Skype... Έξοδος... Ρεστία...

Το Skype με είχε απορροφήσει. Οι οικογενειακές φιγούρες με είχαν χαλαρώσει! Τα πρόσωπα, το σπίτι, η κουζίνα, το σαλόνι, το τραπέζι, το ανθοδοχείο, οι καρέκλες, το πάτωμα, το ταβάνι… όλα!

Στη πόρτα ξανά ο Δήμος ο ανθυποπλοίαρχος. Φρεσκοξυρισμένος, παρφουμαρισμένος, με περιβολή εξόδου. Στην τρίχα!
-Έτοιμος; του λέω.
-Έτοιμος! Μου λέει χαμογελαστός.
-Με ποιον θα βγεις;
-Με τον Σπύρο.
Το τρίτο μηχανικό εννοούσε. Πιτσιρικάς κι εκείνος.
-Άντε να πάτε στο καλό, καλά να περάσετε.
-Θα μου δώσετε τα διαβατήριά μας;
-Ο Σπύρος που είναι;
-Κάτω στη σκάλα με περιμένει.
Του έδωσα τα διαβατήρια.
-Μην αργήσεις, τα μεσάνυχτα μέσα!
-Οκ! Τα είπαμε αυτά καπετάνιε.
Δίκιο είχε! Πολλές φορές γίνομαι πιεστικός! Το ήξερα ότι θα ήταν πίσω στην ώρα του. Σωστός επαγγελματίας παρά το νεαρό της ηλικίας, σπάνιο παιδί και χαρακτήρας. Και ο τρίτος μηχανικός της ίδιας κατηγορίας. Χρειάζεται τέτοιους αξιωματικούς η ναυτιλία. Δεν κυκλοφορούν πολλοί ανάλογης ποιότητας. Εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες. Δεν τον κρατούσε τίποτα στην πλωτή φυλακή. Δραπέτευε! Το αίμα έβραζε αν και δεν θα έβρισκε το «αντίδοτο» στις… εξάψεις του σ΄αυτή την έξοδο. Θα έπρεπε να περιμένει άλλο λιμάνι μακριά από την Αραβική Χερσόνησο…

Έμεινα πάλι μόνος. Γύρισα και κοίταξα ξανά το κομπιούτερ και χάθηκα ξανά.
-Τελείωσες να πούμε καμιά κουβέντα; ακούστηκε η φωνή από την οθόνη.
-Τελείωσα, είπα.
-Λοιπόν που λες…..…..
-……………….............
Ένοιωθα ηρεμία! Άκουγα νέα από το σπίτι και την πατρίδα από πρώτο χέρι. Συζητούσα εκκρεμή θέματα απόρροια της μακρόχρονης απουσίας μου. Ποιοι παντρεύτηκαν, ποιοι πέθαναν…
-………………………..
-………………………..

Είχε περάσει κάμποση ώρα όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ο αξιωματικός φυλακής, ο έτερος ανθυποπλοίαρχος, o Φιλιπίνος Hernando, άριστος κι αυτός στη δουλειά του, με εκνευριστική ηρεμία μ΄ενημέρωσε.

-Έχουμε πρόβλημα. Δύο κάβοι (σχοινιά) κόπηκαν. Το βαπόρι άνοιξε.
-Πάμε να βιράρουμε γρήγορα. Πες του υποπλοιάρχου να πάει στην πλώρη.
-Οκ.
Ανέβηκα στη γέφυρα. Το καράβι κινούνταν πρύμα-πλώρα και είχε απομακρυνθεί 3-4 μέτρα απ΄το ντόκο (μώλο).
Μας πήρε ώρα να τιθασεύσουμε την ρεστία που σε πλήρη ανάπτυξη και ισχύ είχε κάνει την εμφάνισή της. Οι κάβοι καντίνια σταθεροποίησαν το σκάφος. Οι 2 κομμένοι κάβοι που έπρεπε να επιδιορθωθούν, να ματιστούν πάραυτα, αντικαταστάθηκαν με άλλους.
Βάρδιες ναυτών παρέμειναν στην πλώρη και στη πρύμη για άμεση επέμβαση στο επόμενο καπρίτσιο της ρεστίας. Γιατί το φαινόμενο ήταν σίγουρο ότι θα επαναλαμβάνονταν καθώς και το εγχείρημα αντιμετώπισής του. Το ερώτημα ήταν, πότε;

Ποντοπόρος ναυτική ζωή! Εναλλαγές πλήρους ηρεμίας με emergency. Η ζωή, η καριέρα διαρκώς στο ρίσκο, αντιμετωπίζοντας σχεδόν πάντα νέες προκλήσεις!

Συνεχίζεται…

Chrisgio