Στοργή γονέων - Parenting affection Νο4

Από το Montevideo προς τη Zona Comun - Νο1

37 μέρες είχαν περάσει από τις 5 Αυγούστου, την ημέρα αναχώρησης από το αγκυροβόλιο της Fujairah.

Ένα ταξίδι από αυτά που δοκιμάζουν τα ανθρώπινα όρια των ναυτικών αν και είναι συνηθισμένοι. Ήταν Σεπτέμβριος του νοτίου ημισφαιρίου, δηλαδή ο αντίστοιχος Μάρτιος του βόρειου. Χειμώνας και μάλιστα σε απ’ ευθείας σύνδεση με την Ανταρκτική. Άλλο πράγμα όμως ο Νότιος Ατλαντικός άλλο πράγμα, για παράδειγμα, η Μεσόγειος. Το συνεχές σφυροκόπημα του καιρού, που χωρίς έλεος μας συνόδευσε ως τις εκβολές, μας έδωσε άδεια μερικών ημερών μετά… δημοσίων θεαμάτων.

Το καράβι ίσιωσε κι εμείς κοιμηθήκαμε, στο αγκυροβόλιο του Montevideo, σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Ηρεμήσαμε, ξεχάσαμε. Το αγριεμένο πέλαγος ξεχνιέται, όπως οι έγκυες ξεχνούν τους πόνους της γέννας.

Βροχή, ελαφρό νοτιαδάκι (κατά το γνωστό στα μέρη μας βοριαδάκι), κρύο και ομίχλη, μας κάνουν συντροφιά αυτές τις λίγες μέρες αναμονής και χαλάρωσης πριν την αναχώρηση προς τις πηγές του Rio Parana, προς το San Lorenzo.

Στο σημείο που είχαμε αγκυροβολήσει, στον Rio de la Plata, αν δεν γνωρίζεις που βρίσκεσαι νομίζεις ότι είσαι κάπου σε μια θάλασσα με θολά νερά. Το πλάτος εδώ χαμηλά προς τις εκβολές του είναι εξωπραγματικό. Όταν είσαι κοντά στο Montevideo δεν βλέπεις στην άλλη όχθη.

Από πλευράς καιρού μέχρι ενός σημείου η θέση μας ήταν προστατευμένη. Το πρόβλημα αρχίζει όταν πνέει ανατολικός - νοτιοανατολικός άνεμος. Τότε το ποτάμι δέχεται θαλάσσια επίθεση και είσαι αναγκασμένος να σηκώσεις το σίδερο και να βγεις στον ωκεανό, αλλιώς κινδυνεύεις.

Ευτυχώς η άφιξή μας είχε συγχρονιστεί με τον ιδανικό καιρό της περιοχής! Έχει γούστο στο τέλος να συμπαθούσα τον δήμιο καιρό που μας καθυστέρησε. Αδυνατώ να πιστέψω ότι το έκανε για να μας ευχαριστήσει!... Όμορφες απλές συμπτώσεις!...

Το πρόγραμμα των Αργεντινών έλεγε αναχώρηση στις 15-16 του μηνός αλλά ένα τεράστιο κύμα απεργιών ετοιμάζονταν να αστράψει και να βροντήξει εκείνες τις μέρες (που ‘σαι ρε Τσίπρα να ανατριχιάσεις από συγκίνηση), οπότε το μικρό καλάθι καλά κάναμε να το κρατούσαμε, αν και αυτή η αναμονή εδώ ποσώς μας δυσαρεστούσε!

Εδώ είναι Λατινική Αμερική, Αργεντινή!

Πως λέμε ΜΑΥΡΟ ΧΑΛΙ;

Ακριβώς αυτό!

Τελικά η απεργία των τελωνιακών έγινε πράξη στις 17 του μηνός. Έτσι νέα πιθανή μέρα προώθησης του πλοίου προς τα «σπλάχνα» του Rio Parana μετατέθηκε για τις 20-21 του μηνός.

Έτσι κι έγινε! Ξημερώματα της 21ης Σεπτεμβρίου στις 6 το πρωί βιράραμε και προχωρήσαμε αργά προς τη Recalada. Δύο Αργεντινοί πιλότοι ερχόμενοι από το Montevideo ανέβηκαν στο πλοίο και το ταξίδι για το San Lorenzo ξεκίνησε.

Στήσανε τα GPS τους, έβγαλαν τα χαρτιά τους, το πρόγραμμα των πλοίων που κινούνται στο ποτάμι, το θερμός με το ζεστό νερό για το ΜΑΤΕ (καθημερινή απόλαυση των Αργεντινών, το τσάι τους). Ετοίμασαν το περιβάλλον εργασίας τους κι ο ένας πήγε για ύπνο.

Οι μεγάλες αποστάσεις στο ποτάμι απαιτούν σ’ αυτό το σημείο βάρδιες. Αυτοί οι δύο θα ταξίδευαν το καράβι μέχρι την Zona Comun, δηλαδή ανοιχτά της πόλης La Plata νοτιοανατολικά του Buenos Aires. Εκτιμώμενος χρόνος ταξιδιού από τη μία όχθη στην άλλη, σε διαγώνια σχεδόν δυτική πορεία προς τα έγκατα του ποταμού, 8 ώρες χωρίς να μεσολαβεί στεριά.

Τερατώδες μέγεθος. Γι’ αυτό τον αποκαλούν και ποταμόκολπο.

Το ΜΑΤΕ ετοιμάστηκε, έβαλε το περίτεχνο μεταλλικό «καλαμάκι» στο στόμα του και ρούφηξε την herba για πρώτη φορά. Θα το έκανε δεκάδες φορές μέχρι να φτάσουμε. Διόρθωσε την αρχική πορεία που πλοίου, γύρισε με κοίταξε και χαμογέλασε. Ήθελε κουβέντα…

Η πλοήγηση σ’ αυτό το τμήμα του ποταμού εύκολη και ανιαρή σαν σε ανοιχτή θάλασσα, αρκεί να ξέρεις τα ρηχά σημεία και να τα αποφεύγεις.

Δεν άργησε η ώρα που αρχίσαμε να λέμε τα… δικά μας!

-Από πού είσαι κάπταιν; Έλληνας;

Είχε δει τη σημαία στην πρύμνη φαίνεται και σωστά το υπέθεσε. -Έλληνας, εσύ Αργεντινός;

-Ναι.

-Από το Buenos Aires;

-Όχι από την La Plata, την πόλη ανατολικά του Buenos Aires.

-Πως είναι εκεί, καλά;

-Ναι, πολύ καλά, είναι τουριστικό μέρος.

-Από πού είναι συνήθως οι τουρίστες που σας επισκέπτονται;

-Κυρίως είναι ντόπιοι, Ουρουγουανοί και Χιλιάνοι.

Οι υπόλοιποι λαοί της περιοχής έχουν μαύρα χάλια. Ο τουρισμός θα τους μάρανε. Με τους Βραζιλιάνους όπως μάλλον θα ξέρες δεν πολυαγαπιώμαστε (γέλια).

-Ευρωπαίοι, Αμερικανοί κλπ;

-Το μειονέκτημα της Αργεντινής είναι ότι βρίσκεται μακριά από τις χώρες που εξάγουν τουρίστες. Δύσκολα κάποιος ξεκινάει για ένα τόσο μεγάλο ταξίδι και μάλιστα για μια χώρα που έχει ανάποδες εποχές. Ποιος Γερμανός, Γάλλος ή Άγγλος για παράδειγμα σηκώνεται να πάει διακοπές στην Αργεντινή όταν στην Ευρώπη έχει χειμώνα; Μη κοιτάς, η Βραζιλία, είναι τροπική χώρα! Πρέπει να είσαι τρελά ερωτευμένος με την Αργεντινή για να έρθεις από τόσο μακριά.

-Οικονομικοπολιτικά πως τα πάτε; Μαθαίνουμε ότι είσαστε πτωχευμένοι, σαν κι εμάς!

-Δυστυχώς πάλι τα ίδια! Είμαστε συνηθισμένοι, τη πτώχευση την έχουμε στο αίμα μας! Το ζητάει ο οργανισμός μας! Κάθε 10 χρόνια και μία πτώχευση!

-Τι φταίει μια τόσο πλούσια χώρα να μοιάζει με άστεγο ζητιάνο;

-Οι πολιτικοί, κι εμείς που τους διαλέγουμε!

-Αυτή η Cristina Fernandez, η πρόεδρός σας; Τι διάολο κάνει; Περί τίνος πρόκειται;

-Γκράντε πούτα!...

-(Γέλια) Εμείς ακούμε καλά λόγια γι’ αυτήν στην Ελλάδα από μερίδα πολιτικών!... Μερίδα είπα!...

-(Μόνο γέλια)

-Γιατί, δεν είναι έτσι;

*****

Γυρνώντας η σκέψη μου στο σήμερα, θυμάμαι την επίσκεψη αυτής της «υπόδικης για διαφθορά» κυρίας τον περασμένο Μάιο του 2017 στην Ελλάδα και την τρελή χαρά του Τσίπρα που συνάντησε την γοητευτική, είναι αλήθεια, «λαϊκή αγωνίστρια».

Φαίνεται γι’ αυτούς με τους οποίους έχουμε μπλέξει ότι είναι λατινοαμερικάνικο είναι αριστερό και ηρωικό. Δεν έχουν σημασία οι πράξεις φτάνει να δηλώνεις εχθρός του ανύπαρκτου νεοφιλελευθερισμού και της δεξιάς.

Έδωσε και διάλεξη στο Μέγαρο Μουσικής με θέμα: «Κρίση της δημοκρατίας και αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη: Η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής».

Και την ώρα που οι παλαβοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανεβεί στα κεραμίδια στη μάχη κατά της φαυλότητας και της διαφθοράς, την ίδια ώρα καλούν και αποδίδουν τιμές σε μια διεφθαρμένη, έστω και υπόδικη. Εκτός εάν είναι τόσο σίγουροι για την αθωότητάς της ή είναι σε θέση να επηρεάζουν ακόμα και την δικαιοσύνη της Αργεντινής. Γιατί την αντίστοιχη της Ελλάδος είναι σίγουρο ότι επιθυμούν διακαώς να την ελέγξουν και δεν είμαι σίγουρος αν τελικά δεν το κατορθώσουν.

Ο Θεός να φυλάει εμάς και τη χώρα. Τα επικίνδυνα, ιδεοληπτικά και ηλίθια κατακάθια που την κυβερνούν δεν αστειεύονται.

*****

-Μάφια!

-Η πρόεδρος Fernandez μάφια;

-Και να ‘ταν μόνο αυτή! Η διαφθορά μας έχει πνίξει!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Στοργή γονέων - Parenting affection Νο3

Ηλιοβασίλεμα στα ανοιχτά του Rio de la Plata

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Atlantic Ocean westbound passage & arrival to Montevideo anchorage

Η πορεία κολλημένη στις 271 μοίρες. Θα έμενε η ίδια μέχρι να συναντήσουμε τον Rio de la Plata.

Ο καιρός ελεεινός, χειμωνιάτικος. Ξεκινούσε να λυσσομανάει από δυτικά-νοτιοδυτικά, γυρνούσε νότια μέχρι νοτιοανατολικά, καταλάγιαζε για μια, μιάμιση μέρα το πολύ και φτου κι απ’ την αρχή…

Στα νοτιοδυτικά μας έκοβε ταχύτητα και η πλώρη βουτούσε στο νερό λες και διψούσε, στα νότια μας άλλαζε τα φώτα το swell και στα νοτιοανατολικά μας αντάμειβε για την υπομονή μας. Όχι, δεν ήταν ιώβια. Ο Ιώβ ήθελε κι έκανε υπομονή εμείς όχι: Αναγκαστική ήταν!

Την 1η Σεπτεμβρίου 2014 περάσαμε από το ανατολικό στο δυτικό ημισφαίριο. Κάθε τόσο από το ένα τέταρτο της γης στο άλλο…

Η πορεία εκεί, στις 271 μοίρες, βράχος!

Την επόμενη μέρα μέσω email ήρθε το ναύλο. Σιτηρά από San Lorenzo-Rio Parana για τρία λιμάνια της Μαλαισίας Lumut, Port Kelang και Pasir Gudang. Άλλο ένα λογκάδο (μακρύ) ταξίδι μας περιμένει!

Χτύπησε συναγερμός, να ετοιμάσουμε πλάνο φόρτωσης, ποσότητα ικανή να φορτωθεί, να σταλούν τα απαραίτητα emails κλπ. Πολλή δουλειά μεσοπέλαγα, αλλά φυσιολογική, που πάντα γίνεται όταν ναύλο γίνεται γνωστό.

Στις 11 του μηνός το απόγευμα τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να αλλάζουν χρώμα. Θόλωναν προοδευτικά, γίνονταν καφεκόκκινα! Ο Rio de la Plata, αυτό το τεράστιο ποτάμι στο οποίο καταλήγει ο Rio Parana, είχε κάνει διακριτικά την παρουσία του 30 ώρες πριν την άφιξη.

Φτάσαμε στη Recalada (πλοηγικός σταθμός που εξυπηρετεί τα λιμάνια του ποταμού και καραβοφάναρο), στις εκβολές του Rio de la Plata, πριν τα μεσάνυχτα της 12ης Σεπτεμβρίου και στις έντεκα και μισή φουντάραμε ανοιχτά του Μοντεβίδεο, την πρωτεύουσα της Ουρουγουάης.

Είχα επιστρέψει στον φυσιολογικό κόσμο, αλλά και στα ίδια μέρη! Σα να πήγα στη Λάρισα, γύρισα στο Βόλο, ξαναπήγα στη Λάρισα, ξαναγύρισα στο Βόλο…

«Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα»

Έχω νιώσει πολλές φορές έτσι όταν γυρνάω σε τόπους που έχω πάει και ξαναπάει.

Τα ταξίδια όταν γίνονται στον υπερθετικό βαθμό, όπως συμβαίνει με τους ναυτικούς, καταλήγουν σε αφόρητη πλήξη.

Είναι αυτό που έλεγαν πριν χιλιάδες χρόνια κάποιοι παλαιοί ντόπιοι με χλαμύδες και σανδάλια. «Μηδεν Άγαν»

Τίναξα τα λέπια και κοίταξα στον καθρέφτη να βεβαιωθώ αν η μορφή μου εξακολουθούσε να θυμίζει άνθρωπο.

Ρύθμισα την τηλεόραση σε συχνότητες Ουρουγουάης και  Αργεντινής,  τηλεφώνησα σπίτι για να τους ανακοινώσω ότι επιτέλους πιάσαμε στεριά ασφαλώς και κάπου στις δύο το πρωί πήγα για ύπνο.

Συνεχίζεται…

Chrisgio