Έριξα μια ματιά από το φινιστρίνι και είδα οργασμό στο κατάστρωμα. Παρήγγειλα καφέ και ανέβηκα στη γέφυρα.
Πλήρωμα και κομάντος είχαν πιάσει από νωρίς δουλειά. Το πλοίο είχε φορέσει τα πειρατικά του. Το συρματόπλεγμα το είχε ζώσει στο σύνολό του σαν μια σούπερ μίνι… σέξι φούστα.
Είχε γίνει γενικός έλεγχος και στο ακομοδέσιο είχαμε συμφωνήσει ποια πόρτα θα έμενε ανοιχτή απ’ όπου θα γίνονταν η έξοδος-είσοδος προς και από το κατάστρωμα. Θα έμενε ανοιχτή η υπήνεμος πόρτα του upper deck ενώ το βράδυ θα έκλειναν τα πάντα Οι υπόλοιπες ασφαλισμένες – ποτέ κλειδωμένες – από τη μέσα πλευρά για να μπορούμε να τις ανοίξουμε σε ώρα ανάγκης. Αν πχ πιάσει φωτιά (χτύπα ξύλο) μην καούμε σαν τα ποντίκια. Να πεταχτούμε έξω από την πιο κοντινή.
Οι ναύτες με τον Λοστρόμο είχαν ξεκινήσει τον καθαρισμό των αμπαριών και του καταστρώματος από τα υπόλοιπα φορτίου του Jebel Ali. Έπρεπε να τελειώσουν πριν μας πιάσει ο χειμώνας του νοτίου ημισφαιρίου και το ήξεραν. Σαν άνθρωποι της τροπικής ζώνης οι Φιλιππίνοι, ευαίσθητοι στο κρύο, είχαν ένα λόγο παραπάνω να το προσπαθήσουν. Η πράξη θα έδιχνε του λόγου το αληθές!
Ήπια τον καφέ μου και κατέβηκα στο τιμονάκι, το χώρο του πηδαλίου, και τεστάρισα μια ακόμα φορά το κινητό δορυφορικό τηλέφωνο, έλεγξα εφόδια, τρόφιμα, πόσιμο νερό, την πόρτα ασφαλείας, την χημική τουαλέτα, τον επαρκή εξαερισμό κλπ.
Ο χώρος ονομάζεται πλέον διεθνώς CITADEL και είναι αυτός που σε περίπτωση πειρατικής επίθεσης χρησιμοποιείται από πλοίαρχο και πλήρωμα να απομονωθούν-προφυλαχτούν την ώρα που την τύχη-διακυβέρνηση του πλοίου αναλαμβάνουν οι κομάντος έως ότου περάσει ο κίνδυνος ή έως ότου μας ανακαλύψουν οι πειρατές οι οποίοι θα έχουν εξουδετερώσει-σκοτώσει τους κομάντος και θα είναι κύριοι του σκάφους, πράγμα που ο καθένας μας απεύχεται.
Όλα λοιπόν, θεωρητικά τουλάχιστον, ήταν εντάξει.
Γύρισα στη γέφυρα. Η βάρδια στη θέση της. Ο ανθυποπλοίαρχος, ο ναύτης και ο ένας από τους τέσσερις ενόπλους.
Στις 11 ήρθαμε από δεξιά σε παράλλαξη με την πρωτεύουσα του Ομάν MUSCAT. Δεν φάνηκε τίποτα. Ήταν γιατί βαστούσαμε νοτιοανατολική πορεία 122 μοίρες και γυρίσαμε προς 134 αρκετά μακριά από τις στεριές αφού δεν υπήρχε λόγος να είμαστε κοντά.
Την ίδια ώρα οι κομάντος ξεκίνησαν το δικό τους γυμνάσιο στο κατάστρωμα με πλήρη εξάρτηση.
Στις 12, είναι η ώρα το μεσημεριανού φαγητού στα πλοία. Τι είπατε; Πολύ νωρίς για φαγητό η 12η μεσημβρινή; Ναι και μένα ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρονιά μου φαίνεται και μ’ ακούγεται παράταιρο αλλά όταν βρίσκεσαι στη θάλασσα και ακολουθώντας, θέλοντας και μη, τη θαλασσινή ζωή και ωράριο, είναι κάτι παραπάνω από φυσιολογικό όπως και το δείπνο στις 5 το απόγευμα.
Μετά το διάλλειμα της μιας ώρας του μεσημεριού, 12 με 1, είχαμε συμφωνήσει με τους κομάντος να επαναλάβουμε το κοινό γυμνάσιο που είχαμε κάνει εισερχόμενοι στη HRA (High Risk Area) από την μεριά της Σρι Λάνκα με τους προηγούμενους συναδέλφους τους στο δρόμο προς το Salalah.
Πρώτες βοήθειες, συντονισμός κινήσεων και δράσεων ώστε ότι χρειαστεί στην έσχατη ώρα να γίνει ήρεμα, γρήγορα, πειθαρχημένα, συγκροτημένα. Να μη χαθεί ούτε μισό πολύτιμο δευτερόλεπτο. Ο πανικός σκοτώνει!
*****
Οι ώρες του καφέ στα πλοία είναι δύο η πρώτη στις 10 έως 10 και είκοσι το πρωί και η δεύτερη στις 3 έως 3 και είκοσι το απόγευμα. 20+20=40 λεπτά όπου μπορείς να ακούσεις από τις πιο τρελές μαλακίες, μέχρι και σοφές κουβέντες. Κυρίως βέβαια επικρατούν οι πρώτες αλλά δεν παύει αυτό το 40λεπτο να είναι η ώρα της επικοινωνίας, της αποφόρτισης, η ώρα της πολιτικής όπου επικρατεί το «Ε ρε και να ‘μουνα πρωθυπουργός», τα αθλητικά, η οικογένεια, οι γκόμενες, τα λιμάνια και οι πουτάνες, ο γρίφος που επόμενου ταξιδιού, ποιος έχει ξαναπάει εκεί, το… «ξέρεις ποιος είμαι γω ρε(;)», αλλά και ώρα λύσης προβλημάτων που άπτονται του πλοίου, συντονισμός εργασιών μεταξύ μηχανής και κουβέρτας…
Στο τέλος του εικοσαλέπτου γυρνώντας στη δουλειά σου μπορεί να σου έχει μείνει ένα αχνό χαμόγελο και δόση ηρεμίας ή να έχουν κοκκινίσει τα αυτιά και μάγουλα από τα νεύρα και να σου έχει ανέβει η πίεση 25, μ’ αυτά που άκουσες και είπες αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι έχεις ξεφορτώσει, έχεις ξεφύγει από κάποιες σκέψεις που σου κάθονταν στο στομάχι από το προηγούμενο βράδυ. Την ώρα της μοναξιάς.
Ο καφές σαν αλεξικέραυνο τραβάει, το κατά δύναμη, όλα τα αρνητικά που είχες στην ψυχή σου για να σου δώσει τη «φρεσκάδα» (η λέξη ακούγεται παράξενα στα πλοία όπου όλα πάνω του είναι μπαγιάτικα) που έχεις ανάγκη αλλά και πολλές φορές να σε γεμίσει με άλλα αρνητικά για να χεις να πορεύεσαι μέχρι τον επόμενο… καφέ. Δύσκολη ζωή!...
*****
Στις 8 το βράδυ πιάσαμε τον κάβο Ras Al Hadd το ανατολικό άκρο του Ομάν και της Αραβικής Χερσονήσου και γυρίσαμε σε πορεία νότια 175 μοίρες. Μια πορεία που ναι μεν έμοιαζε λάθος γιατί μας έστελνε ανατολικά αλλά μέσα στην τρέλα του πειρατικού τρόμου μας απομάκρυνε ακόμα περισσότερο από την επικίνδυνη Σομαλία. Θα μέναμε σ’ αυτή την πορεία για μερικές μέρες ξεπέφτοντας προς κέντρο του Ινδικού μέχρι που το Κέρας της Αφρικής θα άρχιζε κι αυτό να απομακρύνεται από μας αποκλίνοντας νοτιοδυτικά ψάχνοντας τα σύνορα της Κένυας…
Συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου