Το πέρασμα των Στενών του Χορμούζ και ο Περσικός Κόλπος (Strait of Hormuz passage & Persian Gulf)

Το ξημέρωμα της 30ης Ιουλίου 2014 μας βρήκε σε κάποια απόσταση ακόμα από τα στενά του Χορμούζ (Strait of Hormuz).

Το προηγούμενο πρωί είχαμε αφήσει πίσω μας τις στεριές του Ομάν και αρχίσαμε να βλέπουμε τις αντίστοιχες των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων μέχρι που φτάσαμε στη Fujairah. Κι όμως δεν είχαμε τελειώσει με τη χώρα του… Salalah. Λίγο παραπάνω τα εδάφη στα οποία απολήγει η Αραβική Χερσόνησος και μέχρι τις βραχονησίδες στην κορυφή της στο βορρά, ανήκουν στο Σουλτανάτο. Ένα κομμάτι εδάφους του που βρίσκεται μακριά, αποκομμένο από το κύριο σώμα της χώρας. Ένα ΕΞΚΛΑΒΙΟ!

Υπάρχουν αρκετά στον κόσμο αλλά αυτά που εγώ γνωρίζω είναι τα παρακάτω:

• Καλίνινγκραντ (Kaliningrad): Ανήκει στην Ρωσία και βρίσκεται στις ακτές της Βαλτικής Θάλασσας μεταξύ Λιθουανίας και Πολωνίας.

• Θέουτα (Ceuta): Ανήκει στην Ισπανία και βρίσκεται στην ακτή του Μαρόκου απέναντι από τον όρμο του Γιβραλτάρ, τον διάσημο βράχο του και την πόλη Αλχεθίρας (Algeciras).

• Μελίγια (Melillia): Ανήκει στην Ισπανία και βρίσκεται στην μεσογειακή ακτή του Μαρόκου, περίπου στο ίδιο γεωγραφικό μήκος με την πόλη Γρανάδα (Granada). 

• Αλάσκα: Tο μεγαλύτερο εξκλάβιο του κόσμου το οποίο αν και πολιτεία των ΗΠΑ τρυπώνει ανάμεσά τους ο Καναδάς.

Συναντηθήκαμε με τις βραχονησίδες του Ομάν στις 8 και μισή το πρωί και μπήκαμε στο Separation Zone κατά τις 9 και μισή. 

Τα στενά του Χορμούζ σχηματίζονται από τις ακτές του Ιράν στο βορρά, όπου και το μεγάλο λιμάνι Μπαντάρ Αμπάς (Bandar Abbas) και το εξκλάβιο του Ομάν στο νότο. Το πλάτος του κατά μέσο όρο κυμαίνεται από 26 έως 30+ μίλια ενώ το στενότερο σημείο είναι αυτό που ορίζεται από την βορειότερη βραχονησίδα του Ομάν και το Ιρανικό νησί Λαράκ (Larak Island) με πλάτος 20 μίλια.

Πως λέμε Γιβραλτάρ, Ελλήσποντος, Βόσπορος; Καμιά σχέση. Αυτά είναι πραγματικά στενά. Ακόμα και το στενό της Μάγχης έχει μόνο 16 μίλια πλάτος. 

Αλλά έτσι αποκαλείται η είσοδος του Περσικού. Στενά.

Εμείς απλώς συμμορφωνόμαστε προς τας… υποδείξεις!

*****

Εδώ, στα χρόνια του πολέμου Ιράκ-Ιράν (1980-1988), και μιας από τις σοβαρότερες κρίσεις στα χρονικά της παγκόσμιας ναυτιλίας, συνέβησαν ναυτικές τραγωδίες με θύματα διαφόρων εθνικοτήτων. Ήταν τότε που το Ιράν χτυπούσε στο ψαχνό τα τάνκερ που έμπαιναν να φορτώσουν αλλά όχι το δικό του πετρέλαιο. Το Ιράν βρίσκονταν υπό καθεστώς εμπάρκο.

Θυμάμαι τον εαυτό μου ανθυποπλοίαρχο το 1983 που μόλις είχα απολυθεί από το πολεμικό ναυτικό κι έψαχνα για δουλειά. Αρχικαπετάνιος εταιρίας με δεξαμενόπλοια με δέχτηκε και μιλήσαμε για ενδεχόμενη πρόσληψή μου ώσπου μου έκανε την καταληκτική και καταλυτική ερώτηση.

- Ωραία όσα είπαμε, καλός φαίνεσαι αλλά… ΠΑΣ ΣΤΟΝ ΠΕΡΣΙΚΟ;

- Όχι, του απάντησα.

Οι δρόμοι μας δεν συναντήθηκαν ποτέ!

Τα χρόνια κείνα τα ναύλα πετούσαν σε δυσθεώρητα ύψη λόγω των επιθέσεων κατά των πλοίων. Τα ασφάλιστρα το ίδιο. Ναυτικούς έψαχναν να βρουν οι άνθρωποι για να κάνουν τη δουλειά τους οι οποίοι ναι μεν ήταν ασφαλισμένοι αλλά την αποζημίωση σε περίπτωση επίθεσης θα έπαιρναν οι τεθλιμμένοι συγγενείς. Οι μισθοί και τα bonus εισόδου στην κόλαση σε ύψη που δημιουργούσαν ίλιγγο. Υπήρξαν αρκετοί που ενέδωσαν, το ρίσκαραν κι έβγαλαν πολλά λεφτά, αλλά υπήρξαν επίσης αρκετοί που δεν έχει απομείνει ούτε η σκόνη τους.

Όχι δεν ρισκάρισα, ούτε καν το σκέφτηκα κι αυτή ήταν και η τελευταία μου απόπειρα να μπαρκάρω σε δεξαμενόπλοιο. Ο πόλεμος τελείωσε το 1988 κι εγώ στα 5 χρόνια που ακολούθησαν από το 1983 είχα πάρει τον δικό μου δρόμο. Έμεινα για πάντα στα Bulk Carriers με τον μισθό μου βέβαια πάντα να υπολείπεται αυτόν του τάνκερ. Ωστόσο όταν αφήνεις πίσω σου τον βαθμό του ανθυποπλοιάρχου, για μια πολύ πιο υπεύθυνη θέση, αυτή του υποπλοιάρχου, τότε η αλλαγή από τον ένα τύπο πλοίου στον άλλο δεν είναι πια εύκολη υπόθεση. Χρειαζόταν πισωγύρισμα όσον αφορά το βαθμό για μερικά χρόνια κι εγώ δεν ήμουν διατεθειμένος για κάτι τέτοιο.

Η περιοχή ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να έχει συμπτώματα ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας και λεπτής ισορροπίας, φαντάζομαι για παρόμοιους γεω-πολιτικο-στρατιωτικο-οικονομικούς λόγους, αλλά με μεμονωμένους «τσακωμούς» που δεν παίρνουν παγκόσμια έκταση. Σπανίως παρατηρούνται περιστατικά που η κατά λάθος εμπλοκή εμπορικών πλοίων να χαρακτηρίζονται σαν «παράπλευρες απώλειες». Να κλαίνε κάποιες μάνες και όλα να τελειώνουν εκεί.

******

Αγναντεύοντας στα αριστερά μου τις κοντινές στεριές ντυμένες στο μαυροκίτρινο, κάθε φορά που περνάω απ’ αυτά τα μέρη από το Σουέζ και κάτω, Ερυθρά Θάλασσα, Κόλπος του Άντεν, Ινδικός-Αραβική Θάλασσα, Περσικός Κόλπος προσπαθώ να μαντέψω πόσα νεύρα είχε ο Θεός την ώρα που έπλαθε τούτα δω τα μέρη. Λες και είχε δίπλα του ένα τεράστιο καζάνι με καυτό λάδι και μόλις τα δημιουργούσε μπατάριζε το καζάνι και τα περιέλουζε. Βέβαια αμέσως γεννάται η… λογική απορία που έβρισκε την εποχή της Δημιουργίας Του το λάδι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και μια ερώτηση… υπαρξιακής φύσεως του τύπου, «το αυγό ή η κότα;».

Καταραμένα μέρη που απλά εκφράζουν το «τίποτα» στην κυριολεξία αν δεν υπήρχε το πετρέλαιο.

Κι όμως υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μάθει να επιβιώνουν σ’ αυτό το εχθρικό περιβάλλον. Οι άνθρωποι της ερήμου έχουν κατορθώσει το αδύνατο!

Νομίζω ότι απ’ αυτά τα μέρη θα πρέπει να επιλεγούν οι υποψήφιοι για το ταξίδι χωρίς επιστροφή στον πλανήτη Άρη!... 

Φωτογραφία Google

Τελειώσαμε μία ώρα αργότερα. Είχαμε μπει πια στον Περσικό Κόλπο. Σ’ αυτό το μεγάλο κομμάτι θάλασσας που στα άκρα του φιλοξενεί τις ακτές του Ιράν, του Ιράκ, του Κουβέιτ, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, του Μπαχρέιν, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Ομάν.

Ο Περσικός ξεκινάει από το Strait of Hormuz και τελειώνει στο Satt Al-Arab, το δέλτα των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη εκεί όπου εναγκαλίζονται οι δύο άσπονδοι εχθροί Ιράν, Ιρακ και το μικροσκοπικό Κουβέιτ. Τα βουβάλια και το βατράχι. Μια θάλασσα μήκους 500 μιλίων περίπου και μέσου πλάτους 120 μιλίων.

Η πορεία μας από βόρεια άλλαξε πολλές φορές προς τ’ αριστερά και κατέληξε νοτιοδυτική σχεδόν στην πορεία προς τον τελικό στόχο ενώ σχεδόν ταυτόχρονα αφήσαμε πάλι πίσω μας το… μίνι Ομάν και ξαναήρθαμε σε επαφή με τα Εμιράτα.

Είχαν απομείνει καμιά δεκαριά ώρες για την άφιξη στο Jebel Ali.

Συνεχίζεται…

Chrisgio