Στις 8 το βράδυ της 5ης Αυγούστου 2014 η πετρέλευση είχε τελειώσει. Το μικρό γκαζαδικάκι έφυγε ελαφρότερο κατά 1.200 τόνους fuel oil μας. Χάθηκε ανάμεσα στα μεγάλα αδέρφια του.
Σηκώσαμε την άγκυρα και απομακρυνόμενοι από το αγκυροβόλιο κατευθυνθήκαμε προς τα διεθνή ύδατα ανατολικά της Fujairah για το ραντεβού με το μικρό καράβι της Λεγεώνας των Ξένων.
Συναντηθήκαμε 2 ώρες αργότερα, στις 10, και κατά τον ίδιο τρόπο που έγινε η αποβίβαση των προηγούμενων ενόπλων πριν μια βδομάδα στο ίδιο σημείο ολοκληρώθηκε και η επιβίβαση των νέων.
Τέσσερις νέες άγνωστες φιγούρες Ελλήνων φανερώθηκαν η μία μετά την άλλη στο κατάστρωμα χρησιμοποιώντας την ανεμόσκαλα που είχαμε ρίξει από αριστερά γι’ αυτό το λόγο. Αμέσως άρχισαν με τη βοήθεια του πληρώματος να ανεβάζουν τα προσωπικά τους είδη καθώς και τις πλακέ μακρόστενες βαλίτσες μικρές και μεγάλες με τα εργαλεία του… πολέμου.
Το πλήρωμα έκανε κίνηση να μεταφέρει τα υπάρχοντά τους στη γέφυρα αλλά οι ένοπλοι τους υπέδειξαν να μεταφέρουν μόνο τις προσωπικές τους αποσκευές. Άφησαν για λογαριασμό τους τα όπλα τις σφαίρες και τα υπόλοιπα. Λογικό!...
Όλοι μαζί, πλήρωμα και κομάντος βρέθηκαν στη γέφυρα οι πρώτοι μεταφέροντας τα μπαγάζια, οι δεύτεροι για να μείνουν. O αρχηγός τους ήρθε κοντά μου και με τυπική ευγένεια, μου συστήθηκε και έθεσε την ομάδα στη διάθεσή μου.
Με το πλοίο εν κινήσει και το ταχύπλοο που τους έφερε να παραμένει δίπλα μας, ένα μπουγέλο δεμένο στα ρέλια με σχοινί κατέβηκε και γρήγορα ο Φιλιππίνος ναύτης το ανέβασε πάνω. Έχωσε το χέρι του μέσα έβγαλε ένα φάκελο και άρχισε να τρέχει με κατεύθυνση τη γέφυρα. Ένα λεπτό αργότερα τον είδα να ανοίγει τη πόρτα του chartroom και να «πέφτει» πάνω μου. Βρισκόμουν εκείνη την στιγμή πάνω από τους χάρτες.
Άνοιξα το φάκελο και βρήκα ένα έγγραφο σε μέγεθος Α4. Συνήθως κάτι τέτοια χαρτιά με τον ίδιο περίπου τρόπο υπογράφουμε περνώντας στενά όπως του Ελλήσποντου και του Βοσπόρου. Αλλά αυτό ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Ήταν η λίστα των όπλων που παραδόθηκαν στο πλοίο.
WEAPONS RELEASE VOUCHER» έγραφε σαν θέμα κάτω από το λογότυπο της DJIBUTI MARITIME SECURITY SERVICES LTD (DMSS).
Μια εταιρεία που ασχολείται με την «… ασφάλεια και την προστασία των πλοίων και των πληρωμάτων που παρέχονται ή προσφέρονται από διάφορους φορείς εκμετάλλευσης από το έδαφος της Δημοκρατίας του Τζιμπουτί, ώστε να εργάζονται σε διεθνή ύδατα της Ερυθράς Θάλασσας, του Κόλπου του Άντεν και του Ινδικού Ωκεανού». Αυτά γράφει πάνω κάτω τον ιστότοπό της.
Αυτό το «… διάφορους φορείς…» ίσως και να δικαιολογεί τα περί «Λεγεώνας των Ξένων» πράγμα για το οποίο σχεδόν βεβαιώθηκα τις επόμενες μέρες συζητώντας με τους καινούργιους φίλους μας. Τι να πιστέψει κανείς!
Το έγγραφό δεν είχε σημείο για υπογραφή πλοιάρχου παρά μόνο για τον Team Leader. Πριν προλάβω να τον φωνάξω ήταν δίπλα μου.
-Για μένα είναι κύριε πλοίαρχε. Εγώ υπογράφω!
Έκανα δυο βήματα παραπέρα και τον άφησα να υπογράψει.
Παρατηρούσα το παρόν όπως περνούσε μπροστά μου. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ζούσα όλα αυτά που… ζούσα τον τελευταίο μήνα.
Ανάμεσα σε σαν αστακούς οπλισμένους κομάντος, με τον φόβο ενδεχόμενης πειρατείας, τη θάλασσα σε άγρια κατάσταση, μυστικές συναντήσεις σε διεθνή νερά, σφαίρες, αλεξίσφαιρα γιλέκα, κράνη, κουμπάσο, διπαράλληλος, χάρτες, τρελές χαράξεις πορειών για την αποφυγή των πειρατών, ταξίδια στο άγνωστο. Όλα ανακατεμένα. Σαν από ταινία περιπέτειας λίγο πριν τον χαμό, που ευτυχώς δεν είχε έρθει, αλλά και τόσο συνηθισμένο πια το όλο σκηνικό!...
Ο ναύτης πήρε το χαρτί και χάθηκε στο κλιμακοστάσιο. Τον είδα στη κουβέρτα να κατεβάζει το μπουγέλο στο ταχύπλοο και να το ανεβάζει σχεδόν αμέσως. Αυτό ήταν, το ταχύπλοο ξεκόλλησε από το καράβι κι εξαφανίστηκε.
Αρχίσαμε να ανεβάζουμε στροφές και στις 22:30 κάναμε COSP (Commence of Sea Passage), κοινώς πρόσω ολοταχώς. Προορισμός μας το Durban της Νοτίου Αφρικής. Το λιμάνι αποβίβασης των άρτι επιβιβασθέντων κομάντος.
Το πλοίο ξανά σε πλήρη επαγρύπνηση, με 4ωρες βάρδιες ναυτών και 3ωρες των κομάντος.
Σε λίγες ώρες, νωρίς το πρωί, θα έπρεπε να τελειώσουμε την κατά το δυνατόν πλήρη αντιπειρατική μας κάλυψη.
Το πλοίο νέκρωσε. Ο ύπνος μετά από μια πολύ κουραστική μέρα απαραίτητος για όλους.
Συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου