Από το Salalah προς τα διεθνή ύδατα της Fujairah

Το απόγευμα της 27ης Ιουλίου 2014 η παρτίδα του φορτίου που προορίζονταν για το Salalah είχε εκφορτωθεί. Ο πράκτορας, το immigration, το τελωνείο και οι λοιποί για τις διατυπώσεις της αναχώρησης με ταχύτητα ανάλογη της άφιξης ολοκλήρωσαν την διαδικασία κι έδωσαν άδεια απόπλου.

Παράλληλα το πλήρωμα είχε προετοιμάσει το πλοίο – κατάστρωμα και μηχανοστάσιο – για το επόμενο μικρό ταξίδι. Με τα μπογαλάκια μας μαζεμένα και τον πιλότο ήδη στη γέφυρα πιάσαμε τα πόστα μας. Γέφυρα, πλώρη, πρύμνη και μηχανή stand by. Είναι οι στιγμή που ανεξαρτήτως χρόνου, τόπου και καιρικών συνθηκών οι πάντες εργάζονται. Το καράβι στην άφιξη και την αναχώρηση μας χρειάζεται όλους.

ΑΦΙΞΗ – ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ, λέξεις ιερές!

Ο πιλότος λίγο πριν την έξοδο από το λιμάνι με χαιρέτησε για τον ίδιο ακριβώς λόγο που κατά την άφιξη ένας συνάδελφός του είχε επιβιβαστεί λίγο μετά την είσοδό. Για να αποφύγουν το βαρύ swell του Ινδικού. Μόνο που στην έξοδο τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Έχεις μπροστά σου το απέραντο του ωκεανού εν αντιθέσει με την άφιξη που είσαι αναγκασμένος να στοχεύσεις τη στενή μπούκα του λιμανιού.

Βγήκαμε στο πέλαγος και το swell, σε συνδυασμό με την ομολογουμένως κατά πολύ ηπιότερη σε ένταση κακοκαιρία, θυμήθηκε ότι η τιμωρία που μας είχε επιβάλλει από την Sri Lanka και τις νότιες εσχατιές της Ινδίας, δεν είχε τελειώσει. Μας χρωστούσε κάτι υπόλοιπα κι έπρεπε να προλάβει να μας ξοφλήσει.

Με το ένστικτο της πόρνης μάνας του που το κυοφορεί, το γεννάει, το μεγαλώνει και γιγαντώνει σε κάθε κακοκαιρία, καταλάβαινε ότι η νέα βορειοανατολική πορεία προς το Dubai δεν θα του επέτρεπε να μας βασανίσει για πολύ αδυνατώντας να μας ακολουθήσει.

Ζήτησα από τον υποπλοίαρχο να ξεκινήσει μαζί με τους κομάντος να θωρακίσουν ξανά το πλοίο την ώρα που το σκοτάδι άρχισε να ζορίζει το φώς. Βιάζονταν να φέρει τη νύχτα.

Μερικά λεπτά αργότερα την ώρα που όλοι μας αρχίσαμε να στριμωχνόμαστε πάλι στο κουτί του φοβοτρόμου, ο αρχηγός των ενόπλων ανέβηκε στη γέφυρα ήρθε κοντά μου και με τα λόγια του μου άλλαξε τη διάθεση.

- Καπετάνιε από το Salalah και βορειότερα δεν έχει καταγραφεί πειρατεία τα τελευταία χρόνια. Προτείνω λοιπόν να μην ζώσουμε ξανά το πλοίο με συρματοπλέγματα για δυο-τρεις μέρες ταξίδι. Οι βάρδιες του πλοίου μαζί με τις δικές μας να παραμείνουν ως έχουν σε πλήρη ετοιμότητα και σου εγγυώμαι ότι όλα θα πάνε καλά.

- Έτσι λες;

- Έτσι λέω, αλλά εσύ είσαι ο πλοίαρχος κι εσύ θα αποφασίσεις. Ότι μας πεις θα κάνουμε είπε και κοιτώντας με στα μάτια περίμενε την απόφασή μου.

Αυτή είναι η ώρα του πλοιάρχου και των αποφάσεων. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή οι αποφάσεις είναι του πλοιάρχου. Η γνώμες, οι προτάσεις, οι συμβουλές είναι πάντα καλοδεχούμενες αλλά αβαρείς. Οι αποφάσεις ασήκωτες.

Ο Αντώνης βέβαια ήξερε τι έλεγε. Ωστόσο η απόσταση μιας γνώμης από την εφαρμογή μιας απόφασης για την οποία θα είσαι ο μοναδικός υπεύθυνος για το αποτέλεσμα είναι χαώδης και θέλει σκέψη και χρόνο.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η απόφαση ήταν εύκολη. Τα συρματοπλέγματα έμειναν στις αποθήκες και το πλήρωμα της κουβέρτας συνέχισε τη ασφάλιση του σκάφους πριν κάποιοι πάνε για ύπνο και κάποιοι άλλοι για βάρδια.

Στο μεταξύ το σκοτάδι είχε θριαμβεύσει, εμείς είχαμε μπει ξανά σε open sea voyage mode, ενώ το μένος της θάλασσας έδειχνε διαρκώς μειούμενο.

Πίσω και αριστερά μας το φωτοστέφανο του Salalah ράγιζε το βαθύ σκοτάδι της συννεφιασμένης νύχτας θυμίζοντάς μου μια πόλη που ποτέ δεν γνώρισα, εκτός από το λιμάνι της.

Ο επόμενος στόχος μας ένα γεωγραφικό στίγμα στα διεθνή ύδατα της Fujairah, του Εμιράτου που ακουμπάει στον Ινδικό. Τα περίπου 800 μίλια της απόστασης σε συνάρτηση με την ταχύτητα του πλοίου έδιναν ΕΤΑ (Estimated Time of Arrival) τις πρώτες ώρες μετά τα μεσάνυχτα της 29ης προς την 30η Ιουλίου.

Ο καιρός που βελτιώνονταν ραγδαία μας έδινε τη σιγουριά ότι η θάλασσα το πρωί θα ήταν λάδι. Ο ύπνος εκείνο το βράδυ ήταν ήρεμος και χορταστικός για όλους μας. Χωρίς πειρατές, χωρίς swell, χωρίς ρεστία, χωρίς ακραίο άγχος...

Συνεχίζεται…

Chrisgio