Στις 3 το πρωί της 30ης Ιουλίου μειώσαμε ταχύτητα σε DEAD SLOW. Είχαμε φτάσει ανοιχτά της Fujairah σε διεθνή ύδατα, στο προκαθορισμένο γεωγραφικό στίγμα όπου και το ραντεβού με το πλοίο που θα παραλάμβανε τους ένοπλους, φύλακες αγγέλους για 17 μέρες.
Ένα φώς μπροστά και αριστερά ταίριαζε με τον στόχο στο ραντάρ. Αυτό ήταν. Μετά από μια σύντομη συνεννόηση στο VHF ένα ταχύπλοο ξεκίνησε από το μικρό πλοίο. Καθώς μας προσέγγιζε μας έδειχνε προοδευτικά το σχήμα του κινούμενο από το σκοτάδι προς το φως των προβολέων του πλοίου που είχαν κάνει την αριστερή πλευρά μέρα.
Οι 4 κομάντος στη γέφυρα με τα πυρομαχικά τακτοποιημένα, έτοιμοι. Ανέμεναν για την ασφαλή αποβίβασή τους. Τα προσωπικά τους είδη είχαν από ώρα μεταφερθεί από τους ναύτες στη κουβέρτα.
Με το πλοίο εν κινήσει το ταχύπλοο κόλλησε εύκολα πάνω μας.
Η ώρα της αποβίβασης είχε φτάσει. Ένας-ένας και όλοι μαζί με αποχαιρέτισαν με τα καλύτερα λόγια.
- Κάπτεν ευχαριστούμε για την άψογη φιλοξενία η οποία να ξέρεις δεν είναι αυτονόητη κάθε φορά.
- Κι εμείς ευχαριστούμε για την παρουσία σας αφού, αν μη τι άλλο, μαζί σας κάναμε ένα ταξίδι άνευ φόβου και τρόμου. Ποιος ξέρει μπορεί στην έξοδο από τον Περσικό να σας ξαναδούμε.
- Δύσκολο. Κάποιοι από μας έχουμε μήνες που τριγυρνάμε στον Ινδικό και είναι καιρός να γυρίσουμε στην Ελλάδα, να πάρουμε ανάσες. Αυτοί που θα συνεχίσουν δεν θα προλάβουν να μείνουν για πολύ στο μικρό πλοίο της ΛΕΓΕΩΝΑΣ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ όπου η ενδιαίτηση, παρεμπιπτόντως, είναι άθλιες. Η κίνηση στην περιοχή μεγάλη, τα πλοία πάνε κι έρχονται, οι πειρατές παραμονεύουν, κι εμείς περιζήτητοι.
- Της ΛΕΓΕΩΝΑΣ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ; Τι είπες τώρα;
- Άστο δεν είναι της ώρας. Ρώτα τους επόμενους που θα ανέβουν.
- Σίγουρα δεν είναι της ώρας, αλλά... τέλος πάντων… ΟΚ. Λοιπόν καλή τύχη παιδιά και ποιος ξέρει, κάπου, κάποτε… Να είστε καλά εσείς, οι οικογένειές σας, ο Θεός μαζί σας.
- Ευχαριστούμε κάπτεν. Όπως τα λες, ποιος ξέρει... Καλά ταξίδια να ‘χετε είπαν όλοι μαζί.
O αρχηγός είχε την τελευταία κουβέντα.
- Πάμε παιδιά, καθυστερήσαμε! Γεια σου κάπτεν.
Ο ένας πίσω από τον άλλον κατέβηκαν τις σκάλες κρατώντας τις βαλίτσες με τα «καλάσνικοφ», τα κράνη, τις σφαίρες, τα αλεξίσφαιρα γιλέκα και άλλα διάφορα της δουλειάς τους. Πέντε πατώματα, σαν αέρας τα αφήσανε πίσω τους και τους είδα να βγαίνουν στο Upper Deck. Καβαλήσανε τα ρέλια ο ένας μετά τον άλλον κρεμάστηκαν στην ανεμόσκαλα και χάθηκαν στην πλευρά του πλοίου. Τους ξανάδα όταν το ταχύπλοο ξεκόλλησε από τη μπάντα μας. Με σηκωμένο το ένα χέρι τους και το άλλο στο στήθος χαιρετούσαν κι ευχαριστούσαν. Εμείς, άλλοι από το κατάστρωμα, άλλοι από το αριστερό φτερό της γέφυρας, είχαμε σηκώσει τα δυο μας χέρια και τα κουνούσαμε πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Τα παιδιά απ’ τη βάρκα έβαλαν τις παλάμες τους γύρω από το στόμα τους σε σχήμα τηλεβόα και κάτι φώναζαν καθώς χάνονταν στο σκοτάδι. Δεν τους ακούγαμε ήταν ήδη πολύ μακριά! Παρελθόν!
Αχ αυτοί οι αποχαιρετισμοί κάθε τόσο! Μια ζωή «ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ», μια ζωή «ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ», μια ζωή μακριά, μια ζωή μόνος. Τελευταία συγκινούμαι όποιον κι αν αποχαιρετώ. Φταίει που μεγαλώνω; Δεν ξέρω. Έχω αλλάξει!
Το τελευταίο ίχνος τους μια μικρή κουκίδα στο ραντάρ που άλλαζε θέση ταχύτατα με κατεύθυνση το μικρό καράβι της Λεγεώνας που ήταν ακινητοποιημένο στα αριστερά μας. Είμαι σίγουρος ότι με βαριά καρδιά κατευθύνονταν προς τα κει… είχαν καλομάθει 17 μέρες!
Η «ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ» αποβίβασης οπλοφόρων και πυρομαχικών εξετελέσθη όπως ακριβώς έπρεπε στα διεθνή ύδατα κι αφού έγινε εκεί κανείς δεν επεμβαίνει, δεν γνωρίζει, δεν θέλει να μάθει. Όλοι βολεύονται, τα βαπόρια δεν κουρσεύονται και οι ναυτικοί, το κυριότερο, δεν κινδυνεύουν. Κάπως έτσι δουλεύει το σύστημα που έχει σχέση με την αντιμετώπιση της πειρατείας, ΕΥΤΥΧΩΣ!
 |
| Τηλέγραφος από το παρελθόν (φωτογραφία Google) |
Η γέφυρα είχε αδειάσει. Ο τιμονιέρης, ο αξιωματικός φυλακής κι εγώ. Ώρα να πηγαίνουμε σιγά-σιγά.
- SLOW AHEAD.
- SLOW AHEAD επανέλαβε ο ανθυποπλοίαρχος κι έβαλε τον τηλέγραφο στην ανάλογη θέση.
- STEADY είπα στον τιμονιέρη (ολόκληρη η εντολή είναι STEADY AS SHE GOES). Ήμασταν στην πορεία μας.
- STEADY επανέλαβε ο Φιλιππίνος ναύτης.
- HALF AHEAD είπα μετά από πέντε-έξι λεπτά.
- HALF AHEAD επανέλαβε πάλι ο μικρός.
- FULL AHEAD λίγο αργότερα.
- FULL AHEAD τερματίζοντας τον τηλέγραφο ο ανθυποπλοίαρχος.
Τηλεφώνησα στη μηχανή. Το σήκωσε ο Αος Μηχανικός.
- Έλα Chief, νέτα με τη Fujairah. Άντε, πάμε σιγά-σιγά στο SEA SPEED.
- OK Καπτα-Χρήστο.
Το στροφόμετρο άρχισε να ανηφορίζει . Σε ένα μισάωρο το καράβι είχε πιάσει την ταχύτητά του.
 |
| Τηλέγραφος από το παρόν |
Άλλη μια πόλη πίσω και αριστερά μας, άλλο ένα φωτοστέφανο από πάνω της. Μόνο που αυτή τη φορά τα φώτα της πλωτής πολιτείας των πολλών δεκάδων πλοίων στη ράδα της Fujairah, που περίμεναν υπομονετικά το επόμενο ναύλο εν μέσω παγκόσμιας ναυτιλιακής κρίσης, αφαιρούσαν το ρομάντζο από την εικόνα.
Μετά από αρκετές μέρες η σύνθεση του πληρώματος ξανά αμιγώς ναυτική και φυσιολογική. Η ψυχολογία μας σε καλά επίπεδα με το πλοίο να πλέει σε ασφαλή νερά.
Η θάλασσα πιο ήρεμη κι από το λάδι. Η ατμόσφαιρα μούσκεμα απ’ την υγρασία, καταθλιπτική. Από αύριο μπαίνοντας στον Περσικό η φύση θα μας θυμίσει τι σημαίνει ΚΑΥΣΩΝΑΣ. Το λέω αυτό γιατί στην Ελλάδα έχουμε χάσει το μέτρο όταν μιλάμε για καύσωνες, πολικό ψύχος, ακραία καιρικά φαινόμενα, βιβλικές καταστροφές κλπ.
Αλλά μακάρι να ‘ταν μόνο αυτό σ’ ένα τόπο που έχει χαθεί η μπάλα. ΤΕΛΕΙΩΣ ΟΜΩΣ!
Μπροστά μας μέσα στο σκοτάδι τα στενά του Χορμούζ.
Θα τα περάσουμε μέρα, σε δυο-τρεις ώρες ξημερώνει.
Συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου