχι επειδή βρήκαν κάτι στραβό, κάτι δεν έκανες σωστά, αλλά γιατί… έτσι!!!

Πριν κάποια χρόνια συμβιβάζονταν με μια κούτα τσιγάρα, ένα μπουκάλι ουίσκι, μια φόρμα εργασίας… σήμερα έχουν ξεφύγει εντελώς και η κατάσταση θα συνεχίσει να χειροτερεύει όσο η χώρα θα σέρνεται. Ένα σούρσιμο που φαίνεται ότι θα συνεχιστεί για πάρα πολλά χρόνια ακόμα.

Και να σκεφτεί κανείς ότι στο τελευταίο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα του ’50 η χώρα αυτή ζητούσε εργατικά χέρια απ’ όλο τον κόσμο. Μια χώρα στην οποία τότε πολλοί στήριξαν τις ελπίδες τους, μεταξύ τους και χιλιάδες συμπατριώτες μας, για μια καλύτερη ζωή.

Πως κατάντησε σε τέτοιο χάλι αυτή η πλούσια χώρα των μεγάλων ευκαιριών;...

Ο θεός να μας λυπηθεί!...

Όχι δεν είμαι Αργεντινός, Έλληνας είμαι και ξέρω καλά τι λέω!

Συνεχίζεται…

Chrisgio