Μια ανάμνηση...

Ήμουν ανθυποπλοίαρχος το 1981 όταν για πρώτη φορά ήρθα στο Jebel Ali. Οι εργάτες που ξεφόρτωναν τα σιτηρά από το καράβι όλοι τους Φιλιππίνοι. Δούλευαν κι εκείνοι με συμβάσεις για ελάχιστα χρήματα. Όπως οι Φιλιππινέζες στην Ελλάδα την ίδια περίπου εποχή. Ήταν ακόμα φτηνοί και τους προτιμούσαν. Τότε μόλις άρχιζαν το ταξίδι τους να κατακτήσουν τον κόσμο σαν εθνικότητα. Σήμερα έχουν κατακτήσει και τα βαπόρια με μισθούς πολύ κοντά στους δικούς μας.

Είχα μεσημεριανή βάρδια. Η λαμαρίνα άχνιζε. Στα καράβια η θερμοκρασία του μετάλλου προστίθεται σε αυτή της ατμόσφαιρας κι τότε αναρωτιέσαι, είναι προτιμότερο να περπατάς στο κατάστρωμα ή να κάνεις τον αναστενάρη;

Μια βόλτα για έλεγχο στην κουβέρτα μέσα στο air-condition για λίγα λεπτά κι άντε πάλι το ίδιο, να περάσει η βάρδια.

Το πως άντεχαν οι Φιλιππίνοι επί 8 συνεχείς ώρες είναι άξιον απορίας, αν και σαν άνθρωποι απ’ τα τροπικά, πιο κοντά σ’ αυτό που ζούσαμε ήταν αυτοί, παρά εγώ.

Από κει και πέρα είπαμε, τα ανθρώπινα όρια είναι αχαρτογράφητα.

Σε μια από τις εξόδους μου από το accommodation στο κατάστρωμα ένας από αυτούς με σταμάτησε στο σκεπαστό του upper deck. Εκεί έκανε ρεύμα, φυσούσε, αλλά ακόμα κι εκεί αισθανόσουν την πνοή του ανέμου σαν πύρινες γλώσσες.

Έβγαλε από τη τσέπη του ένα ρολόι γυναικείο citizen ασημί και μου το έδειξε στα κρυφά, ένοχα. Σαν τσιγγάνος φορτωμένος «τσίγγινα» σε ελληνική καφετέρια. Στο συγκεκριμένο μέρος βέβαια περιπτώσεις «μαϊμού» δεν συναντώνται.

*****

Ένα από τα λίγα που έχει μείνει σχεδόν αναλλοίωτο ως τα σήμερα στα πλοία είναι το μενού. Η βασική δομή του έχει μείνει ακριβώς η ίδια.

Με βάση τα κατεψυγμένα κρέατα όλων των ειδών, ψάρια κατεψυγμένα, λαχανικά κατεψυγμένα, κομπόστες ρύζι, ζυμαρικό κλπ! Πολύ ζυμαρικό, που αντέχει καιρό και αρέσει σχεδόν σε όλους. Στα λιμάνια προμηθευόμαστε φρέσκα αλλά για πόσο; 5 μέρες, 10 μέρες, άντε 15. Μετά τις 15 το πολύ, παύουν να είναι φρέσκα και ή τα έχεις φάει ή έχουν σαπίσει. Κι αν το ταξίδι είναι μεγαλύτερο, που συνήθως είναι, πέφτεις στα… «μακράς διάρκειας».

Κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή μεσημέρι σερβίρονταν και εξακολουθεί να σερβίρεται μπύρα. Σήμερα αναλόγως την πολιτική της κάθε εταιρείας αντικαθίσταται από αναψυκτικό.

Πολλοί από μας τότε δεν πίναμε τις μπύρες. Τις μαζεύαμε γιατί ξέραμε ότι κάποια στιγμή σε κάποιο μέρος θα αποδεικνύονταν «πολύτιμες». 

*****

-Σου αρέσει;

-Καλό είναι, μ’ αρέσει!

-Θα το πάρεις;

-Πόσο;

-120 δολάρια

Το ρολόι πρέπει να έκανε τουλάχιστον 200 δολάρια.

-Δεν έχω τόσα λεφτά. Δηλαδή αυτό τον καιρό δεν έχω καθόλου δολάρια.

-Τι έχεις;

Ήθελε να πουλήσει το ρολόι οπωσδήποτε.

-Τι να έχω; Τίποτα δεν έχω!

-Αλκοόλ;

Φιλιππίνοι!... Ένας λαός που θα τον έλεγες εθισμένο στο αλκοόλ εκ γενετής.

-Αν την μπύρα την θεωρείς αλκοόλ, ναι έχω μερικές απ’ αυτές.

Είχα μια κάσα μπύρες του μισού λίτρου από την South Africa.

-Πόσες έχεις;

-Γιατί ρωτάς;

-Αν έχεις δυο κάσες μου τις δίνεις και παίρνεις το ρολόι.

Άνιση ανταλλαγή εις βάρος του. Μόνο 48 μπύρες για ένα ρολόι! Το πράγμα όμως φαίνονταν ότι η ανισότητα σε λίγο θα γινόταν χαώδης!

-Κοίτα να δεις, μια κάσα έχω μόνο, αν σου φτάνει καλώς!

-Μόνο μία; Και με κοίταξε στα μάτια. Προσπαθούσε να μαντέψει αν πήγαινα να του τη φέρω.

-Μόνο.

Συνέχιζε να με κοιτάει ακίνητός στα μάτια... Ξαφνικά τεντώνει το χέρι του και το βάζει στη τσέπη μου. Πριν προφτάσω να αντιδράσω το είχε βγάλει. Η τσέπη μου είχε βαρύνει. Το ρολόι είχε πάρει την απόφασή να συνεχίσει μαζί μου.

-Μόλις νυχτώσει θα έρθω να μου δώσεις τις μπύρες.

-Όποτε θέλεις! του είπα χαμογελαστός.

Ήταν εποχές εκείνες, πριν 37 χρόνια, που οι ελευθερίες στα Eμιράτα δεν είχαν φτάσει στα σημερινά standards και το δίδυμο Ισλάμ/Αλκοόλ δεν είχε ακόμα τις καλύτερες σχέσεις.

Ήρθε το βράδυ λίγο πριν τη λήξη της βάρδιας του με μια μεγάλη σκούρα πλαστική σακούλα έκρυψε μέσα της την κάσα με τις μπύρες, κατέβηκε γρήγορα τη σκάλα του καραβιού και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι.

Συνεχίζεται…

Chrisgio