Προς το Durban - Παλιές & νέες ρότες εν μέσω μουσώνων στον Ινδικό, σκέψεις και περιγραφές

Μια αναμνηστική των τεσσάρων. Μπροστά τους το όνομα του πλοίου που σήμερα εν έτει 2017, τρια χρόνια μετά, κυκλοφορεί με άλλο όνομα και υπό άλλη ιδιοκτησία. Όλα τριγύρω αλλάζουνε...

Στις 6 το πρωί της 7ης Αυγούστου 2014 με ξύπνησαν τα μουσώνια. Ο καιρός είχε αρχίζει να αλλάζει από τα μεσάνυχτα όταν αφήσαμε πίσω μας τον Κόλπο του Ομάν. Είχαμε στρίψει στο κάβο του Ras Al Hadd και είδαμε ξανά τον βόρειο Ινδικό ή αλλιώς Αραβική Θάλασσα. Ακριβώς όπως τον περιμέναμε. Καμιά έκπληξη. Είχαμε μπει για τα καλά σε μια ακόμα μακρά χρονική περίοδο βασανιστηρίων και η πρόβλεψη έλεγε ότι θα κρατήσει για τις επόμενες 35 με 40 μέρες, ώσπου να δούμε τον Rio de la Plata.

Καμιά ελπίδα!

Παράγγειλα καφέ στον μάγειρα. «Στείλε τον στο δωμάτιό μου» του είπα.

Ώσπου να έρθει ανέβηκα για λίγο στη γέφυρα. Υποπλοίαρχος, ναύτης και ο κομάντο, όλη η βάρδια επί το έργον.

-Καλημέρα παιδιά.

-Καλημέρα απάντησαν υποπλοίαρχος και κομάντο.

-Good morning, ακούστηκε να βγαίνει χαμηλόφωνα η φωνή από τα χείλια του ναύτη.

-Πως πάμε;

-Καλά καπετάνιε, ο καιρός χάλασε αλλά αναμενόμενο, απάντησε ο υποπλοίαρχος.

-Σωστά, σωστά.

-Να κεράσουμε καφέ;

-Όχι ευχαριστώ θα τον πιω στο δωμάτιό μου ίσως να τον έχουν φέρει κιόλας. Είναι και πολύ πρωί ακόμα! Τα λέμε αργότερα πάω κάτω. Γεια σας προς το παρόν.

-Γεια σου κάπταιν.

Είχαμε βγει στο ανοιχτό πέλαγος. Η κυκλοφορία μηδενική και όσο θα βαθαίναμε στην επικίνδυνη περιοχή (High Risk Area)τόσο λιγότερα ανθρώπινα ίχνη θα συναντούσαμε.

Κατέβηκα να απολαύσω τον πολύ πρωινό καφέ μου. Να «απολαύσω» ένα καφέ στη μέση ενός ωκεανού που «έβραζε»;

Τι λέω πάλι!…

Ανέβηκα ξανά κατά τις 9. Η βάρδιες είχαν αλλάξει και οι κομάντος ήταν όλοι στη γέφυρα. Αν και οι τρεις από αυτούς δεν είχαν βάρδια δεν είχαν που να πάνε!

Η γέφυρα είναι το καλύτερο διαμέρισμα. Ρετιρέ με θέα την απέραντη θάλασσα! Αν ήταν στημένη σε κάποιο κυκλαδονήσι θα αποκαλούσαμε τους εαυτούς μας τυχερούς και όλοι οι φίλοι θα μας επισκέπτονταν. Το ίδιο και οι κομάντος εδώ καταμεσής του Ινδικού!

Ποια η διαφορά;

Ζητείται σοβαρότης!...

Είναι γεγονός ότι ο κακός καιρός δεν ευνοεί τις πειρατείες και χωρίς να μειώνεται η αντιπειρατική επαγρύπνηση παρατηρούσες σε όλους μια χαλάρωση στα μάτια τους, στην ανάσα τους, στις κινήσεις τους μηδενός εξαιρουμένου και εμού του ιδίου. Ανθρώπινο! Ωστόσο ήμουν αναγκασμένος να κρατήσω τα… μπόσικα μη δείχνοντας τη δική σου χαλάρωση.

Αυτές οι περιπτώσεις είναι σαν τις μετωπικές συγκρούσεις στο διεθνή. Πολλοί δεν φορούν ζώνη, άλλοι μιλάνε στο κινητό, άλλοι τρέχουν σαν παλαβοί και όλοι σκέφτονται, «σε μένα θα τύχει;» Ναι ρε ανόητε, σε σένα θα τύχει και θα είναι «one way ticket».

Γι’ αυτό επαγρύπνηση μέχρι το Durban.

Στο κατάστρωμα ο λοστρώμος, οι ναύτες και ο υποπλοίαρχος που συντόνιζε, συνέχιζαν αυτό που από χθες είχαν ξεκινήσει.

Το πλύσιμο των αμπαριών. Την πιο σημαντικη εργασία στο καράβι, την προετοιμασία για την επόμενη φόρτωση. Η αποστολή ενός φορτηγού πλοίου είναι μια και μοναδική, η μεταφορά φορτίου και το φορτίο πρέπει να μπει σε καθαρά αμπάρια.

Προς το παρόν το νερό δροσίζει και είναι καλοδεχούμενο. Αυτό είναι και το στοίχημα που έπρεπε να κερδίσουν, να μην αργήσουν τόσο ώστε να τους προλάβει ο εφιάλτης. Ο χειμώνας ήταν εκεί στο νότο και το κρύο ανάλογο, το ξέραμε. Δεν παραμόνευε να χτυπήσει μπαμπέσικα.

Χονδρικά η πορεία του πλοίου προς το Durban

Με πλησίασε ο αρχηγός τους και με ρώτησε.

-Από πού θα πάτε το καράβι στο Durban κάπταιν;

Κατάλαβα που το πήγαινε. Θα είχε δει προφανώς και την χαραγμένη πορεία στο χάρτη!

-Ανατολικά Σεϋχέλλων, βόρεια του Αγίου Μαυρικίου και του Ρενιόν, θα πλησιάσουμε τα νότια παράλια της Μαδαγασκάρης κι από κει «καρφί» για Durban. Γιατί ρωτάς; Δεν είδες το χάρτη;

-Να, έλεγα μιας και ο καιρός είναι κακός και οι πιθανότητες πειρατείας ελάχιστες να πηγαίναμε πιο κοντά στην Αφρική και στην βόρεια είσοδο του στενού τη Μοζαμβίκης (Mozambique Channel) εκεί στα νησιά Κομόρες (Comoros Islands) όπου υπάρχει αντιπειρατική βάση να κατεβούμε κι εμείς, να μην έρθουμε ως το Durban…

Χονδρικά η πρόταση του Team Leader και παλαιά, προ εποχής πειρατείας, πορεία όλων των πλοίων

Ο καθένας με το πόνο του και τη βόλεψη του, σκέφτηκα.

-Όχι! Ούτε να το σκέφτεσαι! Θα πάμε απ’ έξω, αλάργα και στα σίγουρα. Του το ξέκοψα και χαμογέλασα με νόημα.

-ΟΚ κάπταιν και συγνώμη.

-Μπα, δεν κάνει τίποτα, απάντησα και γέλασα αυτή τη φορά.

Γέλασε κι αυτός.

Η συζήτηση σταμάτησε εκεί χωρίς να επαναληφθεί τις επόμενες 17-18 μέρες του ταξιδιού. Eπαγγελματίες. Στην συνέχεια ήρθαν όλοι τους πιο κοντά μας κι εμείς σ’ αυτούς.

Ο χρόνος και κυρίως η μοναξιά τις περισσότερες φορές ενώνουν, σε προσαρμόζουν στο περιβάλλον που ζεις. Τα βρίσκεις ακόμα και με ανθρώπους που στη κανονική σου ζωή ούτε που θα τους έδινες σημασία. 

*****

Μερικά χρόνια πίσω, πριν το φαινόμενο «πειρατεία» αλλάξει τα δεδομένα, η πρόταση του team leader απλώς δεν θα υφίστατο, αφού θα είχε ακολουθηθεί σαν την μόνη λογική, ορθόδοξη, συντομότερη κατά 500 μίλια πάνω-κάτω και πιο απάγκιο πορεία.

Έλα όμως που από τη μια μεριά ο φόβος και ο τρόμος των ναυτικών και από την άλλη η οικονομική καταστροφή που παραμόνευε για τους πλοιοκτήτες, σε περίπτωση πειρατείας πλοίων τους, έχουν μετατρέψει μια πορεία κατά πολύ μακρύτερη, στην ιδανικότερη!

Οι θαλάσσιες περιοχές κοντά στα παράλια της Ανατολικής Αφρικής εμπορικά έχουν νεκρώσει κι εμείς οι ναυτικοί σχεδόν έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε ότι δεν υπάρχει θάλασσα σ’ αυτά τα μέρη. Απλησίαστη, επικίνδυνη όλη η περιοχή από το Κέρας έως τα σύνορα Μοζαμβίκης και Νοτίου Αφρικής.

Στον ανοιχτό ωκεανό ο κίνδυνος δεν εκλείπει αλλά δεν μιλάμε και για το ίδιο πράγμα.

*****

Καθώς η πιθανότητα πειρατείας έτεινε στο μηδέν και ο καιρός συνέχιζε σ’ ένα εκνευριστικά σταθερό τέμπο που αναρωτιόσουν μην τυχόν κάποια αόρατη υπερμηχανή διατηρούσε αυτή σταθερότητα κύματος και ανέμου.

Το ταξίδι βαρετό, κουραστικό, χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Στις 12 Αυγούστου το μεσημέρι κόψαμε τον Ισημερινό περνώντας στο νότιο ημισφαίριο. Μία μέρα νωρίτερα είχαμε αλλάξει πορεία προς 192 μοίρες. Στις 14 το πρωί, πολλά μίλια μακριά, βάλαμε στα δεξιά μας τις Σεϋχέλλες, που σαν σύμπλεγμα φτάνουν στο νότο μέχρι τα νησιά Αγκαλέγκα (Agalega Islands). Στα αριστερά μας ακόμα πιο μακριά οι Μαλδίβες και πιο κάτω το νησάκι Diego Garcia. Το «μάτι» των Βρετανών στον Ινδικό.

Όλα αυτά, εξαιρουμένων των πορειών που ακολουθούμε, δεν αποτελούν λεπτομέρειες του ταξιδιού. Περιγράφω εξαιρετικά περιληπτικά τον κεντρικό Ινδικό.

Τα μουσώνια άρχιζαν να εξασθενούν αλλά σε λίγο ο χειμώνας του νοτίου ημισφαιρίου θα μας επηρέαζε δραστικά. Απλώς θα άλλαζε ο… Μανωλιός!

Όπως το είχα πει εξ’ αρχής. Καμιά ελπίδα!

Λίγο πιο κάτω το ασήμαντο νησάκι Τρόμελιν μήκους κάτι λιγότερο του μιλίου, μ’ έναν έρημο και μόνο αεροδιάδρομο. (ανακάλυψή μου στο Google Earth).

Τα μεσάνυχτα της 17ης προς 18η του μηνός βόρεια του Αγίου Μαυρικίου και του Ρενιόν στρίψαμε στις 231 μοίρες ενώ νωρίς το πρωί της 21ης Αυγούστου είδαμε τις νότιες ακτές της Μαδαγασκάρης. Γυρίσαμε προς 250 μοίρες.

Μπροστά μας το Durban, αυτός ο ενδιάμεσος στόχος πριν την Λατίνα, το λιμάνι αποβίβασης των ενόπλων.

Συνεχίζεται…

Chrisgio