Μεσημέρι στο Περσικό λίγο πριν την άφιξη

Φωτογραφία Google

Τελευταίες ώρες πριν την άφιξη και το καράβι σε πορεία σύγκλισης όλο και πλησίαζε τις ακτές των Εμιράτων. Αρκετή κίνηση μικρών και μεγάλων πλοίων όλων των τύπων. Bulk Carriers, Tankers, LPG, Chemicals, Reefers, Dredgers. Ρυμουλκά να σέρνουν μαούνες φορτωμένες με κάρβουνο, χαλίκι, πέτρες, οικοδομικά υλικά, ψαροκάικα, ιστιοφόρα, θαλαμηγοί κλπ. Εικόνα θαλάσσιου οργασμού που σε προϊδεάζει για το τι συμβαίνει εκεί πέρα, στα παράλια, αλλά και πιο βαθιά στην έρημο.

Μια πρωτοφανής δραστηριότητα που θα συνεχιστεί για δεκαετίες. Γιατί όλοι εδώ έχουν καταλάβει ότι το πετρέλαιο δεν θα αντλείται για πολλά χρόνια ακόμα και έχουν βαλθεί με δόσεις μεγάλης υπερβολής να αλλάξουν τα δεδομένα. Να μετατρέψουν την έρημο σε Εδέμ με έργα όπως τα τεχνικά νησιά που θυμίζουν τιτάνιους φοίνικες ή την υδρόγειο που δεν ξέρω από τι ύψος είναι ορατά.

Θα τα καταφέρουν; Το μέλλον τρέχει, είναι εδώ!

Το ισχυρό τηλεοπτικό σήμα έδινε στους δέκτες του πλοίου εικόνα HD και την δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε πολλά κανάλια. Πλησιάζαμε στο Dubai κι εδώ οι… «οπισθοδρομικοί» εμίρηδες πιστεύουν ότι οι τηλεοπτικοί σταθμοί μπορούν να είναι παραπάνω από… 4.

Αίσθηση αμερικανοευρωπαϊκής ατμόσφαιρας ακόμα κι από μίλια μακριά που ακόμα βρισκόμαστε στη μέση της θάλασσας που περιτριγυρίζεται από έρημο.

Νιώθω οργή και μου ‘ρχεται αναγούλα όταν σκέφτομαι ότι κυβερνιόμαστε από μια συμμορία ηλιθίων αλητών.

Η θερμοκρασία στο καταμεσήμερο φλέρταρε χωρίς αιδώ με τους 52οC. Τόσο έδειχνε το θερμόμετρο, στο φτερό της γέφυρας, υπό σκιά. Σε τούτα δω τα μέρη δεν μιλάνε για καύσωνα, είναι κάτι το φυσιολογικό, τρόπος ζωής. Λαμβάνουν τα μέτρα τους και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Τίποτα δεν σταματάει. Κάτι ανάλογο γίνεται για παράδειγμα στην Φινλανδία αλλά το χειμώνα.

Πράγματα δυσνόητα και μακριά από την ελληνική νοοτροπία και λογική, σύμφωνα με την οποία την πρώτη ζέστη ή στο πρώτο κρύο πρέπει να κρυβόμαστε και να κλείνουν σχολεία και δημόσιες υπηρεσίες λόγω «ακραίων καιρικών συνθηκών».

Άσχετο βέβαια αν την ίδια ώρα ανάλογα την εποχή βουλιάζουν από τη μια η Αράχωβα, ο Παρνασσός, το Πήλιο και τα υπόλοιπα χιονοδρομικά κέντρα κι από την άλλη οι παραλίες όλης της χώρας.

Μια χώρα άπαιχτη!

Το ωράριο εργασίας στο πλοίο μειώθηκε κατά δύο ώρες και άλλαξε ξεκινώντας πιο νωρίς το πρωί και με μεγάλη διακοπή τις μεσημβρινές ώρες. Οι εργασίες περιορίστηκαν, κατά το δυνατόν, σε εσωτερικούς και κλιματιζόμενους χώρους. Η λαμαρίνα όταν ζεσταθεί αποκτά ιδιότητες… δολοφονικές. 

Σ’ αυτές τις περιοχές καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που έγινες μάγειρας ή μηχανικός.

Σε κάθε περίπτωση η κατάσταση στην κουζίνα μέχρις ενός σημείου ελέγχεται. Το air-condition κάνει μεγάλες προσπάθειες να αντιμετωπίσει τη ζέστη και μέχρι ένα βαθμό το πετυχαίνει.

Στο μηχανοστάσιο όμως οι θερμοκρασίες έξω από κλιματιζόμενο ΕΝGINE CONTROL RΟΟΜ είναι εκτός ελέγχου. O υδράργυρος πολύ πάνω από τους 60οC δημιουργεί αίσθηση βρασμού. Ανοίγεις την πόρτα του μηχανοστασίου και μια λάβα μπουκώνει την αναπνοή σου. Ενστικτωδώς την αφήνεις να κλείσει να γλυτώσεις τον εφιάλτη.

Στο μυαλό σου έρχονται τα μέλη του πληρώματος που βρίσκονται μέσα. Απορείς για το πως καταφέρνουν και επιβιώνουν στον «φούρνο» και δίνεις μόνος την απάντηση που έχει σχέση με τα ανθρώπινα όρια.

Σηκώνεις το ακουστικό του τηλεφώνου και επιλέγεις το διψήφιο αριθμό τη κουζίνας.

- Κουζίνα, απαντάει ο μάγειρας.

- Έλα μάγειρα, στείλε από μια κάσα Coca Cola, 7up και νερά στη μηχανή.

- Εντάξει καπετάνιε.

Τι άλλο να κάνεις;

Το καράβι πρέπει να συνεχίσει το ταξίδι υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Είτε αυτές είναι η υπερβολική ζέστη, είτε το υπερβολικό κρύο, είτε τα storms. Στα χειμωνιάτικα ταξίδια μεγάλου γεωγραφικού πλάτους ο «θάλαμος βασανιστηρίων» μεταφέρεται στην κουβέρτα. Λοστρώμος, Ναύτες και αρκετές φορές οι αξιωματικοί καταστρώματος υποφέρουν την ώρα που οι μηχανικοί «απολαμβάνουν» τη ζέστη του μηχανοστασίου.

Μόνο στην κακοκαιρία υπό το βλέμμα και το έλεος του Θεού, η μοίρα των ναυτικών είναι κοινή.  Ο κίνδυνος πάντα ενώνει.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Το πέρασμα των Στενών του Χορμούζ και ο Περσικός Κόλπος (Strait of Hormuz passage & Persian Gulf)

Το ξημέρωμα της 30ης Ιουλίου 2014 μας βρήκε σε κάποια απόσταση ακόμα από τα στενά του Χορμούζ (Strait of Hormuz).

Το προηγούμενο πρωί είχαμε αφήσει πίσω μας τις στεριές του Ομάν και αρχίσαμε να βλέπουμε τις αντίστοιχες των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων μέχρι που φτάσαμε στη Fujairah. Κι όμως δεν είχαμε τελειώσει με τη χώρα του… Salalah. Λίγο παραπάνω τα εδάφη στα οποία απολήγει η Αραβική Χερσόνησος και μέχρι τις βραχονησίδες στην κορυφή της στο βορρά, ανήκουν στο Σουλτανάτο. Ένα κομμάτι εδάφους του που βρίσκεται μακριά, αποκομμένο από το κύριο σώμα της χώρας. Ένα ΕΞΚΛΑΒΙΟ!

Υπάρχουν αρκετά στον κόσμο αλλά αυτά που εγώ γνωρίζω είναι τα παρακάτω:

• Καλίνινγκραντ (Kaliningrad): Ανήκει στην Ρωσία και βρίσκεται στις ακτές της Βαλτικής Θάλασσας μεταξύ Λιθουανίας και Πολωνίας.

• Θέουτα (Ceuta): Ανήκει στην Ισπανία και βρίσκεται στην ακτή του Μαρόκου απέναντι από τον όρμο του Γιβραλτάρ, τον διάσημο βράχο του και την πόλη Αλχεθίρας (Algeciras).

• Μελίγια (Melillia): Ανήκει στην Ισπανία και βρίσκεται στην μεσογειακή ακτή του Μαρόκου, περίπου στο ίδιο γεωγραφικό μήκος με την πόλη Γρανάδα (Granada). 

• Αλάσκα: Tο μεγαλύτερο εξκλάβιο του κόσμου το οποίο αν και πολιτεία των ΗΠΑ τρυπώνει ανάμεσά τους ο Καναδάς.

Συναντηθήκαμε με τις βραχονησίδες του Ομάν στις 8 και μισή το πρωί και μπήκαμε στο Separation Zone κατά τις 9 και μισή. 

Τα στενά του Χορμούζ σχηματίζονται από τις ακτές του Ιράν στο βορρά, όπου και το μεγάλο λιμάνι Μπαντάρ Αμπάς (Bandar Abbas) και το εξκλάβιο του Ομάν στο νότο. Το πλάτος του κατά μέσο όρο κυμαίνεται από 26 έως 30+ μίλια ενώ το στενότερο σημείο είναι αυτό που ορίζεται από την βορειότερη βραχονησίδα του Ομάν και το Ιρανικό νησί Λαράκ (Larak Island) με πλάτος 20 μίλια.

Πως λέμε Γιβραλτάρ, Ελλήσποντος, Βόσπορος; Καμιά σχέση. Αυτά είναι πραγματικά στενά. Ακόμα και το στενό της Μάγχης έχει μόνο 16 μίλια πλάτος. 

Αλλά έτσι αποκαλείται η είσοδος του Περσικού. Στενά.

Εμείς απλώς συμμορφωνόμαστε προς τας… υποδείξεις!

*****

Εδώ, στα χρόνια του πολέμου Ιράκ-Ιράν (1980-1988), και μιας από τις σοβαρότερες κρίσεις στα χρονικά της παγκόσμιας ναυτιλίας, συνέβησαν ναυτικές τραγωδίες με θύματα διαφόρων εθνικοτήτων. Ήταν τότε που το Ιράν χτυπούσε στο ψαχνό τα τάνκερ που έμπαιναν να φορτώσουν αλλά όχι το δικό του πετρέλαιο. Το Ιράν βρίσκονταν υπό καθεστώς εμπάρκο.

Θυμάμαι τον εαυτό μου ανθυποπλοίαρχο το 1983 που μόλις είχα απολυθεί από το πολεμικό ναυτικό κι έψαχνα για δουλειά. Αρχικαπετάνιος εταιρίας με δεξαμενόπλοια με δέχτηκε και μιλήσαμε για ενδεχόμενη πρόσληψή μου ώσπου μου έκανε την καταληκτική και καταλυτική ερώτηση.

- Ωραία όσα είπαμε, καλός φαίνεσαι αλλά… ΠΑΣ ΣΤΟΝ ΠΕΡΣΙΚΟ;

- Όχι, του απάντησα.

Οι δρόμοι μας δεν συναντήθηκαν ποτέ!

Τα χρόνια κείνα τα ναύλα πετούσαν σε δυσθεώρητα ύψη λόγω των επιθέσεων κατά των πλοίων. Τα ασφάλιστρα το ίδιο. Ναυτικούς έψαχναν να βρουν οι άνθρωποι για να κάνουν τη δουλειά τους οι οποίοι ναι μεν ήταν ασφαλισμένοι αλλά την αποζημίωση σε περίπτωση επίθεσης θα έπαιρναν οι τεθλιμμένοι συγγενείς. Οι μισθοί και τα bonus εισόδου στην κόλαση σε ύψη που δημιουργούσαν ίλιγγο. Υπήρξαν αρκετοί που ενέδωσαν, το ρίσκαραν κι έβγαλαν πολλά λεφτά, αλλά υπήρξαν επίσης αρκετοί που δεν έχει απομείνει ούτε η σκόνη τους.

Όχι δεν ρισκάρισα, ούτε καν το σκέφτηκα κι αυτή ήταν και η τελευταία μου απόπειρα να μπαρκάρω σε δεξαμενόπλοιο. Ο πόλεμος τελείωσε το 1988 κι εγώ στα 5 χρόνια που ακολούθησαν από το 1983 είχα πάρει τον δικό μου δρόμο. Έμεινα για πάντα στα Bulk Carriers με τον μισθό μου βέβαια πάντα να υπολείπεται αυτόν του τάνκερ. Ωστόσο όταν αφήνεις πίσω σου τον βαθμό του ανθυποπλοιάρχου, για μια πολύ πιο υπεύθυνη θέση, αυτή του υποπλοιάρχου, τότε η αλλαγή από τον ένα τύπο πλοίου στον άλλο δεν είναι πια εύκολη υπόθεση. Χρειαζόταν πισωγύρισμα όσον αφορά το βαθμό για μερικά χρόνια κι εγώ δεν ήμουν διατεθειμένος για κάτι τέτοιο.

Η περιοχή ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να έχει συμπτώματα ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας και λεπτής ισορροπίας, φαντάζομαι για παρόμοιους γεω-πολιτικο-στρατιωτικο-οικονομικούς λόγους, αλλά με μεμονωμένους «τσακωμούς» που δεν παίρνουν παγκόσμια έκταση. Σπανίως παρατηρούνται περιστατικά που η κατά λάθος εμπλοκή εμπορικών πλοίων να χαρακτηρίζονται σαν «παράπλευρες απώλειες». Να κλαίνε κάποιες μάνες και όλα να τελειώνουν εκεί.

******

Αγναντεύοντας στα αριστερά μου τις κοντινές στεριές ντυμένες στο μαυροκίτρινο, κάθε φορά που περνάω απ’ αυτά τα μέρη από το Σουέζ και κάτω, Ερυθρά Θάλασσα, Κόλπος του Άντεν, Ινδικός-Αραβική Θάλασσα, Περσικός Κόλπος προσπαθώ να μαντέψω πόσα νεύρα είχε ο Θεός την ώρα που έπλαθε τούτα δω τα μέρη. Λες και είχε δίπλα του ένα τεράστιο καζάνι με καυτό λάδι και μόλις τα δημιουργούσε μπατάριζε το καζάνι και τα περιέλουζε. Βέβαια αμέσως γεννάται η… λογική απορία που έβρισκε την εποχή της Δημιουργίας Του το λάδι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και μια ερώτηση… υπαρξιακής φύσεως του τύπου, «το αυγό ή η κότα;».

Καταραμένα μέρη που απλά εκφράζουν το «τίποτα» στην κυριολεξία αν δεν υπήρχε το πετρέλαιο.

Κι όμως υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μάθει να επιβιώνουν σ’ αυτό το εχθρικό περιβάλλον. Οι άνθρωποι της ερήμου έχουν κατορθώσει το αδύνατο!

Νομίζω ότι απ’ αυτά τα μέρη θα πρέπει να επιλεγούν οι υποψήφιοι για το ταξίδι χωρίς επιστροφή στον πλανήτη Άρη!... 

Φωτογραφία Google

Τελειώσαμε μία ώρα αργότερα. Είχαμε μπει πια στον Περσικό Κόλπο. Σ’ αυτό το μεγάλο κομμάτι θάλασσας που στα άκρα του φιλοξενεί τις ακτές του Ιράν, του Ιράκ, του Κουβέιτ, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, του Μπαχρέιν, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Ομάν.

Ο Περσικός ξεκινάει από το Strait of Hormuz και τελειώνει στο Satt Al-Arab, το δέλτα των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη εκεί όπου εναγκαλίζονται οι δύο άσπονδοι εχθροί Ιράν, Ιρακ και το μικροσκοπικό Κουβέιτ. Τα βουβάλια και το βατράχι. Μια θάλασσα μήκους 500 μιλίων περίπου και μέσου πλάτους 120 μιλίων.

Η πορεία μας από βόρεια άλλαξε πολλές φορές προς τ’ αριστερά και κατέληξε νοτιοδυτική σχεδόν στην πορεία προς τον τελικό στόχο ενώ σχεδόν ταυτόχρονα αφήσαμε πάλι πίσω μας το… μίνι Ομάν και ξαναήρθαμε σε επαφή με τα Εμιράτα.

Είχαν απομείνει καμιά δεκαριά ώρες για την άφιξη στο Jebel Ali.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Στα διεθνή ύδατα της Fujairah - Αποβίβαση κομάντος

Στις 3 το πρωί της 30ης Ιουλίου μειώσαμε ταχύτητα σε DEAD SLOW. Είχαμε φτάσει ανοιχτά της Fujairah σε διεθνή ύδατα, στο προκαθορισμένο γεωγραφικό στίγμα όπου και το ραντεβού με το πλοίο που θα παραλάμβανε τους ένοπλους, φύλακες αγγέλους για 17 μέρες.

Ένα φώς μπροστά και αριστερά ταίριαζε με τον στόχο στο ραντάρ. Αυτό ήταν. Μετά από μια σύντομη συνεννόηση στο VHF ένα ταχύπλοο ξεκίνησε από το μικρό πλοίο. Καθώς μας προσέγγιζε μας έδειχνε προοδευτικά το σχήμα του κινούμενο από το σκοτάδι προς το φως των προβολέων του πλοίου που είχαν κάνει την αριστερή πλευρά μέρα.

Οι 4 κομάντος στη γέφυρα με τα πυρομαχικά τακτοποιημένα, έτοιμοι. Ανέμεναν για την ασφαλή αποβίβασή τους. Τα προσωπικά τους είδη είχαν από ώρα μεταφερθεί από τους ναύτες στη κουβέρτα. 

Με το πλοίο εν κινήσει το ταχύπλοο κόλλησε εύκολα πάνω μας.

Η ώρα της αποβίβασης είχε φτάσει. Ένας-ένας και όλοι μαζί με αποχαιρέτισαν με τα καλύτερα λόγια. - Κάπτεν ευχαριστούμε για την άψογη φιλοξενία η οποία να ξέρεις δεν είναι αυτονόητη κάθε φορά.

- Κι εμείς ευχαριστούμε για την παρουσία σας αφού, αν μη τι άλλο, μαζί σας κάναμε ένα ταξίδι άνευ φόβου και τρόμου. Ποιος ξέρει μπορεί στην έξοδο από τον Περσικό να σας ξαναδούμε.

- Δύσκολο. Κάποιοι από μας έχουμε μήνες που τριγυρνάμε στον Ινδικό και είναι καιρός να γυρίσουμε στην Ελλάδα, να πάρουμε ανάσες. Αυτοί που θα συνεχίσουν δεν θα προλάβουν να μείνουν για πολύ στο μικρό πλοίο της ΛΕΓΕΩΝΑΣ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ όπου η ενδιαίτηση, παρεμπιπτόντως, είναι άθλιες. Η κίνηση στην περιοχή μεγάλη, τα πλοία πάνε κι έρχονται, οι πειρατές παραμονεύουν, κι εμείς περιζήτητοι.

- Της ΛΕΓΕΩΝΑΣ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ; Τι είπες τώρα;

- Άστο δεν είναι της ώρας. Ρώτα τους επόμενους που θα ανέβουν.

- Σίγουρα δεν είναι της ώρας, αλλά... τέλος πάντων… ΟΚ. Λοιπόν καλή τύχη παιδιά και ποιος ξέρει, κάπου, κάποτε… Να είστε καλά εσείς, οι οικογένειές σας, ο Θεός μαζί σας.

- Ευχαριστούμε κάπτεν. Όπως τα λες, ποιος ξέρει... Καλά ταξίδια να ‘χετε είπαν όλοι μαζί.

O αρχηγός είχε την τελευταία κουβέντα.

- Πάμε παιδιά, καθυστερήσαμε! Γεια σου κάπτεν.

Ο ένας πίσω από τον άλλον κατέβηκαν τις σκάλες κρατώντας τις βαλίτσες με τα «καλάσνικοφ», τα κράνη, τις σφαίρες, τα αλεξίσφαιρα γιλέκα και άλλα διάφορα της δουλειάς τους. Πέντε πατώματα, σαν αέρας τα αφήσανε πίσω τους και τους είδα να βγαίνουν στο Upper Deck. Καβαλήσανε τα ρέλια ο ένας μετά τον άλλον κρεμάστηκαν στην ανεμόσκαλα και χάθηκαν στην πλευρά του πλοίου. Τους ξανάδα όταν το ταχύπλοο ξεκόλλησε από τη μπάντα μας. Με σηκωμένο το ένα χέρι τους και το άλλο στο στήθος χαιρετούσαν κι ευχαριστούσαν. Εμείς, άλλοι από το κατάστρωμα, άλλοι από το αριστερό φτερό της γέφυρας, είχαμε σηκώσει τα δυο μας χέρια και τα κουνούσαμε πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Τα παιδιά απ’ τη βάρκα έβαλαν τις παλάμες τους γύρω από το στόμα τους σε σχήμα τηλεβόα και κάτι φώναζαν καθώς χάνονταν στο σκοτάδι. Δεν τους ακούγαμε ήταν ήδη πολύ μακριά! Παρελθόν!

Αχ αυτοί οι αποχαιρετισμοί κάθε τόσο! Μια ζωή «ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ», μια ζωή «ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ», μια ζωή μακριά, μια ζωή μόνος. Τελευταία συγκινούμαι όποιον κι αν αποχαιρετώ. Φταίει που μεγαλώνω; Δεν ξέρω. Έχω αλλάξει!

Το τελευταίο ίχνος τους μια μικρή κουκίδα στο ραντάρ που άλλαζε θέση ταχύτατα με κατεύθυνση το μικρό καράβι της Λεγεώνας που ήταν ακινητοποιημένο στα αριστερά μας. Είμαι σίγουρος ότι με βαριά καρδιά κατευθύνονταν προς τα κει… είχαν καλομάθει 17 μέρες!

Η «ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ» αποβίβασης οπλοφόρων και πυρομαχικών εξετελέσθη όπως ακριβώς έπρεπε στα διεθνή ύδατα κι αφού έγινε εκεί κανείς δεν επεμβαίνει, δεν γνωρίζει, δεν θέλει να μάθει. Όλοι βολεύονται, τα βαπόρια δεν κουρσεύονται και οι ναυτικοί, το κυριότερο, δεν κινδυνεύουν. Κάπως έτσι δουλεύει το σύστημα που έχει σχέση με την αντιμετώπιση της πειρατείας, ΕΥΤΥΧΩΣ! 

Τηλέγραφος από το παρελθόν (φωτογραφία Google)

Η γέφυρα είχε αδειάσει. Ο τιμονιέρης, ο αξιωματικός φυλακής κι εγώ. Ώρα να πηγαίνουμε σιγά-σιγά.

- SLOW AHEAD.

- SLOW AHEAD επανέλαβε ο ανθυποπλοίαρχος κι έβαλε τον τηλέγραφο στην ανάλογη θέση.

- STEADY είπα στον τιμονιέρη (ολόκληρη η εντολή είναι STEADY AS SHE GOES). Ήμασταν στην πορεία μας.

- STEADY επανέλαβε ο Φιλιππίνος ναύτης.

- HALF AHEAD είπα μετά από πέντε-έξι λεπτά.

- HALF AHEAD επανέλαβε πάλι ο μικρός.

- FULL AHEAD λίγο αργότερα.

- FULL AHEAD τερματίζοντας τον τηλέγραφο ο ανθυποπλοίαρχος.

Τηλεφώνησα στη μηχανή. Το σήκωσε ο Αος Μηχανικός.

- Έλα Chief, νέτα με τη Fujairah. Άντε, πάμε σιγά-σιγά στο SEA SPEED.

- OK Καπτα-Χρήστο.

Το στροφόμετρο άρχισε να ανηφορίζει . Σε ένα μισάωρο το καράβι είχε πιάσει την ταχύτητά του.

Τηλέγραφος από το παρόν

Άλλη μια πόλη πίσω και αριστερά μας, άλλο ένα φωτοστέφανο από πάνω της. Μόνο που αυτή τη φορά τα φώτα της πλωτής πολιτείας των πολλών δεκάδων πλοίων στη ράδα της Fujairah, που περίμεναν υπομονετικά το επόμενο ναύλο εν μέσω παγκόσμιας ναυτιλιακής κρίσης, αφαιρούσαν το ρομάντζο από την εικόνα.

Μετά από αρκετές μέρες η σύνθεση του πληρώματος ξανά αμιγώς ναυτική και φυσιολογική. Η ψυχολογία μας σε καλά επίπεδα με το πλοίο να πλέει σε ασφαλή νερά.

Η θάλασσα πιο ήρεμη κι από το λάδι. Η ατμόσφαιρα μούσκεμα απ’ την υγρασία, καταθλιπτική. Από αύριο μπαίνοντας στον Περσικό η φύση θα μας θυμίσει τι σημαίνει ΚΑΥΣΩΝΑΣ. Το λέω αυτό γιατί στην Ελλάδα έχουμε χάσει το μέτρο όταν μιλάμε για καύσωνες, πολικό ψύχος, ακραία καιρικά φαινόμενα, βιβλικές καταστροφές κλπ.

Αλλά μακάρι να ‘ταν μόνο αυτό σ’ ένα τόπο που έχει χαθεί η μπάλα. ΤΕΛΕΙΩΣ ΟΜΩΣ!

Μπροστά μας μέσα στο σκοτάδι τα στενά του Χορμούζ.

Θα τα περάσουμε μέρα, σε δυο-τρεις ώρες ξημερώνει.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Από το Salalah προς τα διεθνή ύδατα της Fujairah

Το απόγευμα της 27ης Ιουλίου 2014 η παρτίδα του φορτίου που προορίζονταν για το Salalah είχε εκφορτωθεί. Ο πράκτορας, το immigration, το τελωνείο και οι λοιποί για τις διατυπώσεις της αναχώρησης με ταχύτητα ανάλογη της άφιξης ολοκλήρωσαν την διαδικασία κι έδωσαν άδεια απόπλου.

Παράλληλα το πλήρωμα είχε προετοιμάσει το πλοίο – κατάστρωμα και μηχανοστάσιο – για το επόμενο μικρό ταξίδι. Με τα μπογαλάκια μας μαζεμένα και τον πιλότο ήδη στη γέφυρα πιάσαμε τα πόστα μας. Γέφυρα, πλώρη, πρύμνη και μηχανή stand by. Είναι οι στιγμή που ανεξαρτήτως χρόνου, τόπου και καιρικών συνθηκών οι πάντες εργάζονται. Το καράβι στην άφιξη και την αναχώρηση μας χρειάζεται όλους.

ΑΦΙΞΗ – ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ, λέξεις ιερές!

Ο πιλότος λίγο πριν την έξοδο από το λιμάνι με χαιρέτησε για τον ίδιο ακριβώς λόγο που κατά την άφιξη ένας συνάδελφός του είχε επιβιβαστεί λίγο μετά την είσοδό. Για να αποφύγουν το βαρύ swell του Ινδικού. Μόνο που στην έξοδο τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Έχεις μπροστά σου το απέραντο του ωκεανού εν αντιθέσει με την άφιξη που είσαι αναγκασμένος να στοχεύσεις τη στενή μπούκα του λιμανιού.

Βγήκαμε στο πέλαγος και το swell, σε συνδυασμό με την ομολογουμένως κατά πολύ ηπιότερη σε ένταση κακοκαιρία, θυμήθηκε ότι η τιμωρία που μας είχε επιβάλλει από την Sri Lanka και τις νότιες εσχατιές της Ινδίας, δεν είχε τελειώσει. Μας χρωστούσε κάτι υπόλοιπα κι έπρεπε να προλάβει να μας ξοφλήσει.

Με το ένστικτο της πόρνης μάνας του που το κυοφορεί, το γεννάει, το μεγαλώνει και γιγαντώνει σε κάθε κακοκαιρία, καταλάβαινε ότι η νέα βορειοανατολική πορεία προς το Dubai δεν θα του επέτρεπε να μας βασανίσει για πολύ αδυνατώντας να μας ακολουθήσει.

Ζήτησα από τον υποπλοίαρχο να ξεκινήσει μαζί με τους κομάντος να θωρακίσουν ξανά το πλοίο την ώρα που το σκοτάδι άρχισε να ζορίζει το φώς. Βιάζονταν να φέρει τη νύχτα.

Μερικά λεπτά αργότερα την ώρα που όλοι μας αρχίσαμε να στριμωχνόμαστε πάλι στο κουτί του φοβοτρόμου, ο αρχηγός των ενόπλων ανέβηκε στη γέφυρα ήρθε κοντά μου και με τα λόγια του μου άλλαξε τη διάθεση.

- Καπετάνιε από το Salalah και βορειότερα δεν έχει καταγραφεί πειρατεία τα τελευταία χρόνια. Προτείνω λοιπόν να μην ζώσουμε ξανά το πλοίο με συρματοπλέγματα για δυο-τρεις μέρες ταξίδι. Οι βάρδιες του πλοίου μαζί με τις δικές μας να παραμείνουν ως έχουν σε πλήρη ετοιμότητα και σου εγγυώμαι ότι όλα θα πάνε καλά.

- Έτσι λες;

- Έτσι λέω, αλλά εσύ είσαι ο πλοίαρχος κι εσύ θα αποφασίσεις. Ότι μας πεις θα κάνουμε είπε και κοιτώντας με στα μάτια περίμενε την απόφασή μου.

Αυτή είναι η ώρα του πλοιάρχου και των αποφάσεων. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή οι αποφάσεις είναι του πλοιάρχου. Η γνώμες, οι προτάσεις, οι συμβουλές είναι πάντα καλοδεχούμενες αλλά αβαρείς. Οι αποφάσεις ασήκωτες.

Ο Αντώνης βέβαια ήξερε τι έλεγε. Ωστόσο η απόσταση μιας γνώμης από την εφαρμογή μιας απόφασης για την οποία θα είσαι ο μοναδικός υπεύθυνος για το αποτέλεσμα είναι χαώδης και θέλει σκέψη και χρόνο.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η απόφαση ήταν εύκολη. Τα συρματοπλέγματα έμειναν στις αποθήκες και το πλήρωμα της κουβέρτας συνέχισε τη ασφάλιση του σκάφους πριν κάποιοι πάνε για ύπνο και κάποιοι άλλοι για βάρδια.

Στο μεταξύ το σκοτάδι είχε θριαμβεύσει, εμείς είχαμε μπει ξανά σε open sea voyage mode, ενώ το μένος της θάλασσας έδειχνε διαρκώς μειούμενο.

Πίσω και αριστερά μας το φωτοστέφανο του Salalah ράγιζε το βαθύ σκοτάδι της συννεφιασμένης νύχτας θυμίζοντάς μου μια πόλη που ποτέ δεν γνώρισα, εκτός από το λιμάνι της.

Ο επόμενος στόχος μας ένα γεωγραφικό στίγμα στα διεθνή ύδατα της Fujairah, του Εμιράτου που ακουμπάει στον Ινδικό. Τα περίπου 800 μίλια της απόστασης σε συνάρτηση με την ταχύτητα του πλοίου έδιναν ΕΤΑ (Estimated Time of Arrival) τις πρώτες ώρες μετά τα μεσάνυχτα της 29ης προς την 30η Ιουλίου.

Ο καιρός που βελτιώνονταν ραγδαία μας έδινε τη σιγουριά ότι η θάλασσα το πρωί θα ήταν λάδι. Ο ύπνος εκείνο το βράδυ ήταν ήρεμος και χορταστικός για όλους μας. Χωρίς πειρατές, χωρίς swell, χωρίς ρεστία, χωρίς ακραίο άγχος...

Συνεχίζεται…

Chrisgio