Atlantic Ocean westbound passage & arrival to Montevideo anchorage

Η πορεία κολλημένη στις 271 μοίρες. Θα έμενε η ίδια μέχρι να συναντήσουμε τον Rio de la Plata.

Ο καιρός ελεεινός, χειμωνιάτικος. Ξεκινούσε να λυσσομανάει από δυτικά-νοτιοδυτικά, γυρνούσε νότια μέχρι νοτιοανατολικά, καταλάγιαζε για μια, μιάμιση μέρα το πολύ και φτου κι απ’ την αρχή…

Στα νοτιοδυτικά μας έκοβε ταχύτητα και η πλώρη βουτούσε στο νερό λες και διψούσε, στα νότια μας άλλαζε τα φώτα το swell και στα νοτιοανατολικά μας αντάμειβε για την υπομονή μας. Όχι, δεν ήταν ιώβια. Ο Ιώβ ήθελε κι έκανε υπομονή εμείς όχι: Αναγκαστική ήταν!

Την 1η Σεπτεμβρίου 2014 περάσαμε από το ανατολικό στο δυτικό ημισφαίριο. Κάθε τόσο από το ένα τέταρτο της γης στο άλλο…

Η πορεία εκεί, στις 271 μοίρες, βράχος!

Την επόμενη μέρα μέσω email ήρθε το ναύλο. Σιτηρά από San Lorenzo-Rio Parana για τρία λιμάνια της Μαλαισίας Lumut, Port Kelang και Pasir Gudang. Άλλο ένα λογκάδο (μακρύ) ταξίδι μας περιμένει!

Χτύπησε συναγερμός, να ετοιμάσουμε πλάνο φόρτωσης, ποσότητα ικανή να φορτωθεί, να σταλούν τα απαραίτητα emails κλπ. Πολλή δουλειά μεσοπέλαγα, αλλά φυσιολογική, που πάντα γίνεται όταν ναύλο γίνεται γνωστό.

Στις 11 του μηνός το απόγευμα τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να αλλάζουν χρώμα. Θόλωναν προοδευτικά, γίνονταν καφεκόκκινα! Ο Rio de la Plata, αυτό το τεράστιο ποτάμι στο οποίο καταλήγει ο Rio Parana, είχε κάνει διακριτικά την παρουσία του 30 ώρες πριν την άφιξη.

Φτάσαμε στη Recalada (πλοηγικός σταθμός που εξυπηρετεί τα λιμάνια του ποταμού και καραβοφάναρο), στις εκβολές του Rio de la Plata, πριν τα μεσάνυχτα της 12ης Σεπτεμβρίου και στις έντεκα και μισή φουντάραμε ανοιχτά του Μοντεβίδεο, την πρωτεύουσα της Ουρουγουάης.

Είχα επιστρέψει στον φυσιολογικό κόσμο, αλλά και στα ίδια μέρη! Σα να πήγα στη Λάρισα, γύρισα στο Βόλο, ξαναπήγα στη Λάρισα, ξαναγύρισα στο Βόλο…

«Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα»

Έχω νιώσει πολλές φορές έτσι όταν γυρνάω σε τόπους που έχω πάει και ξαναπάει.

Τα ταξίδια όταν γίνονται στον υπερθετικό βαθμό, όπως συμβαίνει με τους ναυτικούς, καταλήγουν σε αφόρητη πλήξη.

Είναι αυτό που έλεγαν πριν χιλιάδες χρόνια κάποιοι παλαιοί ντόπιοι με χλαμύδες και σανδάλια. «Μηδεν Άγαν»

Τίναξα τα λέπια και κοίταξα στον καθρέφτη να βεβαιωθώ αν η μορφή μου εξακολουθούσε να θυμίζει άνθρωπο.

Ρύθμισα την τηλεόραση σε συχνότητες Ουρουγουάης και  Αργεντινής,  τηλεφώνησα σπίτι για να τους ανακοινώσω ότι επιτέλους πιάσαμε στεριά ασφαλώς και κάπου στις δύο το πρωί πήγα για ύπνο.

Συνεχίζεται…

Chrisgio