Στοργή γονέων - Parenting affection Νο2

Από το Durban στο Cape Agulhas και τον Ατλαντικό

Το μεσημέρι της 25ης Αυγούστου, ακριβώς 24 ώρες μετά την αναχώρηση από το Durban ξαναχτύπησε το δορυφορικό. «Ξεχάστε τη Βραζιλία, προορισμός σας η Αργεντινή, Rio de la Plata».

Λογικό! Κοντεύαμε να βγούμε στον Ατλαντικό Ωκεανό και όταν φτάνεις εκεί πρέπει να ξέρεις τουλάχιστον την κατεύθυνσή σου. Το ναύλο μαγειρεύονταν και γρήγορα θα είχαμε νέα.

Με πορεία νοτιοδυτική που άλλαζε κάθε τόσο, διαρκώς αυξανόμενη μέχρι να πιάσουμε το Cape Agulhas, έμοιαζε σαν να κρατούσαμε αγκαλιά και χαϊδολογούσαμε την Νότιο Αφρική. Σαν να την ευχαριστούσαμε που μας επέτρεπε σχεδόν να την… ακουμπάμε για να είμαστε ασφαλείς. Στο ακρωτήρι θα βάζαμε το μεγάλο ποτάμι στη πλώρη μας.

Το καράβι το κρατούσα μέσα από την ισοβαθή των 100 μέτρων. Αν και τα Abnormal Waves ποτέ δεν εμφανίστηκαν εν πλήρη ισχύ, η κατάσταση που επικρατούσε πέρα από τα 5 μίλια ήταν πολλή άσχημη. Τα κύματα μπορεί να μην έφταναν τα 30+ μέτρα αλλά και με τα 10ρια και τα 15άρια σε καμιά περίπτωση δεν κάνεις πλάκα. Πάλι για μεγάλο κίνδυνο συζητάμε και μάλιστα για ένα πλοίο που ταξίδευε άδειο.

Ταμπουρωμένοι λοιπόν στα ρηχά, σχεδόν ξύναμε τα βράχια της μεγάλης χώρας. Άντε δυο μέρες ακόμα να βγούμε στον Ατλαντικό. Επιτέλους να κοιμηθώ!...

Κατέβαινα από τη γέφυρα όταν έβλεπα ότι η κατάσταση ήταν διαχειρίσιμη από τον Αξιωματικό Φυλακής, γιατί δεν ήμασταν οι μόνοι έξυπνοι που ταξίδευαν στον στενό διάδρομο. Υπήρχε κίνηση και οι μανούβρες κοντά στις στεριές δεν είναι ότι πιο εύκολο για τα Bulk Carriers Panamax, αυτούς τους αργούς και δυσκίνητους γίγαντες των 230 μέτρων! 

Απουσίαζα από τη γέφυρα όταν κατά τις 10 το βράδυ ο Φιλιππίνος ανθυποπλοίαρχος αναγκάστηκε να στρίψει το καράβι αριστερά για να κρατηθεί σε ασφαλή απόσταση από άλλο καράβι που αντέπλεε με πορεία βορειοανατολική.

Όμως η αλλαγή πορείας, μέχρι να «καθαρίσουμε» με το άλλο βαπόρι που κι αυτό είχε στρίψει προς τη στεριά για τον ίδιο λόγο, μας έριξε στο Agulhas, στο στόμα του λύκου. Η «σύγκρουση» με κάποιο κύμα ήταν θέμα χρόνου.

Φωτογραφία Google

Καθόμουν στην πολυθρόνα του γραφείου όταν ένιωσα το καράβι να σείεται. Αίσθηση σύγκρουσης! Το κύμα χτύπησε μέσα στη νύχτα στα μουλωχτά!

*****

Είναι η στιγμή που κάτι αδειάζει μέσα σου, που ξεπερνάς τα όρια του φόβου. Δεν φοβάσαι πια, βρίσκεσαι εντός του αιτίου που τον δημιουργούσε. Από το «τι θα μπορούσε να συμβεί σε περίπτωση…», περνάς στο «τι κάνουμε τώρα;»

*****

Σίγουρα δεν ήταν αυτού του επιπέδου η κατάσταση, αλλά όταν είσαι σφιγμένος ξέροντας ότι κίνδυνος ταξιδεύει δίπλα σου, στην κάθε διατάραξη της ηρεμίας σου ένας πόνος σου τρυπάει τα μηνίγγια.

Γνωστοί ήχοι πτώσεως αντικειμένων, που κάποιοι ξέχασαν ν’ ασφαλίσουν σε περίπτωση κακοκαιρίας, ακούστηκαν από τον αλουέ (διάδρομο) και πάνω απ’ το κεφάλι μου, από το ταβάνι. Ποιος ξέρει τι είχε πέσει και σέρνονταν στη γέφυρα.

Ανέβηκα πάνω και ο ανθυποπλοίαρχος ψύχραιμος μου εξήγησε τι είχε συμβεί, την ώρα που μάζευε βιβλία, χάρτες, ποτήρια, φλυτζάνια…

Από πίσω μου είδα την πόρτα να ξανανοίγει και τον Πρώτο Μηχανικό να μπαίνει στη γέφυρα.

 -Τι έγινε κάπταιν;

-Τι να γίνει chief; Αυτά και χειρότερα θα παθαίναμε αν ταξιδεύαμε 2-3 μιλιά αριστερότερα από εδώ που ταξιδεύουμε από χθες.

-Μας την έδωσε γερή ε; πωπώωω!

-Μας την έδωσε και την καταλάβαμε. Γύρισε ο Hernando αριστερά να αποφύγει καράβι που ανέβαινε και ώσπου να τελειώσει τη μανούβρα μπήκαμε στην «απαγορευμένη ζώνη»! Γυρίζουμε πάλι προς τις στεριές.

Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο υποπλοίαρχος που είχε ξύπνησε. Ίδιες ερωτήσεις, ίδιες απαντήσεις!
-Με θέλεις να ανέβω στη γέφυρα; Με ρώτησε.

-Όχι κοιμήσου, όλα υπό έλεγχο.

Μέχρι να ξαναμπούμε στα ασφαλή νερά δεν είχαμε άλλο ανάλογο κύμα. Μερικά ακόμα που μας χτύπησαν, φάνταζαν σαν σε μπουνάτσα. Όταν έχεις ζήσει τα χειρότερα…

Δύσκολες ώρες, μέρες!

Τα μεσάνυχτα της 26ης προς την 27η του Αυγούστου 2014, κι αφού είχαμε αφήσει πίσω μας τα λιμάνια της Νοτίου Αφρικής East London και Port Elizabeth, ήρθαμε σε παράλλαξη με το Cape Agulhas.

*****

Κάθε φορά που περνάω αυτό το ακρωτήρι θέλω να θυμίζω ότι το Cape Agulhas είναι το νοτιότερο άκρο της Αφρικανικής ηπείρου και όχι το Cape of Good Hope (ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος) το οποίο βρίσκεται βορειότερα και δυτικότερα του Cape Agulhas. 

*****

Μπορεί ο Rio de la Plata να είναι τελευταίος στόχος αυτού του πολύ μεγάλου ταξιδιού αλλά αυτό δεν παρηγορεί κανέναν όταν απομένουν 4.500 μίλια που πρέπει να τα ταξιδέψεις στο καταχείμωνο του νοτίου ημισφαιρίου.

Μπορείς όμως κάνεις δύο ευχές.

ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΑΞΙΔΙΟΥ και ΥΠΟΜΟΝΗ….

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Ναυτικοί και Χάρτες, Κομάντος και Σφαίρες

Δύο ομάδες ενόπλων.

Τέσσερις + Τέσσερις άνθρωποι έτοιμοι για όλα, με ηρεμία και υπερβολική σιγουριά γι’ αυτό που έκαναν!

Δύο ταξίδια.

Το πρώτο από το Galle της Sri Lanka στο Salalah του Oman και από την Ανατολή στη Δύση.

Το δεύτερο από τη Fujairah των UAE στο Durban της South Africa και από τον Βορρά στον Νότο. 

Ένα καράβι.

Σαν τεράστιο Scanner σάρωσε τον Ινδικό Ωκεανό μίλι-μίλι και κατέληξε ασφαλώς και χωρίς απώλειες να ταξιδεύει προς την Λατινική Αμερική.

Αναρωτιέμαι με τι θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει καλύτερα αυτές τις 40 μέρες εκτός από την φωτογραφία! Την βλέπω την ξαναβλέπω και καταλήγω στο συμπέρασμα: Τίποτα!

Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Στοργή γονέων - Parenting affection Νο1

Abnormal Waves - Durban - Αποβίβαση κομάντος

Είχαμε πάρει την τελική πορεία προς το Durban και το μυαλό μου ήταν στην προσέγγιση. Κρατούσα το πλοίο ελαφρά βορειότερα από το στόχο μας. Είχα το λόγο μου!

Το πρωί της 24ης Αυγούστου ήταν μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα, με γαλανό ουρανό, λαμπρό ήλιο και πολύ δυνατό νοτιοδυτικό άνεμο στα 6 μποφόρ. Όσο πλησιάζαμε ο επίσης νοτιοδυτικός κυματισμός αύξανε το ύψος του που δημιουργούσε ανησυχία. Αν συνέχιζε έτσι στην άφιξη δεν θα περνούσαμε καλά.

*****

Στις θάλασσες αυτού του πλανήτη τα πιο διάσημα θαλάσσια ρεύματα στη ναυτική κοινότητα είναι τρία:

1. Gulf Stream: Θερμό ρεύμα που ξεκινάει από την Καραϊβική Θάλασσα και τον Κόλπο του Μεξικού, ανεβαίνει το στενό της Φλόριδας (Florida Strait), συνεχίζει κοντά στις ακτές των ΗΠΑ και του Καναδά και στη συνέχεια περνάει απέναντι βόρεια της Μεγάλης Βρετανίας, τα νησιά Φερόες και καταλήγει στη βόρεια Νορβηγία. Εκεί πάνω λόγω του θερμού αυτού ρεύματος, το ρωσικό λιμάνι Μούρμανσκ (Murmansk) στον Αρκτικό Ωκεανό δεν παγώνει το χειμώνα.

2. Kuro Siwo: Θερμό ρεύμα που ξεκινάει από την Ταϊβάν, περνάει ανατολικά της Ιαπωνίας και συνεχίζει βορειοανατολικά.

3. Agulhas Current: Θερμό ρεύμα που ξεκινάει από το στενό της Μοζαμβίκης (Mozambique Channel) κατευθύνεται νοτιοδυτικά ακολουθώντας τα παράλια της Νοτίου Αφρικής και ξεθυμαίνει κάπου ανοιχτά των ακρωτηρίων Cape of Good Hope και Cape Agulhas με το ομώνυμο όνομα. 

Η μεγάλη ταχύτητα, η δύναμη και η στενότητά του για ωκεάνιο ρεύμα τα χαρακτηριστικά του. 

Τρέχει, στα περισσότερα σημεία των ακτών της Νοτίου Αφρικής, σε απόσταση 5 μιλίων από τις ακτές όπου και η ισοβαθής των 100 μέτρων. Πιο κοντά από τα 5 μίλια προς τη στεριά το ρεύμα δεν υφίσταται.

Προς τον ωκεανό εκτείνεται περίπου μέχρι τα 30-40 μίλια. Στενό για ωκεάνιο ρεύμα.

Με καλό καιρό και πορεία νοτιοδυτική τα πλοία μπαίνουν στο ρεύμα και… απογειώνονται.

Με πορεία βορειοανατολική έχουν δύο επιλογές. Ή να κρατηθούν στα 40 και πλέον μίλια από τις στεριές ή, το προτιμότερο όταν κατευθύνονται προς λιμάνι της Νοτίου Αφρικής να μείνουν μέσα από τα 5 μίλια πολύ κοντά στις στεριές, και πάντα μέσα από την ισοβαθή των 100, για να αποφύγουν το κόντρα ρεύμα.

Μειονέκτημα αυτής της επιλογής ο κίνδυνος που πηγάζει από την πολλή κοντινή απόσταση στις ακτές όπου σε περίπτωση μηχανικής βλάβης ή ακόμα-ακόμα και ανικανότητας/ανευθυνότητας του επί της γεφύρας αξιωματικού να βρεθούν στα βράχια πριν καλά-καλά το καταλάβουν.

Με κακό καιρό τίποτα από τα παραπάνω δεν αλλάζουν εκτός αν ο άνεμος πνέει από τα νοτιοδυτικά με πολλά μποφόρ. Σ’ αυτή την περίπτωση συμβαίνουν πράματα και θάματα.

Ο άνεμος αρχίζει να «ξυρίζει» την επιφάνεια του ρεύματος και προσπαθεί να του αλλάξει κατεύθυνση από νοτιοδυτική και σε βορειοανατολική. Στην άνιση μάχη με νικητή πάντα το ρεύμα, το οποίο συνεχίζει απτόητο την αιώνια πορεία του, το μόνο που καταφέρνει ο άνεμος είναι να δημιουργεί αντιμάμαλο με αποτέλεσμα κυματισμό κόντρα στο ρεύμα. Όσο περισσότερο διαρκεί η μάχη ανέμου/ρεύματος και όσο δυναμώνουν τα μποφόρ τόσο ο κυματισμός γιγαντώνεται.

Έτσι δημιουργούνται τα Abnormal Waves το ύψος τους οποίων μπορούν να φτάσουν στο τερατώδες ύψος των 30+ μέτρων.

Είναι τα κύματα που έχουν δημιουργήσει τον μύθο του υπερβολικά κακού καιρού της Νοτίου Αφρικής. Δεν εννοώ ότι η περιοχή είναι θαλασσινός παράδεισος αλλά ο καιρός είναι τόσο κακός, ειδικά το χειμώνα, όσο και σε πολλές άλλες περιοχές του κόσμου. Τη διαφορά έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν αυτά τα καταραμένα κύματα.

Τις παλιές εποχές που δεν είχε γίνει ακόμα γνωστός ο μηχανισμός που τα δημιουργεί, η μετεωρολογία ήταν στα σπάργανα και στα πλοία δεν υπήρχε on line ενημέρωση, είχαν καταπιεί ολόκληρα βαπόρια. Βαπόρια που πήγαν αύτανδρα πριν προλάβουν να κάνουν κιχ. Απλώς ξαφνικά εξαφανίστηκαν…

Δεν είναι λοιπόν ο κακός καιρός η αιτία που τόσα πλοία έχουν βυθιστεί στην περιοχή αλλά η συγκυρία που δημιουργεί αυτά τα γιγάντια κύματα. Υπό άλλες συνθήκες ο καιρός την περιοχή αντιμετωπίζεται όπως σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Αν είσαι ενημερωμένος βρίσκεις τον τρόπο να τα αποφύγεις, αν όχι τότε μαύρο φίδι που σ’ έφαγε.

Στις περιπτώσεις πλοίων που από τον ωκεανό κατευθύνονται προς Νοτιοαφρικανικά λιμάνια την ώρα που τα Abnormal Waves «χορεύουν» στην πλάτη της θάλασσας, που λέει και ο Νίκος Καββαδίας, η προσέγγιση είναι ένα πολύ μεγάλο ρίσκο.

*****

Λίγο πριν την άφιξη στο Durban στο σημείο αποβίβασης των ενόπλων κατάλαβα ότι το φαινόμενο των Abnormal Waves ήταν εκεί αλλά όχι στα φόρτε του.

Οι προϋποθέσεις βέβαια δημιουργίας τους παρούσες αλλά ασθενείς.

Ρεύμα στο αέναο νοτιοδυτικό δρομολόγιό του, αντίθετος νοτιοδυτικός άνεμος.

Καλά νέα τα λίγα μποφόρ που δεν βοηθούσαν στη γιγάντωση τους.

Η κατάσταση διαχειρίσιμη.

Προχώρησα εναντίον του «θαλάσσιου ποταμιού» Agulhias με τα μεγάλα κύματα στην αριστερή μάσκα (αριστερή πλευρά της πλώρης).

Αυτός ήταν ο λόγος που κρατούσα το πλοίο βορειότερα του Durban. Για να μη βρεθώ περνώντας το Agulhias νοτιότερα ή το χειρότερο, τα κύματα από την αριστερή μπάντα.

Μας κούνησαν αρκετά βίαια και 2-3 φορές συγκρουστήκαμε κυριολεκτικά μαζί τους. Ένα άσχημο συναίσθημα που σε κάνει να λες μέσα σου, «δεν μπορεί, αυτές τις συγκρούσεις πρέπει να τις ένιωσε και η λαμαρίνα!»

Ωστόσο όταν έχεις περάσει τα χειρότερα και έχεις επιζήσει, καταλαβαίνεις ότι όλα είναι υπό έλεγχο...

*****

Μου ήρθαν θύμισες παλιές από 22 χρόνια πίσω. Τότε που ένιωσα στο πετσί μου τα Abnormal Waves των 30+, σε «ώρες δόξας». Τότε που οσμίστηκα για πρώτη φορά τον θάνατο, που τον είχα νιώσει τόσο κοντά μου!

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως και να μου είχε σιγοψιθυρίσει κάτι στ’ αυτί, αλλά έκανα ότι δεν τον άκουσα…

Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και σήμερα θυμάμαι τη μέρα εκείνη. Το ρίγος διαπερνάει τη σπονδυλική μου στήλη και πολλές φορές τα βράδια γίνεται ο εφιάλτης που με ξυπνάει βίαια.

Αλλά αυτή είναι μια άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία που ίσως γράψω στο μέλλον…

Αυτό που προέχει είναι η κατά κάποιο τρόπο ζωντανή εξιστόρηση του σήμερα και του μέλλοντός μου στη θάλασσα, όσο από αυτό έχει απομείνει.

*****

Τελικά το καράβι πέρασε στη «δεξιά όχθη» του Agulhas και σαν σε άλλο, ήρεμο κόσμο πλησιάσαμε το σκάφος που μας περίμενε στο σημείο αποβίβασης.

Οι τέσσερις φύλακές μας που έζησαν μαζί μας για 18 μέρες έφυγαν κατά τον ίδιο τρόπο που είχαν έρθει. Όπως είναι έρθει και είχαν φύγει και οι προηγούμενοι. Τα χέρια σηκωμένα από το σκάφος που τους πήγαινε στη στεριά, λόγια που δεν ακούγαμε λόγω απόστασης, τα δικά μας χέρια σηκωμένα από γέφυρα και κατάστρωμα...

Ήταν η 24η Αυγούστου, η μέρα άφιξης στα διεθνή νερά του Durban.

Ήταν, η μέρα που στο βιβλίο «απομνημονευμάτων πλοίου και πληρώματος», ας το πούμε ημερολόγιο γεφύρας, έκλεισε ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο διάρκειας 40 περίπου έντονων 24ώρων με τίτλο… «Παρέα με τους κομάντος».

Ήταν το μεσημέρι της 24ης Αυγούστου, τότε που φύγαμε για τη Λατινική Αμερική. Για τον Rio de la Plata; Για τη Βραζιλία;

Θα δείξει!...

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Προς το Durban - Παλιές & νέες ρότες εν μέσω μουσώνων στον Ινδικό, σκέψεις και περιγραφές

Μια αναμνηστική των τεσσάρων. Μπροστά τους το όνομα του πλοίου που σήμερα εν έτει 2017, τρια χρόνια μετά, κυκλοφορεί με άλλο όνομα και υπό άλλη ιδιοκτησία. Όλα τριγύρω αλλάζουνε...

Στις 6 το πρωί της 7ης Αυγούστου 2014 με ξύπνησαν τα μουσώνια. Ο καιρός είχε αρχίζει να αλλάζει από τα μεσάνυχτα όταν αφήσαμε πίσω μας τον Κόλπο του Ομάν. Είχαμε στρίψει στο κάβο του Ras Al Hadd και είδαμε ξανά τον βόρειο Ινδικό ή αλλιώς Αραβική Θάλασσα. Ακριβώς όπως τον περιμέναμε. Καμιά έκπληξη. Είχαμε μπει για τα καλά σε μια ακόμα μακρά χρονική περίοδο βασανιστηρίων και η πρόβλεψη έλεγε ότι θα κρατήσει για τις επόμενες 35 με 40 μέρες, ώσπου να δούμε τον Rio de la Plata.

Καμιά ελπίδα!

Παράγγειλα καφέ στον μάγειρα. «Στείλε τον στο δωμάτιό μου» του είπα.

Ώσπου να έρθει ανέβηκα για λίγο στη γέφυρα. Υποπλοίαρχος, ναύτης και ο κομάντο, όλη η βάρδια επί το έργον.

-Καλημέρα παιδιά.

-Καλημέρα απάντησαν υποπλοίαρχος και κομάντο.

-Good morning, ακούστηκε να βγαίνει χαμηλόφωνα η φωνή από τα χείλια του ναύτη.

-Πως πάμε;

-Καλά καπετάνιε, ο καιρός χάλασε αλλά αναμενόμενο, απάντησε ο υποπλοίαρχος.

-Σωστά, σωστά.

-Να κεράσουμε καφέ;

-Όχι ευχαριστώ θα τον πιω στο δωμάτιό μου ίσως να τον έχουν φέρει κιόλας. Είναι και πολύ πρωί ακόμα! Τα λέμε αργότερα πάω κάτω. Γεια σας προς το παρόν.

-Γεια σου κάπταιν.

Είχαμε βγει στο ανοιχτό πέλαγος. Η κυκλοφορία μηδενική και όσο θα βαθαίναμε στην επικίνδυνη περιοχή (High Risk Area)τόσο λιγότερα ανθρώπινα ίχνη θα συναντούσαμε.

Κατέβηκα να απολαύσω τον πολύ πρωινό καφέ μου. Να «απολαύσω» ένα καφέ στη μέση ενός ωκεανού που «έβραζε»;

Τι λέω πάλι!…

Ανέβηκα ξανά κατά τις 9. Η βάρδιες είχαν αλλάξει και οι κομάντος ήταν όλοι στη γέφυρα. Αν και οι τρεις από αυτούς δεν είχαν βάρδια δεν είχαν που να πάνε!

Η γέφυρα είναι το καλύτερο διαμέρισμα. Ρετιρέ με θέα την απέραντη θάλασσα! Αν ήταν στημένη σε κάποιο κυκλαδονήσι θα αποκαλούσαμε τους εαυτούς μας τυχερούς και όλοι οι φίλοι θα μας επισκέπτονταν. Το ίδιο και οι κομάντος εδώ καταμεσής του Ινδικού!

Ποια η διαφορά;

Ζητείται σοβαρότης!...

Είναι γεγονός ότι ο κακός καιρός δεν ευνοεί τις πειρατείες και χωρίς να μειώνεται η αντιπειρατική επαγρύπνηση παρατηρούσες σε όλους μια χαλάρωση στα μάτια τους, στην ανάσα τους, στις κινήσεις τους μηδενός εξαιρουμένου και εμού του ιδίου. Ανθρώπινο! Ωστόσο ήμουν αναγκασμένος να κρατήσω τα… μπόσικα μη δείχνοντας τη δική σου χαλάρωση.

Αυτές οι περιπτώσεις είναι σαν τις μετωπικές συγκρούσεις στο διεθνή. Πολλοί δεν φορούν ζώνη, άλλοι μιλάνε στο κινητό, άλλοι τρέχουν σαν παλαβοί και όλοι σκέφτονται, «σε μένα θα τύχει;» Ναι ρε ανόητε, σε σένα θα τύχει και θα είναι «one way ticket».

Γι’ αυτό επαγρύπνηση μέχρι το Durban.

Στο κατάστρωμα ο λοστρώμος, οι ναύτες και ο υποπλοίαρχος που συντόνιζε, συνέχιζαν αυτό που από χθες είχαν ξεκινήσει.

Το πλύσιμο των αμπαριών. Την πιο σημαντικη εργασία στο καράβι, την προετοιμασία για την επόμενη φόρτωση. Η αποστολή ενός φορτηγού πλοίου είναι μια και μοναδική, η μεταφορά φορτίου και το φορτίο πρέπει να μπει σε καθαρά αμπάρια.

Προς το παρόν το νερό δροσίζει και είναι καλοδεχούμενο. Αυτό είναι και το στοίχημα που έπρεπε να κερδίσουν, να μην αργήσουν τόσο ώστε να τους προλάβει ο εφιάλτης. Ο χειμώνας ήταν εκεί στο νότο και το κρύο ανάλογο, το ξέραμε. Δεν παραμόνευε να χτυπήσει μπαμπέσικα.

Χονδρικά η πορεία του πλοίου προς το Durban

Με πλησίασε ο αρχηγός τους και με ρώτησε.

-Από πού θα πάτε το καράβι στο Durban κάπταιν;

Κατάλαβα που το πήγαινε. Θα είχε δει προφανώς και την χαραγμένη πορεία στο χάρτη!

-Ανατολικά Σεϋχέλλων, βόρεια του Αγίου Μαυρικίου και του Ρενιόν, θα πλησιάσουμε τα νότια παράλια της Μαδαγασκάρης κι από κει «καρφί» για Durban. Γιατί ρωτάς; Δεν είδες το χάρτη;

-Να, έλεγα μιας και ο καιρός είναι κακός και οι πιθανότητες πειρατείας ελάχιστες να πηγαίναμε πιο κοντά στην Αφρική και στην βόρεια είσοδο του στενού τη Μοζαμβίκης (Mozambique Channel) εκεί στα νησιά Κομόρες (Comoros Islands) όπου υπάρχει αντιπειρατική βάση να κατεβούμε κι εμείς, να μην έρθουμε ως το Durban…

Χονδρικά η πρόταση του Team Leader και παλαιά, προ εποχής πειρατείας, πορεία όλων των πλοίων

Ο καθένας με το πόνο του και τη βόλεψη του, σκέφτηκα.

-Όχι! Ούτε να το σκέφτεσαι! Θα πάμε απ’ έξω, αλάργα και στα σίγουρα. Του το ξέκοψα και χαμογέλασα με νόημα.

-ΟΚ κάπταιν και συγνώμη.

-Μπα, δεν κάνει τίποτα, απάντησα και γέλασα αυτή τη φορά.

Γέλασε κι αυτός.

Η συζήτηση σταμάτησε εκεί χωρίς να επαναληφθεί τις επόμενες 17-18 μέρες του ταξιδιού. Eπαγγελματίες. Στην συνέχεια ήρθαν όλοι τους πιο κοντά μας κι εμείς σ’ αυτούς.

Ο χρόνος και κυρίως η μοναξιά τις περισσότερες φορές ενώνουν, σε προσαρμόζουν στο περιβάλλον που ζεις. Τα βρίσκεις ακόμα και με ανθρώπους που στη κανονική σου ζωή ούτε που θα τους έδινες σημασία. 

*****

Μερικά χρόνια πίσω, πριν το φαινόμενο «πειρατεία» αλλάξει τα δεδομένα, η πρόταση του team leader απλώς δεν θα υφίστατο, αφού θα είχε ακολουθηθεί σαν την μόνη λογική, ορθόδοξη, συντομότερη κατά 500 μίλια πάνω-κάτω και πιο απάγκιο πορεία.

Έλα όμως που από τη μια μεριά ο φόβος και ο τρόμος των ναυτικών και από την άλλη η οικονομική καταστροφή που παραμόνευε για τους πλοιοκτήτες, σε περίπτωση πειρατείας πλοίων τους, έχουν μετατρέψει μια πορεία κατά πολύ μακρύτερη, στην ιδανικότερη!

Οι θαλάσσιες περιοχές κοντά στα παράλια της Ανατολικής Αφρικής εμπορικά έχουν νεκρώσει κι εμείς οι ναυτικοί σχεδόν έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε ότι δεν υπάρχει θάλασσα σ’ αυτά τα μέρη. Απλησίαστη, επικίνδυνη όλη η περιοχή από το Κέρας έως τα σύνορα Μοζαμβίκης και Νοτίου Αφρικής.

Στον ανοιχτό ωκεανό ο κίνδυνος δεν εκλείπει αλλά δεν μιλάμε και για το ίδιο πράγμα.

*****

Καθώς η πιθανότητα πειρατείας έτεινε στο μηδέν και ο καιρός συνέχιζε σ’ ένα εκνευριστικά σταθερό τέμπο που αναρωτιόσουν μην τυχόν κάποια αόρατη υπερμηχανή διατηρούσε αυτή σταθερότητα κύματος και ανέμου.

Το ταξίδι βαρετό, κουραστικό, χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Στις 12 Αυγούστου το μεσημέρι κόψαμε τον Ισημερινό περνώντας στο νότιο ημισφαίριο. Μία μέρα νωρίτερα είχαμε αλλάξει πορεία προς 192 μοίρες. Στις 14 το πρωί, πολλά μίλια μακριά, βάλαμε στα δεξιά μας τις Σεϋχέλλες, που σαν σύμπλεγμα φτάνουν στο νότο μέχρι τα νησιά Αγκαλέγκα (Agalega Islands). Στα αριστερά μας ακόμα πιο μακριά οι Μαλδίβες και πιο κάτω το νησάκι Diego Garcia. Το «μάτι» των Βρετανών στον Ινδικό.

Όλα αυτά, εξαιρουμένων των πορειών που ακολουθούμε, δεν αποτελούν λεπτομέρειες του ταξιδιού. Περιγράφω εξαιρετικά περιληπτικά τον κεντρικό Ινδικό.

Τα μουσώνια άρχιζαν να εξασθενούν αλλά σε λίγο ο χειμώνας του νοτίου ημισφαιρίου θα μας επηρέαζε δραστικά. Απλώς θα άλλαζε ο… Μανωλιός!

Όπως το είχα πει εξ’ αρχής. Καμιά ελπίδα!

Λίγο πιο κάτω το ασήμαντο νησάκι Τρόμελιν μήκους κάτι λιγότερο του μιλίου, μ’ έναν έρημο και μόνο αεροδιάδρομο. (ανακάλυψή μου στο Google Earth).

Τα μεσάνυχτα της 17ης προς 18η του μηνός βόρεια του Αγίου Μαυρικίου και του Ρενιόν στρίψαμε στις 231 μοίρες ενώ νωρίς το πρωί της 21ης Αυγούστου είδαμε τις νότιες ακτές της Μαδαγασκάρης. Γυρίσαμε προς 250 μοίρες.

Μπροστά μας το Durban, αυτός ο ενδιάμεσος στόχος πριν την Λατίνα, το λιμάνι αποβίβασης των ενόπλων.

Συνεχίζεται…

Chrisgio