Από το Τέλος του Κόσμου στη Σιγκαπούρη...

Αφήνοντας πίσω το Attu Island (1) (2), την δυτική εσχατιά της Αλάσκας και της Αμερικανικής ηπείρου, αρχίσαμε να… κατηφορίζουμε. Πορεία νότιο-νοτιοδυτική προς τη χερσόνησο της Kamchatka και αργότερα νοτιοδυτική παράλληλα με τα Kuril Islands και το βορειότερο νησί της Ιαπωνίας το Hokkaido.

Πιάσαμε τον κάβο του Erimo Misaki το βράδυ της 21ης Ιουνίου και λίγο πριν το χάραμα της επόμενης μέρας το Tsugaru Strait (1) (2) (3), το στενό μεταξύ Hokkaido και Honshu και εισήλθαμε στη Japan Sea. O Ειρηνικός είχε μείνει πίσω μας. Αυτή τη φορά η συμπεριφορά του ήταν πραγματικά ειρηνική. Μόλις είχε ολοκληρωθεί το πέρασμά του, ένα ταξίδι σαν σε λίμνη. Αλλά δεν μας ξεγελάει, Ιούνιος μήνας, κατακαλόκαιρο. Έχει ράμματα για τη γούνα μας! Ο χειμώνας τα ξανάρθει και καλό θα είναι τότε να βρισκόμαστε σε άλλα μέρη!…

Το ταξίδι συνεχίστηκε με συντροφιά τη μπουνάτσα. East China Sea (1) (2), Taiwan Strait που ξανά ήταν σχεδόν άδειο από ψαράδικα, South China Sea με τις Φιλιππίνες και το Βιετνάμ να μένουν αριστερά και δεξιά αντιστοίχως πίσω μας…

Στις 5 του Ιουλίου, ένα μήνα και 1 μέρα μετά την αναχώρησή μας από το Vancouver φουντάραμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στο αγκυροβόλιο της Σιγκαπούρης (1) (2) (3) για ανεφοδιασμό και προμήθειες ικανές να μας φτάσουν μέχρι τον Περσικό. Το ταξίδι του Ειρηνικού «στέγνωσε» δεξαμενές καυσίμων, αποθήκες και ψυγεία τροφίμων. Ένας μήνας ήταν αυτός.

Έχω αρχίσει να γίνομαι μονότονος. Τα ίδια περάσματα σε επανάληψη. Την πρώτη φορά το κάθε ταξίδι έχει το κατιτίς του, οι επαναλήψεις του μειώνουν το ενδιαφέρον. Τι να πεις και τι να γράψεις. Πόσες φορές να δεις την ίδια ταινία;

Το μόνο ενδιαφέρον της υπόθεσης, η ψυχολογική πλευρά. Η κατανόηση εκ μέρους των μη ναυτικών τι αισθάνεται ένας άνθρωπος της θάλασσας σε τέτοια επαναλαμβανόμενα ταξίδια σε βάθος σχεδόν 40ετίας! Κι αυτό για να περιγραφεί δεν χρειάζεται καμιά προσέγγιση σε λιμάνι. Στο πέλαγος γίνεται με μεγαλύτερη… επιτυχία. Εκεί μεταξύ ουρανού και γης όπου η μοναξιά, ο φόβος της αρρώστιας, ο καιρός, η ζέστη, το κρύο, η απίστευτη υγρασία, οι κλιματικές αλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη με μεγάλες ταχύτητες, σε γονατίζουν.

«Η λαμαρίνα, η λαμαρίνα όλα τα σβήνει…»

Κάμποσες ώρες αργότερα στις 8 το βράδυ το πλοίο σήκωσε την άγκυρά του και αναχώρησε με το… ρεζερβουάρ γεμάτο αφήνοντας πίσω του την κοσμοπολίτικη και όμορφη Σιγκαπούρη. Βγήκαμε νύχτα στο στενό της. Ότι χειρότερο! Η κίνηση μεγάλη! Όπως πάντα όλα τα πλοία στην ίδια δύσκολη θέση, προσπαθούσαμε να αποφύγουμε ο ένας τον άλλον.

Ανάμεσά μας ρυμουλκά μετά ρυμουλκούμενων. Τα ρυμουλκά ορατά με τα κατάλληλα φώτα ναυσιπλοΐας, οι μαούνες αόρατες έρμαια της ιπποδύναμης των μηχανών των πρώτων, τα ακολουθούν. Μέσα στο σκοτάδι έπρεπε να έχεις μαντικές ικανότητες να τις δεις ή να υπολογίσεις στο περίπου τη θέση τους αφού ακόμα και το RADAR, το θείο αυτό μηχάνημα, τα βρίσκει σκούρα με τις ξύλινες και χαμηλές κατασκευές. Εν πάση περιπτώσει άλλο να βλέπεις κάτι κι άλλο τα υποθέτεις που είναι. Και μέσα σ’ όλα αυτά να έχεις το νου σου μην πέσεις σε ξέρα που δεν είναι λίγες στην περιοχή.

Όταν προσεγγίζω το Singapore Strait είτε από τη δύση είτε από την ανατολή χάνω τον ύπνο μου. Τι θα αντιμετωπίσω; Πόσο πυκνή θα είναι η θαλάσσια κυκλοφορία; Θα μας περιμένει ο πιλότος στην ώρα του; Θα γίνουν οι δουλειές που έχουν προγραμματιστεί σωστά και χωρίς καθυστερήσεις; Θα αποφευχθεί το «απαίσιο»; Κάτι τέτοια σκέφτομαι και το μάτι μένει ορθάνοιχτό.

Το ίδιο συμβαίνει στα περάσματα του Παναμά (1) (2) (3) (4) (5), του Σουέζ, της Μάγχης και της Βορείου Θάλασσας, του Ελλησπόντου και του Βοσπόρου, των νερών της Δανίας...

Στις 10 το βράδυ είχαμε αφήσει πίσω μας και το φανάρι του Raffles στρίβοντάς βόρεια προς το Malacca Strait. Η Σιγκαπούρη άρχισε να χάνεται, λίγο βορειότερα δεν φαινόταν πια. Το πέρασμα της Μαλάκκας ήρεμο κι αυτό όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, από πλευράς καιρού.

Η μόνη ανησυχία μας η πειρατεία στην περιοχή που δεν έχει εκλείψει τελείως και μάλιστα τελευταία παρατηρούνται ξανά κάποια μικρο-περιστατικά στην περιοχή.

Το μυαλό μας όμως είναι ήδη στον Ινδικό όπου οι Σομαλοί δεν αστειεύονται.

Συνεχίζεται…

Chrisgio